Memories

Het geluid van krekels kon je hr en der horen, Rina liep op een laaghangende tak af en sprong erop. Ze keek naar de maan die hoog boven de hemel stak naast de mantel van sterren. Het maanlicht kleurde haar vacht wit en haar ogen glansden helder. Dus zo zou het voelen als je vrij was. Het gevoel van de wind door je haren, de adrenaline door je aderen. Maar Rina was niet in staat voor de wildernis. Ze wist niets van haar verleden af maar ze zeggen dat ze in een huis georen was. Ze legde haar staart om haar poten heen en snoof diep het bosgeur in. Ze had wel geoord over de Clankatten, dat ze jagen op wilde dieren en vechten om hun terrtorium. Rina was niet zoals hun, ze was een kittypet, ze vecht niet voor haar territorium. Ze jaagt niet voor wilde dieren. Nee, ze rent weg  als ze bang is of als ze aangevallen wordt. En eten krijgt ze van haar mensen, ALS ze tenminste aan haar denken. Rina voelde aan haar oor, het wondje was a genezen maar je zag nog een klein litteken, nu nog wachten tot haar eroverheen groeit. Ze bofte maar dat ze die vork net ontweek voordat het in haar oog kwam. De rossige poes dacht na, weggaan van huis of niet?
Maar als ze van huis wegging, waar ging ze dan naartoe? Alle huizen hebben al katten en als ze gee hebben jagen ze haar weg. Rina kreeg weer hoofdpijn bij de gedachte aan de pan die ze laatst op haarkop gegooid hebben. Wat deed ze nou fout? Ze dact aan Snake, die plots verdwenen was. Ze hadde maar een maan getraind! Snake had haar meer zelfvertrouwen gegeven om de wereld te bekennen. Maar waar is ze dan? Rina dacht na, al die katten die zekwijt was geraakt. Het lee wel alsof ze een nieuwevriend ontmoet had, die weer weging. Rina zou graag iemand aan haar zijde willen, kittypet of niet.

Holly's halsband rinkelde vrolijk mee terwijl ze de bossen door stapte. Ze was redelijk ver van huis, avontuurlijk als ze was, en was zojuist aangekomen bij vier gigantische bomen. De kleine poes keek haar ogen uit, zoiets had ze nog nooit gezien, en ze had haar best gedaan om het gebied in haar hoofd in kaart te brengen. Het was zo onderhand donker geworden, misschien dat haar mens zich wel afvroeg waar ze was, maar dat was meer zijn probleem dan het hare. Ze had niet zoveel met haar tweebener, en zij en haar broertje waren dan ook Clangeboren. Ze waren echter al vroeg weggehaald door een tweebener, en ze kende niet veel meer dan het leven van een kittypet. Toch stroomde er nog steeds het bloed van de ThunderClan door haar aderen. Haar ogen vielen op een rossige kat, die er maar een beetje zielig bij zat. Holly sprong op dezelfde tak, ze nam toch niet zoveel plaats in. "Kijk eens wat vrolijker," zei ze toen op een quasi-strenge toon tegen de poes voor haar.

Rina zuchtte, en keek naar haar poten. Altijd moest ze de pijn doorstaan, helemaal alleen. Haar oren spitsten en haar oren gingen wijdopen van de schok. Ze hoode een poe sstreng miauwen Kijk eens wat vrolijker." Rina keek op, het was een poes, met halsbandje met een belletje eraan. Rian voelde zich dom worden, waarom had ze het belletje niet gehoord? De poes was duidelijk ook een kittypet. Eindelijk iemand om mee te praten, misschien wou de poes wel vrienden worden. Langzaam sprong Rina van de tak af en belandde vlak voor de andere poes. "Als ik dat kon zou ik het wel doen." Rina schaamde zich, ze heeft zich nog nooit vrolijk gevoeld, misschien wel wat geglimlacht, maar dat was emotieloos. Ze deed het om andere katten te laten denken dat ze helemaal oké was, wat ze dus niet was en nooit zou worden.

Holly was niet erg onder de indruk van de depressieve vibes die de poes voor haar uitstraalde. Het was best triest om te zien. Maar Holly was maar een onbekende, en daarbij een jong ding. Wat kon zij nou voor deze poes betekenen? Helemaal niks. "Als ik dat kon, zou ik het wel doen," antwoordde de poes op haar opmerking. Holly keek de kattin fronzend aan in haar zachtgroene ogen. Met haar kleine pootje begon ze aan het gelaat van de kattin voor haar te duwen. Met het kleine beetje kracht wist ze één van de mondhoeken van de poes omhoog te duwen. "Zie! Zo moeilijk is het niet," riep ze toen uit, lichtelijk trots op haar eigen prestatie.

Rina knipperde met haar ogen en schoot naar achteren toen de poes haar poot naar haar uitstak. "W-wat doe je?! Doe me geen pijn, ik heb niks gedaan!" Rina hapte naar adem, ze wist dat ze overdreef maar ze had genoeg pijn gehad in haar verloop van jaren. Plots voelde ze haar mondhoeken omhoog gaan, Rina keek verrast op. "Zie! Zo moeilijk is het niet," Miauwde de poes, duidelijk trots op wat ze deed. Rina schudde haar glimlach van haar geaicht. Humor weldde op in haar ogen, maar ze deed haar best het te verbergen, wat dus niet lukte.

Holly hield haar kop scheef bij de uitermate overdreven reactie die de kattin liet zien. Ze begon te roepen dat ze niets gedaan had, en niet pijn gedaan wilde worden. Duh, dat was toch wel duidelijk? De kattin zat op het randje van hyperventileren, en Holly had in haar zeven maanden nog nooit zoiets gezien. Toch kon er een klein beetje vrolijkheid van af bij de poes, want in haar hogen was een grijntje humor te zien. Missie volbracht! Holly smaalde. "Nu kun je het zelf ook," concludeerde de kleine poes toen. Ze maakte zich echter nog steeds zorgen over de uitbundige reactie van daarnet. "Waar ben je zo bang voor?" vroeg Holly toen. Ze begreep het namelijk echt niet.

´Nu kun je het zelf ook,´ Rina zag dat de poes jong en actief was. Ze grinnikte ´Waar ben je zo bang voor?´ Rina keek haar opeens sirieus aan ´Ik wil je alleen waarschuwen voor iets, vertrouw niet ieder mens.´ Ze legde haar poot op haar oren om het litteken te laten zien. ´You see why? Dit hebben ze met een vork gedaan.´

- Hoe schrijf je zo diep in het midden? wat voor codes gebruik je?

De blik van de kattin voor haar, veranderde opeens in een hele serieuze. Holly keek haar even nieuwsgierig aan. "Ik wil je alleen waarschuwen voor iets, vertrouw niet ieder mens," sprak de poes, en liet daarbij een litteken op haar oor zien. Het was sowieso al zelden dat Holly haar mens vertrouwde, ze had er gewoonweg niets mee en ze liet zich niet graag vertellen wat ze moest doen. Al wist ze wel dat haar mens zoiets nooit zou doen. "You see why? Dit hebben ze met een vork gedaan," vervolgde de poes. Holly fronste weer. "Waarom ga je dan niet gewoon weg?" vroeg ze toen, onbegrijpend waarom de kattin bij haar mensen bleef.

- Ik gebruik de code

Code:

<blockquote>

twee keer achter elkaar c:

"Waarom ga je dan niet gewoon weg?" Rina zuchtte diep, kon dat maar. "Dat probeer ik steeds, maar elke keer vinden ze me, en als ik naar een huis ga om daar t wonen hebben ze al genoeg katten, en de mensen die geen katten hebben gooien altijd iets naar mij, zoals een pan." Rina wist niet waarom maar ze vertrouwde deze poes en ergens moest ze haar pijn toch mededelen? Rina hoopte dat de poes haar begreep. Ze keek op naar de lucht dat steeds grauwer werd. Ze te ruiken zou het snel gaan regenen. "Laten we ergens schuilen." miauwde de rossige poes tegen de andere, ze kroop onder een auto.

Holly keek vervreemd op toen de poes haar verhaal vertelde. Het leek erop dat niemand haar thuis wilde hebben, behalve haar huidige eigenaren die haar mishandelden. Holly kon er niet bij dat er niemand was die deze poes wilde hebben, ze leek vriendelijk genoeg voor een kittypet. Holly zuchtte, het was geen leuk verhaal, en ergens voelde ze wel medelijden voor de kattin. "Verlaat gewoon je huis. In het wild leven is niet zo moeilijk," miauwde de jonge kat terug. Ze was dan jong, ze had al redelijk veel geleerd. Ze was regelmatig buiten en zo ving ze vaak genoeg het één en ander op over hoe je moest overleven in het wild. Ze kon zelfs al redelijk jagen. Vers vlees was sowieso een stuk beter dan die droge brokken van thuis. De bekende geur van regen trok de lucht in, en de hemel kleurde grijs. De poes stelde voor om te gaan schuilen, en Holly knikte. Holly volgde haar onder dezelfde auto, en daar zaten ze dan.  

"Verlaat gewoon je huis. In het wild leven is niet zo moeilijk,´ miauwde de kittypet tegen haar. Rina zuchtte, kon dat maar. ´Ze vinden me altijd, en in het wild leven is...zeg maar....niets voor mij´ Rina had alleen geleerd met woorden te vechten, niet met haar klauwen of tanden. Ze keek bang naar de regen dat spetterde op de grond vlak naast hen. Haar huismensen lieten haar nooit in de regen naar buiten, dat betekent klappen. Rina huiverde bij die gedachte. ´Ik heet trouwens Rina´ stelde ze zich zachtjes voor.

Holly begon het vertrouwen in deze poes zo langzaamaan te verliezen: ze leek best hopeloos. Bij elke oplossing wist ze wel een negatief antwoord te geven, het zou haar niet lukken, of haar eigenaren zouden haar toch wel weer vinden. Holly vond het maar triest. "Ik wil je wel helpen?" bood Holly toen maar aan. Ze wist nog niet exact hoe, maar ze kon deze poes het één en ander leren over het jagen. Misschien kon ze proberen om haar mee te nemen naar haar huis, al twijfelde ze of dat ging werken. Misschien konden ze samen vluchten! Er waren genoeg opties die het waard waren om te proberen. De kattin stelde zich op zachte toon voor als Rina. "Holly," antwoordde Holly toen maar.