Dare me

Er was één plek die haar altijd al gefascineerd had, nou ja, altijd, sinds ze apprentice geworden was. Het was de waterval. Een heel stuk water dat naar beneden de rivier in viel. Ze vond het mooi en speciaal. Sowieso had geen enkele clan zo iets moois als dat in hun territorium. Dit moest wel betekenen dat het territorium van de Riverclan het mooiste was.
Lucidpaw verliet het kamp en ging meteen richting de waterval. Ze wou er eens iets vangen, dit was vast wel mogelijk. Vielen voor haar dan wel meteen twee zintuigen weg. Haar neus was al enorm slecht en de waterval maakte een hoop geluid. Ze moest het dus met haar ogen doen. Dit moest lukken. Ze versnelde haar pas nog meer, om eerder bij de waterval te komen.

OOC: Cedarpaw

Een blaadje dwarrelde vanaf een boom naar beneden, zo in de poel van water die leidde naar de waterval. De grijze kater kwam overeind en volgde het gevallen groene ding, totdat het naar beneden viel en gemengd werd met de honderden liters aan vallend water. Zo ver ging hij niet in zijn achtervolging, no way. Zijn gouden kijkers bleven nog wel even hangen op het kolkende water daar beneden en toen hij zich weer oprichtte zag hij aan de andere kant van de stroom een kat. Hmm, een apprentice.
"Hey Lucidpaw!" Riep hij en fronste kort. Ze zag er wel heel geconcentreerd uit en misschien.. oh mousedung, misschien was ze bezig geweest met jagen. De woorden die zojuist nog zo zelfverzekerd over zijn lippen waren gegleden, werden nu weer teruggewenst, maar de kracht om de tijd terug te draaien bezat hij niet.

Ze keek nog eens goed om zich heen terwijl ze doorliep. Echt zorgen maken om het geluid van haar pootstappen hoefde ze niet, al moesten haar stappen wel gedempt blijven, gezien kleine beestjes goed waren in trillingen volgen via de grond. En ja hoor, daar zag ze haar doelwit. Een kleine meeuw. Het had nog donsveren en de kans was groot dat deze nog geen ster was in vliegen. Toch was het beestje daar en voor zover zij kon zien en horen, was het beestje alleen. Groote meeuwen waren toch wel een ander verhaal. Ze zonk in een sluiphouding, terwijl ze geconcentreerd naar voren sloop.
"Hey Lucidpaw!" Geschrokken keek Lucidpaw op, en de baby meeuw, die blijkbaar oud genoeg was om te vliegen, stoof op. Een zucht rolde over haar lippen, maar toen ze Cedarpaw zag, werd haar blik toch vriendelijk. "Vang jij het?" Miauwde ze luid terug, over de stroom heen. Ze keek de meeuw na, die duidelijk moeite had met fladderen. Alsjeblieft, spaar zijn leven, dood gaan door een ongeluk is zo nutteloos voor prooi, dat gunt ze die beestjes niet. Of opgegeten worden, of leven. Niet anders. Ze liep dichter naar de stroom en zocht voor rotsen om haar Cedarpaw toe te springen, die vond ze nog niet.

Het was helaas wel zo, dat ze achter iets aan had gezeten. Zijn gouden oogjes volgden gelijk de bewegingen van een vogel, een zacht uitziende vogel, die moeizaam zijn kant van de stroom begon te bereiken. "Vang jij het?" Zijn oortjes draaiden zich half naar Lucidpaw, terwijl zijn ogen gericht blijven op de jonge meeuw. "Uh.. sure." Toen hij een korte blik richting zijn clangenoot wierp, zag hij tot zijn tegenzin dat ze zijn kant niet echt op kon komen. Damn, dan stond hij er alleen voor.
De grijze kater wurmde zichzelf door een paar struiken, aangezien de meeuw al wat verder gevlogen was. Vervolgens hield hij zich in de schaduw van de begroeiing, terwijl hij zijn ogen zo goed mogelijk de omgeving liet afspeuren. Zachtjes kwam hij naar voren en hoorde plots een geluid. Het was meer een 'bonk' gevolgd door een klaaglijke piep. De kater drukte zijn kop door de volgende struikenlaag en vond daar de vogel, half op zijn zij. Aha! Hij stoof naar voren en drukte zijn poot snel op het mollige lijfje van de meeuw, die geschrokken reageerde, maar niet genoeg kracht bezat om zich onder zijn vandaan te wurmen. Snel hapte hij toe, zodat hij geen medelijden kon krijgen en pakte het beest bij het slappe nekje op.
De stroom terugvinden was geen moeite, want het geluid van stromend water was bijna overdonderend. Zou Lucidpaw er nog wel zijn of had ze misschien een weg gevonden om over te steken?

Lucidpaw haalde opgelucht adem toen Cedarpaw er mee instemde om de prooi te vangen. Goed, dan ging die arme mee misschien toch niet verloren. Ondertussen zocht het zilveren poesje naar een manier om te kunnen oversteken. Ze wou hem graag helpen bij het vangen van de prooi. Een stukje verder zag ze een steen. Het risico kon ze nemen, maar dan nam ze ook echt een risico. Het was niet waar je met gemak naar toe sprong. Intussen was Cedarpaw al helemaal bezig met zijn jacht op de meeuw. Lucidpaw haalde diep adem en stapte langzaam naar achteren toe, zich mentaal voorbereidend op de sprong. Ze stopte met naar achteren lopen en rende toen op volle vaart naar voren, naar de rand van het water, ze zette af met haar poten en sprong. Ze viel naast de rots in het water, maar wist zichzelf met haar voorpoten aan de rots vast te klampen. De stroming van het water was sterk, niet zo gek ook als je besefte dat dit water zich omzette in een waterval een klein stukje verder op. Ze klom op de rots en besefte dat ze niet verder na gedacht had over hoe ze nou alsnog aan de andere kant van het water ging komen. Hij zag Cedarpaw niet meer aan de overkant, tenminste niet voor lang. Want hij kwam in de verte alweer in beeld met een wit beest uit zijn bek bungelend. Dat was de meeuw. "Hé, Cedarpaw!" Riep ze, met een lach op haar gelaat dat aantoonde dat ze dom bezig was en zichzelf er niet goed uit wist te halen.