{OPEN} All of the rumors we don't need

Haar zachte voetjes maakten nauwelijks geluid op de bosgrond, al had de jonge apprentice nog veel te leren op het vlak van zich stil voortbewegen. Nadat haar mentor's keel was doorgebeten door een das, was haar training redelijk stil gevallen. Nu was het wachten tot ze een nieuwe mentor toegewezen kreeg, zodat ze haar training kon hervatten. Jackal schudde haar dikke pels uit en rekte zich daarna uit, neerploffend in een straal zonlicht die tussen het gebladerte door viel. Al snel genoeg dutte de apprentice toch wel wat in, genietend van het lekkere warme zonlicht.

De grote kater stapte met forse passen door het kleine bos heen. Normaal gesproken kwam de gestreepte kater hier niet, maar nu hij mos nodig voor zijn nest was hij hier wel te vinden. Een nieuwe periode was aangebroken en het bos was in volle bloei, dus ook voor hem een goed moment om onder andere zijn slaapplaats even op te frissen. Scharrelend snuffelde hij wat rond, zoekend naar een goed plukje mos wat fris genoeg was voor zijn schone nest. Galepaw had al een paar stukjes groen verzameld en was best tevreden over het resultaat, maar het was nog niet genoeg om een heel fris nest mee te maken. Want.. hij was nogal groot voor zijn leeftijd en had dan ook wat meer mos nodig dan zijn leeftijdsgenootjes. Soms wel een beetje onhandig, maar er waren genoeg dingen waarin zijn grootte een voordeel was. Onder zijn dikke pels zat ook nog eens aan aardige laag spier die hij er aan had getraind de afgelopen vier manen. Plots zag hij iets in zijn ooghoek liggen, het was een kattin die hij qua uiterlijk wel herkende. Het was één van zijn dengenoten maar haar naam was hem eventjes ontschoten. Zijn blik gleed af, maar er leek niemand bij haar te zijn. Op een kalme tred liep hij op haar af, liet het mos voor zijn neus vallen en plofte neer. "Hey."

Haar oorleden waren over haar groene ogen gegleden en haar bewustzijn was ook niet meer helemaal aanwezig te noemen. Gestaag ging haar flank, zacht gloeiend dankzij het zonlicht, bij elke ademzucht op en neer in een rustig tempo. Nee, Jackalpaw genoot van deze warmte. Ze had zich dan ook totaal niet beseft dat er iemand anders haar kant op was gekomen. Misschien was het wel iets doorgedrongen in haar droomwereld, maar elke sensatie kwam maar doffig en vertraagd binnen. Pas toen er tegen haar gesproken werd en toen ze een lichte dreun op de aarde voelde, werd ze weggetrokken uit haar slaap. Ze sloeg haar oogleden op en keek wat verdwaasd naar de kat in kwestie, langzaam knipperend met haar ogen. "Wat?" kwam er wat verdwaasd uit, aangezien ze gewoon niet meegekregen had wát er gezegd was. Haar kaken spreidden zich in een wijde gaap terwijl ze wat van haar slaapdronkenheid probeerde te verdringen.

Nadat hij kalmpjes was gaan zitten zag hij dat de ogen van de kattin open waren gegaan en dat ze hem duidelijk wat verbaasd aankeek. Hmn, hij had haar dus wakker gemaakt. Een schuldbewuste glimlach kwam rond zijn snuit te liggen terwijl ze een verbaasde 'wat' uit had gebracht. "Hey," herhaalde hij zijn woorden nog een keertje en grijnsde kort, waarbij hij zijn pluizige staart rond zijn poten sloeg. "Sorry dat ik je wakker maakte. Ik verwachtte niet dat iemand hier zo rustig zou kunnen slapen." Dat was zijn slappe excuus voor het wekken van haar. Een gaap was van haar kant gekomen en de kater moest zich inhouden om het voorbeeld niet na te doen, gapen was blijkbaar iets wat iemand anders snel over kon nemen als deze het zag. Een schaapachtige grijns speelde nog altijd rond zijn lippen. "Misschien vergeten dat er hier dassen rondlopen?" suggereerde hij toen subtiel.

De kater was groter dan zij was, maar dat mocht haar niet baten. Haar groene ogen keken onderzoekend naar de nieuwe verschijning terwijl ze er een naam aan probeerde te plakken. Maar nee, ze had niet genoeg tijd en moeite gestoken in het leren van al haar dengenoten hun namen, zeker niet nadat ze eventjes in de medicine cat den had doorgebracht. "Hey," groette ze kalm, terwijl ze zich bedacht dat dat waarschijnlijk was wat hij voorheen tegen haar gezegd had. "Geeft niet," reageerde de poes rustig, maar haar blik verharde lichtjes bij het horen van zijn volgende woorden. Nee, no kidding, ze wist absoluut zeker dat er dassen waren. Ze had de klauwen een halve maan geleden zelf gevoeld en haar voormalige mentor voelde nu sowieso niks meer. Haar mondhoeken vielen dan ook wat naar beneden. "Dat weet ik," reageerde ze, misschien nog wel wat meer geërgerd door het feit dat hij stiekem gewoon gelijk had. Maar dat toegeven was altijd weer een puntje wat wat minder snel ging.

Het toontje in haar stem was kalm, en ze meldde ook nog dat het niet erg was dat hij haar opgewekt had. Toch kneep de kater zijn ogen onderzoekend samen toen het leek alsof de blik in haar ogen verhardde nadat hij het onderwerp dassen aan had gebroken. Een gevoelig iets misschien? De kater bewoog een keertje met zijn oortjes omdat het leek alsof er iets aan kriebelde en liet ze vervolgens weer normaal staan, de kattin nog altijd aankijkend met een licht onderzoekende blik. Haar mondhoeken waren naar beneden gezakt en een licht geërgerde reactie was het gevolg. Hmn, iemand hier was dus redelijk snel ontdaan? Zelf bleef Galepaw rustig zitten zonder iets aan zijn houding te veranderen. "Ben je er al eentje tegen gekomen?" vroeg hij toen rustig terwijl hij haar afwachtend aankeek. Zijn ogen hadden zich weer ontspannen en waren niet langer samengeknepen. De meeste apprentices zouden opscheppen als ze er eentje hadden gezien, dus was hij wel benieuwd hoe het met deze kattin zat.

Haar licht geërgerde reactie was duidelijk niet genoeg om de kater van het spoor 'das' af te brengen. Haar staartpunt begon lichtjes heen en weer te bewegen uit lichte ergernis terwijl ze haar blik afwendde, starend naar de struiken wat verderop. De kater stelde een vraag, of ze er al één was tegen gekomen. Haar ogen vernauwden zich lichtjes. Nee, no kidding, ze was er totaal nooit één tegen gekomen. Voor een moment speelde ze met de gedachte om gewoon niks te zeggen, te zeggen dat hij zich met z'n eigen zaken moest bemoeien. Dassen was nou eenmaal een beetje een gevoelig onderwerp, maar uiteindelijk strekte ze toch haar nek maar iets, waardoor haar dikke vacht wat opzij sprong en een delen van een lang, rafelig, half genezen litteken zichtbaar werden. Dassen waren geen laughing matter, dat was één ding wat ze wel kon vertellen. Het had geprobeerd haar keel eruit te rijten en het was ook nog eens een keer bijna gelukt. "Ik denk dat je zelf wel de conclusie kan trekken?" kwam er wat scherp uit.

Het puntje van haar staart begon licht te bewegen en dat was voor hem een teken dat hij op zijn woorden moest passen. Hij had liever niet zo een klauwafdruk op zijn gezicht staan, dat zou zonde zijn. Zelf bleef hij dit keer zitten met een kalme, neutrale blik in zijn ogen. Het leek erop dat mevrouw niks ging zeggen, wie weet stond ze wel op en had hij een kans op een gesprekspartner verspilt. Ach ja, voor alles een eerste keer. De kattin had ondertussen haar nek uitgerekt en vrijwel meteen werd hem een wonde zichtbaar die niet al te lang geleden gemaakt moest zijn. Zijn blik bleef er eventjes op hangen, maar deze gleed terug naar haar kopje toen ze weer begon te spreken. "Ja." Het was een simpel antwoord wat haar scherpe vraag tevreden moest stellen. "Je hebt geluk gehad," was zijn luchtige uitspraak toen terwijl hij een keertje kort knipperde met zijn ogen. "Mijn vader had dat geluk niet." Ze was niet de enige die dassen als gevoelig onderwerp had.

De kater leek nog redelijk rustig te blijven en Jackalpaw was er nog niet helemaal uit of ze hem nou onder vriendelijke katten moest scharen, of katten waarvan ze het liefste had dat ze zo ver mogelijk uit haar buurt bleven. Ze krulde haar dikke staart rond haar lichaam heen en liet de gele blik van de kater niet losliet. "Gecondoleerd," reageerde ze wat mat op zijn woorden, al was haar toon wel gemeend, "mijn mentor ook niet trouwens." Nee, zij was degene die er met een flink litteken vanaf was gekomen, haar mentor had het met de dood moeten bekopen. Dassen waren meedogenloze wezens en de poes moest eerlijk bekennen dat ze niet zeker wist of ze ze zou durven bevechten als ze er oog in oog mee stond.

Hij keek toe hoe ze haar staart weer rond haar lichaam heen krulde en richtte zijn blik weer op die van haar, die duidelijk niet van hem was afgeweken. Bij haar woorden knikte hij een keertje kort, zijn vader was een grootse warrior geweest en het enige doel van de kater was om in de voedsporen van zijn vader te treden. Om de clan te beschermen en op een dag aan een net zo'n waardige dood te sterven als zijn vader. Haar mentor was ook om het leven gebracht door een das. "Insgelijks," zei hij met een tweede knikje terug. Dassen waren vreselijke wezens en als hij er ooit één tegen zou komen die op dat moment een bedreiging vormde voor de clan, dan zou hij zich zonder twijfelen in de strijd gooien. Eerst de anderen, dan pas zichzelf. Een kleine stilte viel waarbij zijn hoofd vooral wat terugging naar zijn vader, maar toen dit lang genoeg had geduurd haalde hij een keer diep adem en schudde zijn pels uit. "Heb je zin om wat nuttigs te doen?" vroeg hij toen kalmpjes. Het onderwerp dassen kapte hij hiermee af, genoeg herinneringen omhoog gehaald zo.

Snel trippelde Severpaw door het RiverClan territorium. Ze had de afgelopen dagen een beetje op haar luie gat gezeten, tot haar ergernis. Ze wilde helemaal niet 'rustig aandoen' alleen maar omdat ze kort ziek geweest was. Het was haar eigen schuld geweest; ze had een nachtje niet geslapen en de volgende paar dagen had ze hoofdpijn gehad. Eigen schuld dikke bult, maar dat vonden de bezorgde warriors niet. Nee, van hen moest ze lekker in het kamp blijven.
Maar nu de hoofdpijn eindelijk weg was mocht ze weer gaan en staan waar ze wilde. Gelukkig maar, want stilzitten was niks voor de avontuurlijke Severpaw. Al snel ving ze twee geuren van clangenoten op. Met een nieuwsgierige blik in haar gele ogen trippelde ze op de twee af. Het waren Galepaw en Jackalpaw. Ze glimlachte vriendelijk naar de twee. "Hey," Miauwde ze en knikte naar hen allebei. Haar ogen bleven als vanzelf op Galepaw hangen. Ze wist niet zo goed of ze hem nou verschrikkelijk knap vond of verschrikkelijk lelijk. Ze besloot dat ze dat van zijn karakter liet afhangen.

Het had niet echt zin om te blijven liggen, of wel? Eventjes schoot haar blik omhoog naar het bladerdek, waar nog steeds overheerlijk zonlicht naar beneden regende, maar vervolgens zuchtte ze toch zachtjes. Waarschijnlijk zou ze niet meer kunnen slapen. De poes zette dan ook haar zachte pootjes wat steviger neer op de grond en hees zichzelf overeind in een zittende positie. Haar staart drapeerde ze rustig om haar pootjes heen en haar groene blik werd weer op de andere apprentice gericht. "Als je iets nuttigs weet voor een nog nagenoeg ongetrainde apprentice," merkte ze op met een licht cynische glimlach. Nee, veel vertrouwen in haar eigen vaardigheden had ze nog niet, ze waren immers non-existent. Al was er niks mis met haar zintuigen. Haar ogen schoten naar de struiken naar een andere poes wie ten tonele verscheen, een apprentice. "Goedemiddag," groette ze de poes, haar kopje eventjes lichtjes buigend. Naam? Naam? Oeps.

Het zou een aardig idee zijn om wat te gaan jagen, in elk geval een poging doen tot. Ook zouden ze het territorium kunnen controleren op dassensporen, zodat ze dat konden melden aan Butterstar en Futuresong. Het was natuurlijk wel riskant, want stel dat ze echt op een geurspoor zouden stuipen. De andere apprentice, waarvan hij nu hij zo eens nadacht de naam niet eens wist, meldde dat ze nog ongetraind was en of hij daarvoor iets nuttigs zou weten. "Nou, ik kan je altijd helpen, right?" Galepaw was iets ouder en had ondanks de afwezigheid van zijn mentor zo nu en dan aardig wat getraind. Want als deze er niet was, dan deed hij het gewoon in zijn eentje.
Zijn ogen gingen naar het struikgewas toen dit ritselde en er een grijzige kattin uit kwam zetten. Het was er eentje die hij natuurlijk wel herkende, gezien ze van dezelfde leeftijd was. Toch had hij nooit veel contact met haar gehad. Met niemand uit zijn den trouwens, op zijn siblings na. "Gegroet, Severpaw," mauwde de kater toen kalmpjes en knikte haar toen toe. Hierna richtte hij zijn blik op de andere apprentice. "Wat is je naam, trouwens?" vroeg hij toen.