I really wanted to meet you, once (Faithfair)

De grijze witte kater liep rustig, hij had geen enkele reden meer. Hij was benieuwt, hij was lekker lui. Hij gaapte en rekte zich langzaam uit, hij vond dat het tijd werd om naar de Highlands te gaan. Lang geleden vond hij zijn moeder daar dood dus kwam hij haar elke week of maand opzoeken, al wist hij dat ze er niet meer was. Hij klom met een grimas zijn mos bed uit, hij zwiepte langzaam met zijn staart. Hij moest namelijk iets doen, elke dag sliep hij uit of ja de meesten. Alleen vandaag niet, vandaag wilde hij even weer naar de plek gaan. Zijn moeder was dood en hij kende zijn vader nauwelijks, alleen kende hij hem bij naam. Al was de naam een blur in zijn kop, hij zuchtte even en stapte richting de highlands toe. Zijn poten waren al door zijn eerste stap nat door de sneeuw, hij kwam een paar katten tegen en deze begroetten hij vriendelijk. Hij had altijd een vrolijke glimlach, al toen hij er aan kwam keek hij naar de hoge gebieden. Soms zou hij nog willen dat zijn moeder bij hem was, dan was hij hier niet zo alleen. Hij staarde met zijn blauwe ogen naar de grond, langzaam opende hij zijn mond en sloot hij zijn ogen om een beetje te bidden naar de Starclan of dat ze nog goed zorgde voor zijn moeder. Hij haalde al zijn herinneringen op, zijn vader had een Windclan geur. Dat was de clan waar de Riverclan ruzie meehad, langzaam begon hij met woorden die hij in zijn hoofd kreeg, hij wist eigenlijk bijna niet meer wat hij moest doen. "Niet te verwoorden wat ik nu voel." Miauwde hij zacht naar boven, hij slikte even en wachtte even. De wind golfde langs hem, sneeuw lag op de grond. "Ik wil wel leven, Maar mijn leven kent geen doel." Rouwde hij nog van maanden geleden. Zijn ogen werden waterig wat ze elke maand deden, hij huilde bijna nooit. Hij liet nooit zijn glimlach van zijn gezicht gaan, alleen nu even wel. "Een leven zonder jou, Is een leven van gemis." Sprak hij zacht veder, "Een leven zonder jou, Is iets dat zinloos is..." Ging zijn zinnen door. Hij opende weer zijn ogen, slikte kort. Zijn moeder was van liefde gemaakt, al kende hij haar niet. Al kende hij niemand, hij zuchtte.

OCC: Sorry voor de laatheid.

Vanuit haar nieuwe hol was ze vol frisse moed het kamp ingestapt. Een nieuwe dag in het nieuwe leven dat haar gegund was, iets wat super voelde. Echter voelde ze zich een stuk minder onbezorgd toen ze een bekende leerling door de kampingang zag verdwijnen. Natuurlijk, dat was normaal, maar deze keer leek hem iets dwars te zitten. Een beetje verbaasd was ze wel. Een tijd geleden had ze samen met hem en Lynxfang nog over de bevroren rivier geraced. Meestal als ze de jonge kater zag had hij een vrolijke glimlach op zijn snoet.
De gevlekte poes besloot dat het misschien een idee was even achter hem aan te gaan. Wie weet kon ze meteen nog wat kruiden meenemen. Honeyscent had haar voorraad voor haar opvolger achtergelaten, maar wie wist hoe snel dat op zou raken. Na enkele katten te hebben begroet verdween ook zij door de kampingang, het spoor van de jonge kater volgend. Richting te hooglanden.
Haar gevoel had gelijk gehad. Na een tijd wandelen vond ze de leerling. Hij mompelde enkele, voor haar onverstaanbare woorden en liet de tranen over zijn wangetjes rollen. Dit was niet de Riverpaw die zij kende? De poes liep rustig op hem af, hopend hem niet af te schrikken. Ze vond het moeilijk te peilen hoe kwetsbaar hij was op het moment. "Wat is er aan de hand, Riverpaw?" vroeg ze bezorgd.

Riverpaw zuchtten kort en zetten zijn glimlach weer op bij het horen van stappen maar zijn tranen bleven rollen, hij was 3 moons toen hij zijn moeder verloor. Hij had gezien hoe zijn vader haar koel bloedig vermoorden, nooit was er een med. cat voor haar gekomen. Misschien had ze het dan wel gehaald, zijn oren waren gespitst bij elke stap die de kattin nam. Zijn moeder was in de winter tijden gestorven, vermoord. Het sneeuwde net zo als toen, de rustige sneeuw vlokken daalde naar beneden. Hij wachtte tot de kattin achter hem wat ging vertellen, "Wat is er aan de hand, Riverpaw?" vroeg Fairfaith bezorgd. Hij slikte, hij draaide zich rustig om als of er niks aan de hand was. Toch was er iets, duidelijk aan zijn ogen te zien. "hehehehe," lachte hij, moeilijk om nog te lachen over zo'n evenement. "Precies de kattin die ik wilde zien." Vervolgde hij langzaam. Hij keek haar aan met zijn donkere blauwen ogen in de hare, hij zocht haar al. Al vertelde hij niet wat er aan de hand was, "Ik heb een vraagje weet je." Begon hij rustig. Hij kon nooit vergeten dat hij een van zijn ouders had verloren, hij wachtte op haar stem. Al had hij zijn geduld van de wereld zou zij het niet hebben, zij was namelijk de nieuwe Med. Cat. "Als er iemand zou sterven door een andere kat.. Zou jij die dan nog een kans geven?" Mompelde hij, hij sprak een beetje binnensmonds. Hij kwam hier vaak, alleen kon hij vaak het niet eens geloven. Hij zal misschien niet zijn wraak nemen maar toch iemand helpen als deze in nood zou zijn, hij haalde kort zijn schouders op. Nog steeds met zijn glimlach op, hij gaf een korte knipoog naar de kattin.

Wachtend op zijn antwoord was ze naast hem gaan zitten. "Precies de kattin die ik wilde zien." miauwde hij langzaam. Er verscheen een waterige glimlach op haar snoet. Dat was lief, maar ze wilde graag weten waar hij mee zat. Sinds het speelkwartiertje op het ijs had ze toch wel een klik gekregen met deze leerling. De gestreepte leerling keek haar aan. "Ik heb een vraagje weet je." De Medicine cat hield vragend haar hoofd wat schuin. "Als er iemand zou sterven door een andere kat.. Zou jij die dan nog een kans geven?" Mompelde hij zachtjes. Ze schrok even bij het horen van die woorden. Ze deden haar denken aan Lotusflare, die harteloos een eenling verscheurd had op een tochtje langs de grenzen. Natuurlijk, vergevensgezind zijn was meestal het juiste, maar als ze ja zou antwoorden zou ze tegen de kater liegen, en dat was niet oké. Ze kon niet liegen.
De poes zuchtte even. "Nee," antwoordde ze zachtjes, haar ogen op de grond gericht. Iemand van het leven beroven was het ergste wat je kon doen. Ze richtte haar blauwe blik weer op de kater. "Maar dat betekend niet dat dat juist is." voegde ze er aan toe, haar stem serieus klinkend. "Ooit gehoord van het spreekwoord 'vergeven en vergeten'?" Dat was wat ze zichzelf elke dag opnieuw en opnieuw toegefluisterd had. "Dat spreekwoord klopt niet in mijn ogen. Als je eenmaal getuige bent geweest van zoiets vergeet je dat nooit meer." Het was de eerste keer dat ze hierover sprak met een ander, maar ergens voelde het opluchtend. "Maar ik denk dat het 'vergeven' wel belangrijk is. Of, nouja, er vrede mee hebben dan. Als je je laat drijven door haat verander je misschien vroeg of laat zelf wel in de desbetreffende persoon." Ze dwong een klein glimlachje op haar snoet en keek de kater met een warme blik aan. "Ik weet niet wat er gebeurd is, of waar dit vandaan komt, maar ik weet dat jij sterk genoeg bent om te 'vergeven', Riverpaw." spinde ze gemeend waarna ze hem een kopje tegen de flank gaf.

Riverpaw bleef rustig op zijn plek, de kattin was inmiddels naast hem gaan zitten. Hij had haar die vragen gesteld, hij wist niet wat hij er tegen kon doen. Hij had alles verloren toen hij al 3 moons was alleen toch had hij een glimlach, deze werd niet van zijn glimlach af gewassen. Zijn wallen onder zijn ogen gaf hem een moeien blik, hij keek haar aan in haar blauwen ogen. Hij wachtte geduldig op haar antwoord, deze kwam er niet snel na. Twijfels, hij bleef vrolijk. Toch stilte was er maar voor even, "Nee," antwoordde Fair zachtjes, haar ogen op de grond gericht. Hij knikte rustig, hij zou altijd voor het sparen gaan dat het slechte persoon zelfs goed kan worden maar als een Med. Cat dat zelf zegt zal ze het vast ook goed hebben. "Maar dat betekend niet dat dat juist is." voegde ze er aan toe, haar stem serieus klinkend. Zijn ogen keken op, was het toch zo. Hij sloot kort zijn ogen en opende ze weer bij haar volgende woorden. "Ooit gehoord van het spreekwoord 'vergeven en vergeten'?" Vroeg de kattin rustig, hij knikte. Dit gesprek werd langzamer interessanter en interessanter, "Dat spreekwoord klopt niet in mijn ogen. Als je eenmaal getuige bent geweest van zoiets vergeet je dat nooit meer." Miauwde ze als of ze het zelf had meegemaakt, hij besprak nooit zijn problemen. Hij sprak bijna nooit daarover, toch kwam hij hier elke keer opnieuw terug. "Maar ik denk dat het 'vergeven' wel belangrijk is. Of, nouja, er vrede mee hebben dan. Als je je laat drijven door haat verander je misschien vroeg of laat zelf wel in de desbetreffende persoon." De kattin keek hem aan met een warme vertrouwde blik, "Ik weet niet wat er gebeurd is, of waar dit vandaan komt, maar ik weet dat jij sterk genoeg bent om te 'vergeven', Riverpaw." spinde Fairfaith gemeend waarna ze hem een kopje tegen de flank gaf, hij lachte droogjes. Hij had een zware stem voor een apprentices, "Welp," Begon hij rustig. "Niet alles verloopt zoals je wilt, maar je hebt gelijk." Ging hij zijn woorden veder, hij begreep haar totaal. Geen enkel ongeloof was in zijn ogen te zien, hij slikte kort. "Weet je meddie, mijn leven was heel anders 5 tot 6 moons geleden. Ik had een moeder en mijn leven verliep hoe elk leven verging, ik had alleen mijn moeder." Mompelde hij rustig, hier mee wilde hij wel vertellen dat niet alles verliep hoe iedereen het wilden. Zijn donkere blauwen ogen waren diep in de hare gevestigd, "die dag dat ik haar verloor was de dag dat ik me nooit zelf zou vergeven, mijn moeder kwam me halen en bracht me buiten het kamp. Ze zei dat ze me iets belangrijks moest vertellen.." Miauwde hij door. Hij ademde in en uit, was het wel goed om dit te vertellen? De kattin voor hem had vast ook een diep geheim, misschien was het goed om dit te vertellen. "Hehehehe," Hij lachte zacht, alleen er kwamen tranen weer uit zijn ogen. De enige keer dat hij huilde, de enige keer dat hij toch weer blijdschap wilde tonen alleen het niet lukte. Het lachen overging in huilen, hij hielt zich sterk. "Ik kwam buiten, daar stond mijn vader. Die ik toen voor de eerste keer zag, hij had een kille blik en zonder iets te vertellen viel hij mijn moeder aan. Zijn stem wilde mijn dwingen tot aan te vallen, telkens viel hij aan en probeerde hij mij te dwingen. Ik vocht niet, uiteindelijk lag mijn moeder bloedend op de grond. Hehehhe, mijn vader draaide me de rug om. Zijn laatste woorden... Hehhehe, hij zei: 'als je echt van haar houd had je haar wel beschermd probeer nu maar haar leven te redden als je haar waardig genoeg bent..'" Iets van een trauma kwam hem op, zijn ogen stonden wijt open. Alles kon hij nog herinneren. Hij pakte met zijn poot zijn hoofd vast, zijn hoofdpijn kwam weer terug. Hij zuchtte even en probeerde weer veder te gaan, hij probeerde vrolijk te zijn al lukte het voor geen meter. "Ik was alleen, mijn moeder ademde nog... Ik zag hoe ze een pijnlijke en lange dood kreeg, er was geen Med. Cat of App in de beurt. Ik kon ook niks doen... Ik weet alleen mijn vader en mijn moeders hun namen." Mompelde hij wat zachter, het was vooral binnensmonds. Zonder een waarschuwing te geven aan de kattin omarmde hij de Med. Cat, hij drukte zich tegen haar aan. Hij wilde zich in de witte vacht drukken van de witte oranje kattin, hij had weinig meer... Hij kende hier en daar zo wel katten maar niemand kon de taak vervangen van zijn moeder... "Ik kom hier elke maand, elke week zodat mijn moeder me kan vergeven." Zijn stem klonk net als een kitten die even bij zijn moeder wilde zijn omdat hij iets verloren had, zijn stem was bijna niet meer redelijk als altijd. Hij probeerde nog steeds te glimlachen al kwam er niks meer uit, hij opende zijn mond langzaam. "Ik weet dat ze bij me is al zie ik haar niet." Zijn stem klonk kwetsbaar, alleen daarna bleef hij stil. Hij kon weinig doen, hij wilde het halen.

De gevlekte Medicine Cat keek op toen de leerling begon te spreken. Het viel haar op dat zijn stem best zwaar was voor iemand van zijn leeftijd. Ach, hij was inmiddels al een wat oudere apprentice. Ze vroeg zich af hoe lang het nog duurde voor hij krijger zou worden. "Weet je meddie, mijn leven was heel anders 5 tot 6 moons geleden. Ik had een moeder en mijn leven verliep hoe elk leven verging, ik had alleen mijn moeder." Fair knikte. Beide haar ouders waren dood. Zij had enkel Wolfgaze gehad. Ze snapte hem wel. Ze luisterde verder en schrok toen ze erachter kwam dat hij zijn moeder verloren was. Gossie, wat vreselijk.. Dit verhaal begon steeds meer op een griezel verhaaltje te lijken dat de elders vertelde om de kittens of leerlingen bang te maken. Ze hing aan zijn lippen en haar staart zwiepte heen en weer. Was dit allemaal echt gebeurd..? Nog nooit eerder had ze zo'n heftig verhaal gehoord. Toen de cyperse kater zich tegen haar aandrukte krulde ze troostend haar pluizige staart om zijn lichaam. "Ik kom hier elke maand, elke week zodat mijn moeder me kan vergeven." Fair richtte haar blik op haar voorpootjes. Ze voelde zich zo verdrietig voor de leerling. "Ik weet dat ze bij me is al zie ik haar niet." De poes knikte. "Ik weet zeker dat je moeder je heeft vergeven, Riverpaw. Je bent haar zoon. Ik denk niet dat ze had gewild dat jij je eigen leven op had geofferd om haar te redden." Ze gaf de kater een troostende lik. "Ik weet ook zeker dat ze nog bij je is." Er gleed een zucht over haar lippen. "Een moeder laat haar kittens niet los, zeker niet als de grens van StarClan hen scheid." haar stem brak een beetje bij de laatste zin. Nee, ze zou haar kitten nooit vergeten. Al was het niet haar bloed, zij had hem onder haar hoede genomen en ze zou van hem blijven houden tot ze zich weer zouden herenigen tussen de sterren. "Ik vind je een sterke kater, Riverpaw. Een voorbeeld voor velen." spinde ze met gesloten ogen. Deze leerling zou uitgroeien tot een waardig krijger.

Riverpaw liet zijn schouders hangen, hij had zich in de vacht van de kattin begraven. Hij had zijn ogen afgedroogd in de vacht van Fairfath, "Ik weet zeker dat je moeder je heeft vergeven, Riverpaw. Je bent haar zoon. Ik denk niet dat ze had gewild dat jij je eigen leven op had geofferd om haar te redden." Vertelde de oranje witte kattin hem en gaf de kater een troostende lik. Hij keek haar aan in haar blauwen ogen, nu was het wel tijd om even te stoppen of ja... Hij kwam er nooit over heen. "Ik weet ook zeker dat ze nog bij je is." Vertelde Fair al gleed een zucht over haar lippen, "Een moeder laat haar kittens niet los, zeker niet als de grens van StarClan hen scheid." haar stem brak een beetje bij de laatste zin. Hij maakte weer afstand tussen hun twee, hij likte zijn lippen af. Er was iets, haar stem brak af ergens wilde hij ook wel weten wat er met haar was gebeurd. Hij was het wel eens met de kattin voor hem, zij had hem getroost na zolang. Zij was de enige die het wist en dus was zij de gene die hij best wel vertrouwde. "Ik vind je een sterke kater, Riverpaw. Een voorbeeld voor velen." spinde Fair met gesloten ogen. Hij knikte op haar stem, haar antwoorden. Alles, hij kreeg weer een grimas op zijn gezicht getoverd. Hij gaf haar een korte knipoog, hij wist niet echt wat er met haar gebeurt was maar ze was aardig tegen hem en had hem als het ware getroost. Nog steeds waren zijn ogen vochtig, zoals zijn wangen. "Bedankt, alleen ik ben lui weet je. Ik ben geen vecht type." Miauwde hij kort waarna hij zijn schouders op haalden, hij waardeerde haar troosten echt. Alleen hij was geen voorbeeld voor andere katten, liever niet. "Maar.. Kruidekatje, wat is er met jouw." Glimlachte hij, toch liepen er nog steeds tranen zijn ogen uit. Zij had namelijk een heel verhaal, ook een backstory. Ook iets waarvan hij moest leren, iedereen stierf uiteindelijk. "En hoe is je rang, want je bent pas net een Med. Cat die een stuk minder hoeft te doen dan een Warrior. Maar hoe bevalt het?" Miauwde hij er vlak na, hij had het vertrouwen in elke kat al had hij een enorme luiheid. Hij wachtte in haar volgende woorden, haar wijze woorden die hij nooit na kon doen. Ergens wilde hij wel Med. App worden maar er waren vast vele andere katten die dat wilde gaan worden, dus was te lui om zijn best te doen. Hij wist namelijk dat ze zonder Apprentices zat maar ze zouden nog vrienden kunnen blijven, altijd. IJs schaatsen was best wel cool helemaal met een krijger die goed daarin was, het was enorm grappig. Toch was hij wel geïnteresseerd in haar doel, want ze was eerst krijger en daarna Med. Cat dus dat moest een best wel leuke ervaring zijn. Hopelijk, hehehehehe.

Ze was blij om te zien dat ze een grijns op zijn snoet had kunnen toveren. Katten met een grijns of een lach op hun gezicht bevielen haar het meest. Een gemeende, dan wel. Vechten en jagen waren haar talenten niet, maar zoals sommige haar al verteld hadden, had zij andere talenten. Of katten beter maken daar één van was moest ze nog ontdekken, maar een schouder om op uit te halen wilde ze altijd zijn.
"Bedankt, alleen ik ben lui weet je. Ik ben geen vecht type." Fair grinnikte even. "Dat herken ik wel een beetje," lachte ze hem toe. Lui was ze niet echt, maar zeker geen vechttype. Zelfs in het gevecht met RiverClan was zij in het kamp gebleven, hoe graag ze haar Clan ook bij had gestaan. "Maar.. Kruidekatje, wat is er met jouw." vroeg de kater plots, zijn ogen nog vochtig van de eerdere tranen. Haar ogen rustte even op haar poten voor ze de zijne weer ontmoette. Moest ze dit nu wel vertellen? De poes beet op haar lip. "Dat zal ik je vertellen zodra ik de moed bijeen geraapt heb om het Butterstar als eerste te vertellen." antwoordde ze uiteindelijk, blij met de keuze van haar antwoord. "En hoe is je rang, want je bent pas net een Med. Cat die een stuk minder hoeft te doen dan een Warrior. Maar hoe bevalt het?" Een glimlach verscheen op haar gelaat. "Tot nu toe wel goed." antwoordde ze met tevreden blik. "Al moet ik nog wel veel leren, maar gelukkig helpt Honeyscent me op weg." Ze had geluk met Honeyscent, heel veel geluk. "En hoe bevallen jou dagen als leerling je? Leuke mentor, leuke nest genootjes?" Gelukkig wendde het gesprek zich af naar iets vrolijkers. Iets wat ze beide wel konden gebruiken.

Riverpaw zat naast Fairfaith, hij keek naar de prachtige blauwen ogen van de kattin. Ze grinnikte van zijn opmerking, hij lachte ook. "Dat herken ik wel een beetje," lachte ze hem toe. Hij had een grote glimlach en gaf haar een kleine stoot, al keek de poes van zijn volgende vraag naar haar poten en beet ze op haar lip. Hij staarde haar aan, hij wachtte. "Dat zal ik je vertellen zodra ik de moed bijeen geraapt heb om het Butterstar als eerste te vertellen." antwoordde ze uiteindelijk, hij knikte. Alles moest er ooit uit, hij had alles bij haar er uit gegooid. "Dat begrijp ik kaddo." Miauwde hij met een glimlach, ook ergens met begrip in zijn ogen. Hij wilde niet alles doordringen alleen als er echt iets was, alleen deze kattin voor hem kon nog lachen. Een glimlach verscheen op haar gelaat. "Tot nu toe wel goed." antwoordde de witte oranje kattin met tevreden blik. "Al moet ik nog wel veel leren, maar gelukkig helpt Honeyscent me op weg." Miauwde ze rustig, hij knikte. Klonk wel cool tho, "Goed zo tho," Hij knikte daarop, hij zat best wel close maar gelukkig niet te close. "En hoe bevallen jou dagen als leerling je? Leuke mentor, leuke nest genootjes?" Vroeg ze zich af, hij knikte rustig. Hij had het leuker verwacht, al had hij best wel gezellig veel katten waarmee hij omging. Zijn zus Olmpaw, ook nog een paar andere katten. Al ging hij het liefst om met de kattin voor hem, ze konden schaatsen dat was gezellig en best vrolijk. Olmpaw was ook enorm aardig, dat maakte een volle punt. Hij dacht eens na, "Mijn dagen bevallen best goed, al vind ik niet alles geweldig. Het liefst zou ik gewoon soms helemaal niks willen doen, hehehehe. Mijn mentor is best aardig al is hij ook streng en mijn genoten.. Dat zijn genoten." Miauwde hij vriendelijk met een rustige glimlach, al keek hij haar aan. Misschien als ze het ooit druk had zou hij haar kunnen helpen of zo, kon hij ontsnappen van zijn jaag taakjes. "Heya, als het druk is kaddo kan ik je misschien helpen met katten verzorgen enz. Plus dan heb je iets meer gezelschap om mee te schaatsen bijvoorbeeld." Bood hij vriendelijk aan, zijn stem klonk rustig en eerlijk. Misschien kon het, misschien totaal niet. Nee, had je maar ja kan je krijgen. Dus hij hoopte toch om deze kattin vaker te kunnen zien ter wel ze haar rang ook hoog kon houden, hij keek haar aan en wachtte even.

OCC: Was effe voor de lol