It always seems impossible until it's done

Zijn gele ogen gleden door het kamp toen hij deze inliep. Het was al middag, maar dat maakte niet uit; het was tijd om weer is te trainen met Galepaw. Heel misschien had de grijze kater zijn apprentice een beetje vergeten, aangezien hij er nog één gekregen had, maar het was maar voor een paar dagen geweest dat hij niet met de ander getraind had. Toen hij Galepaw zag liep hij op hem af. "Hé Galepaw," begroette hij de ander, "Zin in een training?"

[ Trainingstopic Galepaw

De middag was al een beetje ten einde gelopen en de kater had die morgen in zijn eentje wat getraind. Het leek wel alsof Panthergrowl hem sinds de vorige ceremonie niet meer zag zitten. Nu hij zijn mentor moest delen was alles een stuk minder leuk, maar goed. Dan zou hij er maar zelf voor gaan zorgen dat hij warrior werd. Galepaw was een van de grotere apprentices, want met de leeftijd van tien manen was hij al net zo groot als een volwassen warrior kater van zijn clan. Daarbij had hij ook een enorme vacht en spierlaag die hem nog groter maakten. Een stem klonk zijn oren binnen en hij keek recht in de eveneens gele ogen van zijn mentor. "Sure, dat werd tijd," zei de kater met zijn gebruikelijk wat lagere stem terwijl hij opstond en zijn dikke vacht uit. "De afgelopen paar dagen heb ik zelf getraind," zei hij en liet zijn neutrale blik op de ander rusten.

Toen hij het antwoord hoorde van zijn apprentice betrok zijn gezicht en hij keek meteen nors. "Sure, dat werd tijd," had Galepaw brutaal gezegd en geïrriteerd trok Panthergrowl met zijn oortje. "De afgelopen paar dagen heb ik zelf getraind," vervolgde de bruine tabby tegen hem en hij voelde zich ietwat aangevallen. Zijn grijze oortjes draaiden zich in zijn nek. "Ik kan je ook niet trainen, als je dat soms liever hebt." Beet hij de ander toe waarna hij naar de uitgang liep van het kamp. Waar was die leuke, jonge kiddo gebleven? Panther keek om zijn schouder. "Kom je nog?" Vroeg hij ongeduldig en trippelde toen verder. Hij zou die Galepaw is een goeie vechttraining zonder inhouden geven, en kijken of hij dan nog zo'n grote bek had.

De kater had geïrriteerd met zijn oortje getrokken en uiteindelijk zelfs in zijn nek gelegd. Blijkbaar voelde meneer hier zich snel aangevallen, wat enkel een opgetrokken en sarcastische blik van Galepaw opleverde. Een korte snuif verliet zijn mond toen de kater dreigde hem niet meer te trainen. "Mij best, verspil je tijd niet aan mij joh. Denk alleen niet dat Butterstar dat op prijs zou stellen." Nee, nu moest hij de schuld niet volledig op hem gaan schuiven. Hij was hier de mentor die hem had laten zitten, dan moest hij niet meteen een warm welkom verwachten aangezien Galepaw iemand was die trainingen heel serieus nam. Hij volgde de kater naar de uitgang van het kamp en reageerde niet op zijn ongeduldige vraag. Op hetzelfde tempo stapte hij achter zijn mentor aan, kijken wat die in petto had.

Panther negeerde de opmerking van de apprentice volledig. Misschien moest hij Galepaw maar is een dagje op elderduty zetten, lekker nesten verschonen en teken verwijderen uit de vieze vachten van oude katten. Maar hij schudde deze gedachte van zijn af. Het was ook wel een beetje zijn eigen schuld, maar dan hoefde de ander niet zo afstandelijk te doen. De grote warrior besloot dat hij een vechttraining zou doen met Galepaw, en dan kijken wat hij eigenlijk allemaal kon.
"Okee," miauwde hij toen ze op een schaduwrijke plek waren aangekomen zodat ze niet helemaal bezweet zouden zijn straks. "We gaan een vechttraining doen. Niet inhouden, maar wel je nagels bij je houden." Vertelde hij aan de apprentice. Hij liet zichzelf in de gevechtshouding zakken. Zijn spieren rolden onder zijn schouders bij deze beweging en een grijns ontstond op zijn gezicht. Vechten was zijn ding, hij hield ervan en was er goed in. Hij was dan ook heel benieuwd of Gale hem kon verslaan of niet.

Op zijn eigen tempo stapte de overmaatse apprentice achter zijn mentor aan, blik zo nu en dan rond laten gaand om te zien waar ze heen gingen. Uiteindelijk stopte ze op een plek waar veel schaduw was en keek Galepaw zijn mentor aan toen deze begon te praten. Vechttraining stond vandaag op het programma, iets wat hem wel aanstond. Vrijwel op hetzelfde moment zakte Galepaw licht voor zijn voorpoten heen en voelde hij de grote spieren in zijn lichaam bewegen, een heerlijk gevoel als je het hem vroeg. Met een brede grijs keek hij naar de andere kater, waarschijnlijk kende hij de kracht niet die hij de afgelopen tijd erbij had getraind. "Kom maar op," zei hij met zijn lage stem en kneep zijn ogen lichtjes samen. De kater helde wat naar voren en maakte duidelijk aanstalten om naar voren te stappen, maar bleef in werkelijkheid staan. Een schijnbeweging om te starten was niet fout, en hij hield er tevens niet van om de eerste zet te zetten.

Onderwerp: Re: It always seems impossible until it's done