Not really bored

Onhandig botste de gestreepte poes tegen een andere kitten op. Ze was bij de ingang van de nursery over een steen gestruikeld. "Sorry", mompelde ze, waarbij ze overeind krabbelde. Tumble herkende de andere kit als Polarkit, die ene kit met de rare naam. Polar betekende koude -iets wat de clan met deze afschuwelijke hitte wel kon gebruiken - en haar vacht of ogen leken niets met koude te hebben.

"Wat hebben iniminie kittens toch met struikelen over nog kleinere steentjes?! Heb je je pijn gedaan Tumblekit?", was ze haar nu aan het pesten? Want daar had Tumble genoeg van. Sinds de dag waarop haar moeder de clan had verlaten, was ze een behoorlijkgroot mikpunt voor pesterijen geweest. Haar lange vacht rees de lucht in. "Jij wel, hoop ik", sprak ze, met een giftige toon in haar stem. Haar ijsblauwe ogen priemden zich geconcentreerd en kil in die van de bruine kitten voor haar. Ze had geleerd dat je beter meteen duidelijk maakt dat je geen slachtoffer bent, dat je terugvecht.

"Ik val niet over steentjes die ik duidelijk zie liggen.", miauwde Polarkit. Tumble haalde één wenkbrauw op. Wat een muisbrein. "Je bent niet de enige", haar toon was nu eerder ongeïnteresseerd, alsof het haar niet veel kon schelen. Ze ging zich niet opwinden over een dom wicht als die voor haar. "Je bent nog een groter muisbrein dan ik eerst dacht, als je denkt dat ik met opzet over stenen struikel", haar stem klonk minachtend en verveeld. Hopelijk besefte die idiote Polarkit dat Tumble geen makkelijk slachtoffer was.

"Huh... en wat moet jij niet zeggen met je domme naam Tumblekit.", de rosse poes opende haarmond om iets te zeggen, toen er nog een kit op hen af kwam. "Sorry hoor." Begon de jonge kater. "Maar zij heeft toevallig mijn bloed." arm ding. "Wij struikelen niet.", alsof dat je tot een belangrijk persoon maakte. "Het spijt me heel erg als je bloed deelt met dit muisbrein hier", ze zwiepte met haar staart naar Polarkit. "Maar dit is onze discussie. Als je ook maar een beetje respect hebt voor jezelf, of Polarkit, hou je je erbuiten", siste ze, met de giftige toon weer in haar stem. Serieus, was het onmogelijk om gewoon eengesprek met iemand te hebben, zonder dat nog een muisbrein zich erin verwerkte? "En jij", ze richtte zich weer tot Polarkit. "Jij heet Polarkit, en je bent niet eens wit", merkte ze schamper op. "Je zou denken dat je eigen moeder je niet eens kent",

"Ik ben Polarkit genoemd door mijn hoge, schrille piep, die door merg en been ging en iedereen deed verstijven van koude.", Tumblekit rolde met haar ogen. Waarschijnlijk heette ze Polarkit omdat ze vast een stuk nutteloos ijs in haar kop had, in de plaats van hersenen. "Trouwens past het bij mijn karakter.", vervolgde Polarkit. "Jij tast echt de grenzen van idioterie af", de langharige kitten was best trots op haar uitgebreide woordenschat. Zo leek je slimmer. Niet dat dat echt nodig was bij Polarkit. "Beweer je nu echt dat schrille geluiden invloed hebben op de temperatuur?", vroeg Tumblekit spottend. Een grijns vormde zich om haar lippen. "Daarbij denk ik niet dat een piepstem iets is om trots op te zijn",