{Kittens only} Hey you!

Leopardkit keek verveeld rond. Pff, stomme Warriors die zo gezegd moesten trainen en jagen. Wat had je er ook aan? Konden ze hem nu echt niet meenemen en wat bijbrengen? Des noods gewoon wat vertellen over de clan gebieden en hun manier van doen. Hij wou leren over de clans die nu bestonden, niet die fabel verhalen over Lionclan enzo. Wat uit zijn hum viel zijn blik op een tabby kitten, naar zijn weten Viperkit genaamd. Allemaal zeer oninteressant tot de uitdaging ter sprake kwam. Leopardkit grijnsde en stond op, om zo naar de ander toe te lopen. Er stond een schuine grijns op zijn gezicht terwijl zijn pels opvlamde toen het licht ermee in aanraking kwam. "Die uitdaging neem ik al te graag aan" sprak hij duidelijk terwijl hij zijn blik op de tabby kater hielt. Hierna schoot hij naar voren, duidelijk op de leeftijd dat zijn balans onder controle was en zijn lange staart hielp er zeker bij. Maar net toen hij tegen de ander op leek te botsen sprong hij opzij en probeerde Viperkit tegen zijn schouder opzij te beuken. Dit had hij gezien bij twee stoeiende apprentice's en leek een goede techniek. Maar ja, hij vond iedere techniek op het moment een goede, zolang het maar werkte.

Leopardkit wou een sterke kater worden en zichzelf kunnen bewijzen. Hij wou gerespecteerd worden door de clan en zijn familie. Hij was de man uit het nestje, hij moest Swiftkit en Lionkit beschermen tegen al het gevaar. Hij moest zijn vader Lionroar en zijn moeder trots maken. Zijn naam moest bekend worden door alle clans als een eervolle Warrior die deed was nodig was. Er was altijd iemand nodig waar andere op steunde, en hij stelde zich open tot die positie. Zijn bloed maakte hem nog niet belangrijk. Hij moest meer zijn dan ‘de zoon van’. En hij zou het bewijzen ook. Het was vreemd hoe Leopardkit aan de gang ging alsof dit officieel was. Het was te ruw en te fel voor een kittenspel, maar ze waren nog jong en voor andere was het tactloos. Warriors zouden erom grappen, Queens zouden wel beter weten en ze een preek geven over ruziemaken en dat dit niet de oplossing was. Maar tot nu toe werden ze met rust gelaten, dus deed hij zijn best. Toen hij de piep hoorde was dat voor hem een succes. Grijnzend probeerde hij het door te zetten, jammer genoeg moest dit afgeblazen worden door de achterpoot. Hierdoor liet hij los en maakte weer afstand. In tegenstelling tot Viperkit lagen zijn haren nog plat. Naja, op de standaard tufjes na. Dit was meer omdat hij niet dreigend wou zijn of een show maken, hij wou winnen. Daarbij was hij een bal pluis als hij zijn haren opzette dus heel dreigend was dat toch niet geweest. Zijn hellblauwe ogen ontmoette de felle van de ander, en hij grijnsde een smirk. Toen de ander naar hem begon te klauwen kon hij niks anders dan zijn kop naar beneden duwen, waardoor hij enkele krassen kreeg bij zijn oren en kopje. Gelukkig waren ze maar oppervlakkig. Echter was het hem duidelijk dat als hij aan zou vallen hij een klap tegen zijn snuit aan kreeg, dus deed hij het even minder subtiel. Toen de verdediging van de ander verzwakte in zijn klappen schoot hij omhoog, zo zijn kop hard tegen die van de ander rammen. Kopstoot for the win.

Damn, hij vond kopstoten geven leuk. Je kon zo’n ding op de goede of de slechte manier doen. En dankzij zijn hoek en beginnersgeluk had hij het goed gedaan. Daarom voelde hij maar minimale pijn, al was het natuurlijk wel te voelen, en kon hij breed grijnzend toekijken wat de schade was bij Viperkit. Deze verloor een tand. Een klein deel van hem, ook wel je geweten genaamd, was even bezorgd dat hij nu te ver was gegaan. Echter was een groter deel van hem overtuigd dat dit goede zet was en deze zorgde dat zijn uitdrukking wat wreed werd. Dat krijg je ervan als je hem uitdaagde. Echter was het nog niet voorbij, en hij was blij ook. Misschien zat de overwinningswaan nog wat in zijn kopje want hij had Viperkit niet eens aan zien komen. Diens overige tanden maakte er wel voor dat hij zijn koppie erbij hielt. Al snel scheurde zijn huid daar open en werd de zowel rode als witte pels daar volledig donker gekleurd. Dat prikte, wat had die kit de laatste tijd gegeten zeg? Grommend gaf hij een ruk aan zijn poot, wat de schade alleen maar erger zou maken. Maar omdat Viperkit nu in zijn poot zat zag hij de kans om eindelijk aan de bovenkant van de tabby te komen. Dus deed hij een poging in diens nek te happen. Omdat hij ook nog een kitten was met een kleine bek zou dit enkel pijn doen en niet schadelijk zijn, maar het was wel een minderwaardig gebaar richting de ander. En aangezien Leopardkit aardig was bijtervaring had met staarten wist hij goed hoe hij door moest drukken, tegelijk probeerde hij met zijn andere poot richting Viperkit zijn gezicht te klauwen. Op maar drie poten staan was immers alles behalve makkelijk en hij voelde zich niet zo stabiel als gewild.

Er was iets vreemd dat hij van een normaal vrij vriendelijke kitten naar een strijdlustige kon gaan. Hij hielt van rechtvaardigheid en de clan, maar waarom voelde een clanmate bevechten dan zo goed? Dat was iets om over na te denken. In ieder geval was er rede genoeg om verder te vechten en zijn dominante kater trekjes kwamen optreden. Zo wou hij maar al te graag winnen en laten zien dat híj de sterkste was. Misschien zelfs de sterkste van de Nursery als hij deze kater kon verslaan. Jammer genoeg had de ander ook bloed geproefd en kreeg hij nu een harde stoot. Even verloor hij zijn grip op de ander, aangezien hij door de klap op zijn tong had gebeten. Maar veel tijd ervan te bekomen gunde hij zichzelf niet want meteen erna hapte hij weer naar diens nekpels en rukte naar achteren. Zo zou hij meteen ervoor zorgen dat hij niet meer in zijn pootje gebeten werd, want het prikte toch wel aardig en er was al zand in gekomen. Na zijn ruk liet hij los en duwde met al zijn kittenpoof gewicht tegen Viperkit aan, hopend hem zo op zijn zij te brengen. Hij was groter dan de gemiddelde kit, maar nog altijd een kit en Viperkit was ook niet de kleinste. Toch waagde hij het.