Looking at you different

De jonge kater stapte vrolijk het kamp weer in, hij had net zijn eerste keer buiten het kamp achter de rug. Het mocht dan niet alles zijn geweest wat hij zich voor had gesteld, maar het was alsnog spannend. En daarbij kon hij de andere kittens jaloers maken met zijn verhalen over het gebied buiten het kamp. Zijn moeder had hem mee genomen naar buiten, al was het niet voor lang geweest. Een dassengeur en de geur van een dode kat hadden hen gealarmeerd, en ze hadden al vrij snel weg moeten gaan, maar nog steeds was hij onder de indruk van zijn kleine trip naar buiten. En nu stond hij weer binnen, behoorlijk opgesloten naar zijn gevoel. Hij keek even rond, hopend op wat gezelschap.

+ Foxkit

Met een schaapachtige, droge blik keek hij in het niets. Het was kort geleden dat hij Flowerkit verwond had, nou... Niet hij. Het...het was verwarrend voor allebei en Foxkit deed zijn best uit de buurt van anderen te komen voordat er weer iets misging. De stem leek al sterker en sterker te worden en uiteindelijk zou Foxkit weer er tegen moeten vechten waardoor het weer hetzelfde liedje werd. Hij slaakte een diepe zuchtte voordat zijn blik zich op een andere kitten wendde. Het was Quietkit, bekend als de zoon van Brindleleaf en broer van Polarkit, Mousekit en Puddlekit. Foxkit zuchtte weer toen hij hem zag, hij had een moeder en iedere kat hield van hem. Wat had hij wat Foxkit niet had? Iedereen haatte de vuurrode kater en negeerden hem. Dat maakte de jonge kater erg boos waardoor hij zich makkelijker overgaf met de ruzies tussen hem en het stemmetje. Maar Foxkit zelf wist niet wat er aan de hand was. En wat het tegengif was.

Het duurde een aantal minuten voor Quiet het hele kamp gescand had met zijn groengele ogen, en het was behoorlijk rustig. Elders zaten in hun Den, Warriors waren aan het jagen, Apprentices waren aan het trainen, niet gek, het was dan ook midden op de dag. Maar het gaf het kamp iets saais, en het maakte hem alleen nog maar verdrietiger dat hij alweer terug was. Hij was graag nog wat langer buiten geweest met zijn moeder. Maar zij had natuurlijk ook een aantal taken. Quiet's ogen vielen op een rode kater, een stuk groter dan hij. Foxkit. Hij kende de kater wel, maar echt goed niet. Misschien dat hij daar maar eens wat verandering in moest gaan brengen. Hij stapte op de kater af. "Hey Foxkit," groette hij de kater in zijn kalme toon. Misschien dat hij samen iets wilde doen.  

Quiet deinsde naar achteren: Foxkit leek niet door te hebben dat hij eraan was komen lopen, en daarbij leek hij zijn gezelschap ook niet op prijs te stellen. Hij had altijd al een afstandelijk gevoel gehad bij Foxkit, maar hij had nooit echt begrepen waarom. Vond Foxkit hem gewoon niet aardig? Voor zover Quiet wist, had hij nog nooit iets gemeens tegen de rode kater gedaan. Foxkit draaide zich al om met het excuus dat hij weg moest, maar Quiet wist wel beter. Foxkit draaide zich alweer om om weg te lopen, en Quiet trok even een zielig pruillipje achter de kater aan. Je moest je Clanmates toch goed kennen? Hij moest ze vertrouwen met zijn leven, dus daar wilde hij dan ook op kunnen bouwen. Hij rende achter de rode kater aan, en stopte voor zijn neus. "Wat is er, Foxkit? Heb ik iets fout gedaan?" vroeg hij verward. "Ben je boos op me?" Het jonge katertje kon er met zijn hoofd niet bij wat hij misdaan had.