Hello big boy (Creamyfrost)

De bruine, slanke poes was door haar poten gezakt. Wat verderop, tussen twee boomwortels, zat een muis te scharrelen, met een beukennootje in zijn pluizige mond. Een lekkernij voor hem, maar nu werd hij de lekkernij.
Leatherpaw maakte een sierlijke sprong en haar twee voorpoten landden op het lijfje van de nietsvermoedende, arme muis. Haar nagels drongen meteen in het lichaampje dat meteen verslapte en op de grond viel.
Tevreden hief ze haar bruine kopje op, met de nog warme muis bengelend in haar kaken. Ze slikte wat bloed dat in haar mond stroomde, weg, en versnelde haar pas.
De laatste dagen gingen haar vangsten steeds beter sinds ze hier joeg. Muizen, eekhoorns, zelfs een keer had ze een konijn gezien, maar dat had ze niet kunnen vangen.
Plotseling dook een creme-kleurig gestalte op uit de varens. Leatherpaw schrok, stopte abrupt en wou haar haar overeind zetten, todat de vertrouwde geur van Riverclan in haar neus drong. De grote Apprentice slikte. De naam van de warrior ontglipte haar even, dus hield ze haar stil.

(Creamyfrost alleen, tot nu toe)

Hij had de taak gekregen om Leatherpaw haar final assessment af te nemen en hij was heel blij voor haar. Hij wist dat het nog niet aan haar verteld was, dat mocht hij gaan doen. Hij moest kijken of ze er echt klaar voor was om warrior te worden en hij was heel benieuwt hoe ze het ging doen, al maakte hij zich er geen zorgen om. Hij had haar wel een paar keer zien trainen en dat had er goed uitgezien. Ook had hij haar al meerdere keren met prooi het kamp binnen zien komen. Hij likte zijn crèmekleurige vacht schoon en verliet daarna het kamp, opzoek naar de bruine apprentice. Het duurde niet lang voordat hij haar geur opgepikt had, die richting small forest liep. “Leatherpaw.” Zijn stem klonk vriendelijk en vrolijk toen ze in zijn gezichtsveld verscheen en hij voor haar stil stond. Hij keek even naar de muis in haar kaken voordat er een glimlach om zijn lippen verscheen. “Je bent helemaal klaar voor je assessment zie ik.” Hij ging zitten en sloeg zijn staart om zijn middel. “Wij kunnen wel beginnen met jagen, aangezien jij daar al uit jezelf mee begonnen bent. Ik houdt je vanaf een afstand in de gaten. Laat maar zien wat je kunt.” Hij stond weer op en zwiepte uitnodigend met zijn staart.

'Leatherpaw.' Oh, hij kende haar naam... Maar wederzijds was dat niet het geval. Koortsachtig trachtte ze zijn naam te herinneren... En plots wist ze het. 'Creamyfrost,' zei ze met een respectvol knikje. Toen zijn blik naar de muis gleed, glimlachte hij, en Leatherpaw kon een glimlachje ook niet bedwingen. 'Je bent al helemaal klaar voor je assessment zie ik.' Was dat vandaag? Leatherpaw schokte even van opwinding. Dat betekende... Dat betekende dat ze binnenkort warrior zou worden!
'Wij kunnen beginnen met jagen, aangezien je daar al uit jezelf mee begonnen bent. Ik houd je vanaf een afstand in de gaten. Laat maar zien wat je kunt.' Opwinding stroomde door Leatherpaws hele lijf. Warrior, Warrior! kon ze wel dansen, maar ze knikte eventjes vriendelijk naar Creamyfrost. 'Oke, Creamyfrost!' mauwde ze vrolijk en braafjes en spurtte het bos in.

Het duurde niet lang of de poes vertraagde haar pas. Ze wou niet buitenadem zijn als ze haar prooi tussen haar klauwen sloeg. Een bruine schim klom via de bast van een boom naar beneden om een nootje tussen zijn kleine pootjes te slaan, en tegelijk drong een geur van nootjes en eikenbladeren in Leatherpaws neus. Eekhoorn!
Ze was al tussen de varens in jachthouding gezakt en trippelde vederlicht en onhoorbaar stil naar haar prooi. De muis van daarnet had ze bij Creamy gelaten, dus haar kaken waren vrij voor te vangen. Ze spande haar spieren een beetje toen ze dichterbij sloop, en toen sprong ze.
De eekhoorn ging op de vlucht, maar Leatherpaw was eerder. Ze klemde haar tanden rondom de nek van het dier zodat een noodkreet overbodig was. Het beestje was dood, en tevreden begroef Leatherpaw het onder de aarde.

Hij gaf een knikje terug toen ze zijn naam uitsprak en hij moest glimlachen van de opwinding die zich opeens van haar meester maakte. Hij wist nog heel goed zijn eigen assessment. Hij was op van de zenuwen geweest, maar Smoketear had geen druk op hem gelegd en dat had geholpen. Hij zou er voor zorgen dat hij dat bij haar dus ook niet zou doen, ze moest haar eigen gang kunnen gaan. Hij zou alleen ingrijpen als het mis ging of als ze iets anders moest gaan doen. Hij keek goedkeurend toen ze een eekhoorn greep zonder problemen en deze onder de aarde begroef. Hij zou haar nog één prooi laten vangen en dan was het tijd om te gaan vissen. Vissen waren nou eenmaal de belangrijkste voedselbron van de RiverClan, maar in Leafbare waren die lastig te pakken. Zeker als er ijs op de rivier lag en dan was het heel handig als je prooi kon vangen. Hij was daar zelf geen ster in, dus hij vond het geweldig om te zien dat zij dat zo goed kon. Rustig sloop hij achter haar aan in de bosjes, uit haar zicht maar hij kon zelf wel alles goed overzien.

Leatherpaw voelde met een huivering hoe haar poten smerig waren geworden door het graven in de dorre bladeren, en probeerde de viezigheid van haar af te krijgen. Daarna sperde ze haar neusgaten wijd open, om de geur van een andere prooi op te sporen.
Opwinding vulde haar gedachten toen ze besefte dat de geur van Creamyfrost er zwakjes bijzat; hij was haar dus aan het bekijken. Ze moest een beschaamd glimlachje onderdrukken, maar sloop toen alert door.
De jonge poes bleef stokstijf staan. Een grotere, witte vogel was geland. Zulke had ze niet vaak gevangen. Spanning vulde de aderen van de Apprentice toen ze dichterbij sloop tussen de varens; ze was muisstil, zelfs het ritselen van haar vacht was onhaarbaar.
Leatherpaw besefte dat de vogel, die vrolijk pikkend in de vruchtbare aarde rondwipte, niks doorhad. Perfect!
De bruine poes sprong en landde bovenop het gevederde dier. Die kon het begin van zijn doodskreet nog net slaken, maar minder dan een tel later schraapten Leatherpaws over zijn keel. Ze nam de broze keel tussen haar tanden, tilde de dode vogel voorzichtig op, en keek om zich heen, alsof ze Creamyfrost nog niet had opgemerkt. Is dit genoeg? vroeg Leatherpaw zich af, en zette toen koers naar de plek waar ze de eekhoorn had gevangen.

Toen Leatherpaw weer in beweging kwam, deed hij dat ook. Subtiel elk takje en dood blaadje ontwijkend. Grijnzend keek hij toe hoe ze boven op een witte vogel belande. Ze deed het tot nu toe heel goed, hij had niets op haar jachtkunsten aan te merken. Hij stapte uit de bosjes en ging naast haar lopen toen ze terug liep naar de gevangen eekhoorn. “Heel goed gedaan Leatherpaw.” Complimenteerde hij haar voordat hij in de richting van de rivier knikte. “Nog even de eekhoorn en de muis ophalen en dan gaan we naar de rivier. Ik wil je ook graag zien vissen.” Zei hij terwijl hij naast haar mee trippelde. Hij verwachtte niet van haar dat ze alles vlekkeloos zou doen, iedereen had zijn sterke en zwakke punten. De bedoeling van een assessment was ook echt om te testen of de apprentice zijn of haar best deed en goed genoeg was ontwikkeld.

'Heel goed gedaan, Leatherpaw,' klonk het achter enkele struiken en Leatherpaw glimlachte verlegen bij Creamyfrosts compliment. De crème-kleurige kater was al uit de bosjes gestapt en gaf een knikje naar de rivier. 'Dank je,' bloosde ze verlegen, maar de warrior ging door. 'Nog even de eekhoorn en de muis ophalen en dan gaan we naar de rivier. Ik wil je graag zien vissen,'' eindigde de crème-kleurige kater. Leatherpaw trok even met haar oren bij zijn laatste woorden. Vissen was niet haar sterkte kant, hoewel ze het wel graag deed. Zwemmen en water vond ze leuk... Alleen de vissen vangen ging meestal minder goed...
Er gloeide wel sympathie in de ogen van de warrior, en daarom voelde de Apprentice zich om haar gemak bij de grotere kater toen hij naast haar zijde mee trippelde naar de plek waar ze de eekhoorn had begraven... Hoe wist hij trouwens dat ze een eekhoorn had gevangen?
'Hoe weet je dat ik een eekhoorn heb gevangen?' vroeg ze luidop. Toen had ze hem nog niet geroken... Waarschijnlijk had ze zich zo hard op de eekhoorn geconcentreerd dat ze hem niet had geroken en opgemerkt had.
De plek van de eekhoorn naderde en tevreden schraapte Leatherpaw de aarde van het slanke beestje. Het was niet de meest dikke prooi die Leatherpaw had gevangen, eerder aan de magere kant. Hopelijk maakte dit geen slechte indruk op haar assessment.
De muis lag ook wat verderop en Leatherpaw groef hem op. Ze keek naar de hoop prooi met alle soorten prooi en daarna naar Creamyfrost. 'Is dit oké?' vroeg Leatherpaw hem ietwat onzeker.

Hij schudde zijn kop en glimlachte naar haar. “Je hoeft mij niet te bedanken voor dingen die jij goed hebt gedaan Leatherpaw. Jij hebt het zelf gedaan en ik bevestig het alleen maar.” Nee, daar hoefde ze hem echt niet voor te bedanken. Zij deed het goed en dat mocht ze best weten. Zijn complimenten kwamen altijd recht uit zijn hart en hij meende ze dus ook echt. Hij zag wel dat ze even met haar oren trok toen hij het woord vissen uitsprak en hij keek haar bemoedigend aan. “Het komt wel goed. Gewoon rustig blijven.” Sprak hij haar moed in. Toen ze vroeg hoe hij wist dat ze een eekhoorn gevangen had grijnsde hij. “Ik zie alles Leatherpaw.” Hij gaf haar een plagerige knipoog. Kalm keek hij toe hoe ze één voor één haar prooien weer opgroef om mee te kunnen nemen. Toen ze vroeg of het oké was knikte hij meteen. “Je doet het beter dan mij.” Vervolgde hij toen lachend. “Kom neem je prooien mee die kun je wel bij mij neer leggen als je gaat vissen, dan houdt ik ze wel voor je in de gaten. Als ik iets moet dragen dan kun je dat gewoon zeggen hoor, dat vind ik geen probleem.” Hij gaf haar een zacht duwtje tegen haar schouder, ze hoefde helemaal niet onzeker te zijn. Dat was echt nergens voor nodig.

'Het komt wel goed. Gewoon rustig blijven.' De gerustellende stem van Creamyfrost, maakte haar wonder bij wonder kalm. Leatherpaw glimlachte even, en toen ze vroeg hoe dat hij wist dat ze een eekhoorn had gedood, grijnsde hij even. 'Ik zie alles, Leatherpaw,' besloot de créme-kleurige kater toen met plagerige knipoog. De bruine apprentice gaf hem een plagerige por met haar snuit, en de vastberadenheid in zijn stem sprak Leatherpaw wat moed in.
'Je doet het beter dan mij,' mauwde de kater toen en verwonderd keek de bruine poes de grotere kater aan, met opwinding in haar ogen. Doet hij dit om mij een pleziertje te doen? dacht ze even en grijnsde in gedachten.
'Kom, neem de prooien mee, die kun je wel bij mee neerleggen als je gaat vissen. Als ik iets moet dragen mag je het zeggen hoor, dat vind ik geen probleem.' Leatherpaw knikte, pakte de muis en de eekhoorn op, maar de vogel paste niet meer bij haar bek. De bruine apprentice voelde haar oren heet worden van schaamte. Ze was bijna warrior, en ze kon niet eens prooien dragen... Wat een vernedering!
'Z-zou je dan misschien de vogel willen dragen, Creamyfrost?' vroeg ze, onder haar vacht heet van schaamte en stress. Een kleintje duwtje kalmeerde haar een beetje, en ze zette in vlugge pas koers naar de rivier. Daar legde ze de prooien, nog steeds beschaamd en met neergeslagen ogen, de twee prooien van haar neer.
Ze schudde haar kop alsof ze de stress verbeet, wandelde rustig naar de zijkant van de bruisende rivier en zocht een plekje op een platte steen die een beetje uitstak in het water. De bruine apprentice keek met een strakke blik in het bruisende water, vol zilveren flitsen; allemaal vissen. Het slanke poesje hief een poot op en bleef een hele tijd staan, in diezelfde houding. Ze herinnerde zich de tactiek van haar mentor; licht uit het water grissen.
Na enkele tellen nadat ze dat had gedacht, zwiepte haar poot razendsnel in het water. Een halve tel gaapte haar poot in het water, daarna drongen haar klauwen in rauw vlees van een zilveren vis. Een zilveren lichaam vloog door de lucht, maar plonsde, niet zoals in Leatherpaws plan, terug in het water. Mislukt.

Hij zag aan haar dat ze het bijna niet durfde te vragen. Zijn blik gleed van de vogel naar haar en weer terug. Toen ze het toch vroeg glimlachte hij. Het was belangrijk om te durven vragen, hoe dom de vraag voor jezelf ook leek. “Natuurlijk wil ik dat Leatherpaw. Je bek zit ook veel te vol als je die er ook nog bij moet dragen en kijk in mijne zit nog niks.” Hij opende zijn bek en liet het aan haar zien, daarna lachte hij geruststellend naar haar en pakte de vogel in zijn bek. Op een drafje liep hij naast haar mee naar de rivier waar hij bij haar prooien ging zitten toen ze ze neerlegde. Ook de vogel legde hij bij het stapeltje neer. Hij keek naar haar, maar hij wist al dat het mis zou gaan voordat ze het überhaupt geprobeerd had. Hij zag de spanning in haar lijf en hij hoorde haar hart kloppen vanaf waar hij zat, ze was veel te opgefokt. “Leatherpaw.” Zei hij toen de vis uit het water sprong maar er net zo hard weer in lande. Zijn stem klonk rustig maar wel duidelijk. “Sluit eerst je ogen en concentreer je op je ademhaling. Luister naar het stromende water, het klinkt heel mooi als je even aan niets anders hoeft te denken. Doe het maar en als je het gevoel hebt dat je echt helemaal kalm bent probeer het dan nog een keer.” Hij deed dat zelf ook altijd. Het had geen zin maar een beetje in dat water te slaan als je niet tot jezelf gekomen was. Dat was net zo iets als denken dat je een heel stuk vooruit gekomen was in het bos terwijl je eigenlijk alleen maar rondjes gelopen had, omdat alle bomen op elkaar lijken. Zo was het ook met vissen.

'Leatherpaw.' Nog een laatste, teleurgestelde en stressvolle blik op de vis die vrolijk de vrijheid opzwom. Nu word er gezegd dat ik geen warrior word, dacht Leatherpaw droevig, maar de kater vervolgde rustig en duidelijk: 'Sluit eerst je ogen en concentreer je op je ademhaling. Luister naar het stromende water, het klinkt heel mooi als even aan niets hoeft te denken. Doe het maar en als je het gevoel hebt dat je helemaal kalm bent, probeer het dan nog een keer.'
Maar ik moet mijn assessment afleggen! Het protest galmde in haar hoofd en fonkelde in haar ogen. Ze protesteerde met een zwak gemurmel dat redelijk zacht klonk. Uiteindelijk knikte de poes met lichte tegenzin en ging zitten op de platte steen zitten. Ze deed percies wat er haar gezegd deed; eerst sloot ze haar mooie gele ogen, daarna dreven haar gedachten af naar haar regelmatige ademhaling, en vervolgens liet ze het geluid van stromend water in haar hoofd gonzen.
Na zeven korte tellen borrelde de stress nog steeds in haar hart en Leatherpaw kreeg het gevoel dat Creamyfrost's raad niet werkte. Het ongeduld en stress vormde een grote klauw die tegen haar hart drukte. Uiteindelijk wou ze opstaan, maar iets hield haar tegen. Het leek wel of ze was gehypnotiseerd door het geborrel van het water. Het maakte haar poten heerlijk warm en kalm totdat ze zacht tintelden.
Uiteindelijk gaf Leatherpaw zich helemaal over aan het gevoel van een leeg hoofd, gevuld met het geborrel van het water. Na een twintigtal tellen, opende Leatherpaw haar ogen en keek, knipperend met haar kleverig geworden ogen, naar Creamyfrost.
Met een uiterst dankbaar knikje bedankte ze de kater.
Leatherpaw wendde zich tot het water, maar zorgde ervoor dat haar schaduw niet over het water viel. Ze staarde het water, haar ogen geconcentreerd maar kalm nu. Een zilveren flits schoot voorbij en uiterst licht, snel en behendig zwiepte Leatherpaws poot in het water.
De glibberige vis vloog omhoog en landde vlak voor de voeten van Leatherpaw. De bruine poes aarzelde geen seconde en zette haar tanden in de keel van het geschubde lichaam. Het hield meteen op met flapperen en nu tevreden nam Leatherpaw het in haar bek.
'Eindelijk, gelukt! Oh, bedankt voor je tips, Creamyfrost!' Leatherpaw kon die uitroep niet onderdrukken toen ze vrolijk met de vis in haar bek door het water waadde, de stroom zachtjes aan haar vacht trekkend.

Kalm wachtte hij af en observeerde hij haar. Hij zag dat ze met zichzelf aan het worstelen was, maar gelukkig overwon haar geduld het uiteindelijk. Er brak een glimlach om zijn lippen door toen hij zag hoe haar spieren langzaam ontspanden. Zijn hart maakte een klein sprongetje toen ze de volgende vis te pakken kreeg en doodbeet. Goed zo Leatherpaw, schoot er door zijn kop. Hij gaf haar een goedkeurend knikje toen ze zich weer naar hem omdraaide. “Geduld is het belangrijkste met vissen. Verlies je je geduld, dan zal je altijd missen. Laten wij Starclan bedanken voor de prooi die jij vandaag hebt kunnen vangen, daarna wil ik graag zien hoe je vecht.” Hij sloot even zijn ogen en toen hij ze weer open deed lag er een uitdagende glinstering in het zwart van zijn ogen. Hij stond op en zwiepte uitnodigend met zijn staart. “Ga je gang. Probeer mij maar aan te vallen, maar denk eraan altijd zonder nagels en tanden.” Rustig begon hij stappen opzij te zetten haar bij elke stap scherp in de gaten houdend.

Onderwerp: Re: Hello big boy (Creamyfrost)