Is this real?

Fathia liep schichtig rond door ieders territorium. Ze had een eigen territorium met voldoende prooi maar ze wou ook vrienden maken. De reis was voor haar erg zwaar in haar eentje en maakte het niet al te laat. Ze keek rond, ze rook de onbekende geuren van andere rogues en voelde haar vacht angstig tintelen. Ze kwam alleen maar om vrienden te maken. Ze doet toch niemand kwaad. Per slot van rekening heeft ze belooft niet op iemands territorium te jagen. Haar beloftes houd ze altijd na. Fathia stopte even bij een kleine eik. Ze rook de geur van een kater, ook een rogue. Fathia slikte, als hij haar maar niet aanvalt.

-Eerste post Ravi

De kater lag rustig in zijn territorium. Hij had geen zin om vandaag op stap te gaan. Voorlopig kwamen de poezen maar naar hem toe in plaats van hij naar hen. Hij had genoeg gelopen. Ravi was aardig gespierd, dus een dagje rust maakt niet uit.
De rode kater keek op toen hij een onbekende geur rook. Iemand kwam zijn territorium op. Langzaam stond hij op en wachtte af. Al snel rook hij dat het een andere rogue was. Great. Daar zat hij op te wachten zeker? Hoe dichterbij de kat kwam, hoe sneller Ravi doorkreeg dat het een poes was. Bingo! Ja, zo ging dat nou eenmaal in zijn hoofd. Hij moest alleen nog even uitdenken wat hij moest doen als hij nou eenmaal alle katten in de pocket had. Hoe ging hij ze ook alweer dumpen. Iets van: 'Ik voel niks meer voor je, de vonk is uit?' Hij verzon wel wat als het moment was aangebroken.
Met een glimlachje op zijn gezicht wachtte hij af tot de poes dichterbij kwam. Al snel was ze al in zicht. 'Welkom op mijn territorium. Beetje aan het rondwandelen?' vroeg hij terwijl hij de andere kat vriendelijk aankeek.

Fathia zag de kater naar haar toe lopen, ze schrok. Zal hij haar aanvallen, haar aan stukken scheuren? Maar de kater deed dat niet, hij miauwde alleen maar 'Welkom op mijn territorium. Beetje aan het rondwandelen? Welkom? Was ze hier welkom dan? Een vreemde kat op iemand anders territorium, hij kent haar niet eens en zij kent hem ook niet. In plaats daarvan kroop ze ineen. 'D-doe me geen pijn, ik ga al weg maar doe me niks.' Fathia verwachtte dat de kater haar een paar flinke beten en krabben zou gaan geven. Daar was ze eenmaal aan gewend geraakt in haar vorige territorium. Angstig wachtte ze af tot de kater iets zou doen.

'D-doe me geen pijn, ik ga al weg maar doe me niks.' Haar angst was nog net niet te ruiken. Hij had toch welkom gezegd of had dat voor haar een andere betekenis? 'Rustig maar, ik doe je niks. Ik zei toch welkom?' Ravi grijnsde er vriendelijk bij. Hij wilde haar niet afschrikken. Sowieso was dat nooit zijn bedoeling bij poezen. Hij hield van ze. Hij zou ze alleen aan stukken scheuren.... Nee, dat zou hij nooit doen. Hij zou alleen met ze vechten als ze hem ook aanvielen. Maar ach, welke poes deed dat nou? Hij was daar gewoon te knap voor.

Fathia wachtte af tot de kater zou spreken. 'Rustig maar, ik doe je niks. Ik zei toch welkom?' Fathia spitste verrast haar oren, elke kater zou haar aan stukken willen scheuren, vooral als ze idioot bang is. Fathia zuchtte, ze heeft zich gewoon voor schut gezet. Dat is dus de reden waarom ze haar altijd hebben gepest. Ze willen haar leren kennen, ze word bang en daarna gaan ze haar dagenlang pesten. Zo zal deze kater hetzelfde doen. Fathia kon er niets aan doen dat ze altijd angstaanvallen kreeg als een vreemd iemand iets tegen haar zei, of het nou vriendelijk of vijandelijk werd bedoeld. Fathia kalmeerde een beetje, maar durfde niet recht op te staan, in plaats daarvan keek ze onzeker en schaamtevol de andere kant op. Hij had een groot territorium, maar wat kon haar het schelen. Het enige wat ze kon antwoorden was een onverstaanbare, zachte "Wat wil je van me?"

Fathia slikte, de kater antwoorde'Ik hoef helemaal niks van je,' Fathia wist dat hij door zou gaan, zal hij nu zeggen dat ze bij de muizen thuishoort? Of dat haar overlevingskans nul komma nul was? Nee, in plaats daarvan vroeg hij. 'Maar goed, was je gewoon aan het rondwandelen? Of ben je verdwaald?' Fathia kon daar wel antwoord op geven, langzaam maar nogsteeds onzeker begon ze weer rechtop te staan. 'Ik ging even rondwandelen, vrienden zoeken. Maar ik zal weer weggaan, hoor." Fathia kon wel haar kop tegen een boom aan bonken. Vrienden maken, hah. Ze kon niet eens normaal kennis maken, laat staan vrienden. Poezen waren niet zo erg, omdat die meer rustiger zijn. Maar katers waren erger, ja..katers. Ze haatte vooral die katers die denken dat ze wat zijn. Daarom ook die rare blik bij het horen van zijn zware stem. Zeg, maakte hij nou een grapje? Fathia haatte het als katers met haar gevoelens speelden. Ze willen vrienden maken, flirten, verkering en bam...hart gebroken. Nee, zo één wilde ze niet.

'Ik ging even rondwandelen, vrienden zoeken. Maar ik zal weer weggaan, hoor." antwoordde ze. 'Waarom ga je weg? Je was hier dan toch om kennis te maken?' vroeg Ravi terwijl hij ietwat verbaasd naar de poes keek. Poezen, het waren soms vreemde schepsels zeg. Dit is nou al de derde keer dat hij deze gedachte had. Dat bewees gewoon wat. Daarbij, deze poes wilde hij niet versieren. Daar was ze niet geschikt voor. Vrienden worden was altijd goed. Het was ook eens fijn om een uitdaging aan te gaan met iemand die enorm verlegen was en dan vrienden wilde worden. 'Vertel eens wat over jezelf. Je naam bijvoorbeeld?' vroeg Ravi vriendelijk terwijl hij ging zitten.