Goldenpaw kwam uit de Apprentice´s den gehuppeld. Ze had een stralende glimlach op haar gezicht, die snel weer vervaagde toen ze zag wat voor weer het was. Nee hé! Niet alweer een hele dag loom zijn! "Nee, geef mij maar regen en onweer." mompelde ze mokkend. Waarom moest het altijd zo verschrikkelijk warm zijn! In gedachten verzonken zocht Goldenpaw een plekje in de schaduw op maar waar ze het kamp toch goed kon overzien. Ze kon niet wachten tot de herfst aanbrak en duistere regenwolken kwamen opzetten. Het poesje was altijd overdonderd geweest door de intensheid van wolken, ze hadden zoveel diepte, en zagen er zo donzig uit als de vacht van een kitten. Maar helaas was het nog zomer, en er was geen wolkje aan de lucht.
Eerste post Ashbrook :3