Do not lose your hair! {Open}

De grijs-witte kitten had zichzelf verstopt tussen wat struikjes en stenen. Dit zodat niemand hem kon zien. Wat hij precies aan het doen was, wist hij zelf ook niet. Maar elke dag moest gevuld worden zodat deze niet lang duurde. Want hoe sneller de dagen zouden gaan, hoe sneller hij eindelijk de naam Raptorpaw zou dragen en dat was wat hij wou. Hij wou niet langer opgesloten zitten. Hij wou leren vechten, sterk worden en misschien zelfs gevreesd. Hij wou gewoon super geweldig worden. Hij wou dat anderen naar hem opkeken en misschien zelfs naar hem luisterde. Dat was zijn doel. Maar nu, nu was hij een kitten en wist hij dat het nu nog niet ging lukken. Dus dan maar op een andere manier aandacht krijgen. Daarvoor zat hij nu waar hij zat, verstopt en niemand die hem zien kon.

OOC: Open.

Zuchtend stapte Smoke de apprentice den uit. Zijn nest prikte, dus hij ging opzoek naar iets om het zachter te maken. De zon brandde op zijn grijze, lange vacht zo snel als hij naar buiten kwam. In een hoekje van het kamp zag hij een beetje groen, en besloot daar zijn kansen te wagen. Met een beetje geluk vond hij wat mos daar. Zo stil als hij kon liep de kater naar de bosjes. Hij wou eigenlijk geen aandacht trekken, nu niet, nooit niet. Hij was nog maar pas apprentice en kon dus eigenlijk nog niet zo veel. Hoewel hij 6 moons was, zag hij eruit als 8. Thanks, pa. Smokepaw schoof wat takken en stenen opzij, maar vond geen mos. Wat hij wel vond was een grijs witte kit die zich aan het verstoppen was. De apprentice trok een wenkbrauw op, maar zette toen snel een stap achteruit. "A-ah, sorry." Hij wou geen kittens lastig vallen, bovendien was er een kans dat hij net zo druk was als Foxkit, en hij wou niet de hele middag bezig zijn met het entertainen van een kitten.

Raptorkit bleef zitten waar hij zat, zo gefocust op de open plek van het kamp, dat hij niet doorhad dat er iemand bezig was iets maar opzij van waar hij zat. Hij zag nog niemand die hij kon laten schrikken. Raptorkit wou zijn actie uithalen bij een kitten, die waren het makkelijkst en daar kon hij om lachen omdat deze ook wel eens wouden huilen. Toen een poot wat takken en stenen weg veegde en daarmee zijn schuilplaats nutteloos maakte, schrok hij wel. "Hé!" Klonk zijn stem licht geschrokken. "A-ah, sorry," zei de apprentice. Als hij het goed had, was dit Smokepaw. "Nou, nu heb je m'n plan verpest, bedankt," mopperde hij, terwijl hij opstond en zijn schuilplek verliet. Ondertussen kwam er een andere kitten bij, een leeftijdsgenootje. Magpiekit, wist hij, echter was deze kitten dus niet zo slim als hij was, want hij wist zijn naam niet. "Hallo. Wie ben jij?" Raptorkit schoot in de lach bij het horen van het stemmetje van Magpiekit. Die was duidelijk niet mee gegroeid met de moons. "Hahaha! Je klinkt als een meisje!" Lachte hij. "Maar ik heet Raptorkit. Raar dat je dat niet wist," merkte hij op.

Erger dan een speelse kitten was een chagrijnige kitten. "Nou, nu heb je m'n plan verpest, bedankt," De grijze kit klom uit zijn schuilplaats. "Hallo. Wie ben jij?" Een zwart-witte kitten met rode ogen keek hem aan. Hij had een hoog stemmetje, en zag er lief uit. Magpiekit. Hij was niet heel populair bij zijn leeftijdsgenoten, dacht Smoke. Maar zijn naam was prachtig. Door zijn kittentijd had de kater nog steeds een liefde voor vogels. Hij glimlachte naar het katertje. "Ik heet Smokepaw." "Hahaha! Je klinkt als een meisje!" Hij versteende. Zijn blik gleed naar de tabby, die zijn nest genoot uitlachde. Omdat hij anders was. Er leek iets te knappen, gewoon omdat het zo onrechtvaardig was. Hij deed aardig. Hij deed niemand pijn. In een flits stond hij bij Raptorkit. Door zijn grote postuur torende hij boven hem uit. "N-Nooit," Siste de grijze kater, "Nooit je clangenoten uitlachen!" Rustig worden, rustig worden. Hij zette een paar stappen achteruit, maar verontschuldigde zich niet niet. Hij wierp enkel een blik op Magpiekit. Hopelijk had hij hem niet bang gemaakt.

Ze was de nursery uit geslopen. Bijna iedereen die haar leeftijd had mocht de nursery al uit, maar zij bleef achter omdat ze vaak ziek werd. Ook nu liep ze continu te snuffen; iets met pollen in de lucht had haar mama uitgelegd. Hierdoor kreeg ze jeuk in haar neusje en oogjes en moest ze continu niesen. Toch trok Mousekit zich daar niks van aan. Ze had immers andere kittens naar buiten zien gaan en wilde graag met hen spelen. Toen ze de nursery uitstapte zag ze een grote kat over een andere kitten, Raptorkit, heen gebogen staan en ze keek met samengeknepen ogen naar het schouwspel. Toen liep ze verder, ging voor de apprentice staan en blies hard naar hem. "Ga aan de kant!" Blies ze en grijnsde daarna naar Raptorkit. Há, ze had hem maar mooi weer beschermt van de grote, grijze apprentice. Daarna viel haar blik op een andere kitten; Magpiekit. Ze vond hem grappig, door zijn naam en door zijn ogen. Dus giechelde ze. "Hoooi," miauwde ze waarbij ze met haar pootje wuifde.

Raptorkit lachte nog wat na, zelfs toen Smokepaw hem op zijn plaats zette. Hij keek hem enkel met lome oogjes aan en haalde zijn schouders op. "Sorry, hoor. Maar het klonk gewoon enorm grappig," mompelde hij, waarna hij met een schuine, felle blik naar Magpiekit keek. Domme kitten. "I-is dat een regel Smokepaw. Zoiets als de Warriorcode?" Opnieuw lachte Raptorkit. "Mousebrain, natuurlijk niet. Je gaat er heus niet mee naar de Darkforest," dat wist hij maar al te goed. Anders bestond een groot deel van Starclan waarschijnlijk niet eens. Dat het stemmetje van Magpiekit ook nog eens zo klein en angstig klonk gaf hem een machtiger gevoel, het deed hem goed. Een mooie rossige met witte kitten sprong tussen hem en de grote, domme, grijze apprentice. "Ga aan de kant!" Piepte ze. Ze snufte af en toe en hij wist dat ze vaak ziek was. Haar had hij echter nog nooit uitgelachen. Misschien omdat ze naast haar zwakte ook een leuke sterke eigenschap had. Haar karakter. "Hé, Mousekit! Je bent mijn held," grinnikte hij en keek kort met vernauwde ogen naar Magpiekit, vooral omdat Mousekit hem heel vriendelijk begroette. Dát verdiende die mousebrain niet.

Toen hij net klaar was, kwam een rood met witte kitten voor hem staan, en blies. "Ga aan de kant!" Een beetje verbaast staarde Smoke haar aan. Had ze überhaupt gezien wat die kit had gedaan? "I-is dat een regel Smokepaw. Zoiets als de Warriorcode?" Hij wou net zijn bek opentrekken om te antwoorden, maar de arrogante tabby had het al gedaan. "Mousebrain, natuurlijk niet. Je gaat er heus niet mee naar de Darkforest," Het liefst had de kater hem nu een dodelijke blik gegeven, maar hij wist dat hij dat niet kon. Daarom draaide hij dus naar Magpiekit. "Je gaat er niet naar the Darkforest, maar het is niet goed. Respect voor elkaar is belangrijk, je weet maar nooit. Misschien wordt je ooit Deputy of Leader!" Hij negeerde het domme gansje en de arrogante kit achter zich. Hij hoorde een nieuwe kit. Waarom gebeurde dit? Wat wilde al deze kittens van hem? Hij ging voor Magpiekit staan, een tikje beschermend. Het jonge katertje deed zich zo aan zichzelf denken. "Wat doen jullie?" Een bruine kit had zich bij de groep gevoegd. De grijze kater knikte zo'n beetje naar de twee kits. "Geen idee. Vraag hun." Hij kon enkel een beetje stil naar de grond staren.

Mousekit was een kitten van vrede en wilde wel met iedereen vriendjes zijn. Echter kon ze ook hartstikke gemeen uit de hoek komen als haar iets niet beviel; goed dat de meeste kittens dat nog niet door hadden. Ze grijnsde naar Raptorkit bij zijn opmerking. "Hé, Mousekit! Je bent mijn held," ze knipoogde naar hem op een speelse manier waarna ze trots met haar staartje zwiepte. "Hmhm," humde ze instemmend. Opeens ging het over de dark forest en ze wiebelde met haar oortje. Dat was toch de slechte Starclan? Dat vond ze niet interessant, kwam wel als doodging, niet? "Wat doen jullie?" Hoorde ze opeens en haar gezichtje lichtte op toen ze Tigerkit zag. "Hoi Tigerkit!" Piepte ze en ze haalde haar neusje opnieuw op toen ze weer wat voelde lopen. "Deze apprentice was Raptorkit aan het aanvallen dus ik beschermde hem," beantwoordde ze vervolgens met een trotse glimlach.

Mousekit was er bij gekomen en had hem 'gered' van de domme apprentice. Jeetje, die apprentice was hooguit drie moons ouder dan hij was. Hij stelde geen haarbal voor, al was hij wat groter dan hij was. Mousekit knipoogde speels naar hem en Raptorkit grijnsde breed. "Hmhm," humde Mousekit toen Raptorkit had gezegd dat zij zijn held was. Raptorkit negeerde de woorden die Smokepaw uitsprak en rolde enkel met zijn ogen. "Yeah, whatever." Hij keerde zijn rug naar de grijze apprentice. "Wat doen jullie?" Klonk er plots. Mousekit gaf een antwoord. "Ja, ze heeft me inderdaad beschermd," grijnsde hij. Hij schaamde zich heus niet voor het feit dat het een poes was. Ze was wel een stoere één en het was grappig. En natuurlijk moest Magpiekit zijn domme bek weer open trekken. "Hij viel Raptor niet aan, hij beschermde mij," zei de zwart-witte kitten. Raptorkit beet op zijn lip om niet in een lachen uit te schieten. "Waar voor? Ik viel je toch niet aan? Ik heb je ook niet geprobeerd te doden. Eigenlijk, Magpiekit, vind ik het heel gemeen van je dat je er zo'n probleem van maakt dat ik moest lachen omdat ik je stem grappig vind. Had gewoon gezegd dat je het niet leuk vind," miauwde hij uiterst serieus en geloofwaardig. Hij zorgde er voor dat Mousekit zijn blik niet kon zien, deze stond honend op de zwart met witte kitten gericht. Hij kreeg die haarbal nog wel. Dan zou hij wél wensen dat er een beschermende apprentice of iets dergelijks was. "Wat is er eigenlijk met je neus gebeurt?" Oh, was die kitten echt zo dom? Een onderwerp als loopneus aankaarten was vast niet fijn voor Mousekit, maar hij wachtte de reactie van de rossig gevlekte kitten af.

Hij had het groepje kittens al een tijdje bekeken, had toegezien hoe de apprentice die hij herkende als Smokepaw zich ermee kwam bemoeien, hoe de ros met witte kitten de anderen probeerde te beschermen. Niet veel katten wisten hoeveel hij van kittens hield, maar het was zo. Ze waren nog jong en onschuldig, de toekomst van hun clan. Gedurende de tijd dat hij naar hen keek was er zelfs een piepklein glimlachje om zijn lippen geslopen. Nu stond de grote kater op, nog steeds met dat glimlachje om zijn lippen, en wandelde naar hen toe. "Hallo daar", klonk zijn zware stem, en voor eens klonk hij niet zo emotieloos, maar zowaar een beetje vrolijk. De glimlach bereikte zijn verschillend gekleurde ogen nog niet, maar het was een barst in de façade die hij gemaakt had, en als hij niet zou opletten zou het een stortvloed ontketenen, maar daar dacht Whitelion op dit moment niet aan. Hij moest de toekomst veilig stellen.

"Ja, ze heeft me inderdaad beschermd," Vertelde Raptor met een grijns, een grijns die de rood met witte kitten beantwoordde met een trotse en bovenaltriomfantelijke blik. "Hij viel Raptor niet aan, hij beschermde mij." Werd haar verteld en verbaasd keek Mouse naar Magpie. Oh, oeps. Voordat ze sorry kon zeggen had Raptor al een antwoord terug. "Waar voor? Ik viel je toch niet aan? Ik heb je ook niet geprobeerd te doden. Eigenlijk, Magpiekit, vind ik het heel gemeen van je dat je er zo'n probleem van maakt dat ik moest lachen omdat ik je stem grappig vind. Had gewoon gezegd dat je het niet leuk vind," weifelend keek Mousekit naar haar poten. Dit werd toch wel een beetje lastig. Ze vertrouwde erop dat Magpiekit nooit tegen haar zou liegen, en het klonk ook best wel logisch aangezien Raptorkit niet de aardigste was tegen de zwart met witte kitten. Maar aan de andere kant was het wel waar wat Raptorkit zei, aangezien Magpiekit ook wel gezegd had kunnen hebben dat hij iets niet leuk vond. Dus bleef ze maar stilletjes naar haar poten staren, niet goed wetend wat ze moest doen. "Sorry," miauwde ze tenslotte dus maar in het algemeen, tegen iedereen die een sorry van haar nodig had. Ze had geen idee meer wie dat nou waren en wie niet. Gelukkig duurde deze onzekerheid niet al te lang, want Magpie vroeg haar wat. "Wat is er eigenlijk met je neus gebeurt?" Mouse haar blauwe ogen keken naar haar neus waardoor ze scheel keek en ze giechelde. "Nou, ik ben dus weer verkouden!" Piepte ze, iedereen wist onderhand natuurlijk wel dat ze vaak ziek was. Zonder dat ze het doorhad haalde ze haar neus opnieuw op en ze ging met haar poot erlangs. Toen opeens kwam de deputy naar hen toe en met grote ogen keek ze omhoog, naar de reusachtige witte kater. Toen pas viel het haar op dat hij twee verschillende oogkleuren had. "Wow, coole ogen!" Complimenteerde ze hem dus ook, voordat ze zich omdraaide naar de andere kittens. "Heb ik ook coole ogen?" Vroeg ze vervolgens. Hoezo vissen naar complimentjes?

"Deze apprentice was Raptorkit aan het aanvallen dus ik beschermde hem," A-aanvallen? Pardon? "Ja, ze heeft me inderdaad beschermd," Die Raptor ging er gewoon in mee. Natuurlijk, die genoot van dit moment. "Hij viel Raptor niet aan, hij beschermde mij." Een gewicht tegen zijn poot vertelde hem dat Magpiekit tegen hem aan leunde. Gelukkig. Hij wou geen hier niet de vijand zijn en kom op... Hij? Iemand aanvallen? "Waar voor? Ik viel je toch niet aan? Ik heb je ook niet geprobeerd te doden. Eigenlijk, Magpiekit, vind ik het heel gemeen van je dat je er zo'n probleem van maakt dat ik moest lachen omdat ik je stem grappig vind. Had gewoon gezegd dat je het niet leuk vind," Smoke beet hard op zijn lip. Hij zou nu iets kunnen zeggen, maar het zou simpelweg niet slim zijn. Tigerkit hield-starclanzijdank- zijn mond dicht. "Hallo daar", Whitelion wandelde op ze af. Oh. Geweldig. Dames en heren; een apprentice die zich met kitten kibbels bemoeit, en nu vast zit in drama. Misschien kon hij hier langzaam uit weg lopen, maar hij wou Magpiekit niet alleen laten. De grijze kater zuchtte zacht. Mousekit was al weer druk aan het kwebbelen. Ze leek geen slechte kit, maar was een beetje een allemansvriend. Hij wierp een blik op de kit onder hem. Ging het goed met hem?

De vraag van Magpiekit was ontzettend dom. Dat was eerder een vraag voor een kitten die net praten kon. Nier een kitten die over twee moons klaar was om apprentice te worden. Plots klonk er een andere stem, de stem van de deputy. "Hallo daar," de deputy zag er anders uit dan dat hij beschreven werd. Of kwam eerder anders over. Hij had van verhalen gehoord dat hij niet de vrolijkste was en zeker geen kat was om mee te sollen. Ook scheen hij een kat te zijn die de plek van Lionroar had ingenomen. Het klonk allemaal heel spannend, maar te veel om zich echt mee bezig te houden. Dus was Raptorkit er niet mee bezig. "Hallo," begroette Raptorkit de leader met een neutrale lachje op zijn gelaat. Zowel Mousekit als Magpiekit reageerde heel enthousiast op de ogen van Whitelion, Raptorkit voelde daar geen behoefte naar.