I've started to wonder...

... Am I really good enough for someone as perfect as you?

Zijn blauwe ogen keken naar een maanloze nacht. Hij zuchtte zachtjes, terwijl zijn zwarte vacht zachtjes bewoog op een koel briesje. Hij had zichzelf verstopt onder een laaghangende tak met bladeren zodat hij eventjes wat rust aan z'n hoofd kon hebben. In zijn hoofd vervloekte hij zichzelf, vooral voor zijn gedrag naar andere toe. Nadat hij was ontslagen uit de Medicine Den had hij zijn partner nogal ontlopen. Was hij bang? Ja. Was hij een schijtluis? Ja. Kon hij er iets aan doen? Een zucht volgde, waarschijnlijk niet.
Hij klauwde in de zachte grond en gromde zachtjes. Waarom kon hij dit niet? Waarom kon hij niet met volle overgave bij Ashdrizzle zijn? Voelde het niet goed aan? Nee, het was geweldig. Hij had een partner, hij had een dochtertje. Wat zat hem dan nog dwars? Tranen welde op in zijn blauwe ogen, terwijl hij zijn kop onder zijn pootjes verstopte en bleef liggen. Life wasn't fair...

[Ashie first post, pls~]

Plotseling was hij overeind geschoten, het gevolg van een nare droom en hij voelde zijn hart kloppen in zijn keel. Het bloed leek door zijn hele lichaam te ruisen en zijn nagels waren uit hun hulsjes geslagen. Gelukkig was zijn nest niet aan flarden gescheurd of het nest naast hem, het lege nest naast hem. Een frons verscheen op zijn gezicht en hij probeerde zich maar om te draaien en weer verder te slapen, maar zo nu en dan betrapte hij zichzelf erop dat hij zijn kop omdraaide en hoopte daar dan wel een zwarte vacht te zien liggen. Maar nee, alweer niet.
Het was dat zijn geurspoor nog vers was, anders had hij de zoektocht allang opgegeven en het leidde hem dan ook nog best wel een ver eindje van het kamp af. Uiteindelijk rook hij de geur van de kater zo sterk als bij zijn nest, maar omdat het pikkedonker was zou hij hem nooit zonder hulp kunnen vinden. "Nightspark?" Vroeg hij, toch met een lichte aarzeling in zijn stem, hopend op een antwoord. Waarom deed hij zo vreemd? Waarom was hij altijd weg?

Natuurlijk, het kon ook niet anders. Was hij er blij mee? Ja, nee, I don't know. Hij wist het niet meer, maar de gevoelens die door zijn lichaam schoten waren net zo verwarrend. Blijheid dat Ashdrizzle hem had gevonden, verliefdheid omdat de kater van wie hij hielt hem had gevonden. Verwarring omdat er ook een hint van angst door hem heen ging. Hij kon er niet meer uit komen. Hij reageerde dan ook niet toen hij de stem van Ashdrizzle hoorde. De zwarte kater beet op zijn lip en trok zijn nagels weer terug in. Hij had geen zin om de kater aan te vallen. "Waarom?" vroeg hij zachtjes, terwijl hij zichzelf weer tot rust baarde. Zijn blauwe ogen keken op en in de duisternis van de maanloze nacht kon hij maar vaag een beeld van zijn partner vinden. "Waarom hou je van me?" kwam er daarna ademloos uit. Er verschenen weer tranen in zijn ogen, voordat hij zijn kop weer neerlegde. "Wat heb je aan mij? Ik ben een mislukkeling." Een zucht, voordat het weer stil werd.

Op het eerste gezicht kreeg hij geen antwoord en meteen dacht hij dat zijn warrige kop hem maar naar hier had geleid, dat zijn neus nog een vage hint van Nightspark in zich had en hem op een dwaalspoor had gezet. Het was niet zo dat de stilte hem opluchting gaf, want dat betekende dat Nightspark zich nog verder had verwijderd van het kamp en ook.. van hem. Toch kwam er ook geen opluchting in hem op toen hij de bekende stem hoorde. "Waarom?" Waarom wat? Waarom hij hem had gevolgd? Waarom hij nu niet gewoon sliep, zoals elke andere verstandige kat? "Waarom hou je van me?" Het was een uiterst vreemde vraag en hoe hij ook zijn best deed een glimp op te vangen van Nightspark, alles was gehuld in zwart en zelfs al stond hij voor hem, noch zou hij hem kunnen zien. "Wat heb je aan mij? Ik ben een mislukkeling." Ging het verder en daarbij werd het weer stil.
Ashdrizzle was gaan zitten op de koele grond en richtte zijn blik strak voor zich uit, net zo goed had hij zijn ogen kunnen sluiten want geen enkele beweging was er verschenen in zijn zicht. "Omdat het zo is. Ik houd van je, omdat jij jij bent en niemand anders." Alsof hij een verklaring had voor liefde, het was een van de meest verwarrende dingen in het leven. "Maar wat ik echt niet snap, is waarom je je nu zo gedraagt." Er klonk geen enkele duidelijke emotie in zijn stem. "Schaam je je voor .. ons?" Waarom was hij anders zo vaak weg? Hoe lang was het geleden dat hij een glimlach had gekregen?

De woorden van Ashdrizzle deden zijn hart in een krimpen en nieuwe tranen uit zijn ogen duwen. Hij kwam in een vloeiende beweging overeind en met een op hoop van zege duwde hij zijn zwarte kopje in de nek van de grijze kater. Hij trilde van het puntje van zijn oortjes tot het uiterste uiteinde van zijn staart. "Nee," zei hij daarna zachtjes, lichtelijk bang dat zijn stem zou breken. "Ik schaam me niet voor ons, ik ben bang dat ik niet goed genoeg voor je ben," zijn oortjes zakte omlaag en hij zuchtte zachtjes. "Jij hebt zo veel, Ashdrizzle. Je bent zo perfect en ik lijk nothing more than an idiot compare to you," hij keek eventjes omhoog, al kon hij niet eens zien waar de kater was, het was meer een hoopje dat hij de kater aankeek. "Ik hou van je, I truly do," miauwde hij daarna zachtjes, bijna onhoorbaar.

Opeens hoorde hij een geluid van achter zich en dat werd ook meteen gevolgd door een snuit die in zijn nek werd gedrukt. Toch bleef de grijze kater stijf staan en bewoog hij geen enkele spier, zijn blauwe ogen bleven rusten op een onbekend punt in de verte. "Ik schaam me niet voor ons, ik ben bang dat ik niet goed genoeg voor je ben," Zijn grijze oortjes vielen langzaam in zijn nek en zijn blik droop af naar de grond, zijn kaken klemde hij op elkaar. "Jij hebt zo veel, Ashdrizzle. Je bent zo perfect en ik lijk nothing more than an idiot compare to you," Zijn ogen meer neerslaan kon hij niet en hij liet de woorden nog een keer door zijn hoofd gaan, maar Nightspark was nog niet uitgesproken.
"Ik hou van je, I truly do," Heel voorzichtig draaide hij zijn kop om, naar de bron van warmte in de buurt van hem, maar zelfs een glimp van blauwe ogen kon hij niet opvangen. "Wat wil je dat ik hier op zeg?" Vroeg hij. "Het heeft clearly geen zin om je tegen te spreken." Hoe kon hij die onzekerheden uit zijn hoofd praten? "Is het dan niet duidelijk dat ik van je houd? Van degene die jij bent." Hij schudde zijn kop. "Ik weet het niet meer, Night, je bent zo vaak weg, alsof ik maar een denkbeeldige partner heb."

Nightspark's oortjes zakte naar zijn schedel, waar ze plat op bleven liggen. Het deed pijn om dat te moeten horen. Er kwam niets om hem tegen te praten, er kwam niets om er tegen in te gaan. Was het dan waar? Was hij niet meer dan een idioot die geloofde dat deze kater van hem hielt? Het brak hem, maar hij moest zich staande houden. "Het spijt me," miauwde hij zachtjes. "Het spijt me dat ik je zo weinig zie, het spijt me dat ik me van je afsluit. Soms ben ik bang dat ik mezelf een facade voor houd, dat ik wil dat je van me houd maar dat het alleen maar is zodat ik me beter voel," hij zuchtte, spijt hebbend van het feit dat hij de woorden had gezegd. "Ik wil er voor je zijn, ik wil je laten zien dat ik van je houd. Ik wil geloven dat jij van mij houd en dat ik me niet schuldig hoef te houden omdat ik je weg hou van de poezen," de woorden stroomde er zo maar uit en bij elke zin voelde hij zijn schuldgevoel groter worden. Zou hij Ashdrizzle hier niet alleen maar mee wegjagen? Die kans was er, en die kans werd steeds groter.

"Het spijt me dat ik je zo weinig zie, het spijt me dat ik me van je afsluit. Soms ben ik bang dat ik mezelf een facade voor houd, dat ik wil dat je van me houd maar dat het alleen maar is zodat ik me beter voel," De vacht op zijn nek begon een beetje te prikkelen. Wat? Was hij nu opeens degene die nachten lang wegbleef? Was Nightspark vergeten dat hij, tijdens zijn bewusteloosheid, meerdere malen in de medicine cat's den op bezoek was geweest? Een grom wist hij nog net in te slikken. "Ik wil er voor je zijn, ik wil je laten zien dat ik van je houd. Ik wil geloven dat jij van mij houd en dat ik me niet schuldig hoef te houden omdat ik je weg hou van de poezen," De woorden vielen hem niet goed en de spieren onder zijn grijze vacht trokken zich wat samen. "Oh, je ziet me dus zo." Antwoordde hij koeltjes. "Alsof jij een blok aan mijn been bent en zodra je weg bent ik weer leuk achter poesjes aan kan gaan?"
Hij kwam langzaam overeind. "Je wilt laten zien dat je van me houdt? Begin dan maar eens met begrijpen wat dat inhoudt." Bromde hij.

Bám. Daar was de klap. De klap in zijn gezicht, die aan voelde alsof iemand met een ijspoot hem had geslagen. Een mantel van koelte gleed over hem heen, verkleumde hem van top tot teen. Hoe moest hij zich hieruit redden? Zoals gebruikelijk had hij alles verkeerd gedaan, gewoon door verkeerde woorden te gebruiken. Waarom gebeurde hem dit altijd? Nu moest hij het mature aan gaan pakken. De zwarte kater haalde een paar keer diep adem om rustig te worden en ging daarna stevig zitten, zodat hij kon laten zien dat hij dit serieus nam, mocht er eindelijk wat licht tevoorschijn komen. "Nee, dat is niet zoals ik je zie. Ik hoopte dat dat niet het geval was. Ik wil best laten zien dat ik van je hou," zei hij op een rustige toon, met enige moeite ervoor zorgend dat zijn stem niet trilde. "Als je me daar de kans toe geeft. Zeg me dan wat ik moet doen, Ashdrizzle. Hoe kan ik je duidelijk maken dat mijn hart naar jou uitgaat en naar niemand anders?"

Zijn persoonlijke ruimte bleef gelukkig ook zijn persoonlijke ruimte. Voor een moment wilde hij geen aanraking voelen, van wie dan ook. "Nee, dat is niet zoals ik je zie. Ik hoopte dat dat niet het geval was. Ik wil best laten zien dat ik van je hou," Zijn bovenlip trok hij iets op, maar het zou toch nooit gezien worden. Het was momenteel een van de weinige dingen die hij kon doen om zijn irritatie te uiten zonder al te veel te bewegen. "Nou het is een eer dat je dat wilt." Uitte hij, zich beetje bij beetje wat meer gekwetst voelende. "Als je me daar de kans toe geeft. Zeg me dan wat ik moet doen, Ashdrizzle. Hoe kan ik je duidelijk maken dat mijn hart naar jou uitgaat en naar niemand anders?"
Hij hoefde zich niet eens om te draaien. "Heb ik je dan daar nooit de kans voor gegeven?" Lag de schuld dan bij hem? Wat wilde Nightspark zeggen hiermee? "Ik weet niet wat je moet doen, Nightspark, maar alles is beter dan dit."

Het deed pijn, zo veel pijn. Waarom leek alles wat hij deed fout te lopen? Waarom kon hij dit soort dingen niet gewoon normaal uitpraten en het over zich heen laten komen. Nee, in plaats daarvan voelde hij een vloedgolf aan pijn door zich heen glijden en een bekende duisternis in zijn hoofd vormen. Waarom nu weer? Waarom, als zijn leven eindelijk weer op rolletjes komt te lopen, gaat het mis. Hij zuchtte zachtjes en liet de woorden van Ashdrizzle over zich heen lopen. "Je hebt me genoeg kansen gegeven," miauwde hij zachtjes. "En ik nam ze niet aan," vervolgde hij, bijna fluisterend. Hij draaide zijn kop weg, al had het weinig zin door de duisternis die hen omringde. "Het spijt me dat ik je zo heb laten voelen, doe wat je wilt, ik zal je niet meer tegenhouden. Ik heb altijd gewild dat andere gelukkig waren en blijkbaar pas ik nooit daarbij," hij zuchtte zachtjes. "Weet dat ik van je hou, Ashdrizzle. En dat ik dat altijd zal blijven doen." Stilte ...

Wat nors stond hij daar, in een stilte, maar uiteindelijk hoorde hij dan toch die bekende stem weer klinken. "Je hebt me genoeg kansen gegeven," Zijn oren konden nauwelijks nog dichter tegen zijn kop aangelegd worden, dus bleef hij stijfjes op zijn plek staan. Maar er verscheen wel iets van medelijden in zijn ogen, aangezien hij ook niet elke nacht op zoek was gegaan naar Nightspark en ook niet altijd had gevraagd wat er was gebeurd, alleen waar hij gebleven was.
"Het spijt me dat ik je zo heb laten voelen, doe wat je wilt, ik zal je niet meer tegenhouden. Ik heb altijd gewild dat andere gelukkig waren en blijkbaar pas ik nooit daarbij," Met een open gevallen mond draaide hij zich om, nee, hij sprong meer, terwijl hij zich in de lucht een halve slag draaide. Liet Nightspark hem nou gaan?! "Weet dat ik van je hou, Ashdrizzle. En dat ik dat altijd zal blijven doen." Het waren bittere tranen die in zijn ooghoeken verschenen en hij verbeet een fel antwoord dat hij had willen geven.
"Is dit het dan?" Vroeg hij, een piepstemmetje overgehouden aan de brok in zijn keel. "Of is het nu een of andere belachelijke 'open' relatie? Wat is er allemaal aan de hand met je? We hebben een kitten samen! Wat moet daarmee gebeuren?!" Hij nam een grote hap lucht, in de hoop de stress een kopje kleiner te maken, maar het zorgde er alleen maar voor dat hij wat meer op zijn poten stond te trillen.

Een luchtstroom naast hem deed hem denken dat Ashdrizzle er van door was, maar hoe ver hij zijn oren ook spitste, het klonk niet alsof de kater hem alleen had gelaten. De woorden deden nog steeds veel pijn en het leek maar niet alsof hij dit beter kon maken, natuurlijk kon hij het niet beter maken. Hij was het immers. Alles ging fout om hem heen. "Nee!" riep hij uit, met tranen in zijn ogen. "Dit is niet wat ik wil, ik wil dit beter maken, ik wil dit uitpraten. Maar ik heb het idee dat alles wat ik zeg tegen me wordt gebruikt. Ik weet het niet meer, ik wil jou houden, bij me houden en van je houden. Zoals ik altijd heb gedaan. Frozenkit is technisch gezien van mij. Je mag d'r zien als je wilt, je mag dr tweede vader spelen. Ik hou je daar niet van tegen. Ik weet het niet meer, Ash, echt niet meer." Hij kromp in elkaar en zuchtte nog een keertje. Waarom werd hem dit altijd aangedaan?

"Nee!" Werd er opeens geroepen en Ashdrizzle versmalde zijn kijkers, maar kon slechts de schim van Nightspark zien, misschien zo nu en dan een flits van die bekende blauwe ogen. Vervolgens volgde er een woordenstroom, die hij maar half volgde en een paar keer zwiepte hij met zijn staart. "..Ik weet het niet meer, Ash, echt niet meer." De grijze kater slaakte een zucht en deed een paar zachtjes pasjes naar voren, waarbij hij kort Nightspark's oor aanraakte met zijn snuit, zodat hij wist dat hij bij hem in de buurt was en niet zou schrikken van zijn plotselinge stem. "Ik maak het je denk ik alleen maar moeilijker?" Murmelde hij, zich nu in de schuldige schijnwerpers geworpen voelende. "Neem je tijd maar, blijkbaar word je er niet beter op als ik de hele tijd om je heen blijf hangen. Zet jezelf op de eerste plek, voor deze ene keer."

Een snuitje tegen zijn oor aan, Nightspark verstijfde, maar verzetten zich niet. Hij zuchtte zachtjes en een kleine glimlach flitste over zijn gezicht heen toen hij de woorden van Ashdrizzle hoorde. "Sorry, het spijt me dat ik je dit aan doe, Ashdrizzle," zei hij daarna, zijn stem dik van het schuldgevoel. "Ik had je dit niet aan willen doen, ik had je gelukkig willen maken," hij glimlachte zwakjes en draaide zijn kop weg. Misschien was het beter om weg te gaan, maar eigenlijk wilde hij zijn plek niet verlaten. Hier wilde hij tot rust komen, hij wilde niet terug naar het kamp. Niet voor morgenochtend tenminste, voor nu wilde hij gewoon eventjes rust hebben. "Sorry," zei hij nog een keertje. Daarna schudde hij zijn zwarte vacht uit en richtte zijn blauwe kijkers weer op de sterren in de lucht.

"Ik had je dit niet aan willen doen, ik had je gelukkig willen maken," Voor even wist hij de zware brok in zijn keel weg te slikken en kon hij weer wat beter ademhalen en denken. "Nou, weet dat ik.. bij jou gelukkiger ben geweest dan andere keren." Maar het deed hem alleen maar meer pijn om deze woorden te zeggen. "Daar hoef je natuurlijk geen sorry voor te zeggen." Mompelde hij met zijn mondhoeken licht gekruld.
"Maar ik denk dat ik maar terugga naar het kamp. Keep yourself safe, okay?"