Little stars in the dark night

Eigenlijk was het haar afgeraden om het kamp nog te verlaten. Haar buik was aardig gegroeid de afgelopen paar weken en de meeste andere moederpoezen hadden haar al verteld dat het bijna tijd was. Maar wat nou als ze het niet kon? Wat nou als ze zou gaan falen in het opvoeden van de kittens? Gelukkig was Forestrain er, bij die gedachte kwam er een zachte glimlach rond haar lippen. Waarom haar poten haar naar de vochtige Marshlands hadden gebracht wist ze niet, maar het was een bizar warme Newleaf dag geweest en ze had wel zin in een fris avondwandelingetje. De geur van het vochtige landschap was verfrissend, en dat vond de kattin wel fijn. Wie weet hoe lang het zou duren voordat ze opnieuw zo'n frisse lucht mocht ruiken. Natuurlijk was het logisch dat er na zo'n warme dag als deze een regenbui kwam. In de donkere nacht zag ze dan ook wel wolken voor de maan en sterren schuiven. Het begon zachtjes te druppelen, dus maakte Strugglebug omkeert om terug te gaan naar de warme nursery. Ze had nog maar een paar stappen gedaan of ze voelde plotseling een steek in haar buik. Haar smaragdgroene ogen schoten geschrokken open en haar ademhaling werd gejaagd. Wat.. was dit? Voordat ze het wist was ze door haar poten gezakt omdat de pijn in haar buik heviger werd, en kwam ze op haar flank te liggen. Nee.. ze kwamen toch zeker niet nu? Niet op dit moment, op deze plek?! Paniek borrelde op in haar maag, het begon steeds harder te regenen en een lichtflits lichtte het donkere gebied op. "Forestrain!" Dat was het enige geluid wat er uit haar kwam, niet wetend of hij überhaupt wel hier zou zijn. Tranen welden op in haar ogen, angst nam de macht over in haar.

Tranen sprongen haar opnieuw in de ogen toen een hevige pijnscheut haar wat in elkaar liet krimpen. De woorden van Acefray drongen weer tot haar door.. maar.. ze zou dit nooit kunnen. Als dit al zoveel pijn deed, hoeveel zou het straks wel niet worden. Haar ademhaling werd sneller omdat ze in paniek raakte, ze was bang dat ze het niet kon. En dan was ze ook nog alleen.. en dan nog het onweer waar ze als de dood voor was. Een trillende ademhaling verliet haar bekje en precies op dat moment hoorde ze het geroffel van poten. Zwakjes tilde ze haar kopje op, en zag ergens tot haar grote opluchting dat het Forestrain was. Voor een kort moment verscheen er een vaag glimlachje, maar deze verdween weer bij een volgende pijnscheut en haar kopje viel weer neer op de drassige grond van de Marshlands. Hij was daar. Zijn vertrouwde stem klonk, maar toch bleef haar ademhaling gejaagd en werd ze omgeven door angst. Angst om zo te gaan falen, om iets te verliezen. Voordat ze het wist had de kater haar voorzichtig bij haar nekvel genomen en haar onder een struik getrokken. De kattin voelde een volgende schok en kromp wat in elkaar. Haar vacht was doordrenkt door de modder en regen, smaragdgroene ogen stonden pijnlijk. "Forestrain.." klonk haar stem zachtjes. Haar blik was vaag door de tranen die in haar ogen stonden, maar ze wist zeker dat hij het was. "Ik.. ik kan het niet.. ik.. ben bang.." Een pijnlijke ademhaling waarbij ze haar oogjes dichtkneep en haar tanden op elkaar klemde. Het deed zoveel pijn.. zoveel pijn had de jonge en onwetende kattin nog nooit gevoeld..

Een traan drupte uit haar ooghoek, maar omdat haar vacht toch al nat was zou dat vast niet zo erg opvallen. Het deed gewoon zoveel pijn, en dat werd haar een beetje teveel op dit moment. Haar kopje voelde draaierig aan, maar er zat echter niks anders op dan gewoon doorzetten en hopen dat het snel afgelopen was en dat de kittens allemaal in orde zouden zijn. Buiten het struikje dreunde de regendruppels op de grond en werd het woud verlicht door meerdere bliksemstralen. "Oké," mauwde ze zachtjes en sloot haar ogen kort, Forestrain zou er voor haar zijn en dat was goed. Maar toen hij voorstelde om Acefray te gaan halen sperde ze haar ogen open en schudde ze haar kopje. "Nee! Blijf alsjeblieft hier.. het.. is al te laat daarvoor.." Toen ze merkte dat het nu echt was begonnen legde ze haar kopje neer en sloot ze haar ogen, de eerste kitten kwam eraan. Ergens voelde ze zich schuldig dat de kater hierbij moest zijn, maar alleen durfde ze niet. Zoveel.. pijn.. Het was een zwart katertje dat als eerste geboren werd. Een zachte glimlach kwam rond haar lippen te liggen en met lichte moeite trok ze het kleine wezentje naar zich toe. Hij zou op zijn biologische vader gaan lijken, maar Strugglebug zelf bezat ook zwart en Forestrain ook, dus niemand zou iets gaan vermoeden. Gelukkig maar, want ze wilde echt het beste voor de kittens en dat was niet als ze zouden weten wie hun vader was. Dat was voor niemand het beste. Voorzichtig begon ze de kitten schoon te likken, waarna ze hem naar haar buik liet kruipen, die nog altijd opgezwollen af en aangaf dat het katertje geen enig kind zou worden. "Spiritkit," mauwde ze zacht en legde haar kopje neer toen er al een volgende pijnscheut volgde. De kitten was vernoemd naar zijn biologische vader, een soort van dan toch. Haar blik ging kort naar Forestrain en voordat ze wist was ze weer in volle gang om opnieuw een kitten ter wereld te brengen. "Ik kan niet meer.." mauwde de kattin zwakjes, maar wist zichzelf half overeind te hijsen en de kitten voor een deel droog te likken. Hopelijk zou Forest haar helpen nu, want dit was het moment dat een tweede kat tijdens een bevalling handig was. Het zweet was haar uitgebroken en alles tolde, maar ze voelde dat ze nog niet klaar was na dit gestreepte katertje wat best wel veel op haar eigen vader leek. "Lightningkit," mauwde ze zwakjes en gaf een kort likje over de kop van de kit. Haar jongere broertje had hetzelfde voorvoegsel, en op het moment dat ze de naam uitsprak schoot er een bliksemflits door de lucht heen. Wat nou als ze niet klaar zou zijn voor het moederschap? Wat nou als één van haar kittens niet sterk genoeg was om de reis door de storm naar het kamp te maken? Misschien moesten ze maar onder deze kamperfoeliestruik blijven liggen, maar dat was ook niet zo veilig natuurlijk. Een derde kitten kwam ter wereld en ook deze was een evenbeeld van zijn vader. "Darkkit," mauwde ze zachtjes en likte de kitten weer voor de helft droog, hopend dat haar partner de rest een beetje zou doen. Hij was vernoemd naar zijn donkere vacht. Ze voelde dat een volgende er nu aankwam en sloot haar ogen, ze had aardig wat bloed verloren en dat maakte haar draaierig, zwak en misselijk. "Forestrain.." mauwde ze zachtjes en liet haar versufte blik naar de kater gaan. Toen de kitten ter wereld kwam had ze enkel de kracht nog maar om de eerste paar likken er overheen te geven, hopelijk zou de kater de rest doen en haar bij haar buik leggen. "Crookedkit." Het poesje leek wel een beetje kromme klauwen te hebben, en werd hierbij ook meteen vernoemd naar een heel vroegere leider van RiverClan. Het waren drie katertjes en één poesje geworden.

{ De kittens mogen posten, hoeft niet in volgorde! }

De kitten dobberde wat rond in de buik van zijn moeder, duidelijk zijn eigen ruimte opeisend en zo hier en daar een trap uitdelend. Hij was niet bang om te laten zien dat hij aanwezig was. Maar hoe langer het duurde dat hij hier zat, hoe kleiner de ruimte leek te worden. Plotseling leek er wat meer ruimte te zijn, en dat zat hem niet helemaal lekker. Totdat er opeens iets aan hem leek te trekken, en de ruimte opeens vele malen krapper werd. De kit hield zich stil en liet alles gebeuren. Voordat hij het goed en wel doorhad werd hij omgeven door een enorme kou die hem liet rillen. Voor het eerst drupte er kleine druppeltjes regen die door de kamperfoelie struik heen kwamen zetten op zijn natte vacht. Zijn eerste piep werd geslaakt toen zijn longetjes zich pijnlijk open klapte, maar het geluid werd gedempt door een harde donderslag. Hij voelde een paar likken over zijn kop heen gaan, en op dat moment werd zijn naam uitgesproken. Een scherp licht flitste door zijn dunne vliesjes heen die de oogjes bedekt hielden. Lightningkit werd droog gelikt en werkte zich een weg naar zijn moeder toe, bij wie hij rustig begon te drinken. Hij warmde iets op en kroop verder tegen zijn moeder aan, waarna hij in slaap doezelde.

De woorden die de kater uitsprak waren zo lief. Er waren maar weinig katten geweest in dit woud die ze zo erg mocht als deze zwarte kater. Een vage glimlach kwam dan ook rond haar lippen te liggen terwijl ze een klein, trillerig zuchtje slaakte. Gelukkig was Forestrain er, die haar hielp toen ze steeds vermoeider werd om alles alleen te doen. Hij zorgde ervoor dat zijzelf en haar kittens werden afgeschermd van de kille wind. Haar smaragdgroene blik gleed langzaam naar de kater toe, die haar op dat moment een trotse glimlach schonk. Ze wist dat dit de laatste kitten was geweest, het was over nu. Strugglebug glimlachte een keertje naar haar partner en liet haar ogen dichtvallen. Ze wist zeker dat hij de perfecte vader ging zijn voor haar kittens, een betere vader dan Nevermind ooit zou kunnen zijn voor hen. Haar oogleden waren vermoeid dicht gezakt, ze vertrouwde erop dat de kater over hen zou waken. Haar lichaam was bezweet en al haar spieren deden pijn, haar kop voelde zwaar aan en langzaam zakte ze weg in een noodgedwongen slaap. Het enige wat ze nog vaagjes voelde was het vertrouwde gerasp van de kater over haar vacht.

Strugglebug had zich tegen haar partner opgerold, met in het midden van haar bundel vacht haar kittens die zo beschermd waren voor het noodweer. Maar plotseling verdween de warmtebron en woei er een kille wind over hen heen, gevolgd door een fel licht waardoor ze zwakjes haar ogen opende. De vlammen die van de boom af sloegen weerkaatste in haar ogen, maar ze was te ver weg om er bewust op te reageren. Forestrain zei dat ze hier niet konden blijven. "Ben.. zo.. moe.." mompelde ze zwakjes en sloot haar ogen weer eventjes. De weg terug naar het kamp zou ze zelf niet kunnen maken, ze had veel bloed verloren en was uitgeput. Dan waren er ook nog vier kittens die in veiligheid gebracht moesten worden. Maar.. ze kon het niet..

De geur van regen ging vermengd met de geur die altijd rond de verbrandde oude boom in hun territorium hing. Haar moederinstinct werd hierdoor gewaarschuwd, en ze opende haar ogen dan ook weer toen de kater paniekerig begon te praten. Hierna neusde hij zacht tussen haar voorpoten. Voor een kort moment gleed haar rozige tongetje uit haar bek en gaf ze een korte lik over de kaak van de kater. Strugglebug hief zachtjes haar kopje, en kwam moeizaam half overeind. Een stevige wind sloeg haar in het gezicht, en een golf van regendruppels liet haar oogjes eventjes dichtknijpen. Haar staart hing tussen haar poten en kort wierp ze een bange blik op haar partner. "Ik ben bang.." mauwde ze toen zachtjes en voelde een traan uit haar ooghoek druppen. Haar gevlekte neusje drukte ze vervolgens in de hoop kittens, waarna ze Crookedkit en Spiritkit voorzichtig oppakte. Ze stond nog altijd niet stevig op haar poten, maar Forest zou ze niet alleen kunnen dragen.

Strugglebug leunde lichtjes tegen haar mate aan terwijl het vuur zich over een paar andere bomen verspreidde, langzaam omdat het werd tegengehouden door de regen. Het onweerde nog steeds hevig en een duidelijk angstige blik stond in haar smaragdgroene ogen. Ze sprong aan de kant toen er een brandende tak naar beneden kwam storten en precies tussen hen in viel. Nu was ze alleen. De geuren van ShadowClan werden sterker, ze moest naar het kamp terug. Een traan vermengde zich met haar doorweekte vacht die nog steeds belaagd werd door de regen. Langzaam maar zeker begon ze te rennen, in de richting van het kamp met de twee bundeltjes in haar kaken geklemd. Haar poten voelde ze niet meer, het enige waar ze zich nu op focuste was het kamp.

De vlammen hadden ze nu al een eind achter zich gelaten. Ze wist niet waar Forestrain en haar twee zoontjes waren, maar ze vertrouwde haar mate dat hij ze in veiligheid zou brengen, no matter what. Strugglebug moest uitwijken voor een boomstronk en kwam plots weer aan de flank van haar mate te rennen, die haar wat bemoedigende woorden toe bromde. Het begon weer harder te regenen en een lichtflits verlichtte de lucht. Gelukkig waren ze nu weer dichtbij het kamp. Haar hele lichaam rilde en zat voel met bloedvlekken, die zich wat verspreid hadden door de regen. Strugglebug schoot voor haar mate de kampingang door en zette meteen koers naar de nursery, zowel zijzelf als haar kittens waren zwaar onderkoeld en vermoeid.

OCC: Maak jij een nieuw topic i.d. nursery?