When the Sunset comes...OPEN

Flameleaf trippelde langzaam zijn territorium uit. Stiekem hoopte hij dat hij geen enkele patrouille tegenkwam. Hij liep zahtjes verder tussen de varens die een mooi effect gaven door de regen van de vorige nacht. Zijn vacht was wat vochtig door de vallende druppeltjes van de bladeren. De plassen gaven helder licht door de weerkaatsing van de zon en uiteindelijk bereikte Flameleaf Fourtrees. Hij hoopte dat de rogue weer terug zou komen, maar lang zal hij niet blijven als Emerald niet kwam opdagen. Rustig sprong Flameleaf op de V-vormige boom en begon te wachten, hij rook een geur, was dat echt Emerald?

Lightleaf liep op een drafje naar de Fourtrees. Het vochtige gras maakte haar pootjes doorweekt. Haar tempo was traag, ze wou voorzichtig haar conditie weer opbouwen. Eigenlijk zou ze nog in de Nursery moeten zijn voor haar kittens, maar eeuwig op dezelfde plaats blijven was nooit haar ding geweest. Lightleaf had zichzelf beloofd dat ze niet lang weg ging blijven, ze kon haar lieve schatjes toch niet zolang missen. Het was fijn weer tussen de bomen door te lopen terwijl de zon patronen maakte op de aarde. Op weg naar haar favoriete ontmoetingsplek. Ze had veel goede herinneringen aan de Fourtrees. Aangekomen vertraagde ze tot ze aan het wandelen was. De poes ademde met diepe teugen in om haar ademhaling onder controle te krijgen. Verlangend keek ze naar de bomen, de neiging om haar klauwen in de schors te slaan en zichzelf naar de hoogste toppen te brengen was groot. Ze zag ook nog iets anders. Een rode vacht zat tussen de jonge blaadjes en de knoppen. Lightleaf kuchtte om haar aanwezigheid bekend te maken. 'Hallo?' zei ze aarzelend.