I shall rule! -Omen-

Met rustige passen liep Omen door haar territorium heen, en deed een grenzencheck. Ze vond het niet erg als er katten op haar territorium kwamen; als het maar voor een korte tijd was en als ze niet alles opmaakten. Toen ze opeens een stem hoorde, schrok ze toch wel. "Hallo, ik ben Farai en ik ben hier om een gunst te vragen. Ik vraag jou namelijk om voor mij te jagen." Haar rode haren gingen langzaam liggen. Toen herhaalde ze de vraag in haar hoofd. Of ze voor de ander kon jagen? Haar ogen kregen een ietwat verwarde uitdrukking. "Als je dat doet, dan eh, dan volgt er eeuwige roem." Miauwde de wit met rode kattin. Oh? "Nou, we kunnen ook samen jagen, dan kan ik je wat leren." Stelde Omen lieflijk voor.

"Ja, dat mag ook." Miauwde de jonge kattin en Omen grijnsde voorzichtig. Dat had ze wel gedacht, aangezien het toch veel leuker was om iets zelf te kunnen dan toe te moeten kijken? "Mijn moeder heeft me ook al een beetje leren jagen, kijk maar." Haar ogen volgden de beweging van Farai en ze grinnikte toen ze zag hoe slecht de houding eigenlijk was. Toch hield ze zich in om geen opmerkingen te maken. "Ik ben trouwens Farai, dochter van Eclispe." De wit met rode poes leek trots te zijn. "En jij?" Omen glimlachte vriendelijk. "Ik ben Omen, dochter van Cora en Tay." Er klonk geen trots in haar stem; ze was immers helemaal niet blij met haar ouders die haar hadden achtergelaten om op zichzelf te wonen. Maar ze zorgde er wel voor dat ze deze verdrietige gevoelens zo goed mogelijk wegstopte.

"Die ken ik niet." Miauwde de rood-witte kitten tegen haar en Omen glimlachte. Nee, ze waren ook niet de meest bekendste geweest; en waren ook zomaar van de aardbodem verdwenen. Ze verwachtte niet dat iedere kitten - of iedere kat in het algemeen - haar ouders kende. "Maar goed! Kan je me dan leren jagen, Omen?" Vroeg Farai enthousiast, en Omen knikte met pretlichtjes in haar ogen en een glimlach op haar snoet terug. "Maar natuurlijk!" Antwoordde ze vrolijk en schudde haar vacht uit, waarna ze haar roze neusje in de lucht stak. "Eerst moet je ruiken of er wel ergens prooi in de buurt is," legde de poes uit en snoof de geuren in. Ze rook inderdaad een prooi, een vogel, maar welke wist ze niet precies. "Kan je wat ruiken?" Vroeg ze vervolgens aan de kitten, waarvan Omen had besloten dat die het een beetje zelf moest gaan doen.