I'm a sleepwalker ..walker

Het was midden in de nacht en toch klonk er een zacht gekraak onder de langgerekte, groen benaalde bomen. Een grijze schim sloop onder de takken door en zijn pootstappen werden grotendeels verzacht door de dikke laag aan dennennaalden die zich op de grond verzameld had. Af en toe flitsten zijn blauwe kijkers op, als hij een donkere schim voorbij zag fladderen, maar het vangen van een vleermuis was voor hem niet opzij gelegd. Zo'n den inklimmen stond niet echt op zijn lijstje van skills en veel vlees zat er toch niet aan die beestjes. Het waren twee flapjes huid en het lichaam was soms nog kleiner dan dat van een muis. Dus werd zijn aandacht maar verplaatst naar het pad dat hij afliep.
Slaap had hij helaas niet kunnen vatten, hij had een paar uur doelloos in zijn nest gewoeld, zich steeds op een andere zij gooiende in de hoop dat hij dan zijn ogen kon sluiten en weer kon slapen, maar nee, het maanlicht dat door het dak kon kruipen hield hem wakker. Dus was hij maar uit het kamp geglipt, voordat iemand niet heel erg blij zou reageren op zijn gewoel.
Tot nu toe had jagen echter geen zin gehad, want een groot gedeelte van de bosbewoners had gekozen om nu te slapen en de nachtdieren die actief waren op dit moment waren te schuw of te groot. Dus uiteindelijk kwam Ashdrizzle tot stilstand en liet zich tegen de stam van een den aanzakken en keek zwijgend voor zich uit. De nacht volmaken leek nu de meest vooraanstaande optie.

Tag -- Windpaw

De training was vandaag niet heel erg uitputtend geweest, voornamelijk over geuren herkennen, en dus kon de tabby apprentice de slaap niet vatten. Ze probeerde het, maar toen de maan hoog aan de hemel stond besloot ze op te staan. ergens hield ze erg van de nacht, om te lopen in het maanlicht dat alles een zilveren gloed gaf, de speciale geur van de afgekoelde bosgrond, de stilte van de slapende dieren en de geluidjes van de nachtdieren die je uit je ooghoekje zag wegfladderen. Het camp was helemaal stil, en zachtjes trippelde de poes het camp uit, enkel haar pootstappen hoorbaar tussen de snurkende katten in het camp. ze rende tot ze buiten adem was, en stopte hijgend tussen de dennenbomen. Tot haar verbazing zag ze een andere kat zitten. "Hey", zei ze hijgend, niet genoeg adem om de kater bij naam te noemen - of überhaupt in haar geheugen graven naar zijn naam.

De stilte, die zo nu en dan verbroken werd door een ander levend wezen in zijn omgeving, werd nu wel ruw verbroken door het steeds luider wordende geluid van pootstappen. De grijze kater spitste enkel zijn oren, maar behield zijn blik op een of ander punt in de verte. De pootstappen werden luider en luider, tot ze.. stopten. Op hun hardst. "Hey" De korte stilte die was aangekomen, nadat de kat was gestopt met lopen, werd opgeheven door een stem. Een te hoge stem voor een warrior en voor een kater.
Ashdrizzle besloot op te kijken en keurend liet hij zijn blauwe kijkers over de apprentice glijden. Ah, dit was.. Windpaw? Vast wel, hij had haar immers een keer gezien in de nursery, toen ze nog een kitten was. Haar ademhaling ging echter sneller dan bij een normale kat de bedoeling was. "Waarvoor heb je zo hard moeten rennen?" Vroeg hij, met de kleinste hint van een glimlach rond zijn lippen.

Toen ze ene beetje op adem gekomen was keek ze de kater aan en kon ze eindelijk zien wie hij was. Ashdrizzle. Ze had hem al eerder tegengekomen, toen ze kitten was maar ook later, als ze al apprentice was. "Waarvoor heb je zo hard moeten rennen?", vroeg hij, zen ze meende een glimlachje om zijn lippen te zien. Ze grijnsde terug, haar groene oogjes vrolijk glinsterend. "Omdat ik niet moe ben", antwoordde ze, met een toon die zei van 'is dat niet duidelijk dan?' al was haar gelaatsuitdrukking alles behalve onvriendelijk.

Ze was wel heel vrolijk voor dit late tijdstip, maar misschien lag dat wel in haar karakter. Het was ook niet dat zich er aan ergerde, maar het viel hem gewoon op. Dat ze ook helemaal niet moe was, terwijl waarschijnlijk iedereen van haar rang op dit moment aan het slapen was. Dit was ook voor hem te zeggen, al droeg hij niet zo'n grote vrolijkheid met zich mee. "Omdat ik niet moe ben" De woorden matchten niet met de uitdrukking die ze op haar gelaat had, dus was er voor een kort moment verwarring op zijn gezicht te zien. "Ah." Zei hij dan ook maar.
"Ik denk dat je mentor niet zo blij zou zijn met een vermoeide Windpaw morgenochtend, niet?"