He's not so sweet...

Het eigen plekje waar ze zo naar verlangde, kon ze niet vinden. In het kamp was er een wirwar van katten die rond haar heen liepen om de prooi te brengen. Rainbowpaw stond op en wou iemand spontaan helpen om de prooi op de prooistapel te leggen, maar die duwde haar om, snauwde iets naar haar en liep door. Rainbowpaw’s oren gingen naar beneden staan en zo snel als ze kon ging ze voor de Den van de leerlingen liggen, waar zij elke nacht moest overleven en proberen in slaap te vallen tussen alle anderen, die maar gewoon doorsliepen en niks anders deden ’s morgens als elkaar begroeten en naar hun mentor gaan. Rainbowpaw begon zichzelf een paar likken over haar vacht te geven en begon zachtjes naar haar binnenkant van haar poten te werken. Ze keek op naar de kater die haar net nog afgesnauwd had. Hij keek haar met vernauwde pupillen aan en Rainbowpaw keek de andere kant op. Dit was gewoon de hel. Ze keek naar de lucht en hoopte dat iets of iemand haar zou doden. Ze keek naar de grond en gaf een paar likken over haar pootje. Ze had met niemand van de leerlingen contact gehad en had hier ook helemaal geen behoefte aan. Later ging ze ook een eenzame krijger worden, dat wist ze nu al. Geen partner, geen iemand om gevoelens mee te delen, gewoon alleen en eenzaam. Misschien dat Crowfeather haar wel bij wou staan, aangezien hij had gezegd dat met hem precies hetzelfde was. Maar zelfs dat kon ze hem niet vragen. Ze was al een last voor de kater, ze was gewoon een last voor iedereen van de Clan. Ze legde haar kopje op haar voorpoten en keek met gemengde gevoelens voor zich uit. Ze keek naar de uitgang, waar nieuwe katten verschenen. Ze keek naar de katten die druk bezig waren en geen oog voor haar hadden, op de kater die haar omgeduwd had na, maar die keek haar alleen maar boos en geïrriteerd aan. Ze keek nogmaals naar de uitgang van het kamp. Het was aanlokkelijk om het plekje nu op te gaan zoeken. Ja, liet ze dat gaan doen! Niemand zou haar hier toch missen. Ja, alleen maar om af te snauwen, daar had ze momenteel echt weinig aan. Ze ging wel ergens naartoe. Niemand zou haar tegenhouden Want zij was namelijk de last van de Clan!

Ze stond op en liep naar de uitgang toe. De kater blies en Rainbowpaw keek geschrokken achterom. De kater kwam op haar afgerend en Rainbowpaw piepte. De kater sprong over haar heen, keerde zich in een halve draai om en liet zijn blauwe ogen op haar rusten. Rainbowpaw keek naar boven en haar groene ogen gingen diep in die van de kater. De kater blies of zij niet wat moest doen. Rainbowapw keek hem aan, niet in staat om wat te zeggen. Ze ging zitten en gaf beschaamd een lik over haar borst, terwijl haar oren heen en weer wiebelden. O God, liet iemand die kat roepen of tegenhouden, voor hij haar zou vermoorden! Ze keek bang naar de kater, die het wel leek leuk te vinden dat hij de macht over haar had. Rainbowpaw keek hem aan en probeerde ondertussen een goed antwoord te verzinnen. Ze keek om. Enkele katten keken naar hun, maar waren niet in staat om hun mond open te doen. Ze schudde haar kopje en keek weer naar voren. De kater was nu echt intimiderend dichtbij. Rainbowpaw piepte en drong een beetje achteruit. Ze wou niet dat die kater zo dichtbij kwam! Liet hem weggaan! ‘Crowfeather,’ piepte ze en de kater keek haar vreemd aan. Ze keek hem bang aan. Waarom deed die kater zo en liet hij haar niet gewoon gaan? Ze schudde verbaasd haar kopje en wou wegrennen. Ze keek hem even aan en deed een paar stapjes achteruit, terwijl hij meer dichterbij kwam. Opnieuw piepte Rainbowpaw zachtjes. Ze had zich ondertussen zo naar achteren gedrongen dat ze tegen een steen stond. De kater was angstaanjagend dichtbij. Dat de kater haar haatte, was nu wel duidelijk. Deed hij dit bij alle leerlingen? Nors keek hij op haar neer en hij had ook iets intimiderend. ‘Ga weg. Laat me met rust,’ piepte Rainbowpaw, maar niet overtuigend genoeg.

- Wie redt haar? -

Windflame lag nog altijd in de Nursery om voor haar kits te zorgen. Ze miste het Warrior zijn best wel, maar ze hield ontzettend veel van haar kittens, en van haar adoptiezoon. En natuurlijk hield ze veel van Pantherface. Hij was haar alles, zonder hem zou ze nooit zo gelukkig zijn geweest. Maar gelukkig kon ze af en toe het kamp even uit, al was het maar om zelf wat te drinken te gaan halen, dit terwijl haar kits de verzorging kregen van de andere Queens. Dat was best wel leuk, want ook zijzelf zorgde wel eens voor de kits van de andere queens. Maar meestal zorgde ze zelf voor haar kittens, ze wilde de beste moeder voor ze zijn en de grootste steun die er is. Ze hoopte dat haar kinderen trots wilden zijn op hun ouders en zelf wilde ze ook trots kunnen zijn op haar kinderen. Maar ze wist dat dat altijd zo zou zijn.

Langzaam stond ze op en rekte zich uit. De geluiden van hele zachte pootstapjes in de Nursery was te horen en ze sloot even haar ogen. Veel kittens waren actief op dit tijdstip, maar dat maakte niet uit. Het waren stuk voor stuk schatjes. Langzaam liep de gevlekte poes naar de uitgang van de Nursery en stapte de open plek op. Ze kneep eventjes haar ogen dicht tegen het zonlicht. Achter zich hoorde ze nog altijd de kittens in de Nursery en ze grinnikte even. Dit deel van het kamp had ze maar al te vaak gezien. En vanaf hier was het niet ver naar de prooistapel. Haar doel op dit moment. Je kon haar zachte pootstappen nauwelijks onderscheiden van de geluiden uit de omgeving terwijl ze richting de prooistapel liep. Ze had haar slanke lijfje weer en ze kon ook een stuk lichter bewegen. En bovenal een stuk sneller. Haar vacht was nog altijd smetteloos en haar voetjes waren nog altijd wit. Haar ogen gleden het kamp rond en langzaam liep ze verder naar de prooistapel. Vele katten waren al wakker geworden en sommige waren al op patrouille geweest.

Bij de prooistapel aangekomen pakte de jonge moederpoes een lekker konijn en ging ermee in de schaduw liggen, ze ging zo liggen dat zij de omgeving kon zien maar net niet andersom. Terwijl ze een hap konijn nam gleden haar ogen weer rond en haar blik bleef hangen op een jonge zwart witte apprentice, ze werd bekeken door een grote kater en ze vond het duidelijk niet fijn. Windflame kreeg een steek in haar hart. Het hoorde niet zo te zijn. Langzaam stond de poes op en zachtjes liep ze in de richting van de jonge apprentice. Windflame zag hoe ze opstond en ook hoe de kater naar haar blies. De jonge apprentice rende weg en de kater volgde haar en sprong over de apprentice heen zodat die niet wegkon, of althans niet meer die richting op kon. Langzaam kwam ze binnen gehoorafstand van de twee katten en ze hoorde de apprentice wat piepen. '' Crowfeather,'' piepte het jonge poesje en drong zich een beetje achteruit. Dat was vast de naam van haar Mentor. Het poesje piepte opnieuw toen de kater dichterbij stapte en Windflame deed nog een stap naar voren. ''Ga weg. Laat me met rust,'' piepte de apprentice opnieuw maar het was niet overtuigend. De kater stond er nog en nu was Windflame het zat. '' Was ze niet duidelijk? Laat haar gewoon met rust, ze heeft je toch niks misdaan?'' Ze stapte naar voren en ging naast de apprentice zitten en keek de kater recht aan. '' Als je iemand wil pesten zoek dan iemand van je eigen grootte en leeftijd,'' zei ze op een boze maar ook beschermende toon. Ze keek het poesje naast zich even aan en richtte haar blik opnieuw op de kater.