Doing what feels right {Open}

Een klein, grijs tabby poesje opende haar ogen. Haar felblauwe ogen, wel te verstaan. Ze had geen moeder meer. Ze was namelijk overleden bij de bevalling, net als haar broertjes en zusjes. Haar moeder was namelijk niet bevallen in de veilige Nursery, nee daarentegen was ze bevallen middenin de sneeuw. Het was al een wonder dat zijzelf het had overleefd. Helaas had de rest van haar familie de reis naar Starclan gemaakt. Of nou ja, misschien leefde haar vader nog wel, hem heeft ze nooit gekend. Dus was ze nu alleen. Ze was een verlegen poesje en durfde gewoon niet zomaar op andere kittens of katten af te stappen. Toch zou ze wat gezelschap wel kunnen waarderen. Haar blauwe ogen speurden de Nursery af. Er waren genoeg kittens te bekennen, die waarschijnlijk wel een moeder en een familie hadden. Wat zou ze graag de liefde van een moeder willen hebben en de gezelligheid van siblings. Ze herinnerde zich nog dat haar moeder over haar kopje likte en ze had haar warme stem horen spreken. Ze miste dat toch wel, in een opzicht. Maar ze was vastbesloten om zelfstandig te worden. Ze stond op en probeerde zich uit te rekken, maar viel om. Ze krabbelde weer op en waggelde wat rond in de Nursery. Haar staartje zwierde vrolijk heen en weer.

Met felle slagen sloeg hij tegen het mosballetje aan. Wanneer het ding de lucht in schoot, sprong hij weer op om het uit de lucht te grissen. Dit deed hij meerdere malen achter elkaar waardoor hij door de hele nursery heen vloog. Van links, naar rechts, hij ging alle kanten op. En het had een doel. Want met een mosballetje spelen vond hij eigenlijk maar niks, dat vond hij stom en nutteloos. Hij zag er de plezier niet van in. Maar dit was een soort work-out. Zo werd hij sterker en trainde hij in een bepaalde opzicht toch wel. Opnieuw sloeg hij fel tegen een mosbal aan, hij schoot er achteraan, maar botste tegen een andere kitten aan waarbij hij struikelde. "Oef!" Pufte hij, terwijl het mosballetje voor zijn neus op de grond belandde en weg rolde. "Nou, en bedankt," bromde hij terwijl hij recht op ging zitten en naar de dader keek.

OOC: Sorry, Viper is een beetje te vergelijken met een pestkop.

De zilver gestreepte kitten was door getrippeld en Viperkit sloeg gefrustreerd tegen het balletje aan. Teef dat ze was. Hij keerde zijn rug naar Snowykit toe en zag vervolgens een zwarte kitten op hun af trippelen. Wat Snowykit deed interesseerde hem niet. "Alles in orde?" Vroeg het katertje. "Ja jo, super. Alleen kan je tegenwoordig niet meer normaal rond lopen hier," gromde hij waarna hij zijn mosballetje kapot begon te pluizen. Hij had een kort lontje, al vanaf het moment dat hij geboren was. Zelf had hij het niet in de hand en bij alles wat net iets anders ging dan dat hij wilde werd hij gefrustreerd, boos of zelfs razend. Hij kon zelfs in staat zijn agressief te worden. Ja, dat was zijn karakter. Een goede vechter zou hij wel worden en iemand over zich heen laten lopen zou niet eens lukken.

Wat voorzichtig keek de kitten in een bolletje naar een tabby kitten die een mosbolletjr voor zijn neus rolde, waarom zo'n nutteloos spel spelen om sterker te worden als hij toch nooit apprentice of laat staan warrior werd? Hij bleef heel zijn leven lang een zwakke, lelijke, nutteloze en mislukte pasgeboren kitten. Dacht Deathkit depressief, zijn snuitje legde hij puffend terug neer op de stoffuge grond terwijl hij triest voor zich uit keek. Toen verscheen er een andere gestreepte kitten op het toneel die zo bleek de spelende kitten in de weg zat. In zijn zwarte oortjes klonk de geirriteerde stem van de spelende kitten als een schelle alarmbel die niet op hield, een geluid dat nooit leek op te houden voor Deathkit. Hij piepte zagtjes en legde bang zijn pootje voor zijn oogjes. Ma de derde stem trok zijn aandacht, een vriendelijke stem. De zwarte, langharige kitten keek op en focuste op de kit. Voorzichtig trippelde de kitten naar voren "H-hey" stootte hij bang uit, op zijn lippen legde hij een geforceert vriendelijk lachje, een echte lach kende de zwarte kitten niet. Waarom was hij zo bang? Nutteloze stront dat hij was.

Het kleine poesje voelde ineens iets tegen haar opbotsen. Ze keek wat geschrokken om en zag dat een wat oudere kitten tegen haar was aangebotst. "Oef," hoorde ze de bruine tabby kitten zeggen. "Nou, en bedankt," volgde er daarna wat onaardig. Ze stapte een stukje door, om hem wat ruimte te gunnen. Had ze iets fout gedaan? Ze zag een mosballetje van hen wegrollen. Waarschijnlijk was de oudere kater hiermee aan het spelen. Ze keek wat verlegen naar de grond en besloot haar excuses aan te bieden. Tenminste, of dat slim was, wist ze niet maar ze moest toch iets. "Sorry van je mosballetje," miauwde ze met haar piepstemmetje. Ineens was er een nieuwe kitten bij komen staan. Een zwart katertje, hij keek wat bezorgd naar het tweetal. "Alles in orde?" sprak deze vriendelijk. "Ja jo, super. Alleen kan je tegenwoordig niet meer normaal rond lopen hier," zei de kater die tegen haar was aangelopen. Ergens stond haar bij dat hij Viperkit heette. Ze richtte haar felblauwe oogjes op het zwarte katertje en knikte. "Het gaat wel," zei ze met een glimlach, de opmerking van Viperkit negerend. Het was niet haar schuld dat hij tegen haar was opgebotst, toch? "H-hey," klonk er ineens, bang. Ze draaide haar kopje bij en zag een ander, zwart katertje. Ze glimlachte vriendelijk naar hem. "Hallo," miauwde ze toen maar. "Je hoeft niet bang te zijn. Ik ben Snowykit trouwens."

OOC: Flut postje en sorry voor de late reactie D;

"D-deathkit." zei hij, al iets meer rechtzittend om te doen alsof hij wel zelfvertrouwen had. "Ik ben niet bang" hij stak zijn borst vooruit, waarna hij direct terug in elkaar kromp. Hij keek naar de kitten die daarnet met het mosballetje speelden, vervolgens keek hij terug naar Snowykit. "Mag ik meespelen?" ervan uitgaand dat ze misschien een spelletje gingen spelen. Hij had zelfs niet gestotterd! Hij was zo trots op zichzelf, maar vervolgens kromp hij weer in elkaar van zelf haat. Natuurlijk mocht hij niet meespelen, hij was toch slecht in alles.

OCC: ook flut ;3