In the back alley

Het was hier rustig. Geen stemmen, geen katten, geen tweebenen; niks. Alleen maar het geluid van de monsters die af en toe over hun rijbanen heen stormden en een paar keer een vogel. Het was dan ook al laat; velen lagen al te slapen. Ook Acid was moe en had het gevoel dat ze ieder moment in slaap kon vallen. Haar sestra hield eindelijk is haar mond en een tevreden glimlachje sierde haar gezicht. Dit was totdat ze pootstappen hoorde. Had iemand haar gevolgd, of was het alleen maar toeval dat iemand haar kant op liep?

{ Alleen voor Hurricane.

Ongelukkig keek Hurricane naar de steen waar hij met zijn poot tegenaan schopte. Hij was al sinds kort verdrietig, alleen wist hij niet waarom. Plots rook hij een andere kat, het was een bekende geur maar wist niet van wie. Hurricane liep op de geur sf, en zag de pels van Acid. Hij zuchtte, hij voelde zich zo schuldig voor wat hij gedaan had. Zij had helemaal niemand. Zachtjes miauwde hij "Hoi" hij ging naast haar staan. "We hebben onze namen niet eens gezegd, ik ben Hurricane." hij zuchtte diep.

Langzaam kwam ze overeind en haar kop ging ietsje scheef toen ze een schim op haar af zag komen. Acid snoof aan de lucht, rook dat het die ene zwarte kat was. "Watch out," klonk het waarschuwend in haar kop. Waarom moest haar sestra haar altijd waarschuwen voor deze kat? Ze hoorde hem zuchten. "Hoi," Begon de kater, waarbij hij naast haar ging staan. Met vernauwde ogen keek ze naar hem, maar zei niets terug. "We hebben onze namen niet eens gezegd, ik ben Hurricane." Ze nam hem goed op. "Hu-ri-caneh." Herhaalde ze in haar kop. "Acid." Miauwde ze en sloeg haar groene ogen weer neer. Wat moest hij van haar?

De kater vroeg aan haar waarom ze haar ogen dichtdeed en langzaam keek ze op. Ze zag hem glimlachen, en voelde zich al wat meer op haar gemak. "Zomaar," beantwoordde ze. Toen, uit het niets, begon haar maag te rommelen, ondanks hoe laat het al was. Ze had honger. "Eten?" Vroeg ze, hopelijk had de zwarte kater wat te eten mee, anders moesten ze nog gaan jagen en daar had ze geen zin in. Al leek het er niet op.

Zijn antwoord was fijn en haar maag rommelde opnieuw. "Ik had hier ergens een muis begraven. het is een klein muisje maar het is iets." Ze knikte, waarbij ze probeerde niet al te enthousiast te zijn. Ze keek hem na toen hij zijn muis ging zoeken en toen hij terugkwam, kwam ze voor de eerste keer overeind en boog over het dier heen waar ze een stuk vlees vanaf trok.

De poes knikte en bleef staan wachten toen Hurricane het beestje opzocht. Het was best dichtbij de Clans maar Hurricane deed zo snel als hij kon. Hij snoof om de geur in zijn neus te krijgen, een zwak spoortje toonde zich. Hij sprong eropaf en kwam bij een klein plekje, hij groef het dier uit, pakte hem op en bracht hem weer naar Acid. Die een stuk vlees eraf scheurde. Hurricane nam een kleine hap en duwde de muis naar haar. ´Ik heb al gegeten.´ legde hij uit.

Tevreden keek ze toe toen hij maar een kleine hap nam. Dan was er meer voor haar. Echter was het niet alleen uit beleefdheid voor haar dat de Hurricane maar één hapje nam. ´Ik heb al gegeten.´ Vertelde hij haar en Acid humde wat als antwoord. Hierbij kwamen er een aantal niet zo aantrekkelijke smakken uit haar mond.

De poes antwoordde maar wat, wat iets smakkends maakte. Hurricane keek weg. Ze praatte niet veel en Hurricane wou juist wat meer over haar te weten te komen. Dus hij keerde zijn kop weer naar haar toe. "Vertel me maar is iets meers over jezelf. Ik ben bevoorbeeld Hurricane." miauwde hij. "Hurricane de Prins van de Heilige Velden!" zijn stem werd opeens zwaar, alsof hij een sterke ridder was. Hij rpobeerde zijn lach in te houden en deed een chique gezicht op. Wat best hilarisch was met zijn stem. Het doel is de poes wat aan het lachen te maken zodat ze wat meer moedkreeg.