Dawn Hunt Patrol

Het was een slapeloze nacht geweest voor haar in de nursery. De kittens waren druk geweest deze nacht en wanneer ze had geslapen, was het een nacht vol nachtmerries geweest. Nachtmerries over Windclan, Whitelion en Fallentear, maar ook haar dochter, Littlestream. Littlestream die die dag toch vermoord was. Fallentear die Shadowclan had verlaten om samen te zijn met Whitelion. Windclan wie Shadowclan aanviel en haar alles af nam wat haar dierbaar was. Wanneer ze wakker werd, was de Shadowclan deputy zich ervan bewust dat deze nachtmerries nergens op sloegen. Shadowclan was sterker dan die hazenvreters. Die hazenvreters waren niets meer dan botten, huid en vacht.
Met een zucht ontwaakte Innerghost in de vroege ochtend uit haar laatste beetje slaap. Ze stond op en verliet haar nest. Leopardkit, Lionkit, Swiftkit, Hollykit en Fallenkit lagen alle vijf nog te slapen en dat was mooi. Zo kon Innerghost toch gewoon rustig op Dawn Patrol gaan. Op de open plek bleef Innerghost wachten op de komst van Ashdrizzle en Gloriouspaw.

OOC: Eerst Ashdrizzle en Gloriouspaw.

Dit keer werd hij niet met een brommende poot gewekt, maar door katten die al overeind kwamen. De grijze kater kreunde en kneep zijn ogen dicht, maar nee, het geluid werd steeds duidelijker en hij werd steeds wakkerder. Niet nu.. nog even doorslapen, nog vijf minuutjes.. Pas toen hij zich op zijn andere zij had kunnen draaien, kwam het hem te binnen schieten. De patrouille. De avond daarvoor kreeg hij via via te horen dat Innerghost hem zou meesleuren, om te jagen, met nog een apprentice, in de ochtend. Niet eens gehaast, nu hij wist wat hem te doen stond, kwam hij overeind en besloot zichzelf eerst een uitgebreide wasbeurt te geven. Alsof hij zich zou gaan haasten voor die deputy.
Toen hij klaar was, zijn nest weer goed had neergelegd en heel langzaam de den uit geslopen was (want ja, hij wilde niemand wakker maken, hoe hij wakker was geworden, toch?) (Plus: het gaf hem het heerlijke gevoel van tijdrekken, want de komende paar uren zat hij opgescheept met Innerghost en nog iemand anders). Heel nonchalant kwam hij aantrippelen en zag de altijd ontzettend vrolijke poes zitten. "Je kittens achtergelaten om te jagen?" Glimlachte hij met een uitdagende blik in zijn ogen.

Met een schok ontwaakte de kleine zwarte apprentice uit zijn slaap. Wat verward keek hij om zich heen, maar al snel herkende hij de typische den. Zijn spieren ontspande zich weer, en hij gaapte kort. Gloriouspaw was de laatste tijd vaak vroeg wakker geworden. Of in ieder geval, veel vroeger dan de rest van zijn leeftijdgenootjes. Langzaam stond het tengere katertje op van zijn nest, en waste zich snel.
Toen Gloriouspaw naar buiten stapte, begroette de vroege ochtend hem met een typische frisse lentelucht om zijn oren. Dauw kleefde aan zijn pootjes, en meteen had hij de behoefte om per direct zijn nest weer in te kruipen. Nogmaals gaapte het katertje, en zette zijn pas voort. Toen hij bij de open plek aankwam zag hij dat Innerghost en Ashdrizzle er al waren. Was hij soms te laat? "Goedemorgen," mompelde hij een beetje verlegen, en nam plaats naast Ashdrizzle.

Geërgerd vernauwde Innerghost haar ogen bij het wachten op haar twee patrouille genoten. Als eerste verscheen haar minst favoriete, maar wel gewoon een goede warrior, Ashdrizzle. Hij leek alles rustig en op zijn dooie gemakje gedaan te hebben. "Je kittens achtergelaten om te jagen?" Innerghost gaf hem een waarschuwende blik. "Dat klopt, Ashdrizzle," bromde ze waarbij ze opstond en opzoek ging met haar blik naar Gloriouspaw. "Goedemorgen," zei de kater toen hij aankwam. Innerghost knikte. "Laten we vertrekken," bromde ze waarna ze het kamp uit begon te lopen. "We gaan naar de Marshlands om te jagen," klonk haar stem. Het makkelijkste om door het leven te komen was door je gevoel uit te zetten. Dit beviel Innerghost intussen wel.

Hij kon er niets aan doen, dan zijn mondhoeken wel iets omhoog te laten kruipen. Zij had hem zelf uitgekozen, om mee te gaan, hij was het slachtoffer in deze hele situatie. "Dat klopt, Ashdrizzle," Bij die brommende toon liet hij zijn kopje geheel onschuldig opzij hangen. Uiteindelijk kwam er een volwassen zwarte apprentice naast hem zitten en er werd gemeld dat ze zouden vertrekken. De grijsgestreepte kater kwam overeind, heel relaxed. "We gaan naar de Marshlands om te jagen," De toon stond hem niet aan en op het moment dat Innerghost iets van hen verwijderd was, fluisterde hij met een grijns tegen de apprentice: "She-cats, am I right?" Hij kon er niets aan doen dan zachtjes in zichzelf te grinniken en zette een paar passen in de richting van de uitgang van het kamp.

Toen Innerghost naar Gloriouspaw had geknikt, meldde ze dat ze zouden vertrekken. "We gaan naar de Marshlands om te jagen," bromde ze, en stond op om het kamp te verlaten. "She-cats, am I right?" fluisterde de grijsgestreepte kater Ashdrizzle hem grijzend toe, waarna hij grinnikend overeind kwam. Gloriouspaw zei niets terug, maar glimlachte stilletjes. Ook hij stond op, en trippelde geluidloos achter Innerghost en Ashdrizzle aan. De Marshlands was nooit echt geliefd geweest bij de apprentice. Zijn korte poten hielden hem er helaas niet erg droog. Toch zou hij moeten leren om zich er wat efficiënter in te kunnen voortbewegen; een warrior moet dit tenslotte ook feilloos kunnen..

Kort hoorde Innerghost wat geroezemoes achter haar, maar ze gaf er geen acht aan. Ze had geen zin om Ashdrizzle op z'n flikker te geven als of hij een stoute apprentice was. Al deed hij haar daar toch wel aan denken om sommige momenten, naast dat hij gewoon een prima warrior was. Ze had hem niet voor niets met zich mee gekozen. Nu maar hopen dat ze er geen spijt van kreeg, ze verwachtte namelijk wel dat hij zich als een volwassen warrior zou gedragen en gewoon zou jagen. Innerghost bleef stil en hield de vaart er in richting marshlands, tot ze daar aankwamen. Ze stopte met lopen en bleef stilstaan. "Goed, we zijn er. We blijven samen, werken samen en vangen alles wat we vangen kunnen," miauwde ze. Waarna ze haar twee gezelschappen met zich mee wenkte en geruisloos door het moerassig gebied heen sloop tot een beweging in haar tot een halt zou brengen.

Een echte reactie kreeg hij niet en dat deed hem ook een van zijn wenkbrauwen optrekken. Het was er dus zo eentje, hè? Hm, misschien ook slim, aangezien hij nog zijn apprenticenaam droeg, maar een beetje lol trappen kon toch geen kwaad? De grijze kater besloot het maar van zich af te laten glijden en volgde de zwarte poes, die geen moeite deed om langzaam aan te doen. Wilde ze misschien weer snel terug zijn bij haar kittens?
"Goed, we zijn er. We blijven samen, werken samen en vangen alles wat we vangen kunnen," Dit werd hen vermeld toen de grond langzaamaan wat zompiger werd en de lucht rijkelijk gevuld was met prooidiergeuren. De kater knikte, een tikkeltje serieuzer dan daarnet en behield een wat tragere en stillere pas. Maar echt door zijn poten zakken deed hij nog niet. Zijn vacht zou dan binnen een paar vossenlengtes helemaal bruin zijn en er bevond zich nergens nog een dier, dus waarom nu al die moeite doen? Het samenwerken benieuwde hem wel.

Na enige tijd te hebben gelopen over de vochtige bosgrond bereikte de drie katten de nog veel vochtigere Marshlands. Met elk stapje die Gloriouspaw dichterbij het gebied zette voelde hij de grond meer inzakken, en het water rond zijn pootjes toenemen. Ondanks de moeraslucht die in zijn neus bleef hangen, was de geur van leven ook sterk aanwezig, wat zijn zintuigen instinctief scherper maakte. "Goed, we zijn er. We blijven samen, werken samen en vangen alles wat we vangen kunnen," miauwde Innerghost toen, waarna ze Ashdrizzle en Gloriouspaw wenkte. Langzaam begon Gloriouspaw door zijn poten te zakken, en negeerde de koude drassigheid waar hij overheen moest lopen. Met zijn ogen en oren op scherp, speurde Gloriouspaw nauwkeurig de omgeving door. Na een tijdje wekte een klein ritselend geluidje een paar staartlengtes verderop zijn interesse. Met grote pupillen en zijn kop richting de grond keek hij naar de plek waar het geluid vandaan kwam. "Ik hoorde iets in die richting," miauwde hij zachtjes naar de andere twee.

Goed, het irritante verliet hun sfeer en deze werd serieuzer en alerter. Goed, dat was wat ze wilde. Dit was geen kittenspel, dit was jagen voor de clan. Innerghost had geen zin in het vervelende van Ashdrizzle, die tevens goed was in het opstoken van anderen. De deputy was licht door haar poten gezakt, maar nog niet diep genoeg om haar hele vacht smerig te maken. Niet dat ze daar veel omgaf, daar had ze nooit veel om gegeven. Van haar tweelingzus en zijzelf was Innerghost de meer mannelijke poes geweest. Die gedachte stak en daarom duwde ze deze ook meteen weer weg. "Ik hoorde iets in die richting," klonk de stem van Gloriouspaw, zacht. Innerghost wiebelde met haar oren en snorharen terwijl ze om zich heen keek om diezelfde signalen op te vangen en die ving ze op. "Je hebt gelijk," murmelde ze bijna onhoorbaar, maar hoorbaar voor haar patrouilleleden. "Ik ga rechtsom, jij mag hier blijven, Gloriouspaw. En jij gaat linksom, Ashdrizzle," miauwde ze net zo zacht, niet bazig, gewoon op een normale, samenwerkende manier.