[OPEN] We're back

Onbekende geuren vulde haar neusgaten en alert keek de commander op. Haar kop schoot van haar poten af, waar hij zonet nog op gerust had, en meteen kwam de poes overeind. Ze kwam lenig haar barn uit en haar bloedrode ogen keken samengeknepen het kamp rond. Ze snoof opnieuw en kwam tot de conclusie dat er inderdaad een vreemd luchtje hing. Rondom haar leken katten niet al te bezorgd - het was immers de Elite, iedereen konden zij aan. Tenminste, dat was wat ze dachten. De dood van Raza had het tegendeel bewezen, en Zira kon nou niet zeggen dat ze dit erg vond. De Elite had wat opschudding nodig; ze moesten paraat staan voor ieder gevaar. Dit was dan ook de reden waarom Zira meteen overeind gekomen was om uit te zoeken van wie die geur was.
Ze volgde de geur en die leed haar meteen naar de uitgang van het kamp. Gelukkig maar, want anders was deze mogelijke bedreiging hun kamp in gekomen. Wat ze aantrof had ze niet verwacht. Er lagen twee katten op de grond, twee katten die verwond waren en nauwelijks te herkennen. Toch wist Zira het; het waren de twee vermiste members, Demon en Sunset. Ze had het niet erg gevonden van de laatste, die werkte haar toch alleen maar op haar zenuwen. Haar rode ogen keken afkeurend naar de twee katten. "Sta op," beval ze met een zucht. "Of ben je niet meer waardig voor de Elite?" Vroeg ze er vervolgens achteraan. Iedereen hier moest sterk zijn. Niemand wist waar de twee naartoe gegaan waren. Misschien waren ze wel op een romantisch tochtje geweest naar het roguegebied en beviel ze dat wel. Maar de geur die bij hen hing vertelde haar wat anders. Het rook naar mensen. Zouden ze kittypets geworden zijn? Bij deze gedachte haalde ze haar neus op. Dat was zelfs voor hen twee laag.

"Ik ben Demon, mij ken je toch wel?" Klonk het van de andere kat maar Zira veranderde niet van houding. Natuurlijk kende ze hem, maar dat betekende niet dat ze nu opeens heel vriendelijk ging doen. Het tegendeel juist, als ze geen goede reden hadden om zo lang weg te zijn, zouden ze de Elite uitvliegen. "We waren door de twolegs meegenomen, ze hebben ons opgesloten. En..." Haar wenkbrauw schoot de lucht in toen hij niet meteen doorpraten. Hállo, katten waren hier aan het wachten. Ze ontblootte haar tanden toen hij niet echt van plan leek te zijn om verder te gaan. Gelukkig ging hij verder. "..We kregen bijna geen eten, werden regelmatig onze kooien uitgehaald om in een ruimte gestopt te worden en te vechten voor ons leven tegen andere katten. Twolegs keken toe en juichden." Haar ogen vernauwden zich iets. Natuurlijk zag ze de schrammen en littekens van de katten wel, en ze waren natuurlijk hartstikke uitgehongerd. Er leek wel wat van dit verhaal te kloppen. "We hebben er vier maanden vast gezeten. vier maanden. Denk je dat we nog normaal kunnen lopen of vechten? ik kreeg misschien een of twee muisjes per dag." Met een ongeïnteresseerde blik keek ze hem aan. Nou nou, vier maanden was wel verschrikkelijk lang. Kuch. Toen Demon naar haar gromde, trok ze geïrriteerd met haar oortje waar een afschrikwekkend gat in zat. "Waar is de leider? Waar is Littíl?" Werd er naar haar toegesnauwd en Zira grinnikte. Dood. "En Miles? waar is Miles? De deputy?" Nu versmalde haar ogen. Zij was de commander. "Wie ben jij eigenlijk?" Er verscheen een blik van irritatie in haar ogen. "Littíl en Miles zijn dood. Claw is de nieuwe leider en ik, Zira, ben de nieuwe commander." Miauwde ze, het was makkelijk in haar stem te horen dat ze verschrikkelijk pissed-off was. Wanneer begonnen katten is respect voor haar te krijgen, zeg.