Jukk...

Smokegaze had twee kleine visjes weten te vangen, misschien leuk voor de kittens. Hij begroef zijn twee vangsten en liep door naar de stroom. Daar kon hij misschien nog wat gaan jagen op waterratten en dat soort beestjes. Echt van de landdieren waren Riverclan katten niet, maar beestjes als dat werden toch wel eens op prijs gesteld. Op zichzelf jagen maakte zijn kop vaak leeg, iets wat hij regelmatig nodig had. Toch omdat hij regelmatig nog werd geconfronteerd met dingen die hij moeilijk vond; de slechte kant van zijn vader. Dat allemaal omdat hij op hem leek. Smokegaze liep verder, tot hij ineens een geluid van walging hoorde en zag dat dit afkomstig was van Bearpaw. "Hé, wat is er?" Vroeg hij, het beest nog niet opgemerkt hebbende.

Oh, Starclan. Had deze apprentice serieus in kraaienvoer gebeten. Wat daar lag leek op een waterrat, gewoon een normale prooi voor in Riverclan. Deze leek enkel niet zo goed meer te zijn en dat bleek ook te merken aan de reactie van Bearpaw. "Ik beet erin en het smaakt naar kraaienvoer." Smokegaze slaakte een zucht. "Waarschijnlijk was dit beestje ziek toen je 'm ving, of was het al dood?" Vroeg hij. Het beestje stonk als een malle, dus dat wist hij niet. Zieke dieren stonken namelijk ook. "Heb jij al eens kraaienvoer gegeten?" Smokegaze lachte bij deze vraag. "Nou, nee. En dat ben ik ook niet van plan," zei hij.

"Ik heb het gevangen." Ondanks dat het een flut prooi was, was er toch trots te bekennen in de stem van Bearpaw. Dit waardeerde Smokegaze wel. Je trots mocht nooit ontnomen worden. Hij had het toch geflikt, goed of niet. "En ik weet niet wat het is... dat moet je kunnen hé?" Zei de kater, als of hij zijn diepste geheim aan het kwijt wou. Hij grinnikte. "Nou, deze waterrat is overduidelijk niet de gezondste en mag goed opgeborgen worden zodat andere prooien zich er niet mee infecteren, of niet slimme apprentices er aan gaan knagen," miauwde hij, waarbij het tegen het smerige beest aanraakte met zijn poot. Hierna vroeg de apprentice of hij ooit kraaienvoer had gegeten, waarop Smokegaze zei dat niet gedaan te hebben en ook niet van plan te zijn. "Hoe kom je aan die spieren en hoe ben je zo hard gegroeid?" Was zijn volgende vraag. "Je bent wel een nieuwsgierige apprentice, hé?" Grinnikte Smokegaze geamuseerd. "Genoeg eten en hard trainen zijn mijn geheime wapens. Wel zo dat het prooi verdeeld is natuurlijk. Daarnaast zit het bij mij gewoon in de gene," ja, dat moest hij toegeven. Zijn vader was hartstikke groot geweest toen hij nog leefde én gespierd. Hij leek gewoon enorm veel op hem. "Kom, laten we een gat graven om deze prooi te verstoppen," miauwde hij vervolgens waarna hij naar het vieze beest keek.