If you got the key then baby, pop that lock

Thrushdive haalde diep adem. Hij loog de hele clan voor, zelfs zijn moeder. Starclan, hoe kon hij? Hoe kon hij ooit nog zo door gaan? Het zat hem gigantisch dwars. Hij loog zelfs zichzelf voor. Nooit was hij écht verliefd geweest op Snowynight, noch Fawnstep. Hij zuchtte een keer diep door en begon te rennen. Hij wou gewoon rennen, zo snel als hij kon, het gene waar hij goed in was. Gewoon rennen. Net toen hij opzij keek meende hij iemand te zien, dé iemand, maar nee. Op het moment dat hij weer naar voren keek struikelde hij over een rots en rolde hij hard tegen een boom aan. Roerloos bleef hij even liggen, waarna hij zijn ogen opende.

Ashdrizzle

Verveling. Iets wat zijn dagelijks leven nu wel heel vaak plaagde. Zo deed hij zijn taken wel, maar niet echt meer met het plezier van een jonge warrior, die zijn eerste prooi vol trots het kamp in zou brengen. Nee, die lol was er al een hele tijd vanaf en het leek wel alsof hij alles wel een keer gevangen had en zelfs als er een zeldzaam haasje voor zijn neus liep, dreef alleen de drang om de clan te voelen hem om zijn nagels in die korte vacht te slaan. De grijze kater slaakte dan ook een zacht zuchtje toen hij wat geritsel hoorde en drukte zijn oortjes wat weg in zijn vacht. De motivatie ebde langzaamaan weg, maar toen hij een soort 'bonk' hoorde, schoten zijn oortjes overeind.
Was het nu echt zo dat.. prooidieren zichzelf tegen bomen aangooiden omdat hij geen trek meer had om er achteraan te gaan? Het idee was belachelijk, maar serieus, er waren wel meerdere vreemde dingen in dit woud gebeurd, dus Ashdrizzle haalde nergens zijn neus meer voor op. Voorzichtig trippelde hij door de bosjes en zag uiteindelijk een hoop vacht liggen. Echter was deze hoop zelfs te groot voor een haas en de geur van zijn clan droop er vanaf. Maar ook de geur van.. Zijn mondhoeken dropen wat naar beneden. "Als er iets aan je mankeert, ik draag je niet dat hele roteind naar het kamp." Bromde hij, definitief met zijn staart zwaaiende.

Hij opende zijn ogen en zag de grijze kop van Ashdrizzle boven hem hangen. "Als er iets aan je mankeert, ik draag je niet dat hele roteind naar het kamp." Thrushdive trok zijn mondhoeken wat omhoog. "Ik mankeer niks," miauwde hij nuchter terwijl hij zichzelf overeind zette. "Maar, als je me naar het kamp zou willen dragen? Ik vind het niet erg," miauwde hij terwijl hij zijn vacht uitschudde. Hij zwaaide met zijn staart en plukte een takje van zijn schouder. Waarschijnlijk zag hij er nu uit als een bosjes kat. "Maar, hoe is het op vader te zijn van Fawnsteps kittens?" Miauwde hij met een plagerige knipoog. Hij wou niet bot en gemeen doen tegen hem, maar merkte wel dat het nu toch wel moeilijk begon te worden om het vast te houden, zijn gemeenheid tegen Ashdrizzle.

"Ik mankeer niks," Het was misschien een kleine teleurstelling dat de kater overeind kwam, want hij had hem graag op de grond laten liggen en gewoon weglopen. Helaas, dat feestje werd uitgesteld tot een andere keer. "Maar, als je me naar het kamp zou willen dragen? Ik vind het niet erg," Ashdrizzle haalde een wenkbrauw op. Had de gestreepte kater dan niets begrepen van de woorden die zojuist zijn lippen hadden verlaten? Of was hij echt zo dom? "Geen haar op mijn vacht die daar op zit te wachten."
"Maar, hoe is het op vader te zijn van Fawnsteps kittens?" Hij kreeg een licht misselijk gevoel bij het horen van de woorden en toen hij naar de kater keek, kreeg hij weliswaar een knipoog. Waarom klonken de woorden.. anders dan normaal, though? Voor een moment fronste hij, maar het misselijke gevoel drong die verwarring weg tot een donker hoekje in zijn achterhoofd. "Geen enkel grijs vachtje zit d'r tussen en als ik naar mijn nestje kijk, overheersen mijn genen, dus ik betwijfel het dat ik 'papa' genoemd zal worden." Antwoordde hij kalm, maar hij zou zijn klauwen maar al te graag in de vacht van degene voor hem slaan. "Ik heb jou echter al een hele tijd niet met Snowynight gezien?" Een wenkbrauw kwam weer wat hoger. "Klaar met d'r nu je nakomelingen hebt?"

Thrushdive voelde wel degelijk wat pijn, het was zijn rug, maar het stelde niks voor, dus ging hij er ook niet over klagen. En al helemaal niet tegen de knappe kater die nu voor hem stond. "Geen haar op mijn vacht die daar op zit te wachten," was Ashdrizzle's reactie. "Nou, dat stelt me dus weer diep teleur," miauwde hij waarbij hij hem nog steeds met een uitdagende grijns aankeek. Maar vervolgens moest Thrushdive de knop toch weer omzetten. Hij moest wat gemeen zijn tegen Ashdrizzle en wist niet waar het opsloeg. Daarom begon hij, zo dom als hij was, over de kittens van Fawnstep. "Geen enkel grijs vachtje zit d'r tussen en als ik naar mijn nestje kijk, overheersen mijn genen, dus ik betwijfel het dat ik 'papa' genoemd zal worden." Thrushdive knikte een keertje. Ja, dat klopte, zijn vacht daarentegen zat er wel tussen. Rainkit was de gene die op hem leek en Heavekit leek op zijn moeder. Maar niemand zou er zo diep over na denken, toch? "Ik heb jou echter al een hele tijd niet met Snowynight gezien?" Ging Ashdrizzle door. "Klaar met d'r nu je nakomelingen hebt?" Thrushdive stak zijn nagels in de grond. "Ik ben klaar met poez..." hij slikte de rest van zijn woorden weer in. "Nee, natuurlijk ben ik niet klaar met Snowynight. Ik heb eerder het idee dat ze mij niet meer zien," miauwde hij met een zucht. "Ben jij weer bij haar in de picture gekomen nu Nightspark minder aandacht aan je besteed?" Vroeg hij vervolgens en hij wou zich wel voor zijn kop slaan.

Oh stelde hij hem nu teleur? Wat jammer voor hem, kreeg hij toch niet alles in zijn schootje geworpen. Ging het zoontje van de clanleader nu dan huilen, voor zijn neus? Hmpf. Zou nog eens iets leuks zijn voor zijn dag, zeg. En nee, de vader van dat hoopje kittens was hij niet, gelukkig, het zou ook heel vreemd zijn, want hij had de poes expres door ruzie moons lang gemeden. De kans dat de kittens van hem zouden zijn was ook nihil. Verder ging Thrushdive er niet op in en dus had hij die golf van plagerijen ook weer van zich afgegooid. de argumentatie van Thrushdive was, zoals altijd, zwakjes.
Er verscheen wel iets van irritatie in de houding van de kater en Ashdrizzle hoopte ergens dat hij een gevoelige snaar had geraakt. "Ik ben klaar met poez..." Er kwam geen genoegen in zijn blauwe ogen, nee, maar verbazing. W-wat? De kater schudde het van zich af, de tortelduifjes hadden waarschijnlijk ruzie en ruzie hebben met Thrushdive was een garantie voor onnodige woede. "Nee, natuurlijk ben ik niet klaar met Snowynight. Ik heb eerder het idee dat ze mij niet meer zien," Hm, verdacht. Ashdrizzle versmalde zijn blik. "Oh, wat jammer nou." Antwoordde hij sarcastisch. Kreeg het ventje zijn zin niet?
"Ben jij weer bij haar in de picture gekomen nu Nightspark minder aandacht aan je besteed?" Geschokt kwam hij in een wat alertere houding te staan. "Hij besteedt nog altijd evenveel aandacht aan me zoals altijd!" Kwam er snel uit en zijn grijze vacht kwam iets overeind te staan. "Ik voel niets meer voor haar, dus je hoeft je niet bedreigd te voelen. Al lopen er zelfs in Windclan betere katers rond voor haar." Bromde hij vervolgens.

Ja, een goed weer woordje tegen Ashdrizzle hebben was een lastige klus. Op de één of andere manier leek deze kater gewoon slimmer dan hij was en dat frustreerde hem. Maar goed, zolang hij maar niet slim genoeg om door te hebben wat er in zijn kop om ging. Jammer genoeg was het onderwerp omgeslagen naar Snowynight, daar wou hij het juist niet over hebben, hij voelde zich al schuldig genoeg. Hij wenste regelmatig dat hij kon verdwijnen wanneer hij naast haar lag, haar gewoon kon laten slapen, en verdwijnen in de lucht. Intussen wist hij wel wat het was, de storing tussen hen, het was die grijze kater en hij deed maar alsof hij het niet , wat voor een lawine boven zijn kop zorgde, maar hij wou het maar steeds niet geloven. Intussen kon hij het niet meer negeren en doen alsof het er niet was.
Dat Ashdrizzle intussen al op hem had gereageerd had, had hij niet eens gehoord. "Hij besteedt nog altijd evenveel aandacht aan me zoals altijd!" Hij keek op. "Oh, ja, mooi voor je," miauwde hij wat haperend. "Ik voel niets meer voor haar, dus je hoeft je niet bedreigd te voelen. Al lopen er zelfs in Windclan betere katers rond voor haar." Thrushdive liet een laag gebrom horen bij zijn woorden. "Misschien heb je gelijk ook," bromde hij. Ashdrizzle wist met zijn woorden een hoop gevoelige snaren te raken, misschien zonder dat Ashdrizzle het zelf doorhad, maar Thrushdive voelde het wel.

Toch wel met enige woede keek hij richting de gestreepte kater en zwiepte gevaarlijk met zijn staart. Hoe durfde hij.. nee, hoe waagde hij het om zijn relatie met Nightspark instabiel te noemen?! Dat hij misschien zelf zo in elkaar zat! Ugh, hij had die vlooienbaal gewoon moeten laten liggen, misschien na hem een lelijke trap gegeven te hebben, maar nee, hij had weer zonodig iets tegen hem moeten zeggen. Stom, stom, stom. "Oh, ja, mooi voor je," Hij kalmeerde niet eens door die woorden, nee, hij bleef nog altijd op zijn hoede. Opeens werd er niet meer over hem en Nightspark gesproken en dit was de schuld van Thrushdive zelf, want hij was er zo opeens over begonnen, die 'relatie' van hem en Snowynight. Dat hij zich daar ooit zo depressief over had gevoeld, wat een grap.
"Misschien heb je gelijk ook," Dat was het antwoord op zijn belediging en weer wist hij Ashdrizzle wat te verbazen. Hm? Was dit dan de Thrushdive die hem meerdere moons had gekweld? Was het in werkelijkheid dan zo'n zwakkeling. De grijze kater deed een pas naar voren, deels hopende dat het dreigend overkwam en ook deels omdat hij liever geen dingen herhaalde. "En wat bedoel je daarmee? Heb je haar zomaar laten stikken?" Siste hij. "Dat ze ooit voor jou heeft gekozen verbaast me nog tot vandaag de dag!"

Thrushdive wist niet wat hem bezielde, maar hij slaagde er niet meer in om dom en gemeen te doen tegen Ashdrizzle, zijn vijand. Maar hij voelde niet meer aan als zijn vijand en dat irriteerde hem mateloos. Hij was gewoon kwaad op zichzelf. "En wat bedoel je daarmee? Heb je haar zomaar laten stikken?" Klonk de stem van de knappe grijze kater. De bruin cyperse kater staarde naar zijn poten. "Dat ze ooit voor jou heeft gekozen verbaast me nog tot vandaag de dag!" "Nee, ja, Starclan, ik weet het gewoon niet!" barstte hij uit. "En dat ze mij heeft gekozen, Starclan, mij verbaast het ook," mompelde hij. Thrushdive keerde zijn rug naar Ashdrizzle en wou er vandoor gaan. Hij kon het gewoon niet meer, hij kon geen masker naar Ashdrizzle opzetten dus begon hij te lopen, weg van de kater. Hij moest zijn kop leegmaken en zijn masker versterken, maar hoe hij dat ooit voor elkaar zou krijgen, wist hij niet. Hij bedroog Snowynight zo hard en Fawnstep dan? Die poes trof het ook nooit. Hij voelde zich waardeloos en schuldig.

"Nee, ja, Starclan, ik weet het gewoon niet!" Nee en ja? Wat begon die kater nu te bazelen, man! Ashdrizzle versmalde zijn blik, wantrouwend van deze hele situatie. "En dat ze mij heeft gekozen, Starclan, mij verbaast het ook," Als het met een andere toon gezegd was geweest, had hij zich op de kater geworpen, maar nee, nog steeds was dit een andere Thrushdive, hier voor hem, die niet eens zo gemeen tegen hem was. Het verwarde hem des te meer.
Plots ging hij er vandoor en Ashdrizzle zette zich gelijk van de grond af en zette de achtervolging in. Na een klein sprintje getrokken te hebben, kwam hij naast de kater te lopen. "Zo makkelijk laat ik je er niet vanaf komen." Bromde hij en sloeg toe met zijn voorpoten, klauwen nog altijd in hun hulsjes, richting de poten van de kater, zodat hij zijn evenwicht zou verliezen en zou vallen. Waar dacht hij wel niet dat hij mee bezig was?!

Waarom raakte het Thrushdive ineens dat Ashdrizzle met een versmalde blik naar hem keek. Waarom raakte al dit hem zo erg? Waarom begon hij zowat te trippen in zijn kop? Hij wende zijn blik volledig af en draaide zich om om vervolgens weg te gaan lopen. Hij wou hier weg. Net op het moment dat Thrushdive wou gaan rennen werd hij hard onderuit getrapt door Ashdrizzle. "Zo makkelijk laat ik je er niet vanaf komen." Thrushdive bleef even roerloos op zijn zij liggen. Hij beet op zijn lip en kwam overeind waarna hij Ashdrizzle vervolgens aankeek. "Ik het Starclanverdomme mijn hele leven gelogen! Ik ben altijd al gek op jóú geweest, Starclanverdomme!" Schreeuwde hij uit het niets en op het moment dat het eruit was wenste hij dat hij zijn woorden weer in kon slikken. Hij deed heel wat stappen naar achteren en was van plan om dit keer direct weg te gaan rennen. Starclanverdomme.

Zijn mondhoeken kwamen iet wat triomfant omhoog toen hij de kater wist te vloeren. Oh man dat voelde toch wel even goed, om die arrogante kwal op de grond te krijgen. Hij bleef ook even liggen en terwijl Ashdrizzle al glijdend tot stilstand kwam, was hij even bang dat de kater niet meer overeind zou komen. Straks was hij door de klap dood gegaan? Om over doemdenken te spreken, want Thrushdive kwam overeind en de woorden die vervolgens over zijn lippen gleden deden Ashdrizzle aan de grond genageld staan. "W-wat ..?" Wist hij met een gekrompen stemmetje uit te brengen en hij keek de kater, die hij altijd als ultieme vijand had gezien, als een dwaas aan. het verklaarde dat plotselinge vreemde gedrag, maar .. verklaarde het ook het gedrag dat altijd tegen hem was gebruikt? Dat ultiem gemene? Het afpakken van zijn jeugdliefde?
Zijn grijze oortjes zakten naar beneden. "Wat bedoel je Thrushdive? Hoe.. Hoe kom je hier opeens bij?" Hij wilde antwoorden, maar ook weer niet.

Ashdrizzle had de waarheid gewild, maar Thrushdive had het hem niet willen geven. In plaats daarvan had hij alleen maar leugens gegeven. Alleen maar leugens. De waarheid had hij binnen gehouden. Thrushdive had zich verstopt in hok van van angst voor zijn ware gevoelen, maar nu was het er uit. Waarom had hij het gezegd? Waarom had hij zich nog niet iets langer in kunnen houden? Nu voelde hij zich verplicht het uit te leggen, al wou hij het liefste weg rennen. Thrushdive keek naar zijn poten toen de woorden over zijn lippen waren gerold. Hij ademde wat harder dan normaal en wou zo graag weg rennen. "W-wat ..?" Ashdrizzle's stem klonk klein. "Wat bedoel je Thrushdive? Hoe.. Hoe kom je hier opeens bij?" Thrushdive haalde diep adem. Hij zou hem alles vertellen. "Starclanverdomme," murmelde hij toch als eerste. Hij keek heel langzaam op. "Mijn domme gedrag naar jou was een pure masker," miauwde hij en even trok zijn mondhoek wat omhoog. "Het was alleen nooit mijn bedoeling geweest zover te zinken," vervolgde hij. "Ik had het niet aan kunnen zien als jij met Snowynight was geweest, omdat ik jou liever had... heb... oh starclan..." Hij kreeg een misselijk gevoel in zijn maag. "Ik wou haar voor mij winnen om mijn gevoel voor jou af te sluiten, weg te kunnen stoppen in een klein hokje," ging hij verder en keek vervolgens weer weg. "Toen je echter met Nightspark ging, voelde ik een hoop jaloezie wat alles weer terug haalde. Gek hé? Ik geloofde op een gegeven moment dat het weg was, maar dat was het niet," hij sloot zijn ogen en draaide zich wat weg van Ashdrizzle. Hij schaamde zich kapot.

Het zag er zo vreemd uit, een Thrushdive die naar zijn poten keek. Als je zijn huid en botten weg zou halen, bleef er niet veel meer over dan een hoopje leugens en een reputatie. Altijd had hij gedacht dat de kater het op hem gemunt had, vanaf het moment dat Snowynight hem had verteld over die pester, tot een paar minuten hiervoor. Nu keek hij maar neer, op die leugens, die hij blijkbaar altijd al geweten had. "Mijn domme gedrag naar jou was een pure masker," Een masker om zichzelf te beschermen? Het was wel waar, dat iedereen hem even aan had gekeken alsof hij gek was. Iedereen wilde het over freaks hebben, zodat ze zichzelf wat meer op hun plek voelden. Niemand zou het hebben gedacht van Thrushdive, want niemand boorde zijn neus zo diep in andermans zaken. "Het was alleen nooit mijn bedoeling geweest zover te zinken," Sceptisch haalde grijze kater een wenkbrauw op, want nog altijd kwam dit op hem af als een verrassing.
Nu begon de kater op gevoelig ijs te raken, hij moest letten op zijn pas. "Ik wou haar voor mij winnen om mijn gevoel voor jou af te sluiten, weg te kunnen stoppen in een klein hokje," Nog altijd bleef hij luisteren, zijn kaken op elkaar geklemd. Dit waren dingen die hij zich eigenlijk niet wilde inbeelden, want het brak zijn beeld van de realiteit zo ontzettend erg. "Toen je echter met Nightspark ging, voelde ik een hoop jaloezie wat alles weer terug haalde. Gek hé? Ik geloofde op een gegeven moment dat het weg was, maar dat was het niet," De bruine kater draaide zich van hem en Ashdrizzle opende zijn mond om iets te zeggen, maar er kwam geen geluid over zijn lippen.
Van binnen leek hij wel te borrelen, woorden die hij eigenlijk uit wilde schreeuwen. "Ik begrijp het nog steeds niet," Murmelde hij uiteindelijk en slikte de brok in zijn keel weg. Alsof er elk moment tranen in zijn ogen konden springen, zo zwakjes voelde hij zich. "waarom was je dan zo jaloers toen ik Snowynight in de nursery bezocht?"
Maar dat was niet de vraag die hij beantwoord wilde hebben. "Wat moet ik nu zeggen? Ik weet niet of ik dit moet vertrouwen, je hebt altijd zo naar tegen me gedaan, het is nogal een shock dat.. je.. dit voelt en alles. Hoe weet ik dat dit niet een zieke grap is? Hoe weet ik wie de echte Thrushdive is?"

Is er een plek waar hij nu naar toe kon vluchten, ver van waar hij nu was. Hij kon het gewoon niet geloven, dat zijn woorden er nu echt uit waren. Hij wou geloven dat dit alles gewoon een droom was, één waar hij elk moment uit kon ontwaken, want ja, dit alles had zich meerdere malen in zijn kop afgespeeld, echter was dit nu de realiteit. Het liefst wou hij terug naar het verleden. Was er dan een weg terg? Was er dan iemand die hem zou leren hoe het wel werkte? Hoe het werkte om zich niet te schamen voor zijn gevoel, zodat hij nooit die rotkop was geweest van wie hij nu was geweest. "Ik begrijp het nog steeds niet," miauwde Ashdrizzle. "Waarom was je dan zo jaloers toen ik Snowynight in de nursery bezocht?" Thrushdive zuchtte bij deze vraag, waarom deze vraag? "Ik weet het niet," was zijn eerlijke antwoord. "Het is ook niet dat ik me koud voelde bij Snowynight," murmelde hij. "Maar ik voelde niet genoeg voor haar om écht van haar te houden, want de verliefdheid was er nooit geweest," murmelde hij beschaamd. "Wat moet ik nu zeggen? Ik weet niet of ik dit moet vertrouwen, je hebt altijd zo naar tegen me gedaan, het is nogal een shock dat.. je.. dit voelt en alles. Hoe weet ik dat dit niet een zieke grap is? Hoe weet ik wie de echte Thrushdive is?" Thrushdive spande zijn spieren aan, haalde diep adem en keek Ashdrizzle aan. "Omdat de Thrushdive die jij kent nooit dit zou doen," miauwde hij waarna hij opstond en direct op hem afliep om hem vervolgens een lik langs zijn wang te geven en zijn kop in zijn nek te leggen. "En je hoeft niks te zeggen, je hoeft niks te doen, als je wilt verdwijn ik voorgoed uit je leven en is dit nooit gebeurt," murmelde hij zacht in zijn oor, waarna hij hem recht aankeek, allerlei emoties in zijn ogen te vinden.

OOC: Én nu wens ik verdorie dat dit geen katten waren maar mensen, want écht Thrush aka Kris had Ash aka Adam toch op z'n smoel gepakt :')

"Het is ook niet dat ik me koud voelde bij Snowynight," Het verklaarde dan misschien een ding, maar gelijk schoten er weer meerdere vragen in zijn kop. "Maar ik voelde niet genoeg voor haar om écht van haar te houden, want de verliefdheid was er nooit geweest," En toch hadden ze kittens genomen, toch had het de band tussen hem en Snowynight hevig aangetast. Ashdrizzle probeerde de brok in zijn keel weg te slikken, maar het leek hem alleen maar te doen groeien. Nog altijd snapte hij er maar niets van. Oh waarom had hij zijn mond niet dicht kunnen houden en door kunnen lopen, dan had alleen Thrushdive nog met die last hoeven lopen. Toch voelde dat idee ook weer niet goed aan en ook dit kwam weer door die sudden bekentenis die de kater zojuist had gedaan. Weer de schuld van hem. Was het nou.. medelijden wat hij voelde voor 'm?
"Omdat de Thrushdive die jij kent nooit dit zou doen," Het duurde niet eens een seconde voordat de bruine kater hem een lik had gegeven en zijn kop in zijn nek had gelegd. Ashdrizzle spande elke spier in zijn lichaam aan en staarde de kater verbaasd en verstard aan. "En je hoeft niks te zeggen, je hoeft niks te doen, als je wilt verdwijn ik voorgoed uit je leven en is dit nooit gebeurt," De stem klonk heel zacht en heel dichtbij. Een toon die hij nooit verwacht zou hebben bij Thrushdive. Nogmaals slikte hij, maar weer ging de brok in zijn keel niet weg.
Voor een moment moest hij terugdenken aan het gesprek dat hij had gehad met Nightspark en alle frustratie die er toen uit was gelopen en dan dit. Haperig haalde de kater adem, maar hij verroerde zich niet. Waarom ging hij niet weg, iets wat verstandig was? Het was zo plotseling wat hij had gedaan en toch kon hij zijn poten er niet toe zetten om op te staan. "Waarom zo?" Waren de woorden die stilletjes over zijn lippen gleden. "Waarom zo plotseling? Waarom niet zoals iedere andere kat subtiel?" Al kon er geen slechter moment zijn, hij begon de zwarte humor van de situatie alweer in te zien.

Hij kon niet geloven waar hij mee bezig was, maar het was de waarheid. De geur van Ashdrizzle vulde zijn neusgaten en het voelde goed, fijn zelfs. Nog steeds voelde het ongelooflijk en hij wist niet of hij Ashdrizzle er goed aandeed, dat was het belangrijkste voor hem op dit moment. Hij wou Ashdrizzle niet kwaad maken, niet alweer. "Waarom zo?" kwamen stilletjes de woorden van Ashdrizzle, zijn oren binnen. "Waarom zo plotseling? Waarom niet zoals iedere andere kat subtiel?" ging Ashdrizzle verder. Langzaam maakte Thrushdive zich los van Adam en stapte wat naar achteren. Hij zweeg even en keek weer weg. "Het gebeurde..." fluisterde hij. "Het gebeurde zo omdat de emoties me naar m'n kop stijgen. Ik maak alles kapot, ik doe de meest domme dingen en nu kwam de waarheid naar jou er uit en daarbij ook al mijn gevoel," haperde hij. Hij klonk zo gebroken, bijna verloren. Als dit acteren was, wat het niet was, dan zou hij de beste ooit zijn. Maar dit was geen acteren, dit was de waarheid. De waarheid waarom hij deed zoals hij gedaan had. Hij had het gezegd en hij kon er geen sorry voor zeggen omdat hij geen spijt er van had. Hij moest er vooruit komen en dat had hij gedaan, het was uit het niets gekomen, maar dat was blijkbaar nodig geweest. Hij had echt spijt van zijn handelingen naar Ashdrizzle toe. Zo koud als ijs, zo had hij Ashdrizzle behandeld en daar had hij spijt van. Hij wist dat het moeilijk was geweest en moeilijker zou worden, maar hij kon niet meer zijn zijde verlaten voor zijn gevoel, ongeacht wat hij zeggen zou, tenzij het Ashdrizzle gelukkig zou maken en hij het wenste. Toch had Thrushdive hem nodig bij zijn zijde.

Toen Thrushdive het contact verbrak leek het alsof hij weer kon ademhalen en hij richtte meteen zijn blik op zijn poten. Wat was er in Starclan's naam gebeurd? Hoe kon hij op het ene moment van de kater haten naar .. ja, wat was het ook geweest? "Het gebeurde zo omdat de emoties me naar m'n kop stijgen. Ik maak alles kapot, ik doe de meest domme dingen en nu kwam de waarheid naar jou er uit en daarbij ook al mijn gevoel," De stem van de kater voor hem was bijna niets en aan zijn lichaamshouding te zien.. stond hij er ook niet heel erg stabiel bij. Ashdrizzle beet op zijn lip en groef met zijn voorpoten wat aarde weg. "Ik .. er.." Kwam er al murmelend uit en hij begon zijn blik nu te richten op alles behalve de kater voor hem. "Ik weet niet goed wat ik moet zeggen of doen."
Deze hele situatie bracht hem in verlegenheid en dit alles deed hem zo denken aan die keer dat Nightspark bijna precies dezelfde woorden had uitgesproken. Op beide moment had hij op het puntje gestaan liefde af te zweren, want ook nu weer voelde hij zich alleen. "Hoe zou ik gevoelens voor je kunnen hebben als je altijd zo tegen me gedaan hebt?" Het was nu gewoon een grote brij van verwarring in zijn kop.

De tijd ging lang niet zo snel als dat het voelde. Hij had het idee hier al uren te zijn, terwijl het hooguit een paar uur was. Echter begon het nu wel donkerder te worden. Thrushdive maakte het niks uit, wat hem wel uitmaakte was wat zich afspeelde op dit moment. Hij had Ashdrizzle verteld over zijn gevoel en dat was alles wat op dit moment uitmaakte. Zijn hart was nog niet gebroken en hij zou er alles aan doen dat dit ook niet ging gebeuren. Hij hoopte dat hij Ashdrizzle kon laten zien wie hij was en toch nog Ashdrizzles beeld van hem kon redden. Deze vlam die net even opgebloeid was mocht niet doven. Niks kon hem op dit moment stoppen om het vlammetje te redden. Het was nog niet te laat voor wonderen.
"Ik .. er.." kwam murmelend uit de bek van Ashdrizzle. "Ik weet niet goed wat ik moet zeggen of doen." Thrushdive keek hem met een begripvolle blik aan en knikte. Hij begreep het en Ashdrizzle moest ook niets. "Hoe zou ik gevoelens voor je kunnen hebben als je altijd zo tegen me gedaan hebt?" Thrushdive zuchtte en sloeg zijn ogen naar de hemel waar de sterren van zilverpels één voor één zichtbaar werden. "Het is nog niet te laat voor wonderen..." fluisterde hij. "Neem de tijd die je nodig hebt, Ash, maar weet wel dat álles wat ik heb gedaan in het verleden nooit echt was geweest, voornamelijk hoe ik me tegenover jóú heb gedragen," murmelde hij met spijt in zijn stem. "Het spijt me zo erg, Ash, het spijt me echt," zijn stem trilde, hij werd overduidelijk emotioneel, verdrietig van schuldgevoel.

Diep van binnen hoopte hij dat Thrushdive overeind zou springen en hem zou beginnen uit te lachen, want dan was dit dilemma gewoon een grote grap geweest en kon hij weer verder met zijn 'normale' leven. Waarom overkwam hem dit? Waarom keek de kater hem zo begripvol aan? Wat kon hij weten van die gevoelens die nu in hem opgingen? Het maakte hem zonder redenen boos, maar dat was meer de stress die nu in zijn lichaam zat.
"Het is nog niet te laat voor wonderen..." Met nog grotere verwarring, hoe kon het, in zijn ogen keek hij op. "Neem de tijd die je nodig hebt, Ash, maar weet wel dat álles wat ik heb gedaan in het verleden nooit echt was geweest, voornamelijk hoe ik me tegenover jóú heb gedragen," Hij aarzelde wel, of hij die woorden moest geloven. "Het spijt me zo erg, Ash, het spijt me echt," Zijn blauwe blik droop weer af naar de grond. "Ik heb tijd nodig, ja.." Antwoordde hij met een miezerig stemmetje. Hoe moest het met Nightspark? Hoe lang had hij nodig om alles op een rijtje te zetten?
Pas nu merkte hij op dat het donker begon te worden en een rilling gleed over zijn rug. Niet zozeer omdat hij het koud had, maar door het besef hoe lang hij hier wel niet met Thrushdive had gezeten. "Ik ga denk ik maar eens terug naar het kamp, het wordt al laat." Deelde hij mee en kwam in een vloeiende beweging overeind, zonder ook maar een blik op zijn gestreepte metgezel te werpen.