∆ [Commander ceremony] Trust yourself, because society always corrupt our confidence

Commander ceremony

A true leader doesn't lead it's pack but gets followed by those who respect

Hij verbaasde zich er elke keer weer over hoe zwaar een dode kat kon zijn. De grote wit/rode kater hing op zijn rug, de twee verschillend gekleurde ogen staarden leeg in de verte. Zijn eigen gitzwarte vacht wat roodgekleurd van zijn eigen en het bloed van Miles. De buikwond die Ripa hem toegebracht had was een litteken geworden, waar nog geen haar op terug was gegroeid. Er liepen twee diepe krassen over zijn schouder en er sijpelde ook bloed uit krassen in zijn wang. Al met al als je hem zo zag lopen, was het een angstaanjagende verschijning. Het lichaam van Miles zag er nog erger uit, het was duidelijk dat hij doodgebloed was door de hoeveelheid wonden op zijn lijf. Er lag een voldane blik in de groengele ogen van Claw terwijl hij terug naar het kamp sjouwde. Eindelijk had hij die vervloekte kater gevonden en een lesje geleerd voor het verwaarlozen van zijn taak. Hij had altijd geweten dat Miles alleen maar Lítill zou dienen, die twee waren altijd al zo close geweest. Zelfs zijn vader had tegen hem gezegd dat zijn moeder altijd benoemd had dat die twee nog een probleem konden worden. Zijn moeder had toen vast niet beseft hoe gelijk ze had en dat dat ook een probleem ging worden van haar zoon. Toen hij in het kamp aankwam smeet hij de dode kater van zijn rug, pal voor het muurtje. Hij sprong op het muurtje en ging zitten met een kil grimasje om zijn lippen.

In the end, Mothers are always right. No one else tells the truth

Pas na een tijdje liet hij een luidde miauw over het kamp klinken. Er was namelijk een klein probleempje. Hij had zijn eigen commander vermoord, maar dat betekende dat hij nou geen commander meer had. Maar hij had altijd geweten dat Miles vervangen moest worden, dat had hij altijd in zijn achterkop gehouden. Hij zorgde er voor dat hij nooit onvoorbereid was, daar was hij te gehaaid voor. “Miles is dood.” Begon hij simpel terwijl er een geamuseerde fonkeling in zijn ogen verscheen. “Ik heb hem eindelijk gevonden en hij kon niets anders doen dan het gevecht aan te gaan, uiteraard is hem dat fataal geworden.” Hij grinnikte zachtjes en liet zijn staart langs het muurtje hangen. Even liet hij zijn blik over de katten glijden terwijl de kilte terug kwam in zijn houding. “Dit zorgt natuurlijk wel voor een klein probleempje, een klein detailtje.” Zijn oren gleden langzaam in zijn nek terwijl er een fonkeling in zijn groengele ogen verscheen.

Always think at least two steps ahead

“Zira.” Zijn blik gleed naar de kattin. De kattin die hem altijd tegen de haren instreek die hem altijd kwaad kreeg, maar die had bewezen een goede member te zijn. Diep van binnen had hij respect voor haar, al was dat nooit aan hem te zien en zou dat ook nooit gebeuren. “Kom naast me zitten.” Hij knikte naast hem terwijl hij haar doordringend aanstaarde. Hij hield haar strak in de gaten om precies te zien hoe ze reageerde. Toen stond hij plots op en sprong van het muurtje af. “Wacht.” Hij liep met grote passen naar Miles lichaam toe en trok de commander tand van de halsband, met de tand tussen zijn kaken sprong hij weer op het muurtje. Hij maakte de tand vast aan haar halsband, waarbij hij expres zijn wang langs haar hals streek. Hij wist wat voor effect dat op haar had en hij speelde ermee. Toen richtte hij zijn blik weer op de Elite katten. “Vanaf nu is Zira jullie commander.” Hij liet zijn blik over de katten voor hem glijden. “Leer er maar mee leven.” Het grijnsje kwam terug om zijn lippen terwijl hij Zira aankeek. Hij wist dat ze het goed zou doen en ook al zouden ze waarschijnlijk vaak in de clinch liggen, ergens zag hij het als een uitdaging. Een uitdagend spel, want tjah daar hield hij nou eenmaal van.

Een slaperige blik stond in haar ogen toen ze een luide miauw hoorde, die zelfs in haar barn te horen was. Ze sloeg geïrriteerd haar poot over haar oren, en begon zich rustig uit te rekken. Pas toen de geur van Claw haar neusje bereikte was ze klaarwakker. Zira moest moeite doen niet al te snel de barn uit te lopen en toen ze hem daar zag staan, was ze toch wel even verbaasd. De zwarte kater zat onder de krassen en wonden, net zoals toen hij met Ripa gevochten had. Haar wenkbrauwen schoten omhoog bij zijn woorden. “Miles is dood.”
Dus, eindelijk had hij hem gevonden, hé? Na zijn o zo lange zoektocht had Claw zijn deputy gevonden. En vermoord. Er verscheen een kleine grijns op haar gezicht en onwillekeurig ging ze op haar tenen staan om het levenloze lichaam beter te zien. Miles was amper te herkennen, zo erg was hij verminkt. Haar rode ogen gleden naar Claw die het allemaal maar wat grappig leek te vinden. “Ik heb hem eindelijk gevonden en hij kon niets anders doen dan het gevecht aan te gaan, uiteraard is hem dat fataal geworden.” Hij grinnikte zachtjes, wat Zira deed opkijken. Hij is zo sexy als hij zo lacht, dacht ze in zichzelf en er verscheen een kleine grijns op haar gezicht. Net zo snel als zijn 'vrolijkere' uitdrukking verscheen was deze ook weer weg.
“Dit zorgt natuurlijk wel voor een klein probleempje, een klein detailtje.” Miauwde de kater en natuurlijk wist de elitekattin wat eraan zat te komen. Er moest een nieuwe commander gekozen worden. Haar ogen scanden de omgeving om haar heen. Allemaal kneusjes, was haar conclusie. Wie zou er gekozen worden om haar dit keer te leiden?
“Zira.” Haar kop schoot met een ruk omhoog en ze staarde naar Claw. Ah, mousedung. Had ze iets verkeerd gedaan? Haar hart begon sneller te kloppen en opeens leek het alsof ze een pijn op haar buik voelde, waar nu drie mooie littekens opzaten. Haar oren gleden afwachtend half naar achteren. “Kom naast me zitten.” Die woorden lieten het haar snappen. Oh. Oh. Een grote grijns verscheen op haar gezicht waarbij ze naar haar leider toeliep en naast hem op het muurtje sprong.
Ze draaide zich om, naar de menigte toe, en keek hen uitdagend aan. Há, hier zat ze dan. Het uitzicht was prachtig, ze kon eindelijk neerkijken op al die lelijke scharminkels en sukkels. Haar blik gleed naar Claw die haar blijkbaar de hele tijd aan had zitten staren en ze werd rood onder haar vacht. Toch deed ze dit niet van haar stuk brengen en ze knipoogde naar hem. “Wacht.” Miauwde hij en haar bruine kop ging automatisch ietsje scheef. Claw liep echter naar het lichaam van Miles en richtte zich op de halsband van zijn voormalige commander. Hier trok hij de tand eraf die alleen de commander droeg en haar verwarde uitdrukking was meteen verdwenen. Toen hij weer naar haar toekwam richtte ze haar kop dus ook op, zodat hij beter bij haar bruinrode halsband kon. De kater maakte de tand vast aan haar halsband en streek met zijn wang langs haar hals, wat haar warm maakte. Ze probeerde zo onzichtbaar mogelijk zijn kop weg te duwen.
“Vanaf nu is Zira jullie commander.” Oh, dat klonk zó goed. Eindelijk de ambitie. Eindelijk was ze hoger dan de rest. Een droom die ze al in de thunderclan gehad had, en die ze nu in de elite kreeg. “Leer er maar mee leven.” Klonk zijn stem en zachtjes grinnikte ze, waarbij ze hem aankeek - en hij keek terug met een grijns. "Vanwaar deze beslissing?" Miauwde ze zachtjes en ze staarde hem doordringend terug aan. Een grote grijs verscheen op haar gezicht toen ze bedacht dat Yu nu ook naar haar moest luisteren.

Er lag een ijzig kalme blik in zijn ogen terwijl hij terug staarde toen ze haar bek open trok. “Je hebt bewezen een waardig member te zijn Zira.” Zei hij zacht, zodat alleen zij het kon horen. “Het was niet meer dan logisch, als je je maar inhoudt om mij op mijn zenuwen te werken.” Hij likte even de haren op zijn borst glad, waardoor hij ook wat bloedspetters weghaalde. “En ik vind spelletjes nou eenmaal nogal amusant.” De uitdaging verscheen weer in zijn groengele ogen. Hij grinnikte zachtjes en stond toen op. “Dat was het.” Riep hij toen zodat iedereen hem weer zou kunnen horen. Zijn houding werd kil en strak, zoals ze hem gewend waren. “En laat iemand dat lichaam opruimen, voordat iemand zijn poten erover breekt.” Met die woorden sprong hij van het muurtje en liep naar zijn schuur. Zo, dat was dan ook weer geregeld. Zijn dochter zou het hem niet in dank afnemen en er zouden meerdere katten zijn die hun vraagtekens zullen hebben, maar er zouden er ook genoeg zijn die begrepen waarom Zira het geworden was. Zoals altijd dacht hij vooruit en dacht hij realistisch, hij deed nooit iets zonder een hele goede reden.

Ripa lag nog te slapen, Thunderclan zou er van langs krijgen vroeg of laat. Hij werd wakker door een luid gemauw, hij schudden het dauw van zich af en wiebelde kort met zijn oren. Het gemauw kwam van Claw, straks was er iets aan de hand met hem. Hij sprong op en lag nog in Barn 3 omdat hij nog steeds niet had bewezen om een echte Bloodclanner te zijn, de reputatie ging er wel omhoog door. Hij holde het hok uit waarna hij een grasveldje over stak, zijn rode ogen kleurden toen hij zijn leider op de muur zag staan. Het was dus niet zo belangrijk dat hij uit zijn stand moest komen maar bleef wel staan, hij zag meerdere katten staan. De stem van Claw hoorde je overal overheen, hij kon alleen het laatste horen. "Vanaf nu is Zira jullie commandant." Sprak de leider hard op, dus hij moest naar meerdere luisteren. Zijn blik keek serieus en even gromde hij lichtelijk, hij naar de kattin die vast verbaast en vereerd moest zijn. Hij knikte kort en zag hoe de zwarte kater naar de kattin toe liep en haar de tanden om deed, hij fluisterde iets in haar oor en zij sprak terug. Toen hij merkte dat ze klaar waren liep hij met langzame passen naar Zira toe, de Deputy van de Bloodclan. Hij keek nog met de serieuze blik die hij altijd had, "Gefeliciteerd." Sprak hij vriendelijk. De meeste katten zouden het erg vinden dat hun niet waren gekozen, hij niet. Hij was liever een slaaf dan een leider, dat zat gewoon in zijn genen. Hij grijnsde kort, "maar mijn respect en dienst moet je winnen." Miauwde hij. Wat hij met dienst bedoelde dat hij voor haar dingen ging doen, hij ontbloten zijn nagels en sprong naar achteren. Hij was niet zo op dat stil zitten, "ik wil het zien hoe je vecht." Sprak hij nog met zijn grijns. Het bloed van zijn vorige slachtoffers hing nog aan zijn mond, vele katten had hij al aangevallen en zelfs de Clan die hij zo haatten. Zijn vroegere vrienden, want ze beweerde dat ze zijn vrienden waren. Hij wist dat Claw misschien niet met deze beslissing eens was, alleen wilde hij bewijzen dat hij één een bloodclanner is en zal zijn en twee dat deze kattin een echte krijger kon zijn. Hij wist dat ze het was, alleen moest ze dat onder zijn ogen nog bewijzen..

Het was een bekende, diepe, miauw die zijn aandacht trok en ook die van vele andere katten. De bruine tabby, wel erg gegroeid sinds de miauw van Claw bij zijn apprentice ceremonie, kwam overeind en met een stille tred liep hij richting de verzamelde groep van katten. Zijn kijkers richtten zich tot de zwarte kater, die zoals altijd er nog fysiek gezond uitzag, geen enkel teken van een wankelijk in het rangensysteem. “Miles is dood.” Meldde hij, als eerste en Lecter zijn oren schoten wat vragend omhoog. Dood of .. vermoord? “Ik heb hem eindelijk gevonden en hij kon niets anders doen dan het gevecht aan te gaan, uiteraard is hem dat fataal geworden.” Zijn vermoeden werd bewezen, maar bij het lachen van de zwarte kat deed hij niet mee. Nee. Hij bleef koeltjes richting de leider kijken, milde interesse in zijn ogen. “Dit zorgt natuurlijk wel voor een klein probleempje, een klein detailtje.” Waarschijnlijk zouden vele katten nu geïnteresseerd hun oren hebben gespitst, maar hij bleef kalm. Nog altijd ontbrak er een halsband om zijn nek en dus zou er niets voor hem gebeuren. Het kon hem niet heel veel schelen wie er bevelen over zijn kop schreeuwde.
“Vanaf nu is Zira jullie commander.” Zijn oren hadden natuurlijk ook de geruchten gehoord, over de slechte relatie tussen Claw en Zira, dus ook hem, verraste dit wel een beetje. Dit paste niet in het hele plaatje van emoties. “Leer er maar mee leven.” Was het einde van het verhaal en als een beleefd clangenoot liep hij op de poes af en boog zijn kop kort voor haar. "Gefeliciteerd, Zira." Zei hij droogjes en liet een van zijn mondhoeken licht omhoog kruipen, maar dat was het ook.

Een ceremonie. Deze keer was ze ruim op tijd, dat was zeker. Haar vader zat op het muurtje, zijn gewoonlijke kille blik gleed over de katten heen. “Miles is dood.” Yu was een beetje verbaasd, maar aan de andere kant, kon ze dit niet verwachten? Die deputy deed haast nooit wat. “Ik heb hem eindelijk gevonden en hij kon niets anders doen dan het gevecht aan te gaan, uiteraard is hem dat fataal geworden.” Een kleine grijns verspreidde zich over haar gezicht. Goedzo, pa. Het was fijn dat het eindelijk was gebeurd. De elite zou groeien, een revolutie, allemaal door zijn leiderschap. Hij kon dit.

“Dit zorgt natuurlijk wel voor een klein probleempje, een klein detailtje.” Plots begreep de zwart-witte poes de reden. Dit was niet zo maar een mededeling. dit was een commander ceremonie. Yus hart klopte sneller. Wie? Wie? Wie zou er gekozen worden, dichterbij haar vader staan? Een ijzig gevoel overviel de poes. Nee. Nee. Dat kon niet dat mocht niet. “Zira.” Nee. NEE! Kom naast me zitten.” De young-one beet op haar lip om het niet uit te schreeuwen, haar ogen er niet uit te klauwen. Zo veel katten in de elite, en hij koos haar? Was hij op zijn hoofd gevallen?

Claw liep naar het levenloze lichaam van hun oude commander, en trok de hondentand er vanaf. Eersterangs zag Yu, hoe haar eigen vader, har bloedeigenvader, de enige die ze had vertrouwd, de tand vast maken. Zo dichtbij. Zo dichtbij. “Vanaf nu is Zira jullie commander.” Woede. Ze kookte van binnen, dit was niet klaar. Echt niet. “Leer er maar mee leven.” Liever ging ze dood.

Ze zag dat katten haar feliciteerden, ze zag haar vieze grijns. Zo klam als ze kon liep Yu op het duo af. Zo veel emoties raasde door haar heen, maar niet nu, niet nu. Nu moest ze een toneelstukje opspelen. Ondoordringbaar voor de kijker, maar haar vader zou het zo kunnen zien. "Gefeliciteerd." Mauwde ze formeel. Vervolgens keek ze even om haar heen. "Kan ik even wat vragen?" Haar stem was ijziger dan ze eigenlijk bedoeld had. De kattin wachtte even tot het rustig was, en verlaagde haar stem. "Ik wil met jullie praten. Beide. Morgen bij de ingang van het kamp, zonhoog." Onmiddellijk kwam ze wat meer omhoog, en plakte een glimlach op haar gezicht. "Wauw, bedankt! Nou, dan ga ik nu!" En weg was ze. Yu beende naar de tower, dit was een nachtmerrie. Haar grootste. Hoe kon hij dat doen? Hoe kon hij haar zo verraadden?

“Je hebt bewezen een waardig member te zijn Zira.” Was het simpele antwoord, en haar grijns veranderde ietwat naar een glimlach. Woohoo, ze had eindelijk iets goeds gedaan. Tenminste, daar leek het op. “Het was niet meer dan logisch, als je je maar inhoudt om mij op mijn zenuwen te werken. En ik vind spelletjes nou eenmaal nogal amusant.” Haar wangen verwarmden iets hierbij en ze keek hem met een are you kidding me gezicht aan.
"Gefeliciteerd, Zira." Klonk het opeens, en haar rode ogen gleden met tegenzin van Claw af waarna ze naar Lecter keek, een al wat oudere Young One. Ze grijnsde naar hem en likte haar lippen. "Dankje," miauwde ze, haar stem laag en rauw zoals altijd. "Gefeliciteerd." Zira keek op en zag Ripa staan. Haar wenkbrauw schoot omhoog bij zijn volgende woorden. "Maar mijn respect en dienst moet je winnen." Ze grinnikte zachtjes om zijn houding. Dacht hij nou echt dat hij haar wat kon maken? "Ik wil het zien, hoe je vecht." Miauwde hij vervolgens, en haar staart sloeg om haar poten heen. "Later," miauwde ze streng, ze wilde nog even genieten van dit moment waar iedereen haar aanbad en ze naast Claw zat.
"Gefeliciteerd." De stem van Yu was makkelijk te onderscheiden van iedere andere kat en haar rode ogen schoten triomfantelijk naar de wit met zwarte Young One, ook al lag er geen vijandigheid onder. Ze hadden een afspraak gemaakt, en daar ging ze de ander aan houden ook. "Kan ik even wat vragen?" De kilte in de stem van de jonge poes was niet te missen, ondanks hun afspraak, en Zira zuchtte overdreven, maar er verscheen een grijns op haar gelaat, waarbij haar tanden gevaarlijk fonkelden. Het was niet eens haar bedoeling om dreigend over te komen, het was een karaktertrekje die ze niet kon onderdrukken. "Ik wil met jullie praten. Beide. Morgen bij de ingang van het kamp, zonhoog. Wauw, bedankt! Nou, dan ga ik nu!" De omslag van toon in de stem van Yu bracht Zira even van haar stuk en verdwaasd knipperde ze. Nou, oké dan.

De spierwitte kattin had vanuit haar schaduw plek opgekeken toen de zwarte kater het woord nam. Inmiddels leek het alsof ze de oudste in het kamp was, maar dat betekende zeker niet dat ze té oud was voor het hele Bloodclan gebeuren. Een kleine glimlach was op haar gezicht verschenen toen ze merkte dat Claw een maar al te bekend lichaam bij zich droeg. Miles. De oude Commander van Bloodclan. Miles was nooit blij geweest met haar in de Elite, hij dacht waarschijnlijk alleen maar dat ze probeerde Lítill in te pikken. Een zacht gegrinnik klonk terwijl ze eraan terugdacht, maar al snel viel ze stil. Claw was aan het woord.

Hij draaide er niet lang op heen en plots werd Zira gekozen uit Commander. Ze haalde haar schouders op, ze kon de jonge kattin niet zo zeer, alleen toen ze haar eigen young-One probeerde te redden uit diens klauwen. Ze snoof zachtjes, maar knikte naar Zira toen ze haar blik wist te vangen. Daarna ging ze weer rustig verder met haar witte vacht te wassen.