Young Child, the only thing what I have seen is Despair

Ripa keek kwaad om zich heen, hij wist niet wat hij moest doen in het leven. Hij luisterde naar Claw en Yu maar minder snel naar Zira, hij vertrouwde haar niet in de beurt van Claw en Yu. Misschien was zij blij met haar rank maar hij niet, hij zou een oog op haar houden maar ook luistere. Dat zou namelijk meer van toepassing komen, hij voelde dat een kat per ongeluk tegen hem aan liep. Hij draaide zich naar de kat toe, het was een Bloodclanner. Natuurlijk, hij gromde en sloeg naar de Bloodclanner waarna zijn klauwen het gezicht bewerkten. Hij gooide de kat een stuk verder weg en liep er met vlugge stappen naar toe. Hij had geen zin meer in hier te zijn niks doen, hij beet in de nek van de kat. Bloed liep zijn mond binnen, heel even door bijten dan zou het leven van de kat er niet meer zijn. Toen dat gedaan was, was de kat dood. Hij gooide de kat vlak daarna weg en likte het bloed van zijn lippen af, hij was niet de vriendelijkste hier. Alleen misschien niet handig, hij keek even in het rond en liep daarna weg als of het niks was. Hij keek in het rond en vond een koel plekje onder een boom, daar besloot hij te gaan liggen. Hij sloeg zijn staart om zijn lichaam, hij likten daarna zijn poten af.

~Eerste post Flutter

Flutter liep weer goed. Haar poot was geheeld en alle wonden waren bijna niet meer te zien. Ze had geoefend met klimmen en als het goed was zouden zij en haar zusje al snel een mentor krijgen om van te leren. Middenin het kamp kwam twee rare geuren haar neus in. Iets wat ze nog maar 1 keer samen had geroken. Bloed en 1 bepaalde kat. Ze schudde haar hoofd denkend dat het een illusie was geweest. Al vaker had ze nachtmerries over die dag gehad en ze wou er niet meer over denken. Toch bleef de bloedgeur in haar neus hangen. Ze kon bijna kokhalzen van die geur. Het aparte was ook dat de geur van 1 bepaalde plek leek te komen. Dat had ze niet eerder gehad. Het was ook heel erg duidelijk waar het vandaan kwam. Kort keek ze om zich heen en liep richting de geur. Het was niet ver en ze moest zich inhouden om niet ziek te worden van die geur. Voorzichtig keek ze om het hoekje. Een grijze kater stond gebogen over een andere zwarte kater die ze niet kende. Ze zag hoe het leven uit uit de zwarte kater ging en hoe er bloed overal kwam. De poes begon snel te ademen, maar bleef kijken hoe de nog-levende-kater daarna alsof het heel normaal was, een nieuw plekje uitzocht in de schaduw. 1 ding viel haar op en toen ze zag wie de kater was sprong ze naar achteren. Haar haren gingen omhoog en ze maakte zich gelijk zo groot als mogelijk. Tranen sprongen in haar ogen terwijl ze beetje bij beetje naar achteren liep. Bonepaw? De kater kon haar gemakkelijk zien met haar witte haren, maar zodra ze ver genoeg was rende ze weer richting het kamp. Ze wou of naar haar moeder rennen of naar Claw & Zira. Wat deed hij hier? Kwam hij om haar nog een keer pijn te doen. In de haast viel ze op de grond en landde hard op haar gezicht. Met het kamp nog 100 meter verder.

Ripa zat rustig te wachten, hij moest zijn hoofd leeg maken. Hij had namelijk al vele vermoord en er mee gevochten, met de meeste katten vocht hij alleen werd het uiteindelijk vermoeid. Zijn wonden bloeden, bloed van anderen liep van zijn poten nog af. Hij had een kat vermoord, hij liep door tot hij blauw oog op hem gericht was. Zijn ogen versmalden, alleen nam hij er meer aandacht voor toen het wegrende. Hij sloop langzaam achter haar aan, tot hij merkte dat ze struikelde. Hij was op dat moment sneller dan haar en ging voor haar staan, een strakke blik was op haar gericht. Hij haalde haar recht overeind, door haar bij de nek vel te pakken en weer recht neer te zetten. Zijn staart zwiepte over de grond waardoor het zand stoften, hij opende zijn mond. Hier waren scherpe tanden te bekennen, deze glommen. Zijn ogen keken naar de haren, "gaat het?" Vroeg hij stijfjes. Hij was nog steeds kwaad, op wat wist hij niet. Zijn woeden kolkten vandaag al de hele dag, hij likte het bloed van zijn mondhoeken af maar bleef haar aanstaren. Hij wist niet echt meer wat hij kon zeggen tegen haar, hij tilde zijn poot op en klapte zijn nagels in. Zijn oren wiebelden, zoals zijn staart nog al te kwaad heen en weer zwiepten.