Just a stupid joke, right?

Onderwerp: Just a stupid joke, right? do 2 jul 2015 - 15:13

Op naar Little Creek. Daar had hij afgesproken met de poes waar hij een affaire mee had. Gewoon af en toe afspreken, knus samen zijn en dan weer doen als of alles normaal was. Niemand mocht weten wat er tussen het afspeelde en dat liep goed, momenteel. Er was niks aan de hand en ze waren allebei gelukkig. Tenminste, híj was gelukkig. Of Fawnstep gelukkig was wist hij niet zeker. Thrushdive kwam bij Little Creek aan en ging daar zitten, wachten tot de zwarte poes tevoorschijn zou komen.

OOC: Fawnstep.

Nog altijd had ze het niet kunnen bevatten, maar de symptomen waren haar duidelijk genoeg aangezien ze wist hoe het voelde. Misschien moest ze het hem niet vertellen.. maar uiteindelijk zou Thrushdive er toch wel achter komen en wie weet was hij dan wel boos. De vorige keer toen ze een kater had verteld dat ze kittens van deze droeg was het niet goed uitgelopen. Moeizaam slikte de zwarte kattin een keertje, wat nou als het in één klap over zou zijn? Elke keer als ze samen afspraken voelde ze zich zo gelukkig, enkel elke keer dat ze uit elkaar gingen en deden alsof er niks aan de hand was.. dat.. brak haar volledig op van binnen. Het was geen echte relatie.. het was.. ze wist niet eens precies wat het was dat ze nu hadden. Ondertussen hadden haar poten haar in de richting van de Little Creek gebracht, daar waar ze hadden afgesproken vandaag. Hij wachtte op haar. Voorzichtig, zonder een blaadje te laten ritselen, kwam ze uit het struikgewas zetten. "Thrushdive..?" mauwde ze zacht, om zo zijn aandacht te vangen.

Daar zat hij dan. Wachtend op de poes waar hij veel voor voelde, maar niet goed wist wat hij er precies mee moest. Zoals het nu ging vond hij het fijn, maar hij wist dat het anders was voor Fawnstep. Misschien moest ze zich daar gewoon over heen zetten en nog wennen aan het idee. Ja, dat stelde zijn oude gedachte gerust. Hij keek naar het water en zag voor een kort moment alleen een duister figuur voor hij zichzelf weer zag. Zijn nekharen prikkelden even. Het was zijn eigen verbeelding geweest, maar niet leuk. Ergens vroeg hij zich gewoon af waar hij mee bezig was, maar die vraag was zo zacht, dat hij deze niet beantwoorden kon. "Thrushdive..?" Klonk er plots. De gestreepte kater keek op naar de poes die aankwam lopen. Hij grijnsde naar haar, stond op, en gaf haar een tedere, lange lik over haar wang. "Daar ben je," snorde hij.

Een paar tellen later vond ze zijn blauwe ogen en stond de kater grijnzend op, waarna hij haar richting op kwam stappen. De zwarte kattin was gestopt met lopen en wendde kort haar blik af naar de grond, nog altijd licht bang voor het geen wat ze hem zo moest gaan vertellen. Hoe zou hij reageren? Immers had hij duidelijk gemaakt dat niemand van hen mocht weten, dus dat zou ook betekenen dat ze er weer alleen voor kwam te staan als ze de kittens op moest voeden. Aan de ene kant wist ze niet precies wat ze liever had. Toen Thrushdive bij haar was aangekomen voelde ze hoe hij een lange, tedere lik over haar wang heen gaf terwijl ze haar blik nog altijd afgewend hield. Voorzichtig gaf ze hem een kopje terug, waarna haar ijsblauwe ogen terug gleden naar de kater. "Ik.. ik moet iets vertellen.." begon ze terwijl ze hem aankeek, een paar seconde nerveus haar blik afwendde en hem vervolgens weer aankeek.

Fawnstep was zo voorzichtig en keek hem niet aan. Thrushdive vernauwde hierbij haar ogen terwijl hij haar kort bestudeerde. Wat was er met haar, intussen was de kater wel anders van deze poes gewend. Hij ging zitten en luisterde naar de woorden van Fawnstep. "Ik.. ik moet iets vertellen.." Thrushdive zuchtte en knikte. "Vertel maar," miauwde hij op neutrale toon. Het beviel hem niet en hij kreeg een knoop in zijn maag. Hij had ergens een vermoedde, want hoe zij nu bezig waren kon zeker gevolgen hebben. Hij zweeg en wachtte af of zijn vermoedde zou kloppen, of niet. Hij hoopte het tweede.

De zwarte kattin klemde verwoed haar kaken op elkaar en voelde hoe haar hart wat sneller bonsde dan normaal. Thrushdive was gaan zitten en ergens leek het wel alsof hij de bui al voelde hangen. Ze opende haar mond om iets te zeggen, maar wist niet hoe ze dit subtiel moest doen. Er waren kattinnen die zouden gaan huilen op een moment als deze, omdat ze kittens verwachtte terwijl het niet bewust de bedoeling was geweest. Maar zij zou niet huilen, ze zou niet huilen voor hen. "Ik.. ik ben zwanger, Thrushdive." Nou, die woorden waren er ook weer uit. De vorige keer dat ze dit had uitgesproken was ze een hel van langer dan zes manen in gegaan. Maar hoe zou het nu verder moeten? Ze wist het zelf ook niet zo goed meer. Kort wendde ze haar blik af, waarna ze een klein stapje achteruit deed en zich neer liet ploffen. Het was dat haar zwarte vacht er voor zat, anders had je al een beginnend buikje kunnen zien. Als je van dichtbij keek ook wel, maar goed.

Thrushdive was geen verkeerde kater, op zich. Alleen had hij verkeerde geloven. Zo geloofde hij in dat niks stuk kon, ongeacht wat. Dat zou wel de reden zijn geweest dat hij zo bezig was met Fawnstep. Snowynight hoefde het niet te weten en als ze er achter kwam, zou ze het wel geloven. Dát was wat hij geloofde. Maar hij wist wel dat het pijn zou doen, maar wonden zouden helen, was zijn mentale tegen woord. Dat littekens echter nooit verdwenen..? Daar had hij niet over na gedacht.
Hij zou daarom ook niet boos worden op wat Fawnstep nu zeggen zou, niemand hoefde het echter te weten. "Ik.. ik ben zwanger, Thrushdive." Ook de kittens niet. Thrushdive zuchtte en haalde zijn eerste gevoel, frustratie en lichte boosheid weg. "Dat geeft niet," zei hij daarom ook. "De kittens mogen het echter écht niet weten, al zal ik er wel voor je zijn. Ze zullen me kennen als een goede vriend van jou," miauwde hij rustig, als of het hem helemaal niks deed.

Het was allemaal zo verwarrend. Hoe de gestreepte kater er zo op reageerde, het leek wel alsof hij zijn frustratie weg zuchtte en ergens maakte haar dat onzeker. Bij zijn woorden sloeg ze haar blik neer en draaiden haar oortjes kort naar achteren. Haar kaken hield ze stevig op elkaar geklemd terwijl ze een onheilspellend gevoel in haar maag voelde. Dus deze kittens zouden helemaal zonder vader opgroeien. Good job Fawnstep. Haar ogen sloten zich voor een kort moment, maar ze opende deze al snel weer. Ergens wilde ze vragen hoe in StarClans naam hij zo rustig was. Hij werd weer vader, zij werd weer moeder. Wat zou ze als verklaring moeten geven tegenover de clan? Wat zouden ze van haar en de kittens gaan denken als ze niet wilde vertellen wie de vader was? Wat zouden de gevolgen zijn voor de kittens zelf? Zouden anderen hen gaan pesten? Zouden haar andere dochters boos worden? "Oké," was echter haar oppervlakkige antwoord en ze richtte haar blik op haar pootjes. "Niemand.. zal het weten." Er liepen immers wel meer gestreepte katers rond. Zou dit betekenen dat alles tussen hen nu ook over was? Al het leuke?

Hij was niet boos, hij zou ook niet boos op haar worden, hier om. Mits ze wel met hem instemde. De kittens mochten niet weten dat híj hun vader was, niemand mocht het weten. Hij zou alleen boos worden als ze het wel door zou vertellen en dus niet met hem in zou stemmen. "Oké," was uiteindelijk het antwoord van Fawnstep. Thrushdive keek met een warme blik naar de zwarte kattin. "Niemand.. zal het weten." Vervolgde ze. Thrushdive schuifelde naar haar toe en drukte zijn kop in haar nek vacht. "Je bent geweldig," murmelde hij. "Je weet dat we nu minder vaak kunnen afspreken, zodat het niet zal opvallen. Maar we kunnen het heel af en toe nog wel eens doen," snorde hij, waarna hij opstond. "Ik ga terug naar het kamp," vertelde hij vervolgens en nam afstand. "Tot later, love," vervolgde hij, waarna hij haar de rug toekeerde en er vandoor ging.

OOC: Topic uit.

✗ I love you, and it's killing me ✗

Haar blik hield de zwarte kattin nog altijd op de grond gericht terwijl ze afwachtte op een antwoord van de gestreepte kater, ogen gesloten. Niet veel later voelde ze opeens hoe de kater zijn kop in haar nek duwde en iets murmelde. Fawnstep slikte en opende haar ogen, bleef zitten waar ze zat zonder te bewegen. Haar blik ging weer naar de kater toen deze opstond na zijn zegje, en aankondigde dat hij nu dan terug naar het kamp zou gaan. "Dag.." was het zwakte antwoord wat uit haar mond kwam terwijl ze zag hoe de kater zijn omdraaide en verdween. Hoe lang ze zo bleef zitten en luisterde naar het stromende water in het stroompje wist ze niet. Tranen welden langzaam maar zeker op in haar ogen. Waar was ze aan begonnen? Zo kon ze niet leven. Fawnstep zakte in elkaar en rolde zich op tot een klein balletje, in de schaduw van een struik. Zacht begon ze te snikken, wat gedempt klonk omdat ze haar kop had verborgen in haar vacht. Al die manen had ze hem gewild, maar nu leek alles opeens zo donker..

Onderwerp: Re: Just a stupid joke, right?