A tour around the territory!

Lichte zonnestralen schenen zachtjes op zijn donkere vacht, Crowfeather opende langzaam zijn ogen. Vandaag was het de dag dat hij zijn Apprentice zou gaan trainen, de eerste training was het belangrijkst, zo kon je Apprentice ook zien hoe je mentor was. Met vlugge halen likte hij het overgebleven mos uit zijn vacht, een paar veertjes kleefden zwak aan zijn staart en met een kleine zwiep vlogen ze eraf. Hij veegde ze met zijn staart weer terug naar zijn nest en liep zachtjes naar de uitgang van de den. Heel voorzichtig stapte hij over de katten heen zodat ze niet kwaad wakker werden en hem een klap verkochten. Met elke stap kwam hij dichterbij het felle zonlicht, bij elke stap moest hij zijn ogen dichter dicht knijpen. De geur van WindClan dreef zijn neus in, toen hij half in het kamp stond. Even genoot hij ervan, zijn snorharen wapperde zacht in de wind en zijn vacht verkoelde. Alles was muisstil en geen enkele kat was buiten op de open plek. Crowfeather richtte zijn blik naar de zon en zag dat die pas op zijn kwartbaan stond van zonsopgang. Wat vroeg, maar dan kon Rainbowpaw ook wennen aan de ochtend. Crowfeather was namelijk vaak een vroege vogel, het liefste stond hij op wanneer het het rustigst in het kamp was. Geen gedring bij de kampingang of drukte bij het jagen.
Zijn poten liepen in de richting van de Apprentice den, hij zag een paar hoopjes vacht rustig op en neer rijzen. Meteen herkende hij de zwart witte vacht van Rainbowpaw, zijn eigen Apprentice. Nog steeds zat het blije en gelukkige gevoel in zijn hoofd, hij had nooit verwacht om er zelf een te krijgen. Met een zwiepende staart van blijdschap tuurde hij in het hol. Hij stak zijn kop in de den en opende zijn mond om iets te gaan zeggen. "Rainbowpaw, we gaan beginnen met onze training. Kom je?" Zonder verder informatie te geven wat ze gingen doen deinsde hij de den uit. De zon was alweer wat verder opgeklommen in de hemel en de wind was wat rustiger geworden. Gelukkig was er niet weer een storm, zoals een paar dagen geleden. Toen waren hij en Songbird bijna gedood door een instortend vossenhol, Songbird werd bijna levend verbrand in een boom en had hij verschillende brandwonden op zijn vacht en pootkussentjes. Zorgvuldig likte hij zijn gewonde pootjes even en bekeek zijn vacht, nog een paar plekjes waren vachtloos, maar het meeste was aangegroeid of was nog wat kort. Ookal was zijn eigen vacht niet erg lang, hij was een kortharige kat. Maar een geluk kwam bij een ongeluk, want zonder die storm was hij nooit het hol in gevlucht en had hij nooit het steentje gevonden. Wie de eigenaar zou worden wist hij trouwens nog niet, maar het werd wel iemand. Ooit zou hij de liefde vinden.
Snel schudde hij zijn kop om niet langer in het verleden te blijven hangen, hij moest nu zorgen dat zijn Apprentice werd getraind. Wat ze gingen doen? Nou dat wist hij al zeker! Zoals bijna bij elke Apprentice werd gedaan, ze zouden het territorium van de WindClan gaan verkennen. Ze zouden wel wat lang wegblijven, maar dan wist Rainbowpaw ook wel waar de grenzen waren en kon hij ook geen andere Clan kwaad maken. Vooral nu de prooi mysterieus verdween, dan zouden ze WindClan de schuld geven. een gaap verliet zijn mond en hij plofte neer, nog een keer likte hij zijn vacht om een goede indruk te maken. De wind begon weer een beetje te waaien en de zon ging nog fler schijnen. Alles maakte hem moe en slaperig, als hij niet zou gaan trainen, zou hij nu meteen in slaap zijn gevallen. Ach, ze zouden wel wat gaan eten voordat ze weggingen. Dan hadden ze allebei meer energie en konnen ze langer doorgaan. Moe strekte hij zijn poten en draaide zijn kop naar de den, wachtend totdat zijn Apprentice eruit kwam. Misschien had Rainbowpaw hem niet gehoord? Dan zou hij het wat groffer aan pakken, even lachte hij, maar focuste zich daarna weer snel. Eigenlijk was hij best wel geduldig, maar hij kon wel snel geirriteers zijn en kon niet goed tegen grapjes die tegen hem werden gebruikt. Tja, je kon ook weer niet perfect zijn.. Zou Rainbowpaw hem wel mogen, of zou zijn Apprentice hem gewoon laten stikken. Bij die gedachte ging zijn vacht overeind staan en kneedde hij de grond met zij poten. "Rustig Crowfeather, je hebt de kat nog niet eens ontmoet." Zei hij tegen zichzelf, hopend dat zijn gedachten niet uit zouden komen..

~Alleen Rainbowpaw, pb anders als je erbij wilt.~

Als Crowfeather, Rainbowpaw’s mentor, haar niet gewekt zou hebben, dan hadden de komende zonnestralen dat wel gedaan. Dan was ze wel wat later voor de training geweest, maar echt kon haar dat niet schelen. Jawel, eigenlijk scheelde het haar wel. Alleen zijn neus aanraken was al te moeilijk geweest. Bij de ceremonie had ze dat moeten doen. Dat bleek een van de regels te zijn als je een leerling werd en je een mentor kreeg. Niet dat ze Crowfeather een enge kat vond, maar ze had nu eenmaal weinig contacten. Scarkit was eigenlijk de enige met wie ze in haar kittentijd gepraat had. Ze had Crowfeather’s oproep luid en duidelijk gehoord, aangezien ze niet ver van de ingang van de Den sliep. Ze zuchtte en stond op, terwijl ze nerveus naar de andere leerlingen keek, die nog vredig lagen te slapen. Het was leuk om te zien hoe iedereen sliep. Het was minder leuk om te zien hoe iemand niet sliep en zijn aandacht volledig naar haar liet toegaan. Een conversatie starten was het moeilijkste wat ze ooit in haar leven had gedaan, ook al was ze er stiekem trots en blij om dat ze een kans gegeven had aan Scarkit. Scarkit bleek uiteindelijk een aardige kater te zijn, maar contacten leggen was nu eenmaal moeilijk voor Rainbowpaw. Al haar goede voornemens voor haar leerlingentijd vielen dan ook gelijk weg. Ze had zich voorgenomen om een beetje meer contact met haar Clanleden te maken, maar daar was ze nu nog een beetje te schuw voor. Nu? Eigenlijk was ze al heel haar kittentijd schuw. Ze had nooit echt contacten kunnen maken en deed hier soms ook eigenlijk niet zo veel moeite voor. Rainbowpaw zuchtte. Ze hoorde haar mentor buiten wel. Hij werd vast ongeduldig omdat ze er zo lang over deed. Haar vacht stond recht overeind, iets wat misschien geen nette indruk zou maken. Met snelle likken liet ze haar vacht weer platgaan. Ze sloot haar groene kijkers voor een paar minuten, terwijl ze nerveus met haar eigen pootjes over de grond ging. Nu was het het moment om naar buiten te gaan. Het zou pas echt onbeleefd zijn van haar als ze haar mentor liet wachten op haar. Zoiets deed je gewoon niet. Eigenlijk zou ze heel enthousiast en opgewonden moeten zijn, maar deze emoties – waarschijnlijk van haar schuwheid – waren verdwenen voor haar, alsof ze er nooit zouden komen of zouden kunnen zijn.

Met uitgestoken klauwen en met een diepe zucht, liep Rainbowpaw naar buiten. Het benam haar de adem toen ze Crowfeather zag. Hij was een knappe kater. Hij had een zwarte pels, met mooie glinsterende ogen. Maar dat was niet wat haar de adem benam. Eerder om hem al zo dichtbij te zien. Ze had alleen nog zijn neus tegen de hare gedrukt en naar zijn woorden geluisterd, ze had nooit echt met hem gesproken. Ze had niks tegen hem gezegd, zelfs. Niet echt goed voor een eerste ontmoeting. Maar misschien was Crowfeather wel zo’n kater die daar overheen keek. Hij stond in elk geval erg rustig hier. Ongeduld was ver te zoeken in zijn ogen. Dat zorgde er al een klein beetje voor dat ze zich meer in haar gemak voelde. Ze haalde diep adem en liep op haar mentor af, pootje voor pootje, alsof ze elk moment het op een rennen wou zetten, terug naar de veilige en warme Den, met slapende leerlingen die haar niet konden lastigvallen. Haar groene kijkers lieten zich langzaam naar zijn vacht glijden. Zijn vacht was opvallend kort. Rainbowpaw vroeg zich af waarom dat zo was, maar besloot om geen vragen te stellen. Als ze vragen zou stellen, zou dat betekenen dat ze hem uitdaagde om een gesprek met haar te starten en dat wou ze ten aller zeerste vermijden. Ze keek hem aan en voelde dat haar vacht begon te gloeien. Langzaam kwam haar schuwheid naar boven en heel even wou ze dat Scarkit er was. Scarkit was veel beter in het leggen van contacten dan haar. Rainbowpaw vermoedde, aan zijn Scarkit’s geur te ruiken, dat hij dagelijks in de buurt was van een poes. Dat zorgde ervoor dat ze jaloers werd. Niet omdat hij bij een andere poes was, maar omdat hij, in tegenstelling tot haar, wel gewoon contacten kon leggen. Verlegen keek Rainbowpaw naar Crowfeather. Ergens mocht ze blij zijn dat zo’n geduldige kat haar mentor was geworden. Stel je voor dat ze een ongeduldige kat had, waar ze constant tegen moest praten of zelfs een verklaring moest afleggen als ze te laat was. Nee, dat wou ze eigenlijk ook niet. Het was nog maar de vraag of Crowfeather veel zou uitleggen en vragen zou stellen, of dat hij haar gewoon aan haar lot zou overlaten en af en toe iets uitlegde. ‘Hallo,’ zei Rainbowpaw met een schorre stem. Ze probeerde met slikken haar stem te verbeteren, waar ze deels in slaagde.

De zon bewoog zeer langzaam naar boven, wolken dreven langzaam voorbij, het was bijna windstil. Op een paar briesjes na, bij dit soort momenten kon Crowfeather altijd goed nadenken. Om meerdere redenen zelfs, het was stil, het uitzicht en de natuur om hem heen gaf hem wat vreemde, maar soms ook handige gedachten en gevoelens. Je zou kunnen denken dat hij wat raar was, nou dan kon he dat denken. Crowfeather was een kat die zich zowat kon afsluiten vanandere katten die hem ernstig lastig vielen, niet voor heel lang, want soms porde ze hem zo uit zijn gedachten. Van binnen hoopte hij dat Rainbowpaw ook wel een rustig type was, ook weer niet dat ze niets ging of mocht zeggen, maar soms wat zwijgzaam. Niet te veel en ook niet te weinig, gewoon kalm en rustig. Een beetje zoals hij, maar zelf wist hij dat dat bijna niet waar kon zijn. Eigenlijk was Songbird de enige kat waarmee hij echt een beetje bevriend was..
Al sinds zijn kittentijd was hij kalm, niet echt zo'n type van het stoeien of vecht oefeningen. Hij werd meestal ook niet gevraagd om mee te doen, telkens werd hij gedwongen door zichzelf om toe te kijken hoe de andere kittens veel lol hadden en hij, tja, alleen was. En dat was wat hem een beetje onvriendelijk heeft gemaakt, hij was soms wat chagarijnig, negeerde iedereen soms en sloot zich meestal af van alle katten om hem heen. Crowfeather zuchtte en keek op, de meeste wolken in de lucht waren al opgeklaard en de zon kon nu zijn volledige gang gaan. Wat kon het hem nu ook schelen? Hij wilde nu gaan doen wat hij moest doen, Rainbowpaw trainen. Zijn oren spitsten zich toen hij het geluid van pootjes hoorde. Zijn kop draaide hij half om, zodat net zijn ogen om zijn schouders konden kijken. Gelukkig was het Rainbowpaw, anders was hij nog langer in zijn geschiedenis blijven hangen. De kleine zwart met witte poes miauwde een schorre stem, een paar keer slikte ze om het weg te krijgen. Crowfeather bekeek haar goed, want tijdens de ceremonie had hij haar niet erg goed kunnen bekijken, want allerlei katten feliciteerde de andere. Crowfeather was dus maar snel weg gegaan, hij hield niet echt veel van die drukte. Rainbowpaw had mooie heldere groene ogen, haar vacht was middelmatig lang en haar klauwen waren op de een of andere manier uitgeschoten. Schouder ophalend stond de grijze kater op en trippelde om haar lichaam heen. Haar spieren konden wel wat werk gebruiken en misschien zouden ze wel wat snelheid aanbrengen in haar lichaam, maar dat was spul voor later. Hun eerste doel was om helemaal rindom WindClan's territorium te gaan. Het kon een wat vermoeiende dag worden voor Rainbowpaw, maar daar moest ze maar aan wennen. Dat was eenmaal het leven van Clankatten.Toen Crowfeather weer terug ging naar zijn plek en naar de Apprentice keek, vloeide de herinneringen aan zijn Apprentice tijd door hem heen.

Blije gezichten, Queens, die hun kittens feliciteerden en zeiden dat ze zo trots waren.. En, in de ingang van de Nursery, zijn moeder, ze schudde haar kop en liep weg. Crowpaw wilde roepen, maar werd overstemd door alle andere katten. Verdrietig liet hij zijn staart hangen en strompelde sip naar zijn nieuwe den. Kwaad schoof hij zijn klauwen uit en verscheurde zijn mosnest in snippers, zijn eigen moeder had hem in de steek gelaten! En dat was nig niet eens het ergste! Zijn mentor, die was pas erg, hij beveelde Crowpaw elke dag om te rennen en minstens twee prooien te vangen! Elke dag kwam de zielige Apprentice doodop het kamp in strompelen. Alles wat hij wilde was gaan slapen en in zijn nest blijven voor een hele maan. Maar altijd als de zon net wakker was werd hij kwaad zijn nest uit geroepen en ging alles weer zoals de vorige dag. Keer op keer, niemand zei er iets van, niemand had medelijden met hem. Totdat de dag aanbrak dat hij Warrior werd, hij was blij. Blij omdat hij dan nooit meer hoefde te luisteren naar zijn mentor. Altijd bleef de herinnering in hem hangen, Tallstars trotse ogen en zelfs al kon hij het niet geloven een trotse blik in zijn moeders ogen. Hij werd wat vrolijker, maar het verscheurde weer toen op een dag zijn moeder en mentor dood werden gevonden. Niemand weet hoe, maar wel dat ze dood waren. Crowfeather had de hele nacht trouw gelegen naast zijn moeder's lichaam, maar gunde het lichaam van zijn mentor geen blik. Ze was dood, en zou nooit meer terugkomen..

Tranen vormden zich in zijn ogen, Crowfeather slaakte weer een zucht. Hij was weer in zijn gedachten verzonken, hij leek vast zwak voor deze Apprentice. In ieder geval durfde Crowfeather zijn gevoelens te tonen, wie er ook bij stond. Hij deed het. Met een grote hap lucht opende hij zijn mond. Al zijn gevoelens leken weg gesmolten. "Goed Rainbowpaw, we hebben een drukke dag vandaag. We gaan het hele territorium rond. Dan zie je de belangrijlste gebieden hier." Hih toonde niets, geen blijdschap, geen verdriet en geen woede. Zonder nog om te kijken draaide hij zich om en liep met een geheven hoofd naar de uitgang van het WindClan kamp. Hij mocht vandaag niet laten verpesten door zijn eigenwijze gevoelens, niets mocht dat doen! Alles werd muisstil, zou Rainbowpaw hem wel volgen? Anders had ze een best wel groot probleem, ookal wilde Crowfeather liever geen straf uitdelen, als het moest deed hij dat ook zonder genade. Opeens draaide hij zich om en keek recht in de ogen van Rainbowpaw. "Wil je dat?" Hij had haar nog maar een keer horen praten, hij wilde ook wel eens wat van haar horen. Als ze iets niet leuk of goed vond mocht ze dat altijd melden. Als ze maar niet eigenwijs of arrogant deed, dan was alles goed. Crowfeather was ook weer niet harteloos, zoals zijn mentor. Het enige wat hij niet wilde was op zijn oudere mentor lijken, dat was voor hem een nachtmerrie..

Verlegen staarde Rainbowpaw naar haar poten. Toen Crowfeather sprak, keek ze verschrikt op en keek ze hem aan. Of ze een rondleiding door het territorium goed vond? Ze had zijn verdrietigheid niet opgemerkt, wat misschien in het voordeel kwam voor Crowfeather. Ze was te druk met het staren naar haar eigen poten geweest om iets door te hebben van Crowfeather’s sombere bui. Verschrikt keek ze hem aan. Ze wist sowieso al niet goed wat ze tegen de kater moest zeggen en nu moest ze ook nog haar mening geven voor wat hij wou doen? Hij was toch mentor? Mocht zij daar echt in mededelen? Beslisten je mentors gewoon niet wat je deden en moest je je daarbij niet neerleggen? Zo had Rainbowpaw het altijd begrepen. Crowfeather’s kijkers drongen zich te diep naar Rainbowpaw’s zin in haar ogen. Verlegen keek Rainbowpaw weg, naar de veiligheid van de grond, die haar een leukere trek gaf dan de priemende blik van Crowfeather. Ze keek weer op. Ze moest toch antwoord geven. Hij leek daarnet al zo ongeduldig en ze wou een betere beurt maken dan dit, want dit was gewoon rampzalig. Ze durfde bijna niks te zeggen, terwijl ze toch eigenlijk flink van zich moest afbijten en hem haar mening moest zeggen, zoals andere leerlingen ook deden. Met moeite richtte Rainbowpaw haar blik en daarmee gelijk ook haar aandacht op Crowfeather. Ze probeerde zich te focussen op hem en probeerde haar aandacht op hem te houden. Ze mocht hun beginnende band – die ze nog niet hadden maar misschien wel zouden krijgen – nu niet verpesten. Ze keek hem aan en probeerde ondertussen een opmerking te verzinnen. Wat moest ze nu zeggen? Wat haar mening was, waarschijnlijk. Alleen, ze had in deze korte tijd nog geen mening kunnen creëren. Begreep Crowfeather dat soms nog niet? Ze keek hem een beetje onbeholpen aan. Een klein vraagje maar en ze was al helemaal van de baan. Dat begon al goed. Misschien was een Clanlid zijn wel helemaal geen goede wereld voor haar. Misschien was ze te moeilijk om te begrijpen voor de Clan. Misschien was ze gewoon in alles te traag van begrip. Misschien zou haar eerste training wel een nachtmerrie worden en was ze een grote teleurstelling voor Crowfeather. Verlegen schraapten haar pootjes over de grond, terwijl ze koortsachtig zijn blik probeerde te zoeken en die probeerde te behouden. Met moeite kon ze uiteindelijk een antwoord in haar hoofd verzinnen.

Met moeite kreeg Rainbowpaw haar blik uiteindelijk op Crowfeather gericht. ‘J-Ja, natuurlijk wil ik dat, Crowfeather,’ zei Rainbowpaw, terwijl ze gehoorzaam met haar kopje naar beneden neeg, uit respect. Ze had natuurlijk, ondanks haar verlegenheid, wel respect voor de grotere en oudere kater, ook al liet ze dit niet echt goed merken. Maar haar kopje neigen was alles waarmee ze het op dat moment goed kon maken, was haar vondst. Rainbowpaw keek naar Crowfeather en liep met haar kopje gebogen richting naar hem toe. Ze hief haar kopje op, zodat ze de uitgang van het kamp kon zien. Eigenlijk moest ze heel erg enthousiast, vrolijk en trots op zichzelf zijn dat ze nu eindelijk meer kon zien dan het uiteinde van het kamp, maar het enige gevoel wat binnenkwam, was dat ze niet genoeg was voor de Clan en hier niet thuishoorde. Ze sloot haar groene kijkers even en keek toen opzij, naar haar mentor. Crowfeather. De zwarte kater die haar haar leerlingentijd zou opvoeden tot een sterk krijger, alhoewel Rainbowpaw er zelf niet veel vertrouwen in had dat dat goed zou gaan. Ze was nu al een verlegen en gegeneerde Clankat, hoe zou dat de bijkomende maanden zijn? Om er niet te veel aan te denken, dacht Rainbowpaw aan wat Crowfeather net voor een inleiding had gegeven. Ze zouden het territorium gaan verkennen. Ergens was ze wel benieuwd hoe dat eruit zou zien, maar eigenlijk wou ze zich het liefst in een donker hoekje proppen, zich oprollen en niemand meer hoeven aanspreken. Ze wou Crowfeather niet lastigvallen met deze moeilijke proef, om haar, de zwijgzame Clankat, op te voeden tot een sterk krijger. Rainbowpaw keek gegeneerd opzij naar Crowfeather. ‘Mis-Misschien ben ik niet de goede leerling voor u, Crowfeather,’ zei ze zachtjes, terwijl ze naar haar pootjes keek en een lik over haar borst gaf. Ze voelde een krop komen in haar keel. Niemand had vroeger naar haar omgekeken om haar te verzorgen. Eigenlijk had ze daar met haar afstandelijkheid zelf voor gezorgd. Ze was altijd ver weg gaan zitten. Moederkatten die haar in het oog kregen deden niks om haar terug te halen. Misschien was ze gewoon verkeerd geboren in de Clan. Misschien was doodgaan een optie om van al deze zonden af te zijn en om Crowfeather het last te benemen. Rainbowpaw staarde naar haar eigen poten, nu de brok nog groter in haar keel.

Nadat de twee katten uit het kamp waren, waaide een forse wind in Crowfeather's gezicht. Een klein niesje verliet zijn mond en hij veegde zijn poot langs zijn bek. Het was wat kouder geworden, maar verder was het een noirmale dag in het WindClan territorium. Rainbowpaw had goedgekeurd, nou ja goedgekeurd, laten we maar zeggen 'ja' gezegd om mee te gaan om het territorium heen te gaan. Ze was wel wat verlegen, een beetje zoals hij, ook had hij haar nog niet echt met de andere Apprentices gezien. Op de een of andere manier leken ze qua persoonlijheid best wel op elkaar, des te beter hun band zou worden. Misschien konden ze wel vrienden blijven, nadat ze een Warrior was. Maar misschien ook niet, ach ja, hij hoefde ook niet echt vele vrienden. Crowfeather was liever alleen, solo. Zijn hele leven was eenzaam en zielig, maar dat kon je bijna niet vanaf zijn buitenkant zien, hij had een soort muur om zich heen gebouwd, waar je bijna niet doorkon. Alleen als je een band met hem had, maar daar was hij totaal niet goed in. Kijk maar bij de ontmoeting met Songbird, daar was hij naar haar uitgevallen om een steentje.. Het kan vaag klinken, maar dat is Crowfeather gewoon een beetje. Hij is niet extreem aardig of extreem kwaadaardig. Hij is neutraal en maakt ook niet echt meteen vrienden met iemand. En al zeker niet met iemand uit een andere Clan of Rogue!

Crowfeather zuchtte, ergens binnenin hem smeekte iets om minstens één vriend, voor de gezelschap en om iemand te kunnen vertrouwen in een kwestie van leven en dood. Maar dat kon wel wachten na de training, maar toch moest hij wel een band opbouwen met deze jonge Apprentice, maar hoe? De stem van Rainbowpaw wekte hem op uit zijn gedachten.
‘Mis-Misschien ben ik niet de goede leerling voor u, Crowfeather,’ Zei ze op een zachte toon, verbaasd keek hij naar de zwart-witte poes, ze gaf haar borst een kleine lik. Verbaasd keek Crowfeather naar haar, zijn lichaam was helemaal naar haar toegedraaid. Hij moest eens dringend een gesprek met haar houden, meestal waren jonge Apprentices erg opgewonden om op hun eeerste training te gaan, maar zij niet..
"We moeten even praten," Fluisterde hij, hij keek naar links en rechts en zwiepte met zijn staart dat ze moest volgen. Een geschikte plek moest hij vinden om te praten, zonder dat iemand zou kunnen luisteren naar wat ze zeiden. Een paar stengels riet bogen voor hem af, en maakten plaats voor een oud dassenhol. Er lagen nog wat hoopjes zand, waar vast een kat zijn prooi tijdelijk had begraven, maar dat spoor was ookal oud. Crowfeather keek snel achterom en sloop toen het hol in, in het dak zat een gat waar het zonlicht doorheen sluimerde. De vroege ochtend zou al gauw plaats maken voor middag en die weer voor schemering enzovoort. Eenmaal ingenesteld richtte de kater zijn blik op Rainbowpaw.
"Luister eens goed naar me, Rainbowpaw," Begon hij kalmerend, hij wilde niet zijn eerste Apprentice kwijtraken, dan kreeg hij nooit meer de kans om een mentor te worden. En dan kon er ook iets ergs gebeuren met Rainbowpaw, ze kon verbannen worden of weg gejaagd. Dat wilde ze toch niet? Crowfeather schudde zijn kop en keek naar de Apprentice, zijn ogen keken dwars door haar heen. "Ik weet hoe je je ongeveer voelt. Alleen, het lijkt alsof niemand je aardig vindt, je hoort er niet bij en jij zelf bent heel rustig, maar de andere zo druk. Ikzelf had het ook, geloof me. Je bent echt niet de enige. Kom, dan gaan we verder, als jij het wilt. Het is jouw keus, blijf je in training of niet? Je kan geen fout antwoord geven." Van binnen hoopte hij dat ze zou blijven trainen, maar hij kon haar gedachten niet besturen of lezen. Het was wachten, totdat ze antwoord zou geven.

Een klein vlaagje wind dreef voorbij zijn mond, zijn snorharen dansden erop mee. Alle spieren in zijn lijf protesteerden om hier te blijven wachten, ze wilde naar buiten om rond te kunnen rennen en te jagen. Maar zijn geest beveelde hen te blijven zitten waar ze zaten, zijn ogen bleven gericht op de poes. Hij had geen flauw idee wat ze zou antwoorden, maar ze moest zelf de keuze maken, het was de beslissing voor háár leven. Niet de van hem..
Maar toch gaf hij geen krimp wanneer er een koude windvlaag langs hem heen ging, geen krimp wanneer de tijd langzamer leek te gaan en geen krimp wanneer er een mug op zijn poot prikte. Niets kon zijn blik afhouden van Rainbowpaw, hij wilde haar niet verliezen, meerdere emoties gingen door hem heen. Bezorgdheid, woede en nog meer, maar hij uitte ze niet. Hij wilde zich niet zwak maken als een Apprentice misschien gaat overwegen om dood te gaan of weg uit haar Clan wilt! Hij wilde zich sterk maken, niet als een watje naar haar toe kruipen en smeken om te blijven. Nee, zo was hij niet, het was haar lotsbestemming en daar mocht hij zich niet in verwikkelen!

De blik van Crowfeather priemde naar de hare toe, maar Rainbowpaw durfde hem niet aan te kijken en gaf gegeneerd nog een lik over haar borst. Beschaamd keek ze recht in zijn ogen. ‘Ja, Crowfeather,’ zei ze gehoorzaam, waarna ze hem volgde. De koude lucht was een van de dingen die haar opvielen, maar ze besloot om er geen weerstand aan te geven. Ze was tenslotte goed in emoties verbergen. Ze had wel ijselijkere winden meegemaakt. Ze keek naar de kater. Haar oortjes bewogen heen en weer, het teken voor Rainbowpaw dat zij zichzelf echt niet goed voelde. Eigenlijk zou ze nu hartstikke opgewonden moeten zijn en hard aan de zijde van Crowfeather moeten rennen, misschien moest ze hem zelfs inhalen en hard beginnen te roepen, maar ze wou niet. Ze kon het ook niet. Als ze al die vrolijke leerlingen terug zag komen van de jacht, dan had ze altijd het gevoel gehad dat ze er niet bij hoorde. Haar ogen richtten zich naar beneden. Ze keek toen naar Crowfeather. Het was nog een wonder dat haar mentor wist hoe zij zich voelde. Ze keek verwonderd naar hem. Ze had niet verwacht dat hij hetzelfde had meegemaakt. Ze richtte haar blik ergens anders op en liet de vraag van Crowfeather ondertussen door zich heen gaan. Of ze door wou gaan? Stoppen leek haar op dit moment heel erg gunstig. Dan was ze Crowfeather niet meer tot last en kon hij iemand anders opleiden die het veel meer verdiende dan zij. Ze keek hem aan. Ze wist niet wat ze moest antwoorden op zijn vraag. Zag ze nu… hoop? In zijn ogen? Misschien omdat hij zo graag wou dat ze zou zeggen dat ze wilde stoppen. Hij wilde vast iemand anders opleiden. Ze was een last voor hem. Ze was een last voor de Clan. Ze.. ze hoorde hier niet meer. Ze hoorde nergens. Bij geen enkele Clan en ook bij geen enkele eenling. Ze was verkeerd geboren en was gedoemd om dood te gaan. Waarom liet SterrenClan haar nog zo lang leven? Waarom mocht ze niet gewoon stoppen met lijden en stoppen met andere te pesten met haar afwezigheid? Vroeger zou bij elk van zulk gedachte tranen opkomen, maar nu was Rainbowpaw al zo erg gewend aan haar negatief zijn, dat het haar niet meer kon schelen hoe ze over zichzelf dacht. Ze keek naar Crowfeather.

‘Ik… Ik denk dat ik doorzet. Ik wil geen last voor u zijn, maar misschien is het maar beter als ik van mijn leerlingentijd af ben,’ zei ze en ze richtte haar kop beschaamd naar beneden. Ze vond het inderdaad beter zo. Dan zou ze krijger zijn, kon ze uit vrije wil een plekje voor haar alleen opzoeken en zou ze eindelijk verlost zijn van al die gedachten dat ze de Clan stoorde. Ze zou nu het liefst willen wegrennen voor al die gevoelens en voor Crowfeather’s blik, die vast teleurgesteld op haar zou neerslaan, alsof hij haar het liefst persoonlijk wou vermoorden. Of dacht ze dat maar? Ze keek omhoog, maar kwam alleen op borsthoogte van Crowfeather, niet verder. Ze wou niet zien hoe teleurgesteld haar mentor, hààr mentor, was met haar beslissing. Ze stond op en likte beschaamd over haar borst, terwijl haar oren zich een weg naar beneden vonden en de negatieve gedachten zich opstapelden. ‘Ik weet niet of ik deze wereld nog wel red,’ zei ze zachtjes, niet eens wetend of het hoorbaar was voor Crowfeather. Ze keek op haar zwart-witte pootjes neer. Welke kat had ervoor gezorgd dat ze in deze misplaatste wereld kwam, om vervolgens weg te gaan en niet meer terug te komen? Wie had ervoor gezorgd dat ze bij soortgenoten moest overleven en moest jagen voor een Clan die zij helemaal niet aankon? Wie had ervoor gezorgd dat ze ouder werd en niet meer onwetend in de wereld zat? Ze schudde haar kopje om de gedachten weg te krijgen, ook al was het een normaliteit voor haar geworden. Het was heel normaal dat alles gewoon in haar hoofd kwam en weer wegging. Ze stond op en legde haar kopje even tegen de borst van Crowfeather aan, terwijl ze zachtjes snorde. ‘Maar toch bedankt voor het inpraten, al ben ik bang dat het weinig geholpen heeft, zoals normaal,’ zei ze zachtjes en ze gaf haar mentor respectvol een kopje en een lik en stond toen op om naar buiten te gaan. Ze ging toen zitten en wachtte tot Crowfeather zou komen.

- Sorry! -

Nog steeds zaten ze in het dassenhol, Crowfeather was al een beetje gewend geraakt aan de snijdende wind die van buiten af kwam. Gelukkig was hij vandaag niet in een slecht humeur, anders zou hij haar alleen iets vreselijks aan hebben gedaan, maar het blije gevoel van een Apprentice krijgen was bij hem uitgedoofd. Zijn eigen Apprentice wilde zelfs geen meer zijn, hoe kn hij haar nou laten stikken? In zijn hoofd raasden allemaal gedachten, sommige waren kwaad, andere verdrietig en zelfs zaten er opgeluchte bij! Nooit, nooit zou hij nog een Apprentice krijgen, Hollystar zou hem vast uitlachen en hem voor eeuwig een normale Warrior laten worden, zonder ooit een Apprentice te hebben gehad. Zonder het op te merken slaakte hij een vermoeide zucht en likte zijn poot, die hij vervolgens ocpver zijn kop liet gaan. Was mentor zijn dan zo moeilijk? Opeens hoorde hij de stem van Rainbowpaw weer, zijn hart brak toen hij hoorde wat ze zei. 'Ik… Ik denk dat ik doorzet. Ik wil geen last voor u zijn, maar misschien is het maar beter als ik van mijn leerlingentijd af ben,’ De poes richtte haar kop naar beneden, na een tijdje kwam haar kopje ietsje omhoog, maar stopte die al bij zijn borst. Aan de ene kant was hij wel blij dat ze hier bleef, maar ene de andere kant, die veel groter was, wilde ze nu al Warrior worden. Al meteen zag Crowfeather voor zich hoe dat eruit zou zien, ze zou vast heel weinig prooi meebrengen, als er een gevecht zou komen dan zou ze misschien zelfs niet eens meedoen.. Maar al snel zag Crowfeather Rainbowpaw opstaan, ze likte haar borst en haar oren richtten naar de grond. 'Ik weet niet of ik deze wereld nog wel red,’ Zei ze zacht, alsof het tegen haarzelf was, maar toch kon Crowfeather de woorden nog net duidelijk verstaan. Crowfeather schudde zijn kop, niet dat zijn antwoord nee was, maar dat hij het tegen zichzelf had. Het was altijd moeilijk om een onzekere Apprentice te trainen, ze zouden altijd denken dat ze het niet kunnen en pas na een paar keer kon het, alleen omdat hun mentor erover had gepraat. Maar Crowfeather zelf was niet zo'n goede spreker, hij kapte bijna met elk gesprek af, omdat hij zich zelf ook onzeker voelde! Maar toch is het hem gelukt om Warrior te worden en dat is een hele klus..
Zonder op te letten voelde hij Rainbowpaw's kopje op zijn borst, ze had hem bedankt, dat was nou een goede kant van haar en die moest ze ook behouden! Ook la had het bijna niets uitgemaakt, dat was weer jammer, maar Crowfeather liet zich niet zwak. De zwart witte poes liet naar buiten en ging daar zitten, vast wachtend op hem. Crowfeather kroop een beetje naar achter zodat ze hem niet kon zien en boorden toen zijn nagels in het zand. Hoe kom hij haar zomaar laten gaan? Had hij net een eigen Apprentice, wilde die niet meer, het lag gewoon niet aan haar, maar aan hem.. Hij deed alles fout, hij had zijn vriendschap met Songbird verpest, alleen maar door een droom! Maar nu kon hij Rainbowpaw niet langer Laren wachten, hij moest zich volwassen opstellen tegenover haar! Hij schudde het zand uit zijn poten en ging voor de zekerheid er nog een leertje over met zijn tong, daarna spuugde hij de vies naar das ruikende korrels uit en liep naar buiten. "Rainbowpaw," Begon hij rustig toen hij naast haar ging zitten, dit zou niet werken, maar misschien kon hij een beetje hoop in haar los maken. "Doe dit nou niet, als je nu meteen Warrior wordt gemaakt zullen de anderen je uitlachen, misschien vind je dat best, maar ik kan dat niet aanzien. Alles wat je probeert zal mislukken," Zijn stem klonk niet gemeen, maar echt bezorgd, misschien zou ze uiteindelijk wel uit de Clan worden geschopt! "Geef het nou maar een kans, je hebt het zelf nog niet eens geprobeerd. En dat is ook niet echt verstandig, zelfs voor jou niet." Hij gaf haar een kleine por in haarzij en keek haar toen weer aan. "Wacht even hier, ik zal wat te eten voor ons halen, beloof je dat je hier zult wachten?" Zelfs hij had nu een paar twijfels over haar, niet dat ze het niet kon, maar misschien werd ze uiteindelijk zo onzeker dat ze weg zou rennen. Maar toch liet hij haar alleen, hij keek voordat hij verdween omhoog naar de zon. Bijna zonhoog, hadden ze daar dan zo lang zitten te praten? Nou ja, ze hadden wel de hele dag de tijd en eigenlijk moesten ze nog door het hele territorium, maar misschien gingen ze maar langs een grens en noemden ze dat een dag. Zonder op te letten ging hij op een twijgje staan en zag hij een klein dun staartje verdwijnen in de bosjes. Helaas zou hij de muis niet kunnen inhalen, want waar de muis was gevlucht lagen allemaal obstakels zoals boomwortels en doornstruiken. Kwaad rende hij verder, totdat hij een heerlijke geur rook, een van zijn lievelings maaltijden, konijn! Zo stil als mogelijk sloop hij naar voren, dit keer lette hij op elk twijgje of wat zijn aanwezigheid kon betrappen. Het konijn zat daar maar te kauwen op een saai en droog grassprietje, niet eens wetend dat hij zo aan zijn einde kwam. Zijn tong ging over zijn lippen, water liep over zijn tanden en hij schoof zijn nagels uit. Met bespande spieren zette hij van de grond af en kwam gelukkig nog net op het konijn terecht, hongerig klemde hij zijn kaken om het dier en toen werd alles stil. Hangend uit zijn bek, droop er een beetje bloed uit de mond van het konijn. Al gauw kwam hij langs het gebroken twijgje, beschaamd veegde hij dat weg onder de struiken met zijn staart en rende terug naar het dassenhol. Zou Rainbowpaw er nog zijn of was ze gewoon weg gegaan? Crowfeather durfde niet verder te gaan, straks was ze weg en stond hij daar met het konijn, wie weet. Maar misschien stond ze nu gewoon te wachtten op hem en kwam hij niet.