Let me tell ya an old story.

Ravenmist was al iets opgeknapt van zijn oog wond. en hadt zin om zijn zoon een les te leren. Kittens pest hij graag. Maar zijn eigen zoon plaagd hij. "skykit? Wil je een verhaaltje horen?" Vroeg hij toen hij in de nursery was.

Skykit keek op toen zijn vader de nursery binnenkwam. "skykit? Wil je een verhaaltje horen?" Skykit glimlachte en liep naar zijn vader toe "Tuurlijk! Ik ben altijd in voor een verhaal!" Hij ging zitten en wachtte geduldig af tot zijn vader het verhaaltje vertelde.

"Tuurlijk! Ik ben altijd in voor een verhaal!" Antwoorde hij, en hij ging voor zijn vader zitten. Ravenmist bedacht zich. "Laten we het buiten in de nacht doen, ik weet niet of je ooit al buiten het kamp bent geweest... Maar anders wordt dit een mooie ervaring." Hij lachde naar zijn zoon en gebaarde met zijn staart dat hij hem moest volgen. Ravenmist hadt een beetje een depressieve tijd. Want wie zou er voor missingstep zorgen als hij er niet meer is? Natuurlijk geeft de clan haar eten en onderdak. Maar wie geeft haar liefde? Iets buiten het kamp stond hij stil. "Mijn zoon, zie je al die sterren?"

"Laten we het buiten in de nacht doen, ik weet niet of je ooit al buiten het kamp bent geweest... Maar anders wordt dit een mooie ervaring." stelde zijn vader voor. Skykit sprong in de lucht. "Wow! Mag dat echt?!" Plots besefte hij wat een warrior ooit tegen hem zei. Maar hij was toch met een warrior mee? Wat kon er nou misgaan? Hij liep met zijn vader mee tot buiten het kamp. Plots stond zijn vader stil. "Mijn zoon, zie je al die sterren?"
vroeg de zwarte kater. Skykit keek omhoog naar de lichtgevende bollen hoog aan de lucht. "Ja, pap. Dat zijn is toch StarClan?"

"Ja, pap. Dat zijn is toch StarClan?" antwoorde hij. "Dat klopt" Hij zuchtte en ging liggen. "Alle katten van vroeger kijken vanaf die sterren op ons neer. Op een dag zal de zon opkomen voor jou. Dan zul je het alleen moeten doen. Maar onthoud dan dat Ik én je moeder vanaf die sterren jou zullen begoreten. Een kleine traan rolde uit zijn linker oog.

"Dat klopt" zuchtte de kater. Skykit deed zijn ogen geamussrd dicht, zijn borst naar voren en zijn staart fier omhoog. Hij had niet zo vaak complimenten gehad, maar Skykit was wel blij de verhalen van de elders te luisteren. "Alle katten van vroeger kijken vanaf die sterren op ons neer. Op een dag zal de zon opkomen voor jou. Dan zul je het alleen moeten doen. Maar onthoud dan dat Ik én je moeder vanaf die sterren jou zullen begoreten.¨ Skykit voelde een steek. ¨Hoe bedoel je, vader?¨ piepte hij.

"Hoe bedoel je, vader?" Vroeg hij. Raven glimlachte, maar voelde toch een steek. "Ik zal op een dag sterven en naar starclan gaan, vanaf daar zal ik over jou waken, maar je zult veel alleen moeten doen." Dit was een van zijn weinige momenten dat zijn stem zorgzaam was."Dus als je je ooit eenzaam voelt kijk naar de sterren en weet dat starclan over je waakt." Hij gaf een lik over zijn zoon zijn hoofd.

Skykit keek hem met grote ogen aan, wachtend op zijn antwoord. Zijn vader glimlachte "Ik zal op een dag sterven en naar starclan gaan, vanaf daar zal ik over jou waken, maar je zult veel alleen moeten doen." Skykit keek hem verdrietig aan, "Niet weggaan, vader! Ik heb je nogsteeds nodig! Als ik een warrior wordt vechten we samen tegen die BloodClanmer en gebruik je zijn oog als vervanging!" de laatste klonk hard, alsof Skykit het echt meende. Maar nu eventjes wachten tot hij een warrior is. Nu voelt ie woede als angst. "Dus als je je ooit eenzaam voelt kijk naar de sterren en weet dat starclan over je waakt." Skykit keek naar zijn poten. "Maar ik wil niet dat jij en mama met StarClan oer mij waken. Ik wil dat je gewoon levend bewaakt." zijn stem klonk hopeloos en schel door de pijn.

Ravenmist grinnikte. "Voorlopig gaan wij nog niet weg". Hij ging staan. En daagde zijn zoon uit. "Kom op! laat me zien wat je kan!, sky was al bijna apprentice en daar was hij al best trots om. Raven ging rechtstaan, maar niet echt klaar voor een gevecht. Gewoon losjes zoals je normaal zou staan. Maar hij duwde zijn hoofd omhoog, om te laten zien dat hij geen watje was die door éen of andere jonge kat was verslagen en verwond. Hij was namelijk meer dan dat...

Skykit ging meteen platliggen met zijn achterwerk omhoog, hij bewerkte zijn achterpoten en sprong op zijn kop en beet hem speels in zijn oor. "Zo goed?" vroeg hij piepend enthousiast. Hij sprong via zijn rug naar beneden en ging weer voor hem zitten, zijn ogen groot van enthousiasme.

Skykit ging in de jagershouding liggen. En sprong op zijn kop af. Hij kwam op zijn goede kant af maar Ravenmist ging niet opzij, om zijn zoon een plezier te doen. Ravenmist viel om. en lachde. "Zo goed?" Vroeg skykit. "Geweldig zelfs" Was het antwoord van Raven. Dat beetje in zijn oor deed nog best zeer. Waarschijnlijk hadt hij daar nu ook een gaatje zitten... Maar dat maakte hem toch niet meer uit. Hij keek omhoog naar de maan, hij hadt al bijna zijn hoogste punt bereikt. "Het is al laat kleine! jij moet naar bed!" Grapte hij. Het was ook al wel laat, maar zo vaak kan hij niet meer laat opblijven als hij apprentice is, nu is hij nog zorgenloos maar later...

Skykit rolde in he gras. Geweldig zelfs" prees zijn vader. Skykit glom van trots "Het is al laat kleine! jij moet naar bed!" Skykit's oren hangend teleurgesteld. "Aaw, mag ik niet heel eventjes blijven?" miauwde hij treurig

Skykit liet zijn oren hangen. Ravenmist hadt eigenlijk niet het idee dat zijn moeder er blij mee zou zijn dat hij zo lang weg was. "Sorry maatje... Maar anders wordt je moeder boos." Hij hadt eigenlijk ook niet zin dat zijn partner boos zou zijn op hem... Maar hij fluisterde nog even wat in sky's oor zodat hij niet de pret verpester zou zijn. "Van mij hadt het wel gemogen hoor.", Als hij 2 had dan zou hij een knipoog hebben gegeven aan zijn zoon. Hij wees met zijn neus richting het kamp. "Ga je mee?"

Onderwerp: Re: Let me tell ya an old story.