Burned Oak

I  n  k  s  w  a  n

I'm permanent, you can't erase me .

Inkswan proefde de lucht. Er lag een zware moerasgeur op haar tong die ze probeerde te ontdoen. Ze liep daarom maar naar de Burnt Sycamore. Haar grijzige poten zette zich zachtjes, maar stevig op de grond terwijl ze die aanspoorden om sneller te gaan. Ze hijgde al behoorlijk toen ze uiteindelijk de plek bereikte. Hier lagen veel boomstronken, zoals voor haar neus. Een eik. Met haar kop reikte ze naar de grond en snoof zachtjes de bosgeuren op. Muis, niet zo lang geleden en ook uil. Ze snoof nog eens diep en een andere geur bereikte haar. "Hallo Oakshade.", miauwde ze met haar zoete stem.

+Oakshade

Met relaxte passen liep de grote kater langs het Thunderpath. Af en toe kwam er een monster voorbij razen, en elke keer voelde hij niets. Geen angst, geen adrenaline. Hij kon zich niet herinneren dat hij een van die dingen ooit had gevoeld. Dit was een mooi plekje om even alleen te zijn, maar hij moest weer aan de slag dus liep Oakshade het territorium weer in. Toen hij langs de sycamore kwam merkte hij een andere kat op, Inkswan als hij het goed had, en liep op haar af. Niet omdat hij zin had in gezelschap, het kon hem nooit veel schelen of hij alleen was of met iemand anders, maar omdat het onbeleefd zou zijn om het niet te doen. "Hallo Oakshade.", miauwde ze zoet, en de kater knikte. "Ook hallo Inkswan." Zei hij op zijn normale vriendelijke toon. "Op jacht zie ik."

I  n  k  s  w  a  n

I'm permanent, you can't erase me .

"Ook hallo Inkswan." De kater kwam nu duidelijker in beeld. Ze glimlachte zwakjes. "Op jacht zie ik." Ze knikte en draaide zich nu om naar hem. "Jij ook?", bromde ze. Ze was niet héél sociaal aangelegd, ze was gewoon een Shadowclankat. Datgene waar ze bekend voor stonden en ze was er trots op. Nu was er te veel van het speciale soort en dat irriteerde haar lichtelijk. Oakshade was ook ongeveer zo, alleen kende hij geen of amper gevoelens. Spijtig. Ze wenkte met haar korte staart en liep met forse stappen verder. "Als je wilt kunnen we samen jagen."

Inkswan draaide zich om en knikte. "Jij ook?", bromde ze, en Oakshade knikte. En liep achter de poes aan, die hij met zijn grote poten makkelijk bij kon houden. "Als je wilt kunnen we samen jagen." Stelde ze voor, en hij knikte instemmend. "Is goed." Samen jagen ging tenslotte makkelijker dat alleen. Koel boog hij zijn hoofd en snuffelde over de grond, en pikte verschillende geuren op. De recente geur van een konijn viel erg op, en hij keek Inkswan vragend aan. Had zij hem ook geroken?

I  n  k  s  w  a  n

I'm permanent, you can't erase me .

De kater stemde in en Inkswan liet haar kaken meteen hangen. Met mond open rook je beter. Ze kreeg dan ook heel wat signalen binnen. De uil die ze eerder rook en ook de muis. Maar er was een nieuwe geur gestrand. Konijn. Ze voelde Oakshades ogen prikken in haar vacht en haar blik ontmoette de zijne dan ook. Een knikje was het antwoord. Met haar oortjes gebaarde ze dat ze elk een kant op moesten gaan. Ze zouden het konijn insluiten. Zelf liet ze zich in sluiphouding zakken en sloop de rechterkant op.

Ink knikte, en Oakshade liet zichzelf in de sluiphouding zakken. De poes gebaarde dat ze elk een kant op moesten gaan, en de kater knikte. Hij ging de linkerkant op, en sloop verder. Na een tijdje proefde hij de geur van het konijn en Inkswan in dezelfde richting, maar sloop maar een klein stukje in die richting. De poes was kleiner en sneller, en kon het konijn in zijn richting jagen. Als het helemaal gefocust zou zijn op de poes die hem achterna zat kon de grote sterke kater hem makkelijk te pakken krijgen.

I  n  k  s  w  a  n

I'm permanent, you can't erase me .

Ze keek naar de kater en schatte hun kansen in. Ze brakte in rennen, want dat was echt haar ding niet. Maar nja, voor een konijn dat in de val zat moest je niet snel rennen. Want dat was haar plan, rennen en Oakshade het konijn laten vangen. Ze sloop ietsje verder van het konijn en dat ze nu kon zien en zette zich tegenover de kater. Ze wilde niet té veel geluid maken, want dan joeg ze alle prooi weg van hier tot aan Vierboom, toch miauwde ze zachtjes. Het konijn keek om zich heen en ze sprong recht. Ze voelde het hartje overslaan en de poes begon te rennen. Het ging wat stijfjes en niet geolied, maar ze dreef het konijn naar Oakshade. Ze wiebelde met haar oortjes.  

Gespannen wachtte de kater, en een tijdje was het stil. Toen werd die stilte doorbroken door voetstappen, die van kat en konijn. Hij bleef stil zitten, en het konijn was zo in paniek dat hij hem niet eens doorhad. Op het juiste moment sprong Oakshade op, en boorde het konijn aan de grond. Het spartelde, en met een snelle beet maakte hij er een einde aan, en keek op naar Inkswan. "Dat was het alweer." Zei hij rustig, en keek haar koel aan.

I  n  k  s  w  a  n

I'm permanent, you can't erase me .

Oakshade was geweldig. Hij was waarschijnlijk een sublieme jager. Met een snelle beet was het gedaan met het konijn. Ze knikte bij zijn antwoord. "Zullen we het hier begraven en misschien wat verder kijken?" Ze joeg niet vaak in team en je moest toegeven dat het best leuk was.

"Zullen we het hier begraven en misschien wat verder kijken?" Stelde Inkswan voor en Oakshade knikte. Zwijgend liep hij naar de dichtstbijzijnde dennenboom, en begon daar een gat te graven. Vragend keek hij de poes aan. Zou ze hem nog helpen? Het was een flink konijn, en het gat zou dus wat groter moeten worden als ze niet wilden dat een das of vos het op zou graven.

I  n  k  s  w  a  n

I'm permanent, you can't erase me .

De kater sleepte het konijn naar de dichtstbijzijnde boom en begon een gat te graven. Inkswan stak haar neus in de lucht en probeerde de geuren te bepalen. Er waren geen nieuwe geuren meer dus wandelde ze iets verder. Nu rook ze een soort vogel. Merel als ze het goed had. De haartjes in haar nek tintelden en ze keek om. Ze werd altijd onbehaaglijk als iemand haar aanstaarde. Inkswan liep terug naar Oakshade en zette haar klauwen in de losse aarde. Het gat werd al heel wat breder.

Inkswan was al aan het ruiken voor nieuwe prooi terwijl Oakshade nog bezig was met het gat te graven. Hij wilde niet op de zaken vooruit lopen, maar hij voelde geen irritatie zoals een normale kat zou doen. Sinds zijn jeugd had hij helemaal niets meer gevoeld. De poes besloot toch maar eens te helpen, en binnen een mum van tijd was het gat groot genoeg. Hij gooide de prooi erin en begon het gat weer dicht te gooien. "Had je al iets gevonden?" Vroeg hij aan Inkswan.

I  n  k  s  w  a  n

I'm permanent, you can't erase me .

De kater begon het gat dicht te gooien en ze hielp mee. Het ging nog sneller dan het graven. "Had je al iets gevonden?" Ze richtte haar groene ogen weer op hem en liep een paar stappen achteruit. Met haar staart wees ze in het westen. "Een merel en..." Een nieuwe geur dreef in haar neus. "Duif," fluisterde ze. Want de dikke duif was voor hun poten geland. Niet letterlijk, maar misschien twee muizenlengtes verder.

Samen gooiden de twee katten het gat dicht, en onwillekeurig likte de kater nog wat overgebleven bloed van zijn lippen. Inkswan deed een paar passen achteruit en wees met haat staart naar het westen. "Een merel en..." Een dikke duif landde voor hen, en Oakshade verstarde, bang dat hij het weg zou jagen. De duif zat dichter bij Inkswan dus zij kon hem als beste vangen. Zonder enig geluid te maken knikte hij naar haar en vervolgens naar de duif als teken dat deze voor haar was.

I  n  k  s  w  a  n

I'm permanent, you can't erase me .

Haar ogen bleven bij de kater hangen die verstarde, maar haar oren draaiden zich naar de duif. Hij zat daar wat te scharrelen op zoek naar eten. De kater knikte naar de duif en ze gaf hem een glimlachje. Daarna wiebelde ze met haar linkeroortje naar de kant van de merel. Als zij de duif moest pakken, hij de merel. Zonder op veel antwoorden te wachten richtte ze haar blik nu op de duif. Het was een houtduif en die waren altijd extra dik. Ze slikte het overtollige water weg in haar mond en zakte in haar beste jachthouding. Nu dat ze niet op een konijn jaagden, maar op een vogel moest ze de techniek anders doen. Een konijn hoort je sneller dan een muis en een vogel voelt de trillingen van de grond. Daarom nam ze kleine en snelle stapjes, zodat ze snel van de ene plek naar de andere kon geraken. Toen ze zowat een snorhaar van de houtduif af was dook ze dieper ineen. Wiegen met de heupen was geen optie. Wachten ook niet dus sprong ze uit de bosjes. Hier moest je niet rennen en dat soort stuff, nee de duif werd gewoon geplet en dan met een korte beet afgemaakt. Zachtjes voor alle andere bosdieren pakte ze de prooi op en liep naar de plek toe waar ze het konijn hadden begraven. Ze groef een kuiltje bij een graspol en gooide daar de prooi in. Ze gooide er wat zand overheen en boog wat grassprietjes ernaartoe die ze plette op de zanderige plek. Zo, nu was hij goed gemaskeerd. Ze ging even zitten, wachtend tot Oak terug ging komen.