I really really really really really really don't like you +Snowkiller

WOLFKILLER

THROW ME TO THE WOLVES AND I'LL COME BACK LEADING THE PACK

Met grote, snelle passen dribbelde de grijze tabby door een ondiep beekje. Haar poten en buikvacht waren nat, maar dat maakte haar helemaal niets uit; het was verschrikkelijk warm die dag. Door haar lange vacht had ze het nog veel warmer en ze hield het bijna niet meer. Het beekje werd steeds dieper en al snel zwom ze met stevige slagen door het water, dat haar een enorme verkoeling gaf. Na een tijdje zwemmen in het koele, blauwgroene water trok Wolfkiller haarzelf op aan de kant, waar ze haar doorweekte vacht uitschudde. Langzaam begon ze te lopen door het Riverclangebied. Bij een grote boom ging ze zitten, om vervolgens haar vacht te likken. Terwijl ze zichzelf een uitgebreide wasbeurt gaf, hoorde ze een kat. Ze negeerde het maar gewoon aangezien ze rook dat het gewoon Riverclan was. "Goedemorgen," Sprak ze droogjes, voordat haar ogen en oren zich spitsten naar een prooigeluid. Even verderop zag ze een klein, dik muisje scharrelen bij een bosje. Met een vloeiende beweging zakte ze in een perfecte jagershouding. Geruisloos sloop ze dichterbij, zo dichtbij dat ze het bloed bijna kon proeven. Toen het muisje wegkeek, sprong ze soepeltjes naar voren en greep het diertje tussen haar kaken. Ze proefde de heerlijke smaak van muis en voelde het bloed langzaam over haar kin lopen. Ze legde het beest voor haar poten neer voordat ze zichzelf begon schoon te maken.

from Kíli @ Kickstart

In stilte balanceerde de grote kater op een van de takken waar hij op was geklommen. Sinds hij zijn lichaam weer volledig kon gebruiken had hij de gewoonte tot klimmen aangenomen. Het maakte hem sterker, vooral zijn voorpoten en schouders. Die hadden in zijn val de ergste klap gehad en hadden het meeste training nodig om weer in hun oude staat terug te keren. En zelfs nu waren ze dat hield hij niet op, hij ging gewoon verder met oefenen. Niet alleen was het goede training, het zou eens nog een handige techniek kunnen worden voor hem, zolang hij stil was kon niemand hem horen aankomen. Dat zou hem een voordeel geven, een voordeel waar hij van zou genieten.
Met een soepele sprong overbrugde hij twee vossenlengtes afstand tussen twee takken en greep zich even vast. Zijn landing gaf wel geluid maar dat maakte voor nu helemaal niks uit. De meeste katten hadden niet de hersens om verder te denken dan dat er wellicht iemand boven hun kan zitten. Toch keek hij op van een stem die iets aansprak. Gezien er niemand anders in de buurt was nam hij aan dat het naar hem gericht was. Ze zou hem waarschijnlijk geroken hebben sinds dit de boom was waar hij was begonnen die dag. ''Niks beters te doen?'' Kaatste hij koud terug voor hij toch ging zitten, lichtelijk verscholen achter de bladeren.

WOLFKILLER

THROW ME TO THE WOLVES AND I'LL COME BACK LEADING THE PACK

''Niks beters te doen?'' Klonk een stem, boven haar in de boom. De poes draaide haar kop naar de zwartwitte kater, en een grijns sierde haar gezicht. "Nope, en jij? Meneer de leaderlanceerder?" De tabby lachte kort, voordat er een neutrale expressie op haar gezicht verscheen. Het was lang geleden, maar ze had nog respect voor de kater aangezien hij het wel voor elkaar had gekregen om 'the mighty Firestar' een kopje kleiner te maken. "Meneer? No offense, maar ben je niet een beetje groot voor die boom? Straks breekt de tak nog!" Grinnikte ze naar hem. De she-cat mocht deze kater wel, dat wist ze nu al. Hij had eenmaal -zo had ze gehoord- een nogal fel en grumpy karakter. Uitschietende nagels die perongelukexpres een katje hier en daar verwonden... Ja, perfecte match. De grijns op haar gezicht was nog niet verdwenen. "Ik weet wel wie jij bent, Snowkiller, maar weet je wie ik ben?" Sprak de kleine poes, klimmend in de boom. "Onze namen hebben iets gemeen, raad maar."

from Kíli @ Kickstart

Zodra hij had gesproken had de poes hem opgemerkt maar hij bleef gewoon zitten waar hij zat, no way dat hij nu naar beneden kwam. Tenzij er een hele goede reden voor was, oftewel een knokpartij waarin hij kon meedoen. Hij staarde haar even strak aan voor hij fronste. Leaderlanceerder, die had hij nog niet eerder gehoord. Hij moest toegeven dat hij tamelijk origineel en zelfs ook wel een beetje grappig was. ''Ik was bezig.'' Kaatste hij daarom enkel maar terug, niet laten doorschijnen wat hij vond van die aanspraak. Maar haar volgende opmerking deed zijn ogen glanzen en hij bereidde zich voor om een opmerking terug te kaatsen. ''In tegenstelling tot iedereen mag ik dan wel zwaar zijn door spiermassa, ik ben niet vet. Bovendien weet ik op welke takken ik wel en niet kan zitten, ik heb nog zoiets als hersenen.'' Kaatste hij koud terug voor hij met het puntje van zijn pluizige staart begon te zwiepen. Hij had geen idee waarom ze hem zo aansprak en waar ze haar woorden vandaan haalde maar het irriteerde en intrigeerde hem tegelijkertijd. En als er iets was waar hij een hekel aan had dan was het wel die tegenstrijdigheid. Hij rolde met zijn ogen zodra ze hem vertelde dat ze wist wie hij was. ''Nou geweldig voor je, wie weet dat zo onderhand niet.'' Sprak hij sarcastisch en staarde haar strak aan voor hij snoof. Waarom dacht iedereen dat het hem iets kon schelen wie ze waren? ''Nee, het kan me niet veel interesseren wie je bent.'' Antwoordde hij daarom dus direct en zonder te twijfelen over zijn woorden.

Ooc: Oops Snow is een beetje bot xD

WOLFKILLER

THROW ME TO THE WOLVES AND I'LL COME BACK LEADING THE PACK

"Ooohw, meneer zit zichzelf complimentjes te geven om zijn 'o zo perfecte' spierballen." Lachte ze sarcastisch, waarna ze midden in haar lach hem met een emotieloos en kil gezicht aankeek. "Misschien heb je die wel, maar wie zegt dat ze werken?" Ze trok een grijns op haar gezicht en zwaaide haar staart heen en weer. De kater was groter dan zij was, maar dat betekende niet dat hij veel sterker was dan zij. De grijze tabby was erg gespierd voor haar grootte, haar spieren waren duidelijk te zien ondanks haar lange vacht. ''Nou geweldig voor je, wie weet dat zo onderhand niet.'' Zei de bicolor, Wolf moest nog harder lachen, nog steeds sarcastisch. "Oké meneer de celebrity," Hij zei dat het hem niets kon schelen wie ze was, wat haar nog harder liet lachen. "Je lijkt wel zo'n popster. Een arrogante popster," Greens ze, haar klauwen schoten even uit toen er een briesje was die haar balans een beetje verpestte, maar ze trok ze weer in toen ze beter stond.

from Kíli @ Kickstart

Met elk woord dat ze sprak rees de irritatie op bij de zwartwitte kater. Hij had niks tegen iemand met een grote mond, maar die houding tegenover hem was het laatste wat hij wilde zien. ''Ach jij noemt het perfect, ik noem het tot tevredenheid. Een verschil dat alle arrogante onder ons niet zullen onderzien.'' Kaatste hij koud terug zonder haar aan te kijken. Hij wist dat hij voor zichzelf had gezworen dat zijn poten van de clan af zouden blijven, maar als ze zo doorging moest hij daar toch echt op terugkomen. Onder de indruk van haar was hij niet, gespierd zijn betekende niks als je niet wist wat je met die spieren moest doen. Haar lach was boven alles het meest irritante om te horen, het ging hem nog eens hoofdpijn bezorgen hier. ''Ik ben niet arrogant, maar dat is alweer iets wat je niet zult begrijpen. Je bent ten slotte precies zoals elk ander dat niet verder kijkt dan haar neus lang is.'' Sprak hij, nog altijd zonder naar haar te kijken, maar zijn oren wel weg van haar te draaien. Hoe minder hij opving hoe beter zijn hoofd bleef. Zodra de bries opkwam bleef hij zonder een nagel uit te slaan zitten. Nu draaide hij zijn kop naar haar om en keek haar neerbuigend aan. ''Moeilijk hé, blijven staan?'' Was zijn spottende opmerking voor hij omhoog kwam en zich afzette. Moeiteloos landde hij op een tak verder weg voor hij de laatste sprongen naar de lagere takken maakte om ten slotte geruisloos op de grond te landen.

''Ach jij noemt het perfect, ik noem het tot tevredenheid. Een verschil dat alle arrogante onder ons niet zullen onderzien.'' De kater was duidelijk uiterst geïrriteerd, en dat bracht een grote grijns op het gezicht van de poes. Ze vond het werkelijk geweldig om katten te irriteren. ''Ik ben niet arrogant, maar dat is alweer iets wat je niet zult begrijpen. Je bent ten slotte precies zoals elk ander dat niet verder kijkt dan haar neus lang is.'' Sprak de kater, haar niet aankijkend. De poes moest lachen, ze zette een stapje dichterbij, een kleine. "Doe jij dat wel dan?" Grinnikte ze, haar oortjes draaiden geamuseerd naar voren, de blik in haar ogen was net zo geamuseerd. De kater keek op haar neer, ''Moeilijk hé, blijven staan?'' De grijze kattin grinnikte, de kater kwam omhoog en sprong uit de boom. "Misschien komt dat omdat ik niet zo zwaar ben? Met jouw gewicht word je waarschijnlijk door een storm niet eens omgeblazen."