Can't fight the moonlight

In het holst van de nacht verliet de rossige apprentice het kamp. Hij was eerlijk gezegd nog nooit in het donker het kamp uit geweest, en zijn hart klopte in zijn keel. Flashpaw had het kamp gewoon uit nieuwsgierigheid verlaten, maar nu vond hij het wel heel spannend. Het viel hem wel op dat hij nog steeds goed kon zien in het donker, maar de geluiden van de nacht waren vreemd voor hem, en het maakte hem zenuwachtig. Toen hij achter zich opeens luid geritsel hoorde sprong hij bijna een meter in de lucht, maar toen besefte hij dat het gewoon een andere kat was.

Eerste post voor Crowpaw

Midden in de nacht werd Crowpaw met kloppend hart wakker uit een droom. Ze kon zich meteen al niet meer goed voor de geest halen hoe hij was gegaan, maar ze wist dat het iets met training te maken had en dat het was geëindigd met iets dat haar aanviel. Ze wist niet zeker of het Wolverinebite, Lionroar of die rogue van een paar manen geleden was geweest. Ze schudde even met haar kopje. Als ze zou gaan slapen zou de nachtmerrie misschien meteen weer terugkomen, dus stond ze op en liep stilletjes de apprentices den uit. Ze sliep wel vaker slecht, dus ze was al meerdere keren 's nachts het kamp uit geweest. Haar pupillen waren grote, zwarte cirkels in het donker. Vlak buiten het kamp zag ze nog een kat, ook een apprentice. Hij schrok behoorlijk van haar. "Sorry", zei Crowpaw met een glimlachje. Ze had hem niet willen laten schrikken.

"Sorry", Zei de andere kat terwijl Flashpaw haar nog een beetje geschrokken aankeek. Hij was oprecht bang geweest, maar hij voelde zich al wat meer op zijn gemak. De poes voor hem was ouder dan hem, en hij kon niet goed bepalen of het nou een oude apprentice of een jonge warrior was. "Het geeft niet." Zei hij een beetje nerveus. "Ik ben gewoon een beetje een angsthaas." Zenuwachtig glimlachte de kater terwijl hij probeerde te verbergen dat hij een beetje trilde.

"Het geeft niet", antwoordde de kater, maar Crowpaw hoorde dat zijn stem nog trilde. Hoe heette hij ook alweer? Ze wist dat ze zijn naam wel had gehoord bij zijn apprenticeceremonie, maar ze kon er niet opkomen. "Ik ben gewoon een beetje een angsthaas." Crowpaw glimlachte een beetje wrang. "Dan ben je niet de enige", antwoordde ze. Alleen hij mocht nog bang zijn, met zijn, wat wat het, zeven manen. Zij zou intussen wel wat meer ruggengraat mogen hebben. "Kon je niet slapen of vind je het gewoon leuk om sterren te kijken?" vroeg ze aan hem. "Of wilde je op avontuur?" Ze glimlachte. Avontuur. Zij had nooit geweten wat de aantrekkingskracht ervan was, maar ze kon zich best voorstellen dat een jonge, avontuurlijkere apprentice het territorium wel eens 's nachts wilde verkennen.

"Dan ben je niet de enige", Antwoordde de poes, en Flashaw lachte een beetje nerveus. Hij voelde zich meestal niet zo op zijn gemak bij oudere katten, al helemaal niet bij poezen. "Kon je niet slapen of vind je het gewoon leuk om sterren te kijken?" Vroeg ze. "Of wilde je op avontuur?" De rossige kater grijnsde. Hij op avontuur? Hij schudde zijn kop. "Ik was gewoon nieuwsgierig." Zei hij eerlijk. "Maar liever geen avontuur voor mij. Mijn leven is al spannend genoeg zonder wilde avonturen." Onopvallend bestudeerde hij de poes nog eens in de hoop dat hij haar naam kon herinneren, maar hij wist het echt niet. "Ik heet Flashpaw." Stelde hij zichzelf voor.

"Ik was gewoon nieuwsgierig", antwoordde de apprentice. "Maar liever geen avontuur voor mij. Mijn leven is al spannend genoeg zonder wilde avonturen." Crowpaw glimlachte. "Helemaal mee eens", miauwde ze. Ze mocht dit katertje wel. Ze zag hem naar haar kijken en ze kon de radartjes in zijn hoofd bijna horen mompelen: wie is dit ook alweer? Zijn naam lag ook op het puntje van haar tong, maar ze kon er niet opkomen. "Ik heet Flashpaw", zei hij toen. Ah, ja natuurlijk! "Crowpaw", miauwde zij op haar beurt en ze vroeg zich af of ze op zijn gezicht dezelfde 'oh ja, natuurlijk' zou zien.

"Helemaal mee eens", Zei de poes met een glimlach, en een beetje verlegen lachte Flash terug. Zij gebruikelijk nervositeit viel nu nog wel mee, en hij wilde dat ook graag zo houden. "Crowpaw", Stelde de poes zich voor, en Flash knikte. Hij zou er zelf niet opgekomen zijn, maar hij wist ook vrijwel zeker dat hij haar naam nooit geweten had. "En hoe zit het met jou dan?" Vroeg hij opeens. "Kon je niet slapen? Of was jij ook op zoek naar een beetje spanning?"

Flashpaw vroeg hoe het bij haar zat. "Kon je niet slapen? Of was jij ook op zoek naar een beetje spanning?" Crowpaw grijnsde. "Ik heb al spanning genoeg zonder nachtelijke uitjes", zei ze. Gevechten met ShadowClan, intussen vriendschap met een ShadowClanner, een vader in ThunderClan, een pas verbannen mentor. Meer dan dan hoefde ze niet. Even een wandelingetje in het donker vond zij ook al niet eng meer, aangezien ze het wel vaker had gedaan. Ze vond het juist altijd wel rustig, al dwaalde ze meestal niet al te ver van het kamp, aangezien dan de kans op nachtelijke indringers en dassen groter werd. "Nee, ik kon niet slapen", legde ze uit. "Nare droom." Ze haalde haar schouders op.