Hai, do you come with me?

Met gebogen hoofd liep Rainbowpaw in stilte de Elders Den uit, ze had braaf aan al hun grillen voldaan en was nu klaar met haar laatste taak voor vandaag. Gelukkig maar, dat betekende namelijk dat ze weer alleen kon zijn voor een wat langere tijd. Vandaag zou ze gewoon weer rond gaan wandelen in het territorium, zoals ze meestal deed. In haar eentje. "Hoi, " hoorde ze op een snelle toon, en ze keen geschrokken omhoog. Een zwart katertje met felblauwe ogen vroeg haar of ze met hem mee wilde wandelen, en ze keek hem even sprakeloos aan. Hij had het toch wel tegen haar? De blauwe ogen waren duidelijk op haar gefixeerd. "Uhm..." stamelde ze even. "Uh, ja... Oké," ging ze toen maar verder, en het flapte er uit zonder dat ze er echt over na had gedacht. Socialiseren was nou niet echt haar sterkste kant.

Aarzelend volgde Rainbowpaw de zwarte kater. Ze had zich zo verheugd op haar alone time, en nu was ze geforceerd om sociaal te doen. Door zichzelf nog wel. Ze kon ook gewoon geen nee zeggen. Klakkeloos volgde ze Innerpaw, zonder een idee te hebben waar hij haar eigenlijk heen bracht. Op een mooi plekje hield hij halt, en Rainbowpaw deed hetzelfde. De kater verzocht haar om te gaan zitten, en braaf plantte ze haar achterwerk in de grond. Haar staart krulde verlegen om haar lichaam heen. "Ken je me eigenlijk wel? Ik hoop van wel," begon de kater toen. Rainbowpaw knikte snel. Ze kende Innerpaw wel, niet erg goed, maar ze kende hem. Het was meestal het geval dat katten geen idee hadden wie zij was. Ze was praktisch onzichtbaar voor de rest van de Clan. Alleen Crowfeather had haar altijd als een persoon gezien, maar hij was er niet meer. "Ik ken je alleen niet heel goed..." gaf ze toen toch maar toe met haar zachte stem.

Haar grasgroene ogen staarden gefixeerd naar haar sneeuwwitte poten. Ze was zo slecht in dit soort situaties: ze wist nooit wat ze moest zeggen, en als ze iets zei, kwam het er ongemakkelijk en hakkelig uit. Ze wist echt bar weinig van de kater die nu bij haar stond, en ergens voelde ze zich daar wel slecht over. Ze waren Clangenoten, het was haar taak hem te kennen want de Clan moest een echte eenheid zijn. Ze was gewoon het losse schroefje in de grote machine die de Clan was. Innerpaw vroeg haar toen of ze al wist wanneer ze Warrior zou worden. Haar ogen werden groter, evenals de druk die op haar stond. Haar training stond nu zo goed als stil, niet dat het haar ooit geholpen had. Ze zag zichzelf als een hopeloze zaak, een last van de Clan. "Ik ben er nog niet klaar voor," gaf ze toe. Bah, wat voelde ze zich weer zielig. "Ik vind het jagen nogal moeilijk." De kattin was nooit bijzonder goed geweest in jagen of vechten, ze was behoorlijk onhandig. Ze keek hem toen aan met een zacht glimlachje. "Heb je al een idee wat je Warriornaam zou kunnen worden?" vroeg ze toen. Over die van haar had ze al heel vaak nagedacht, maar niets leek ooit bij haar te passen. 

Innerpaw vond haar vast maar een triest geval. Dat ze nog niet eens een beetje kon jagen. Haar training schoot niet echt op, voornamelijk door haar eigen toedoen. Ze twijfelde teveel aan zichzelf, en dat zorgde ervoor dat alles ook daadwerkelijk mis ging. Bij Rainbowpaw kon er nog wel een glimlach vanaf toen Innerpaw haar vraag bantwoordde. Hij vond dat de Warriornaam Innerbreeze wel bij hem zou passen, en het enthousiasme waarmee hij die naam uitsprak, deed haar goed voelen. Er was iets jeugdigs en vrolijk aan deze kater wat haar meer op haar gemak deed voelen. Daarbij was Innerbreeze een prachtige naam. "Innerbreeze is echt een prachtige naam," antwoordde ze, met een oprechte glimlach op haar gezicht. Had ze ook maar een idee wat ze zelf wilde. De zwarte kater vroeg vervolgens naar haar Warriornaam, waarop ze teleurgesteld haar schouders ophaalde. "Ik weet het niet. Ik word toch nog lang geen Warrior," zei ze terug. Nee, op een Warriornaam had ze nog niet durven hopen.

Met grote, groene ogen keek Rainbowpaw de zwarte kater voor haar aan. Huiverend luisterde ze zijn korte speech aan over dat ze wél nuttig was voor de Clan, dat ze gewoon nog moest leren. Waarom was hij zo aardig tegen haar? Dat was ze niet gewend, zelfs niet van Clangenoten. De laatste aanvaring met iemand uit haar Clan was al compleet misgegaan. Determind was zo boos op haar geworden, en had haar een flinke kras over haar kop gegeven. Die was gelukkig al genezen, maar ze was het nog lang niet vergeten. De kater maakte haar bang, en telkens als ze hem in het kamp zag, maakte ze dat ze wegkwam. Als hij haar nieuwe mentor zou worden, zou haar leven één grote nachtmerrie worden. Ze keek Innerpaw even aan, ze had ineens een idee gekregen. "Ik krijg een nieuwe mentor, ik weet niet hoe lang dat zal duren," vertelde ze hem. Ze had eigenlijk al een flinke tijd niet meer getraind. "Zou je me misschien bijles willen geven?" vroeg ze toen, heel zachtjes. Ze had meteen spijt van die vraag, wat als hij haar af zou wijzen?

Rainbowpaw keek Innerpaw met een hoopvolle, toch zenuwachtige blik aan. Misschien was het ook wel een dom idee geweest om hem te vragen, wie wilde er nou vrijwillig meer tijd met haar doorbrengen dan nodig was? Meteen voelde ze haar hart alweer zinken, wat een stom idee was het ook. Innerpaw had vrienden, hij had vast wat beters te doen dan één of andere domme kat wat trucjes te leren die ze toch niet begreep. Ze moest gewoon wachten op een mentor, het zou zijn of haar taak zijn om haar dingen te leren, en niet die van Innerpaw, toch? Tegen haar verwachtingen in, stemde Innerpaw echter in om haar te helpen met trainen. Hij gaf wel toe nog niet alles te weten, maar hij dacht dat het wel kon. Rainbowpaw wilde een gat in de lucht springen, maar haar verlegenheid hield haar degelijk. "Dankjewel!" riep ze echter wel enthousiast. Ze glimlachte, oprecht, wat ze in een lange tijd al niet meer had gedaan. "Ik sta bij je in het krijt!"