Whispers and sounds in the dark. (Ashdrizzle)

Mirrorkit had haar dunne en kleine lichaampje opgekruld in haar nest. Net zoals gewoonlijk lag ze dicht tegen de wand aan, die koud aanvoelde aan haar vachtje. Koud als de sneeuw onder de poten van een Warrior zou voelen tijdens het jagen. Toch warmde de wand waar ze nu al een poos tegen aan lag langzaam op. De geluiden van de nacht waren de Nursery binnen gekomen. Het zachte gesnurk van wat van de oudere Queens en de meestal tevreden piepjes van de jonge kittens. De oudere kittens maakte soms ook geluiden in hun slaap, enkel zwaarder. Waardoor Mirrorkit precies kon weten wie welk geluid maakte. Haar oortjes bewogen dan ook, richting het geluid van een snurkende kat, eentje die haar in haar slaap verstoorde en waardoor ze haar lichtbruine kopje ook even op hief. Haar groene ogen vielen duidelijk op in het donker, net zo duidelijk als de gele ogen die haar in haar nachtmerries achterna zaten. Gele ogen, een valse blik. Ze sloeg haar staartje snel om zich heen terwijl ze haar kopje weer neer legde.

Haar moeder was er nauwelijks geweest, dus had de kitten geen herinneringen aan haar. Ze wist namelijk niet dat de donkere kat met de gele ogen haar moeder was. Ze was alleen gelaten, en daardoor ook redelijk op zichzelf. Ze zag vaak andere kittens met hun nestgenootjes spelen, maar deed zelf niet mee. Ze vond het prima zo, het kamp ontdekken was toch veel leuker. Daar kon ze dan over opscheppen. Eens had ze een bloem gevonden, een hele mooie. Daar was ze dan ook dagen vrolijk over geweest. Haar neusje bewoog trillend, terwijl ze de vertrouwde geuren van de Nursery op snoof. Ze zat hier nu al twee manen, twee hele lange manen.

Met een zachte zucht, sloot ze haar ogen weer voordat ze voelde hoe haar lichaampje langzaam ontspande. Ontspande ondanks de kou, en haar hoofd zichzelf leeg maakte. Ze viel rustig in slaap. Haar oogleden trilden zachtjes, terwijl ze nog dichter tegen de wand aan schoof, de wand was wat voor haar een moeder had moeten zijn. Beschermend, bekend.

Zachte stemmen waren hoorbaar in haar slaap. Waardoor de kitten haar oortjes bewoog. Haar blauwe ogen hadden zich geopend terwijl ze naar een donkere kattin keek. De donkere pluizige staart lag voor het grijpen, terwijl de toen nog jongere kitten haar best deed te horen wat er werd verteld. Ze spitste haar oren zo goed als ze kon, maar kon niet alles verstaan. "Vulturestorm, je had nooit..." Ving de kitten op, wie was Vulturestorm? Waar was Vulturestorm? Een onrustige piep verliet nu haar bekje. Wie was dat? Was hij een Warrior? Zo klonk zijn naam wel. Duizenden vragen resen in haar kopje omhoog terwijl ze haar droom van dichtbij beleefde. Weer flitste het beeld van de gele ogen voor haar langs. Waardoor haar kleine lichaampje met schokjes bewoog.

Ineens schrok de jonge kitten wakker, de Nursery was halfdonker waardoor het duidelijk werd dat de zon al scheen. Krampachtig duwde de kitten zichzelf omhoog, terwijl ze met voorzichtige passen langs de nesten liep. Sommige kittens speelde al buiten, maar zij bleef verbouwereerd bij de ingang van de Nursery staan. De rillingen gleden over haar rug heen, waarna de lichtbruin gestreepte kitten aarzelende stapjes naar buiten zette.

Haar groene ogen gleden langs het kamp. Ze was van plan vandaag een eigen avontuur te beleven zodat ze niet aan haar droom kon denken. Misschien kon ze kijken hoe groot de Warrior den was. Volgens een paar andere kittens was die héél groot en interressant. Misschien zou ze zelfs een grote angstaanjagende Warrior ontmoeten. Met wat opgewekterder pasjes liep de kitten richting de onbekende den. Haar groene ogen spiedde naar binnen toe. Voordat ze haar kopje dapperder dan ze zich voelde hief en de laatste passen nam om naar binnen te lopen. De geuren waren hier niet vertrouwd waardoor ze een geschrokken piepje slaakte. Het voelde alsof ze een heel andere wereld was ingelopen. Een onbekende en vreemde wereld. Een enge wereld.

Iemand had hem wakker gemaakt, op de meest vervelende manier. Een koude snuit in zijn nek gelegd en gebromd dat hij een of ander gat bij de ingang van de warrior's den moest maken. De grijze kater had zijn kop dan ook humeurig opgeheven en had de warrior met een ijzige blik aangekeken. De vraag waarom precies hij het moest doen had niet over zijn lippen kunnen glijden, want de warrior was een eindje verderop rustig in zijn nest gevallen en was met zijn rug naar hem toegedraaid. Oké dan. Omdat hij nog te moe was om er een groot probleem van te maken, en omdat de overige warriors nog sliepen en hij liever geen schreeuwpartij wilde uitlokken, kwam hij maar overeind en verliet hij de den. Het aanzicht van een net opkomende zon deed de moed in zijn poten zinken, want het was nog zo vroeg. Hoe snakte hij nu naar nog een paar uurtjes slapen en zich overdreven genietend omrollen in zijn nest.
De kater had het kamp verlaten om een paar dikke twijgen en mos te halen, gelukkig was het niet al te veel lopen voor zijn nog niet wakker geworden lichaam, en was hij binnen een mum van tijd weer terug. Het kapotte gedeelte van den was onopvallend en bijna had hij sarcastisch een lach geslaakt, omdat hij voor zo'n klein dingetje zijn nest uit had moeten komen. Zucht. Met de twijgjes tussen zijn kaken geklemd, duwde hij het mos tegen het gat en ergens had hij misschien hoop gehad dat de warrior die hem deze opdracht had gegeven aan de andere kant sliep, want het mos was nog niet perfect droog. Dit was helaas ook de buitenwand, dus het meeste vocht wat wel door zou druipen, zou bijna niet voelbaar zijn. Als laatste plaatste hij de twijgjes tegen het mos aan, voor de stevigheid en wat droog mos werd daar weer overheen geplaatst zodat het weer inmengde met de wand. Zo, klaar. Was dat nou zoveel moeite geweest voor die warrior?
Meteen had hij zich weer richting de ingang van de den begeven, om zich weer in zijn nest te laten vallen, maar de ingang werd versperd door een klein figuurtje? Huh? Hoeveel kittens waren er de afgelopen moon wel niet in die den gekomen? En waarom liep hij ze de hele tijd tegen het lijf. "Een rij vormen hier is geen goed idee, kleintje." Merkte hij droogjes op en bleef achter het gestreepte katje staan. "Dus, wil je gaan slapen of ga je toch je warriortaken uitvoeren?"

Mirrorkit had enkel een paar seconde voor de ingang gestaan, en was net van plan geweest de den binnen te lopen toen ze een zware stem hoorde. Van schrik sprong de kitten bijna de lucht in, waarna ze haar oortjes geschrokken in haar nekje legde, en in elkaar dook. "Een rij vormen hier is geen goed idee, kleintje." Merkte een gestreepte kater op, waarvan duidelijk de zware stem afkomstig was. De kitten keek hem met verwarde groene ogen aan. Haar kopje bewoog ze even naar de den, waarna ze de kater weer aan keek. "Whuh?" Vroeg ze zachtjes, op haar hoge pieptoon. De kater leek geen haast te hebben om naar binnen te lopen, sinds hij gewoon achter haar bleef staan. Het kittentje dat zich nu wel betrapt voelde, keek met een heel onschuldig snoetje naar de grijs gestreepte kater voor haar. Een warrior, een sterke gevaarlijke kater van de Shadowclan. "Dus, wil je gaan slapen of ga je toch je warriortaken uitvoeren?" Vroeg de kater, op dezelfde zware stem. Het kittentje keek hem verdrietig aan, ze had gewoon willen zien of de den echt zo groot was. En ze wou niet slapen, niet alleen tenminste. Straks kwamen die gele ogen weer terug! "Niwe..." Murmelde ze, waarmee ze aan probeerde te geven dat ze het er niet mee eens was. Ze sprak nauwelijks, waardoor er geen duidelijke woorden over haar lippen kwamen. De kitten zag er een beetje paniekerig uit, en keek naar de grijze vacht van de kater. Ineens sprintte de kitten op hem af en ging half onder zijn buik staan. "Niwe." Piepte ze nogmaals, op een angstige toon. Straks kwam het monster terug. Het was misschien maar een droom, maar het kittentje vond het eng, en was vastbesloten niet naar haar nest terug te keren. Daarbij, was de kitten best wel uitgerust sinds de meeste Queens er op stonden dat de kittens vroeg gingen slapen. Daardoor was ze in de vroege ochtend een klein en actief wezentje. Haar groene ogen keken onschuldig omhoog naar de kater, waar ze nog half verscholen onder stond. "Miwwow," piepte ze, terwijl ze vragend naar hem keek. Mirrorkit was namelijk haar naam, wie was de grote kater? Haar oortjes lagen nog steeds doordat ze zich ietwat onzeker en betrapt voelde in haar nek. Waarna ze haar kopje vragend schuin hield en wachtte op de katers zware stem.

Eerlijk gezegd voelde de kitten zich niet veilig. Ze had juist niet willen denken over de gele ogen, de rare naam die ergens nog in haar kopje rondspookte kwam weer terug. Wie was Vulturestorm? Ze kende daarbij bijna niemand. Wie de leider was, wist ze niet eens. Ze had natuurlijk wel eens wat namen gehoord, maar ze kon die niet bij katten plaatsen. Ze vond het dan ook vreselijk eng om zich bij andere te voegen. Straks waren de katten zo als de geeloog in haar dromen. Straks waren alle katten met gelige ogen net zo eng. Nu was het haar op gevallen dat de Warrior in de buurt geen gele ogen had, dus misschien was hij wel aardige dan de monsters in haar dromen. Zijzelf was in ieder geval blij dat ze groene ogen had. Dan was zij vast ook niet zo'n monster. "Bwanw," piepte ze uiteindelijk. Vele Queens hadden gele ogen, waardoor ze daar niet in de buurt wou komen, en zich altijd in een hoekje opkrulde. Wie weet kregen sommige kittens ook wel gele ogen, waren die dan ook monsters? Het kittentje begreep weinig van de wereld, enkel dat ze gele ogen eng vond, dus keek ze maar onschuldig naar de kater. In de hoop dat hij niet boos zou worden. Ze wist ook wel dat ze waarschijnlijk niet de den in mocht gaan.

Als ze hem niet zou hebben opgemerkt, wat best zou kunnen omdat kittens nog niet geheel op hun zintuigen als oren vertrouwden, schrok ze natuurlijk. Dat deed ze ook. Ashdrizzle liet slechts een van zijn oren wat draaien en keek het kleintje met nieuwsgierigheid aan. Er was blijkbaar iets wat de kittens heel erg aantrok naar die den, maar wat was het? Slapende katten vond je ook in de nursery en de queens hadden ook bijna dezelfde leeftijd als de warriors. Het stonk hier gewoon meer naar modder en misschien bloed, omdat niet iedereen zichzelf een volledige wasbeurt gaf voor het slapen. Ze had zich uiteindelijk wel omgedraaid en keek hem aan, alsof ze helemaal niets had uitgespookt. Goed, het was ook niet verboden voor kittens om door het kamp te dwalen, want moesten ze anders doen, maar sommige warriors hadden geen geduld om een kitten goed te omzeilen, dus vanwege veiligheidsvoorzieningen was het handiger als kittens bij de ingang uit de buurt bleven. Toch leek ze de situatie niet geheel te begrijpen en de plotselinge sprint naar hem toe, deed hem dit keer schrikken. De laatste twee kittens die hij had ontmoet waren redelijk.. afstandelijk geweest en niet had hij er eentje bij zijn voorpoten. "Niwe." Herhaalde ze dat woordje weer, dit keer met een toon die hem niet zo aanstond. Niet begrijpend keek hij de kitten aan, terwijl zij met een paar groene oogjes naar hem keek. "Wat is er aan de hand? Is er iemand in de nursery?" Er moest toch een reden zijn waarom ze zo vroeg uit de warme en veilige nursery was gegaan? Misschien had iemand haar nest ingenomen of was ze wakker geworden van een eekhoorn die buiten ronddwaalde.
"Miwwow," Door de vijf kittens waar hij zich vader over had kunnen noemen, kon hij wel iets verstaan onder dat kittentaaltje. Hij knikte. Dus haar naam zou wel iets zijn als.. Mirrorkit? "Aangenaam, Mirrorkit, ik ben Ashdrizzle." Stelde hij zich met een klein glimlachje voor. Het duurde even voordat ze weer iets zei en dit keer duidde het op de toon waarmee ze al enkele keren had gesproken. "Waarom ben je bang?" Vroeg hij dan ook, nog altijd heel rustig.

Mirrorkit keek met haar groene oogjes in het begin enkel naar de kater, die nauwelijks op haar geschrokken reactie reageerde. Enkel het draaien van een van de grijze oren gaf blijk van een reactie. De nieuwsgierige blik in de blauwe ogen van de grote kater ontging haar niet, en ze deed dan ook niets anders dan hem even nieuwsgierig terug aankijken. Toen ze sprak, leek de grijze kater er niets van te begrijpen, waar Mirrorkit eigenlijk best wel teleurgesteld door was. Ze kon best goed praten, vond ze zelf dus waarom reageerde hij dan niet? Haar groene ogen stonden nog ietwat verward, terwijl ze omhoog keek naar de Warrior. De geur die hij droeg leek best nog wel op die van de Queens, behalve dan dat de geur van melk en kittens miste. Daardoor durfde ze haar ondeugende blik wel even op te zetten, waarna ze met haar pootje zachtjes tegen een van zijn grote voorpoten tikte. "Mraw," piepte de kleine kitten opgewekt. Dit begreep de kater misschien wel. "Wat is er aan de hand? Is er iemand in de nursery?" Vroeg de kater uiteindelijk tot haar verbazing op haar eerste twee woordjes. De kitten schudde haar hoofd, behalve de Queens en de kittens was er niemand in de Nursery die eng was. In haar ogen dan wel, maar niemand die er niet hoorde. Toen ze zichzelf voorstelde, leek hij eindelijk te begrijpen wat ze wou. Ze wou zijn naam hebben, en die kreeg ze ook nog. Haar gezichtje straalde van plezier toen de oudere kat zich voorstelde. "Aangenaam, Mirrorkit, ik ben Ashdrizzle." Stelde de grijs gestreepte kat zich voor. Net voordat de kitten aangaf dat ze bang was. Haar grote groene ogen staarde naar hem, terwijl hij de volgende vraag al weer stelde. "Waarom ben je bang?" Klonk de zware stem in haar oren, ze wiebelde ze eventjes op de vraag, voordat ze antwoord probeerde te geven. "Assiwissi," probeerde ze moeizaam, zijn naam was te moeilijk om goed uit te spreken, vandaar dat het nergens naar klonk. Toch wist de kitten dat het wel duidelijk was, sinds niemand anders in de buurt was, behalve de slapende Warriors in de den. "Dwoom," vervolgde ze maar, dit keer op een gespannen toon. Haar groene ogen stonden ineens erg sip, ze hield haar licht gestreepte kopje dan ook schuin. Terwijl ze met haar onschuldige ogen verdrietig naar de kater keek. Ze had er niet over na gedacht om bij een van de wat onbekendere Queens in een nest te gaan liggen. Dat vond ze eng, en daarbij wist ze niet of de Queens op haar zouden gaan mopperen als ze ineens vroeg in de ochtend van nest verwisselde en daarmee waarschijnlijk een paar van hun kittens wekte.

De kitten kon overspringen van het ene onderwerp naar het andere zonder zich echt te bedenken of het op te merken. Zo nu ook weer, ze had dus wat gezegd over de nachtmerries die de jonge kit wakker hielden, voordat ze weer speels met het puntje van haar staartje wiebelde. De jonge kitten zakte door haar voorpoten heen, en ging toen liggen, terwijl haar ogen gefixeerd waren op de grote grijze poten van de kater voor haar. Hij had net als haar vele strepen over zijn lichaam lopen, waardoor ze nieuwsgierig haar vachtje met die van hem vergeleek. Ze was bruin, maar beide hadden ze donkere strepen over de vacht lopen. Enkel waren die van haar vaak opvallender omdat bruin een heel andere kleur was dan grijs. Grijs liep meestal zachter over in zwart, dan bruin dat deed. Nu sprong de kitten pas in actie, ze struikelde vrolijk over een van de voorpoten van de grote kater, en bleef met een vrolijke piep op haar zij liggen. Een luide piep, eentje die misschien een paar grote Warriors in de den kon wekken.

Opeens waren zijn voorpoten een grote afleiding voor het gestreepte poesje en werd er zachtjes tegenaan getikt. Het deed hem weer denken aan de tijd waarbij hij voor vier kleine kittens had moeten zorgen, elke dag weer een klein beetje minder tijd, maar nog steeds vier grote zorgen. Met een zachte glimlach rond zijn lippen keek hij naar de beweging van het poesje, maar vroeg zich nog wel in zijn achterhoofd af waar haar moeder dan wel niet was. Er was blijkbaar niemand in de den, die onbekend was, dus daardoor kon haar angst niet gekomen zijn. Wat dan wel? Dat was helaas wel het vervelende punt bij jonge kittens, ze waren onschuldig, maar ook onduidelijk.
"Assiwissi," Hij moest glimlachen bij zijn nieuwe naam. "Jup, helemaal." Grinnikte hij zachtjes, want het was nog steeds heel vroeg en veel katten bevonden zich nu nog in dromenland. Uiteindelijk kreeg hij wel een soort uitleg over de angst van de kitten, want toen ze het woord 'droom' uit had gesproken, had ze er niet een vrolijk toontje aan over gehouden. Aha. Een nachtmerrie misschien? "Maar dat is allemaal niet echt, Mirrorkit. Je bent hier heel veilig, geloof mij maar." Glimlachte hij naar de kitten met de, nu, wat angstige en sippe blik.
Opeens lag ze op haar zij en het geluid dat ze voortbracht was wel wat harder dan de woorden die ze had gesproken. "Ssssht." Begon hij voorzichtig en keek snel om zich heen, maar nee, hij vond geen vijandige blikken die op hem gericht waren. "Andere katten hebben nu ook misschien dromen, waar ze.. met allemaal speeltjes spelen, wil je dat ze daaruit wakker worden?"

Mirrorkit keek tevreden met een onschuldige blik naar de kater die zijn naam blijkbaar niet heel erg vond. 'Jup, helemaal.' Grinnikte de kater dan ook nog zachtjes. Meteen keek de kitten hem enthousiast aan. Ze had in haar ogen een nieuwe gestreepte vriend gemaakt. En daarbij wist hij misschien meer over haar dromen. Die eigenlijk niet eens mooie dromen waren. Maar enge, akelige dingen. 'Maar dat is allemaal niet echt, Mirrorkit. Je ben hier heel veilig, geloof me maar.' Verklaarde de gestreepte kater geruststellend. Toch was de kitten al weer snel afgeleid. Dat was ze wel vaker. Ze kon zich nou eenmaal niet altijd concentreren op een ding. Ze had veel te veel dingen om te ontdekken. Zodra ze op haar zij lag, omdat haar speelse aanval mislukt was, en een hard en speels geluid produceerde probeerde de kater haar tot stilte te manen. 'Ssssht.' Klonk er dan ook, meteen keek de kitten met haar prachtige groene ogen op. 'Andere katten hebben nu ook misschien dromen, waar ze... met allemaal speeltjes spelen, wil je dat ze daaruit wakker worden?' De kitten schudde onmiddellijk en schuldbewust haar kopje. Met grote ogen staarde ze de kater dan ook aan. Ze was onmiddellijk stil. Heel zachtjes, en een beetje wankel sloop ze dichter naar de kater toe en duwde haar kopje half speels, en half voorzichtig tegen hem aan.