Having the best memories

Wat zonnestralen wekten de kleine sneeuwwitte poes. Haar ogen keken meteen de den rond. Het was nog erg druk in de apprentice den, drukker dan het altijd was in de medicine cat den. Maar ze was eindelijk tussen katten van haar leeftijd. Meestal lagen er niet zoveel leeftijdsgenoten in de ziekenboeg. Die waren veel te druk met vrolijk jagen en lol trappen met leeftijdsgenootjes. Ze glimlachte van de gedachte. Haar ijsblauwe ogen keken zoekend naar de apprentice die ze laatst had ontmoet, Dazzlepaw. Een superaardige, vuurrode kater met wie ze een geweldige tijd had gehad. De eerste kater die ze op dit moment als een goede vriend zag. De rest van haar jeugdvrienden heeft ze al een hele tijd niet meer gezien, maar zij lagen dan ook niet meer in de apprentice den. Zij sliepen al in de warrior dn, misschien zelfs al met een partner! Ze moest er nog niet aan denken, ze was zelfstandig, ze had geen kater nodig aan haar zijde. Of nou ja, voorlopig nog niet. Ze waste haar roze pootkussentjes even. Toen stond ze op en maakte ze zich klaar om het territorium in te gaan. Maar ineens gleed haar blik naar de Nursery, een plek waar ze al lang niet was geweest en waar ze geweldige herinneringen had. Ze besloot deze maar eens te bezoeken. Ze groette wat queens en feliciteerde ze met hun kroost. Daarna gleden haar ogen naar de kittens.

OOC: Hazelkit

De kleine kitten lag opgekruld tegen zijn moeder aan en een vredige glimlach sierde zijn gezicht. Hij was aan het slapen, waarbij hij af en toe met zijn pootjes bewoog. Het zag er schattig uit, al wist Hazelkit dit niet en als je het hem vertelde zou hij je nooit geloven. Toen er echter een stem door de nursery klonk die hij nog nooit gehoord had, werd hij wakker en verbaasd knipperde hij met zijn ogen. Zijn blik was nog niet scherp en hij was nog een beetje verdwaasd. Wankelend kwam hij overeind en zijn korte staartje stak in de lucht toen hij zichzelf uitrekte. Een harde gaap was misschien nog wel een kilometer verderop te horen en de tabby smakte luid. Toen hij opkeek, zag hij een grote, witte kattin. Zou dat een nieuwe queen zijn? "Hwoooi!" Miauwde hij, nog steeds een beetje moe. "Jij newe qween?"

Haar ogen vielen op een kleine kitten. Een bruine tabby met mooi gekleurde ogen. Ze leken bijna groen en blauw te zijn. De kitten was haar nog niet eerder opgevallen, aangezien hij erg klein was. Het maakte aanstalten om op haar af te lopen. De kitten wankelde toen hij overeind kwam, wat er erg schattig uit zag. Het leek alsof het schepseltje bijna viel. Daarna plofte het neer en gaapte het luid. Het luide gesmak maakte haar aan het lachen, ze kon bijna niet geloven dat zij zo klein was geweest. Of nou ja, ze was sowieso niet bepaald groot. Ze was dan ook één van de jongste van haar nestje, de rest van haar broers en zussen waren een stuk groter. Ook haar ziekte had haar niet helpen groeien. Ze was nou eenmaal niet bepaald de sterkste en ook niet de grootste, maar ze was in ieder geval intelligenter geworden van al dat denken in de medicine cat den. Ze keek weer naar de grond. De kitten was inmiddels voor haar gaan zitten. "Hwoooi!" miauwde het. Ze keek hem glimlachend aan. Wat was het toch aandoenlijk, al die kittens bij elkaar. Ergens hoopte ze dat ze ook moeder werd, ooit. Nu was ze nog wel een tikkeltje te jong. Maar als ze een kater zou vinden met wie ze het leven zou willen delen, zou ze zeker kleine pluizebolletjes willen. "Jij newe qween?" vroeg de kitten daarna, nog een beetje moe. Ze glimlachte maar schudde haar kop. Wat was hij toch schattig, dat was het enige wat ze op dat moment kon denken. Al gingen haar gedachten ook even naar Dazzlepaw. Misschien was hij wel de ware voor haar .. Nee, sterk blijven Sassy, je hebt geen kater nodig. Toch? Ze vergat bijna te antwoorden op de vraag van de kitten. "Ik ben geen queen," zei ze vriendelijk. "Ik ben Sassypaw, of eigenlijk Sassyrose, ik was ziek en ben nu weer beter. Maar ik ben nog een beetje jong om zelf kittens te krijgen." Haar ijsblauwe ogen namen de kitten nogmaals in zichzelf op. "En wie ben jij?" vroeg ze toen maar aan de kleine bruine tabby.

De poes glimlachte om zijn vraag, maar knikte niet zoals verwacht ja. Het tegendeel was waar; de witte poes schudde haar kop van nee, en verbaasd keek hij haar aan. Hij nam haar nog is van top tot teen op en kwam tot de conclusie dat ze écht wel minstens 30 moons moest zijn. En dan werd je toch wel ongeveer queen? Hazel luisterde aandachtig naar haar toen ze zichzelf voorstelde. "Ik ben geen queen," miauwde de poes als eerste. "Ik ben Sassypaw, of eigenlijk Sassyrose, ik was ziek en ben nu weer beter. Maar ik ben nog een beetje jong om zelf kittens te krijgen." Verward keek Hazel haar aan. Was het nu Sassypaw of Sassyrose? "Waswyrowse." Herhaalde hij met een moeilijke uitdrukking op zijn gezicht. Zo hé, die had een ingewikkelde naam! "En wie ben jij?" Werd er aan hem gevraagd, waarbij hij trots zijn borst vooruit stak. "IK ben Hazelkit," stelde hij zich voor en zijn stem klonk erg cool, vond hijzelf.