{ With the sun far away

De rood witte kitten liep wat rond door het kamp. Wederom was hij op zoek naar bekende katten. Hij had een gesprek gehad met een Queen, die vroeg welke katten hij allemaal al kende. En hij kende er veel bij naam, maar minder persoonlijk. Leopardkit wou ook iedereen persoonlijk kennen. Toch had hij al een mooi lijstje gemaakt. Maar toen vroeg de Queen wie zijn vrienden waren. En daarbij had hij getwijfeld. Vrienden? Ehem, hij had zijn familie, maar die kende hij meer omdat ze familie waren. Hij vond Lurkingpaw aardig, maar of ze vrienden waren? Hoe wist je dat eigenlijk, kreeg je dan een stempel ofzo? Nu was hij opzoek naar vrienden, want volgens de moeders in de Nursery waren die belangrijk om een goede Warrior te worden. Toen had hij wat rondgevraagd naar de vriendelijkste katten in Shadowclan. En dat was blijkbaar Windpaw. Aangezien hij nog een beginner was in vrienden maken moest hij makkelijk beginnen. En Windpaw had hij toch al eens eerder ontmoet? Was die familie? Urgh, zijn familie was te groot om bij te houden. Uiteindelijk viel zijn blik op de tabby poes. ‘Windpaw’ riep hij snel uit, waarna hij naar haar toe rende.

{ Eerste post Windpaw

Net terug van haar jaagtripje had de tabby alles op de prooistapel gedropt, en de buit was redelijk succesvol; één hele dikke, luie rat en een iets kleiner, maar wel enorm snel, beest. Ze was blij met haar vangst, want het betekende alweer twee katten die te eten hadden. Opeens hoorde ze iemand haar naam roepen. Haar groene blik keek vragend achterom, naar de kitten die haar riep. Ze stopte met wandelen en wachtte tot hij bij haar was, een vriendelijke glimlach om haar lippen. "Dat ben ik!", antwoordde ze vrolijk. Daarna fronste ze even, terwijl Windpaw in haar geheugen groef naar de naam van deze kitten. ze meende hem al eens eerder gezien te hebben, ooit.. Oh, ze wist het weer! "Jij bent Leopardkit, is het niet?"

Eenmaal bij de tabby poes stopte hij en keek omhoog. Hij was een grote kitten, maar hij bleef een kitten. Bij de bevestiging knikte hij en duwde zijn witte borst trots naar voren. ‘Uh-uh, ik ben Leopardkit’ Hij klonk trots, zo was hij nu eenmaal. Maar hij moest op het punt komen, waardoor hij weer omhoog keek. ‘Ehem, Windpaw, wil jij mijn vriend zijn?’ Hoe moest je het anders doen? Het leek hem te logisch om het gewoon te vragen. Ze zeiden dat Windpaw lief was dus tjah, kon vast niet kwaad. De gevlekte kitten keek met zijn helder blauwe oogjes omhoog. Nu nog wachten op het antwoord. Anders had hij er al één vriend bij. Yay.

Haar glimlach werd groter toen ze zag hoe de kitten -die groot was voor zijn leeftijd, maar kleiner dan Windpaw, die ook tamelijk groot was- zijn borst vooruit stak in trots en bevestigde dat dat inderdaad zijn naam was. Hij was schattig! Toen hij terug omhoog keek en vroeg of ze zijn vriend wou zijn, knikte ze. Waarom niet? Het kon toch nooit kwaad? "Tuurlijk joh!", antwoordde ze vrolijk. "Dan heb je er nou één vriend bij!" Het kwam niet eens in de tabby op dat anderen misschien niet op die manier vrienden maakten, maar wat maakte het uit? Ze was niet de slimste, nooit geweest, en dit was nou eenmaal logisch - als ze maar gelukkig waren.

Nou, dat was makkelijk genoeg. Tevreden keek hij in haar groene ogen met een zelfingenomen grijns op zijn gezicht. Hij had gewoon een vriend gemaakt. Hoe goed wat dat? Hij zou het meteen aan de Queen vertellen die zei dat het belangrijk was. Wat zou ze toch verbaasd zijn en natuurlijk onder de indruk. ‘Bedankt, de Queens zeiden dat vrienden maken goed is’ Een beetje twijfelend kwam het eruit, wie weet was het wel gelogen. Queens zeiden wel eens vaker stomme dingen om te zorgen dat hij zich gedroeg. Zoals het vertellen dat je voor eeuwig kit blijft als je een keer wat fouts doet. Of dat de Bloodclanners je pakken als je als kitten in het donker de den uit ging. Had hij ook gedaan en hij leefde nog. Bij de andere opmerking wiebelde hij even met zijn oor. ‘Dat maakt het aantal dus één’ zuchtte hij maar. Misschien moest hij toch nog wat werken aan zijn vriendschap maken. Was het echt zo belangrijk? Anders had hij nog een lange weg te gaan.

Ze beantwoordde zijn twijfelende mededeling met een grijns. "Dat is inderdaad zeer belangrijk!", zei ze vrolijk, haar groene oogjes overtuigd twinkelend. "Want anders ben je maar zo eenzaam. Vrienden kunnen de dingen leuk maken!" Zelf beschouwde ze zo ongeveer iedereen in de clan als een vriend, behalve dan degenen die gemeen tegen haar waren - maar dat waren er bijlange na zoveel niet. De meesten vonden haar vriendelijk, en zei vond dan ook de meeste anderen vriendelijk. soms zelfs rogues of katten van een andere clan, al zou ze die geen vriend noemen - wat als ze dan de warrior code zou overtreden? Bij de zuchtende opmerking van de kitten probeerde ze hem op te beuren. "Nou, één is al beter dan geen, is het niet?", zei ze, een glimlach op haar gestreepte snoetje. "En als je wil stel ik je voor aan m'n siblings en vrienden, misschien willen ze ook wel vrienden worden met jou!"

Hij keek op bij het antwoord van Windpaw. Dus het was echt belangrijk? Nou, dan had hij in ieder geval een begin gemaakt. Bij haar tweede zin leek hij wat verward. Was hij eenzaam? Het was wel saai, en hij zat vaak alleen. Maar of een andere kat dit op zou kunnen lossen leek hem wel heel raar. Het hele concept van vriendschap was hem nog vreemd. Maar misschien kwam dat later wel goed. Het was al duidelijk dat hij minder sociaal ingebouwd had als Windpaw. Maar ze leek genoeg te hebben om te delen. Toen ze verder ging keek hij wat hoopvol op. Dat was een punt. Onbewust klaarde hij ook een beetje op door haar woorden. Vooral na de rest. ‘Kan ik dan ook vragen of ze vrienden willen worden? Wie is jouw familie eigenlijk?’ Nu hij weer wat opgeklaard was kwam zijn nieuwsgierigheid weer terug. Hij wou alles weten over de clan wat te weten was.

Enthousiast knikte de tabby. Ze wou graag dat Leopardkit ook vriendjes werd met haar vrienden en familie, dan was hij nooit eenzaam en alleen, en dan kende hij meteen ook meer katten! "Tuurlijk!", antwoordde ze daarom, misschien een tikkeltje te luid voor de trommelvliezen van de kit, maar dat had ze niet eens door. Bij zijn volgende vraag grijnsde Windpaw. "Mijn ouders zijn Snowynight en Thrushdive", antwoordde ze. Dan vervolgde de tabby; "Mijn grootouders zijn Shrewstar en Wolftail, de omen en tante's en neven en nichten zijn véél te veel om op te noemen" Want het waren er veel, want Shrewstar en Wolftail hadden nog meer kittens dan alleen haar vader, en sommigen daarvan hadden kittens.. Het zou zelfs kunnen dat één van die kittens dan ook nog eens kits had, maar daar was ze niet zeker van - in ieder geval had ze geen idee hoe ze die dan moest noemen. "Mijn zusje is Ivypaw," vervolgde Windpaw, en uiteindelijk eindigde ze met: "En mijn broertjes zijn Emberpaw, Woodpaw, Lurkingpaw en Dawnpaw!" Even dacht ze na, maar dan vervolgde ze toch nog; "En als je wil kan ik je ook voorstellen aan Hazelpaw, mijn.. Vriendje" Het voelde vreemd om dat luidop te zeggen, maar ze kon ook niet zeggen dat ze partners waren, daarvoor waren ze nog te jong.