Sweet life

Met rustige passen liep de jonge poes verder. Ze was de laatste tijd nogal... Happy. Het leven lachte haar toe, dus ze had niet echt een reden om helemaal teruggetrokken te zitten in een holletje. Ze versnelde wat en begon te rennen. Het was redelijk warm, maar hier was het redelijk koel. In het bos was er altijd verkoeling. De schaduw van de bomen zou ze nooit kunnen missen. Ze was immers geboren en getogen in dit bos. Het was haar thuis en hetgene waar ze voor zou vechten als het nodig was. Ze vertraagde al snel en besloot even rustig rond te kijken. Heerlijk dit.

{Dapplepelt}

Hij was al vroeg op gestaan om langs de grens van Riverclan te lopen. Hij had heel de oever gevolgd en had met zijn poten in het ondiepe water gelopen. Bij de Sunningrocks was hij terug gekeerd. DE laatste keren dat hij daar was, was er geen spoor te zien van Riverclan. Dit was misschien wel interessant nieuws voor Silverstar. Misschien konden ze binnenkort hun land weer in beslag nemen. Die vissenwreters waren niets met de rotsen van Thundeclan. In zijn terugweg naar het kamp rook de kater een welbekende geur. Zijn oortjes schoten naar voren en een mondhoek schoot de lucht in. "Wie we hier hebben," mauwde hij kort om zijn aanwezigheid aan te geven, nadat hij de deputy gespot had.

Ze schudde even lichtjes haar pels, waarbij ze zich al meteen wat luchtiger voelde, of wat fijner. Ze haalde diep adem an zo kwam de bekende en betrouwbare Thunderclan geur haar neusgaten binnen, het prikkelde haar geweldig goed en zorgde voor een kalmte in haar. "Wie we hier hebben," hoorde ze opeens, waardoor haar oortjes kort wipten en ze omhoog keek. Al snel ontmoette ze de gouden ogen van de kater en lachte ze even naar hem. "Hm, ik ben hier ja," zei ze even terwijl ze kort naar hem toe wandelde. "Lang niet gezien," gaf ze eerlijk toe.

De kater zette nog enkele stappen naar haar toe en zette zich vervolgens voor haar neer. Zijn staart zwiepte hij rond zijn poten en zijn oren stonden geamuseerd naar voren. De gesprekken met de Deputy vond hij altijd wel ontspannend. "Lang niet gezien," Even haalde hij zijn schouders op bij wat ze zei. Hij was inderdaad een tijdje meer op zichzelf geweest, vooral om de dood van zijn beste vriendin zo goed mogelijk te kunnen verwerken. Hij had zijn tranen lang uitgesteld maar enkele weken geleden kwam al het verdriet plots terug naar boven. Maar nu had hij zich gelukkig terug weten te herpakken. Ze was bij Starclan en daar zou hij haar ooit weer terug zien. "We zijn elkaar waarschijnlijk altijd juist misgelopen," mauwde hij vervolgens maar snel als excuus voor zijn afwezigheid en haalde kort zijn mondhoeken op. Zijn blik ging even vluchtig over de poes. "Jij ziet er opgewekt uit vandaag," zei hij plots na een korte stilte en wenkte even kort met zijn oortje, waarna hij vluchtig zijn tong over zijn borst haalde, toen de wind door zijn vacht ging.

"We zijn elkaar waarschijnlijk altijd juist misgelopen," klonk er even en ze keek hem kalmpjes aan. Tja, kon altijd, ze was een druk wezen namelijk. Naja, ze zagen nog wel eh. Even zuchtte ze en knikte ze even tevreden naar hem. Hm, yeah. "Jij ziet er opgewekt uit vandaag," Even lachte ze. "Het is een mooie dag en alles lijkt een keer goed te gaan, so yeah, ik ben wel redelijk happy haha," klonk er even lachend van haar lippen. Yeah, voor een keer ging niet alles mis, voor de verandering.

Een kleine grijns verscheen op zijn gezicht toen de poes even lachte. "Het is een mooie dag en alles lijkt een keer goed te gaan, so yeah, ik ben wel redelijk happy haha," Even liet hij zijn blik naar de heldere lucht gaan. Het was inderdaad een mooie dag. "Het deputy-schap heeft je toch op één of andere manier opgefleurd." mompelde hij, verwijzend naar de stapel zelfvertrouwen die ze nu had.

Even knipperde de jonge poes met haar goudgele ogen. "Het deputy-schap heeft je toch op één of andere manier opgefleurd." Even knikte ze. Ze herinnerde zich wel nog de 'donkere dagen', geen zo'n leuke dagen nee. Ze grinnikte even zachtjes. "Tja, wat een situatie met een kat kan doen eh..." klonk er even met een klein lachje.

"Tja, wat een situatie met een kat kan doen eh..." Hij knikte kort naar haar en trok vervolgens even met zijn oortje. Even draaide hij zijn kopje naar de plek waar hij net vandaan was gekomen. "Ik ben net langs de Sunningrocks gegaan en heb verrassend weinig Riverclan geroken." deelde hij met haar mee en wenkte kort met zijn kopje richting de Sunningsrocks. Wat had hij die plek graag terug gehad. Hij kon de warmte van die stenen wel vergeten nu. Hij draaide zich terug naar de poes om. "Hebben jullie het al gehad over een mogelijk gevecht om onze plek terug te winnen?"

Al snel keek de ander even een andere kant op en snel keek ze even die richting op, wat was er? "Ik ben net langs de Sunningrocks gegaan en heb verrassend weinig Riverclan geroken." Even keek ze toe hoe hij daar naartoe gebaarde en begrijpelijk knikte ze even, ook ergens licht tevreden. "Hebben jullie het al gehad over een mogelijk gevecht om onze plek terug te winnen?" Een zuchtjes rolde van haar lippen. "Het onderwerp is nog niet echt ter sprake gekomen, maar ik denk dat ik de rest ga klaarstomen om het toch te gaan doen..." klonk er. "Of misschien eerst onderhalen met Butterstar, ze is een heel stuk beter dan Dawnstar," zei ze even met een knikje, yeah, dat was wel een feit dat niemand kon ontkennen. Dat en yeah... ze vond wel iets aan Butter.

"Het onderwerp is nog niet echt ter sprake gekomen, maar ik denk dat ik de rest ga klaarstomen om het toch te gaan doen..." Dapplepelt's oortjes schoten verrassend naar voren toen de poes zei dat ze de clan zou klaarstomen voor een mogelijk gevecht. Bij het volgende dat ze zei trok hij kort met zijn oortje. "Of misschien eerst onderhalen met Butterstar, ze is een heel stuk beter dan Dawnstar," Onderhandelen? Mh. "Ik denk niet dat, eender welke leader, zomaar een stuk van z'n territorium afgeeft." mompelde hij bedenkelijk. "Wat had je dan in gedachten om te onderhandelen?" Hij was eerder voor een gevecht, maar als zij het beter vond om te onderhandelen stond hij open voor wat ze feitelijk in gedachten had.

"Ik denk niet dat, eender welke leader, zomaar een stuk van z'n territorium afgeeft." Ze knikte even instemmend naar hem. Maar goed, daar had hij inderdaad gelijk in. Misschien wel, misschien niet. "Wat had je dan in gedachten om te onderhandelen?" Even keek ze kalmpjes rond. "Daar zal ik nog even over nadenken," klonk er kalmpjes. "Maar een gevecht zou het beste ontweken worden," vervolgde ze. "De laatste keer hebben we al een groot genoeg offer moeten maken,"

Even ging zijn blik naar zijn poten toen ze naar Firestar verwees en vervolgens keek hij de poes weer aan. "Dat is inderdaad waar," mompelde hij kort en richtte zich vervolgens weer wat meer op. "Maar we kunnen ook niet eeuwig blijven onderhandelen." voegde hij er iets zachter aan toe en begon vervolgens richting de Tallpines te stappen. Hij wenkte kort met zijn staart naar Snowdrop zodat ze mee zou komen en zodat ze tegelijkertijd nog steeds hun gesprek konden voeren. Hij wilde in ieder geval niet stil blijven staan.

Hoe je het ook draaide of keerde, dat was toen roekeloos geweest. "Dat is inderdaad waar," Even liet ze haar goudgele ogen op hem liggen. "Maar we kunnen ook niet eeuwig blijven onderhandelen." Ze volgde hem kort en zuchtte even zachtjes. Hm. "Ja maar toch," klonk er even. "Momenteel is de clan zwak, dat zag ik laatst nog," klonk er even. "Nu moeten we zeker tonen dat we waardige Thunderclanners zijn, onze trots tonen en ons sterker maken," even keek ze voor zich uit. "En daarbij zal ik nooit meer onderdanig zijn aan iets," klonk er nogmaals. "Maar toch blijf ik voor het onderhandelen..." zuchtte ze even. Meteen vechten loste niks op, buiten meet bloedvergieten.