Meeting you again. [&HELLHOUND]

Alexis beet net zo hard door totdat het nekje onder haar tanden kraakte. Met een lege blik liet ze de dode muis op de grond vallen, zette haar poot op het muisje en boog zich voorover om het vlees van zijn kleine lichaampje te scheuren. Het was een paar uur geleden dat ze had gegeten en ze had echt honger gekregen. Het probleem was dat elke keer als ze joeg en een prooi doodde, dat haar deed herinneren aan het kraken van de botten toen ze de keel van de Apprentice had doorgebeten. Het bloed van de muis dat over haar lippen gutste deed haar sterk herinneren aan zijn bloed. En weer kwam dat akelige schuldgevoel opzetten. Dat gevoel dat ze absoluut niet kon gebruiken. Niet nu ze een BloodClan-cat was. Een kat van hier had haar overgehaald om de BloodClan te joinen en tot nu toe was dat haar beste beslissing geweest, want als Rogue wilde ze niet verder leven. Hier had ze tenminste wat afleiding en ze wist zeker dat er wel een moment zou komen waarop ze zich volledig zou toewijden aan de BloodClan en al haar zonden zou vergeten. Haar eerste stap was het vermoorden van een Kittypet. Ze gaf een lik over haar borst, keek om zich heen en at de muis verder op. Ze at het niet echt, maar schrokte het meer op. Daarna bewoog de kattin zich naar een veilig plaatsje in het BloodClan camp. Haar oren spitsen zich toen ze een geluid hoorde en haar neus rook een bekende geur. Ze draaide haar kopje, kneep haar ogen samen en tuurde naar een vacht verderop. ‘Hellhound, ben jij dat?’ vroeg haar kille, zachte stem helder aan de kater.

Op zijn dooie gemakje kwam de rosse kater het kamp binnen gelopen. Een konijn bungelde uit zijn bek, een goede vangst. Doordat het Newleaf was werd de prooischaarste een heel stuk minder, de dieren dikker en de katten sterker. Eigenlijk had Leafbare helemaal geen voordelen, alsof het een straf was voor al je zonden. Je had er maar mee te leren leven, het ging echt niet veranderen. Zijn groene ogen gleden over het kamp en bleven hangen bij een bekende lichte pels. Rustig liep hij op de kattin af, die had hem al aan horen komen. ‘Hellhound, ben jij dat?’ Zei ze nadat ze haar kop naar hem had omgedraaid. De kater knikte bevestigend en ging een stukje van haar af liggen. Het konijn legde hij tussen hun in. "Wil je een hapje?" Vroeg hij met zijn kalme stem. Het was een groot konijn en het was altijd beleeft om zoiets te vragen. Helemaal omdat de kattin hier was door hem, hij zou wel iets van zorg moeten vertonen. Net als hij was ze ooit een clankat geweest, door een drama dat deels gelijk was aan het zijne was ze eigenlijk wel gedwongen de clan te verlaten. Hij had haar naar de Elite gehaald, het leek hem simpelweg het beste om dat te doen. Het leven als Rogue was alles behalve makkelijk als je eerst clankat was geweest, de Elite was wat dat betrof een betere plaats.

Hellhound was zowat de enige waar Alexis aardig tegen deed. Of een soort van aardig, zover zij dat nog kon. Ze was getraumatiseerd door de gebeurtenissen in haar Clan. Haar gedachten gingen nog vaak terug naar wat er gebeurd was en naar het lijk van haar slachtoffer. Die gedachten zorgden ervoor dat ze soms niet meer op een normale manier kon communiceren. Als Hellhound er niet was geweest, zou ze Rogue moeten worden en dan werd haar leven een stuk zwaarder. Ze mocht de kat dus best wel dankbaar zijn. En dus had ze besloten om aardig tegen hem te doen, hoewel het nog steeds vreemd was voor haar om te socialiseren met een kat. Dat was niet aan haar besteed, want in ShadowClan was ze ook een buitenbeentje geweest. En misschien was ze diep in haar hart wel een moordenaar geweest, want ze had zomaar een kat vermoord. Ze probeerde de gedachten te bannen uit haar hoofd toen Hellhound een vraag stelde en knikte. ‘Graag,’ sprak ze en ze bewoog zich naar het konijn toe waarna ze er een hapje van nam. Ze keek hem kort aan met haar amberkleurige ogen en haalde even diep adem nadat ze het hapje konijn had weggeslikt. ‘Nogmaals bedankt dat je me naar hier hebt gehaald. Als jij er niet was geweest, dwaalde ik nu in mijn eentje rond als Rogue.’ Ze kwam naar voren en drukte haar neusje dankbaar tegen de zijne aan. Daarna trok ze zich terug en begon haar pels te wassen. ‘We hebben nooit echt de tijd gehad om met elkaar te praten omdat het allemaal zo hectisch verliep. Wat waren je beweegredenen om mij uit die situatie te redden?’ Ze keek hem vragend aan. Ze was door ShadowClan verbannen geweest, ze was Hellhound tegen het lijf gelopen en in plaats van vijandigheid te tonen, had de BloodClan kater haar naar hier gehaald. Tijd om uitleg hadden ze nooit echt gehad, dus nu was wel een goed moment om bij te praten.

De kattin knikte op zijn voorstel. ‘Graag,’ zei ze waarna ze zich een stukje naar voren bewoog om een hap van het konijn te nemen. Nadat Alexis het stuk konijn had doorgeslikt haalde ze diep adem. Haar amberkleurige ogen keken recht in zijn ogen. ‘Nogmaals bedankt dat je me naar hier hebt gehaald. Als jij er niet was geweest, dwaalde ik nu in mijn eentje rond als Rogue.’ Bedankte de kattin hem waarna ze met haar neusje de zijne aanraakte als symbool van dankbaarheid. Hellhound haalde lichtjes zijn schouders op. ‘We hebben nooit echt de tijd gehad om met elkaar te praten omdat het allemaal zo hectisch verliep. Wat waren je beweegredenen om mij uit die situatie te redden?’ Vroeg de crèmekleurige kattin hem vervolgens. De rosse kater gaf een korte lik over zijn borst voor hij haar vraag beantwoordde. "Alexis. Jij en ik, wij zijn deels het zelfde. Ook ik ben verbannen uit Shadowclan voor het vermoorden van een apprentice. Ik ben Rogue geworden, heb een aantal moons zo geleefd voor ik bij de Elite kwam. Toen ik jou tegen kwam herkende ik dat dus, mijn tijd als Rogue was alles behalve prettig dus bedacht ik me jouw dat te besparen. Bovendien ben je ook een prima aanwinst voor de Elite." Vertelde hij haar rustig alsof alles wat er met hem vroeger en kort geleden met haar de normaalste zaak van de wereld was.

Alexis richtte haar ogen op hem en gaf korte knikjes toen hij zijn verhaal deed. Ze had niet gedacht dat ze zo erg in hetzelfde schuitje zouden zitten. Hij was ook van de ShadowClan geweest en ook hij had een Apprentice vermoord. Zo te zien waren ze dus meer gelijk dan ze in eerste instantie had gedacht. Dan zou hij ook wel de ShadowClan op zijn hielen hebben. Ze wist dat als zij nog één poot binnen het territorium zou doen, dat ze gewoon dood zou zijn. En dat zou voor Hellhound wel hetzelfde zijn. ‘Het was in eerste instantie niet mijn bedoeling om hem te vermoorden,’ sprak ze zacht. ‘Hij was zo irritant en hij irriteerde me kapot. De andere katten in mijn Clan waren ook niet fijn om tegen te praten. Voor ik het wist, had ik zijn hals in een gevecht doorkrabt en lag hij dood te bloeden op de grond.’ Ze knipperde even met haar ogen bij de herinneringen. ‘Ik stond bekend als Roseclaw, maar ga nu door het leven als Alexis. Klinkt een betere naam.’ Ze glimlachte bitter. Roseclaw. Ze was zo trots op die naam geweest. Maar nu niet meer, want nu droeg ze de naam Alexis. En ze behoorde nu toe tot de BloodClan. Wat een wereld van verschil, zeg. Het gaf haar ook wel een goed gevoel dat Hellhound haar een aanwinst leek te vinden voor de Elite. Misschien wel. Dat zou de tijd moeten uitwijzen, want ze had nog steeds schuldgevoelens en daar wilde ze zo snel mogelijk vanaf komen. ‘Heb jij al veel moorden gepleegd sinds dat je hier zit?’ vroeg ze. Zij moest haar eerste moord op een kittypet nog beramen om volledig tot de BloodClan toe te behoren.

Terwijl de rosse kater zijn uitleg gaf knikte Alexis zachtjes om de paar secondes. Voorlopig zou hij zijn hele verleden haar maar even besparen. Het was niet zo vrolijk geweest, dat kon je wel zeggen. ‘Het was in eerste instantie niet mijn bedoeling om hem te vermoorden,’ vertelde de licht gekleurde kattin. Lichtelijk vragend keek Hellhound in haar ambere ogen. Het klonk niet geheel logisch wat ze zei, echter deed haar zachte stem bevestigen dat ze het meende. ‘Hij was zo irritant en hij irriteerde me kapot. De andere katten in mijn Clan waren ook niet fijn om tegen te praten. Voor ik het wist, had ik zijn hals in een gevecht doorgekrabt en lag hij dood te bloeden op de grond.’ Legde Alexis het hem verder uit. De rosse kater knikte begrijpend, irritante katten waren nooit leuk. Daar was iedereen het eigenlijk wel over eens. ‘Ik stond bekend als Roseclaw, maar ga nu door het leven als Alexis. Klinkt een betere naam.’ Vervolgde de kattin over haar verleden. Roseclaw, een typische warrior naam. De glimlach op haar kop was bitter, het was allemaal zeker niet makkelijk voor haar geweest. "Mijn naam was nog niet bijzonder lang Sharppaw toen ik vertrok." Vertelde Hellhound haar op een rustige toon. Sharppaw, de naam had hij nog wel redelijk gevonden eigenlijk. Het klonk tenminste iets minder zwak dan de meeste apprentice namen. ‘Heb jij al veel moorden gepleegd sinds dat je hier zit?’ Vroeg Alexis hem vanuit het niets. De vraag liet Hellhound even fronzen. "Ik denk niet bijzonder veel voor een Elite kat. Ik tel het niet, en vind het ook niet iets dat je zomaar moet rondbazuinen zoals een aantal katten doen. Jij moet je eerste Kittypet nog vermoorden toch?" Vertelde Hellhound rustig waarna hij een vraag terug stelde aan haar. Als je al een apprentice had vermoord zou je na een paar trainingen in de Elite al wel een Kittypet aan moeten kunnen. Het niveau qua vechten van een Kittypet stond ongeveer wel gelijk aan die van een apprentice.

Sharppaw. Alexis groef in haar geheugen, maar ze had nog nooit iets over een Sharppaw gehoord. Natuurlijk was Hellhound al langer uit de Clan, maar zo’n nieuws ging gewoon veel langer rond. Ze durfde te wedden dat er nu nog steeds over haar gepraat werd. En dat de vrienden van de kat die ze had vermoord nog steeds op wraak zonnen. Het was het beste dat ze niet in de buurt van de ShadowClan kwam voor de volgende maanden. Misschien zelfs wel niet voor de volgende jaren. Totdat iedereen het een beetje vergat. Misschien dat ze daarna eens een kijkje kon nemen. Ze was vrij om te gaan en staan waar ze wilde, zolang ze maar uit de problemen bleef, right? Ze gaf een knikje op wat hij zei over de moorden en het rondbazuinen. Nee, dat was ook niet aan haar besteed. Als ze al een kat vermoordde, dan hield ze dat voor zichzelf. Tenzij Claw het natuurlijk moest weten, dan zou ze het wel vertellen. ‘Ja, klopt,’ sprak ze. Ze wist van zichzelf dat ze dat de hele tijd aan het uitstellen was, maar daar kon ze niet veel aan doen. Ze had nog een beetje spijt van haar eerste moord, dus hoe zou het zijn om een tweede te begaan? Aan de andere kant had StarClan toch al geen rechten meer voor haar, dus ze kon net zo goed verder gaan met het slechte pad te bewandelen. Ze keek Hellhound aan met haar amberkleurige ogen. ‘Hoe heb jij eigenlijk kunnen leven met die moord?’ vroeg ze zachtjes en ze staarde even neer op haar poten. ‘Ik probeer echt om slecht te zijn, maar ik merk steeds vaker dat ik best veel schuldgevoelens heb over wat er is gebeurd.’ Ze hoopte dat ze van Hellhound advies kon krijgen om slechter te worden zodat ze zich volledig aan de BloodClan kon wijden, want dit werd ook niet echt iets.

‘Ja, klopt,’ antwoordde de crème kattin op zijn vraag. Alexis was er zeker sterk genoeg voor, daar was hij vrij zeker van. Waarom ze het nog niet had gedaan was voor hem dan ook wel een raadsel. Waarschijnlijk zou ze haar redenen er wel voor hebben en daar ging hij niet naar vragen. ‘Hoe heb jij eigenlijk kunnen leven met die moord?’ Vroeg Alexis hem vervolgens. De vraag deed de rosse kater opkijken. Een bijzondere vraag kon je eigenlijk wel noemen. ‘Ik probeer echt om slecht te zijn, maar ik merk steeds vaker dat ik best veel schuldgevoelens heb over wat er is gebeurd.’ Verklaarde de kattin haar vraag nog voor Hellhound er op had kunnen antwoorden. De Elite kater bewoog wat met zijn oortjes. Hij had nog niet vaak van een geval als Alexis was gehoord. Echt enig idee wat er mee te doen had hij daarom ook niet. "Ik heb nooit echt tijd gehad om er over na te denken, het was al ruim drie moons gebeurd toen ik er voor het eerst aan dacht. Bovendien zijn er in mijn leven al wel ergere dingen gebeurd. Over het algemeen probeer ik niet aan het verleden te denken maar te leven in het nu. Gebeurd is gebeurd, daar kun je niets meer aan veranderen. Ze zeggen vaak dat je eerst 'door het bloed heen moet' voor je echt went aan het moorden, als je geen doorgedraaide kat bent tenminste." Vertelde de rosse kater maar zonder eigenlijk enig idee te hebben of het het juiste was om te antwoorden of dat Alexis een ander soort antwoord verwachtte.

Het bleef even stil en Alexis vroeg zich af wat Hellhound nu wel niet van haar zou denken. Misschien dacht hij nu wel dat ze spijt had van haar beslissing om naar de BloodClan te komen. Dat was niet echt het geval, want het was niet dat ze een betere plaats kon vinden. Leven als Rogue zag ze absoluut niet zitten en teruggaan naar de ShadowClan was geen optie meer. Haar leven als Roseclaw was voorbij en haar leven als Alexis begon. Dan kon ze er beter het beste van maken, toch? Het antwoord van Hellhound was een lang antwoord en geduldig wachtte de jonge poes af tot hij klaar was. Ze knikte begrijpend. ‘Ik hoor het al,’ zei ze en ze deed haar best om luchtig te klinken. ‘Ik denk veel te veel na.’ Ze grinnikte even. Misschien moest ze wat ze had gedaan ook maar gewoon achter zich laten zoals Hellhound had gedaan. Er gewoon niet meer aan denken en leven in het nu. Zich gewoon richten op de toekomst en haar tijd in de BloodClan. Ze wist dat er van haar verwacht werd dat ze, eenmaal in de BloodClan zijnde, moest kunnen moorden zonder medelijden. En ze wist zeker dat die tijd dat ze dat kon ook wel zou komen, maar dat ze gewoon even tijd nodig had om eraan te wennen. ‘Ik denk wel dat ik begrijp wat je bedoelt. Bedankt, Hellhound,’ sprak ze en ze gaf hem een vriendelijke lik aan zijn oor. Ze bewoog met het puntje van haar staart terwijl ze naar de andere katten van de Clan keek. ‘Hoe veel hondentanden heb jij eigenlijk al?’ vroeg ze. Ze wist dat ze ging moeten wennen aan het feit om een halsband te dragen. Hopelijk hoefde ze het niet altijd te dragen.