Kittenroll }

H } et witte, kleine katertje groeide steeds harder en sneller. Hij werd mondiger en van tijd tot tijd gingen er steken door zijn ogen. Het was alsof ze hem iets wilden vertellen, maar hij wist niet wat. Hij was trouwens al slim genoeg om te weten dat ogen niet konden praten. Nu was er alleen nog maar één uitdaging... stappen, wat hij absoluut niet kon. Het witte katertje zette zich recht. Hij zette een stapje naar voren en duwde nu zijn kont ook omhoog. Het blinde kitje wankelde heen en weer en viel voorover. Niet zoals gepland. Hij duwde zich boos omhoog. Nu kon hij 3 stapjes zeggen voor hij weer voorover stuikte en een eindje bleef rollen. Hij belandde op zijn rugje met een zachte: "Oefff..." Een plotselinge windvlaag ging door zijn haren. De 1 moon oude kitten piepte angstig en krabbelde overeind. Hij zette zijn korte, witte haren op. Wat was dit?


Open }

E } en hard geluid bereikte zijn oren. Een grom? Hij spitste zijn oortjes en probeerde het geluid na te doen, wat best goed lukte. "Wat doe jij buiten?" Haetta hield zijn kop scheef. Hij verstond helemaal niks van wat die kat zij. Hij deed het geluid nog eens na.
Oké, waar was hij gebleven? Oh ja... wandelen. Hij duwde zijn witte kont weer omhoog en probeerde dit keer met meer evenwicht zijn stapje te zetten. Hij stapte nu nog een keer. Gelukkig... dat ging al veel beter. Hij zette trots zijn haren op van zijn borstkas, maar dat was niet het slimste idee. De kleine kitten viel weer voorover en rolde nu tegen een harig iets. "Raaar...", miauwde hij terwijl hij het harde geluid terug produceerde. Niemand zag dat hij was gevallen, neen hij was aan het aanvallen.

D } e enige reactie op zijn actie was een harde grom. Hij dook ineen. "Terug naar de barn." Dat verstond hij wel. Hoe vaak had zijn moeder het niet gezegd tegen hem? Boos krabbelde hij overeind. Hij schudde zijn kopje. "Neej. Ikke Haetta en ikke genoeg sterk om hier blijvjen.", gromde hij protesterend. Het gegrom ging hem goed af. Hij grijnsde dan ook trots.

H } ij bleef tevreden grijnzen tot ze begon te dreigen. Hij krabbelde een beetje achteruit. "Mama beschermen mij! En papa's ook. W-want papas is Mjiles en Littsil zjijn.", blies hij boos. Hij had echter geen idee dat Miles vermoord was door Claw en Lítill verdreven of ook vermoord was, misschien allebei. Het kleine opdondertje deed weer een paar stappen naar voren, maar getrek aan zijn ogen deed hem verbaasd stilstaan. Wie was er aan zijn ogen aan het trekken? Misschien die onvriendelijke kat? Zijn witte oogleden bleven trillen, tot ze langzaam knipperde. Fel licht kwam binnen en hij piepte verbaasd en angstig tegelijk. Toen hij zijn nog blauwe ogen helemaal open deed zag hij een wazig, maar fel licht en iets bruin, met twee hele enge rode dingen in. Angstig keek hij naar de rode, ronde dingen. Hij piepte en sloot zijn ogen weer. Dit was niet leuk, helemaal niet leuk.

D } e volgende woorden van haar schokten hem. Zijn ogen schoten ongelovig weer open. "Dood?", piepte hij. "Zo, nu gaan we terug." Hij liet zijn kopje hangen en zijn oortjes. Hij kende zijn papa's niet eens, maar hij wilde dat wel en hij had grote dromen gehad over hen. De poes tilde hem op en dat was een beetje pijnlijk. Kittens hadden gelukkig overtollig vel, dus was het niet zó héél pijnlijk, maar toch... "Hoe heette jij?", vroeg hij zachtjes aan de kattin met de enge rode ogen.

H } hij liet zijn kopje zakken. Heet dan maar. "Zira." Oh, wat een lelijke naam. "U is niet mooi naam." mompelde hij dan ook maar. Mama zij dat je altijd eerlijk moest zijn, dus was hij dat. Hij had echter nog niet door dat het heel erg onbeleefd kon zijn.