Jeweltear's story.

Onderwerp: Jeweltear's story. di 22 jun 2010 - 22:03

Lang niet alles is helder.. Maar ik kan wel veel vertellen. Over mijn ouders, en Silentshade. Silent.. Zij brengt veel herinneringen naar boven. Maar ik kan maar beter bij het begin beginnen. En het begint met de Clan die wij hadden.

De meeste Clans vonden niet dat die van ons een echte was. Voornamelijk omdat alle leden familieleden waren. Mijn vader, Nightstar, was leider, mijn moeder, Whitepearl, Queen, haar oudere zus, Blindnova, Elder en alle anderen Apprentice of Warrior. Ik had maar één grote broer, Bluephantom, de rest was gesneuveld in oorlogen met andere Clans. Vreemd, ze zagen ons niet als Clan, maar voerden wel oorlog.. Ach, wij waren samen in elk geval een vrolijke familie. De PeaceClan.. Alle katten uit de familie waren spierwit of pikzwart. Net als Yin en Yang! Vandaar Peace.

Ik weet nog dat ik Jewelpaw was, en Silentshade Silentpaw. We noemden elkaar altijd Silent en Jewel. We snapten het nut van dat 'paw' niet. Silent was mijn enige nestgenoot die het overleefd had. We zouden nog een broertje hebben, maar die was dood geboren. Silent en ik pasten ook veel beter bij elkaar. Ik wit, zij zwart. Ik de ogen van pa, zij die van ma. Ik liefdevol naar iedereen, zij meedogenloos. Ondanks deze verschillen waren we de beste zusjes ooit. Ik leerde Silent lief te hebben, zij leerde mij te doden. We waren echt onafscheidelijk. Trouwens, onze namen hebben te maken met hoe we waren vlak na onze geboorte. Ik had een grijze vlek op mijn borst in een ruitvorm. Mijn moeder vond het blijkbaar op een juweel lijken. Silent werd helemaal stil geboren. Pa en ma dachten bijna dat ze dood was. En dat terwijl ze later een echt avonturendier werd! Tja, karakter moet je ontwikkelen.

In mijn leven is teveel gebeurd om alles te vertellen. Ik kan het beter bij de basis houden. Daarom skip ik meteen naar het deel waar ik en Silent Warriors werden. Een bosbrand had ons uit ond oude gebied gejaagd en had Bluephantom meegenomen. Ik was er kapot van. Silent had mij elke dag getroost. Ik had nooit gedacht dat haar tong zo troostend en strelend had kunnen voelen. Dat had ik haar geleerd; troosten en lief hebben. Toch had ik het gevoel dat ik en de rest van de familie de enigen waren die ooit deze troostende tong zouden voelen. Mijn vader had besloten ons op te vrolijken door ons Warriors te maken. Ik was blij met mijn nieuwe naam, maar ook weer niet. Tear, dat betekende traan. Ik vroeg mij af of hij die naam gekozen had omdat ik de laatste paar dagen zoveel huilde. Ik besloot er naar te vragen, en het antwoord was.. diep. Hij zei dat hij Jeweltear gekozen had omdat hij wist dat mijn tranen vol liefde zaten. Deze diepe liefde moest ik vasthouden, en dat kon ik het beste als het mijn naam was. Silentshade lag voor de hand; zij kon zich geweldig stil bewegen. Al helemaal in schaduwen.

Er waren pas net 16 maanden van mijn leven voorbij toen mijn moeder niet meer verder kon. Dat was al duidelijk toen ze slecht één kitten kreeg. Dit was een vreemd geval. Hij was niet gewoon zwart of wit, zoals iedere kat uit de Clan. Nee, hij was half zwart en half wit! Zijn witte kant had een groen oog, zijn zwarte een blauwe. Bovendien was zijn persoonlijkheid echt onmogelijk. Hij leek nooit te stoppen met bewegen en was razendsnel. Ook zijn ontwikkeling leek stukken sneller te gaan. We moesten hem de hele tijd achterna zitten, zodat hij niet te ver weg zou lopen. Eén dag kon hij écht niet stil zitten. Hij leek zo kerngezond als maar kon. Hij rende, speelde, zoefde om ons heen. We werden er echt stront ziek van. De morgen daarna was het plots heerlijk rustig. Toch hing er een aangename sfeer toen ik wakker werd. Ik ging kijken bij Strangekit, zoals hij genoemd werd, en ma. Zodra ik ze zag stond mijn hart even stil. Beiden waren ze morsdood. Geen sporen van moord, of iets dergelijks. Gewoon plotseling dood. Opnieuw was ik gebroken en opnieuw werd ik getroost door de strelende tong van mijn nestgenoot. En alsof dat nog niet erg genoeg was werden we drie dagen daarna aangevallen door een andere Clan..

Iedereen in de Clan vocht, zelfs Blindnova. Zoals haar naam al zei was ze blind, maar.. ze leefde. En ze was een geweldige strijder. Net als Silentshade. Helaas was de andere clan te sterk. Iedereen sneuvelde stuk voor stuk. Na de dood van ma hield ik me groot. Dat had Silent me geleerd; sterk zijn! Voor mijn ogen zag ik hoe pa werd neer gehaald, en ook Nova hield het niet lang vol. Toen begon Silent tegen me te spreken. ''Tear,'' begon ze, wat meteen mijn aandacht trok. ze noemde me áltijd Silent! ''De PeaceClan wordt uitgemoord. Wij zijn als laatsten over. Eén van ons zal moeten vluchten. Jíj zal moeten vluchten.'' Ik keen Silent even met grote ogen aan. Dat meende ze niet. ''Silent, nee! Jij bent veel sterker,'' ging ik er tegenin. Een kat viel mij toen aan, waardoor ik afgeleid was. ''Dit is juist waarom jij moet gaan. Jij hebt mij geleerd loyaal te zijn, en dat kracht niet alles is!'' Ze had gelijk. Kracht was niet alles. Maar ik wilde niet gaan. ''Silent, jij bewijst hiermee dat je net zo loyaal bent..'' Ze reageerde meteen. ''Nee.'' Haar stem was kortaf en angstaanjagend. ''Ga nu, of ik dwing je!'' Voor het eerst en laatst in mijn leven zag ik tranen in haar ogen. Dat beeld zou ik nooit vergeten. Ik kon niet anders dan vluchten zoals Silent gezegd had. Haar dood had iets in mij laten knappen, Iets waardoor ik niet meer loyaal zou zijn naar iedereen. Ook de tocht die ik daarna maakte maakte mij harder. En nu ben ik hier aangekomen.. Wie weet wat mij hier gaat gebeuren. Mijn oude ik zou in elk geval nooit meer terugkeren. Ik weet dat Silent had gezegd dat ik loyaal moest blijven, maar.. Ik kon het niet. Natuurlijk zou ik loyaal blijven naar de meesten, maar niet naar iedereen. En mijn nieuwe 'hardheid' beviel mij wel..

Natuurlijk is er nog heel veel meer gebeurd, maar zo is het even kort samengevat. Nu weet jij meer van mij.. En ik hoop dat je mij zo gaat behandelen als je zelf behandeld wil worden.

Spoiler:

~ Jeweltear x