What are you? And who are you?

Ripa sloop door het Thunderclan territory, zijn ogen staarde elke kant op. Waar kon hij weer is een kat aanvallen, oja Thunderclan. Wraak zal zoet zijn, hij wilde altijd met liefde aanvallen en katten verwonden alleen Thunderclan katten waren nog leuker. Om erge wraak te nemen tegen iedereen, hij tuurde over het hoge gras. Zijn lichaam voelde warm aan door het warme weer, geuren werden sterker hoe warmer. Zijn vacht voelde de wind door zijn lichaam heen, of zo voelde het. Hij zocht naar wraak, hij moest aanvallen. Zijn rode ogen deden pijn, hij had veel pijn. Ook raakte hij in de war laatste tijd, hij wist niks meer. Zoveel Clan katten die hem herkende, alleen maakte dat hem gek. Hij wist niet meer wat hij moest geloven, hij voelde de wind langs zijn oren gaan. De harde wind, voelde hij een paar keer langs zijn gezicht gaan. Het voelde naar iets wat hij eerder had gevoeld, hij schudden zijn hoofd. Hij moest Claw helpen om zijn doel te bereiken, Clans moesten bang voor de Clans worden. Hij hijgde even, steeds die terug blikken van vroeger maakte hem gek. Hij zwiepte met zijn staart, iedereen noemde hem Bonepaw. Wie was die Bonepaw, waarom noemt iedereen hem zo. Claw had verteld dat, dat zijn vroegere naam was maar dat wilde hij niet geloven en nu nog steeds niet.

~Eerste post Scarpaw

De leerling pakte de eekhoorn op in haar mond en trippelde verder door het bos. Het was leuk in de Clan. Het leven was soms wel zwaar, maar veel problemen waren er gelukkig niet. Ook was het grootste deel van de katten vriendelijk. Dat was ook een pluspunt. Er was iets dat haar een beetje dwarszat, echter. Een goede vriend van haar, Bonepaw, was op een dag verdwenen. Gewoon weg, geen spoor meer van te bekennen. En om eerlijk te zijn voelde Scarpaw zich eerst enorm verraden. Nu nog steeds, maar in het begin kon ze er echt niet mee omgaan. Plots hoorde ze geritsel in de struiken. Het kon niet door de wind komen, die stond de andere kant op. Scarpaw zuchtte echter en keek niet op. Ze keek vaak om zodra ze ook maar het kleinste geluid hoorde, in de hoop haar moeder of Bonepaw te vinden. Maar natuurlijk was dat onzin. Haar moeders lichaam was al lang geleden naast de rivier gevonden, en Bonepaw was waarschijnlijk ook dood nu. Een andere optie was onrealistisch.
Toch kon ze het niet laten. Eigenlijk was het meer een soort stomme gewoonte geworden. Ze draaide zich om, en beloofde zichzelf dat dit nu de laatste keer zou zijn. Ze kon haar gedachtegang echter niet afmaken, want precies toen verstijfde ze, de eekhoorn viel uit haar kaken op de grond. Met strak gespannen spieren staarde ze de struiken in, want daar had ze een bekende verschijning gezien. Een zachte grom ontsnapte uit haar keel. Niet per sé boos, eerder geschokt en verdedigend. Wat was de reden hiervoor? Wat moest hij?

En bovenal, hoe moet ik hier op reageren? Bedacht de poes terwijl ze haar tanden geschokt ontblootte.

Ripa sloop nog rond de Thunderclan territory toen de geur in zijn neus binnen drong, hij sloop daar naar toe. Alleen het was een tabby kattin, deze kende hij niet alleen zijn gevoel zei van wel. Hij sloop door de bosjes heen om voor haar te komen, hij staarde haar verward aan. Alleen wel strak, hij kende haar niet. Hij hoorde een grom, hij ging in verdedigingshouding en gromde ook streng. Hij had zijn bloederige klauwen ontbloot en zijn rode ogen staarde haar blauwe ogen aan, hij ontbloten zijn langwerpige tanden naar haar. Hij sloop rondjes om de kattin heen, ze had een prooi uit haar kaken laten vallen. Hij kende haar ergens van, uit zijn verleden maar hij wilde die gene niet meer zijn. Hij was nu Ripa, hij zou nu op haar moeten springen en haar vermoorde. Hij moest naar Claw luisteren zijn baas, zijn leider. Hij had hem immers gered van Thunderclan beweerde hij, alleen al die Clans mochten niet eens zijn naam weten dat hij Bonepaw was alleen de meeste wisten dat al. Iedereen sprak die verdomde naam naar hem uit, zijn staart zwiepte geïrriteerd in het rond. Er hing nog een bloederige geur om hem heen, hij had vele katten verwond. Hij was hier niet om spelletjes te spelen, nog steeds liep hij rondjes om haar heen. Grommend, staart zwiepend. Hij siste naar haar, hij had zijn lange klauwen uit geklapt en er waren vele wonden bij gekomen. Vele littekens die zijn lichaam sierde, zij had ook littekens maar de geur was Thunderclan. Hij bleef rondjes om haar heen lopen, straks zou hij zijn pas kunnen versnellen en haar aanvallen tot er een terug blik te voorschijn kwam. Deze keer zonder geluid, hij was aan het praten met een zwart witte poes tot de gelittekende kattin kwam en boos reageerde. Hij rende achter haar na, het leek dat hij haar niet meer terug kond vinden. Hij schudden zijn hoofd. Urg, al die leugens van Clan katten met al hun geloven.

De kater voor haar ging in een verdedigende positie staan en had zijn klauwen uitgeschoven. Scarpaw brak los uit haar geschokte trance en deed plotseling een stap naar voren. Ze trok haar klauwen uit hun hulzen en haar vacht sprong overeind. Met een scherpe blik in haar ogen siste ze 'Wat denk je wel niet wat je hier aan het doen bent, Bonepaw?' Ze zwiepte intimiderend met haar staart. 'Hoe durfde je?' Haar ijsblauwe ogen hield ze strak op de indringer gericht. Waarom was dit gebeurd? Waarom was hij weg gegaan en had hij niets meer van zich laten horen? Waar was de droom die ze vroeger hadden gehad, om samen hun leerlingentijd af te maken, omdat ze beiden hun ouders waren verloren? Toen ze hem per ongeluk verwondde maar hij zei dat het niet erg was?
Scar tilde haar poot op en wees met haar klauw naar het litteken op zijn voorhoofd. 'Betekende dat nou helemaal niets voor jou?' riep ze in woede.

-Drama *cough*

Ripa sloop rond, hij liep in sluip houding. Zijn lichaam stond niet stil, hij moest nadenken hoe hij haar zou aanvallen. Ze deed een stap naar voren en ontbloten haar klauwen, hij keek haar verward aan. Maar nog steeds van plan om aan te vallen, ze stond in de verdediging. Hij keek haar aan in haar ijzige blik, ze keek hem strak aan en begon een sissend geluid uit haar keel te ontsnappen. 'Wat denk je wel niet wat je hier aan het doen bent, Bonepaw?' Sprak ze streng en staarde hem strak aan, hij liep nog steeds rond haar alleen ze vervolgde haar woorden. 'Hoe durfde je?' Vervolgde ze toen, haar ijsblauwe ogen hield hem in de gaten, hij hield haar in de gaten. Hij staarde haar strak aan en reageerde niet, alleen met een grommend geluid. Waarom deden elke Clan kat dat vertellen zijn naam alleen bleef alles door zijn hoofd spoken, de kattin tilde haar poot op en wees met haar klauw naar het litteken op zijn voorhoofd. Hij keek verward aan, waarom wees ze naar zijn litteken. Hij wist niet eens hoe hij dat had gekregen, 'Betekende dat nou helemaal niets voor jou?' Vroeg ze met open ogen. Hij staarde haar aan, verward. Wat bedoelde ze, hij staarde haar aan met open ogen. "Wat bedoelde?" Siste hij kwaad, zijn ogen waren versmald. Zijn lichaam kon hij voelen trillen, wat was dit gevoel..

Scarpaw drukte haar oren steeds meer naar achteren, in haar nek. Ze begon langzaam rond de ex-ThunderClanner te circelen, de afstand tussen hen bleef precies hetzelfde. Met elke stap bleef ze haar blik nog op hem houden, zichzelf te dwingen om te accepteren dat deze kat, een kat de ze altijd al vertrouwde, zijn eigen Clan had verlaten en verraden. Het was zo'n abstract idee, het kon gewoon niet de waarheid zijn. En toch was het zo.
"Wat bedoelde?" siste Bonepaw, die zeker veel naar rogue en twolegplace rook. Scarpaw wist bijna zeker dat ze verwarring in zijn stem hoorde. Normaliter zou ze een beetje nerveus of bang zijn om zo agressief tegenover een kat te staan, maar nu voelde ze niets dat daar ook maar een beetje bij in de buurt kwam. 'Wat ik bedoel? Dat weet je heus wel! Wij hadden de afspraak gemaakt om samen te vechten! Samen te trainen! Wij zouden grootse krijgers worden! Maar nee, wat doet meneer? Zijn eigen Clan, zijn geboorteplaats verraden, inclusief alle katten die van hem hielden.' Beet ze hem toe. 'Wat bezielde jou?'

Ripa staarde de gelittekende kat vreemd aan, helemaal toen ze kwader en kwader werd. 'Wat ik bedoel? Dat weet je heus wel! Wij hadden de afspraak gemaakt om samen te vechten! Samen te trainen! Wij zouden grootse krijgers worden! Maar nee, wat doet meneer? Zijn eigen Clan, zijn geboorteplaats verraden, inclusief alle katten die van hem hielden.' Beet ze hem toe. 'Wat bezielde jou?' Vervolgde ze. Hij staarde haar strak aan en zette stappen naar haar toe, zijn tanden ontbloot en klaar om haar in stukken te hakken. "Mijn Clan liet mijn achter, het enige wat me boeide is Nu Claw mijn leider en geen stomme kattin als jij!" Siste hij kwaad, hij haalde zijn kin op en liep nog een stuk dichter naar haar toe. Hij zou haar nu bij haar nek kunnen krabben, Hij duwde zijn kop tegen haar kop kwaad aan. Hij gromde ruig, "en als jij ooit nog die verdomde naam zeg dan zorg ik dat jouw benen er niet meer zijn!" Sprak hij en draaide zich om en liep rustig weg. Die kattin was gestoord, die kattin was niet goed bij haar hoofd. Ze had het vast over een ander, hij kende haar niet eens. Ze had haar nog nooit gezien alleen in die terug blikken, als een kwade gekken kattin. Urg, waarom wilde hij haar vroeger ook al weer kennen.

Scarpaw siste luid en spande de spieren in haar klauwen aan, klaar om de oren van de kater tot lapjes te rijten. "Mijn Clan liet mijn achter, het enige wat me boeide is Nu Claw mijn leider en geen stomme kattin als jij!" De tabby kattin lachte spottend. 'Laat me niet lachen! Jij laat je leiden door een zwakkeling als hij? Man wat ben jij laag gezakt' ze stond wat rechter omhoog en schraapte haar nagels over de bladergrond. De kater kwam zogenaamd dreigend dichterbij, maar ze nam rustig een paar stappen terug. "en als jij ooit nog die verdomde naam zeg dan zorg ik dat jouw benen er niet meer zijn!" Een lach ontsnapte uit Scarpaw's keel, opnieuw. 'Oh meen je dat? Volgensmij onderschat je me dan echt. Luister eens, jij bent hier, een fragiel mager scharminkel. Ik heb hard getraind sinds jij bent verdwenen, dat je dat maar even doorkrijgt. Jij mag dan bloed aan je klauwen hebben, maar ik ben twee keer zo geoefend als jij.' Spotte ze. De kater begon weg te lopen. Zachtjes sloop de poes dichterbij, tot ze zich afzette van een dikke tak en op zijn rug belandde. Ze liet haar klauw over zijn gezicht krassen terwijl ze zich in zijn vacht vastbeet.

De kater keek haar strak aan, hij had geen zin om met haar te praten hij wilde weg gaan. 'Laat me niet lachen! Jij laat je leiden door een zwakkeling als hij? Man wat ben jij laag gezakt' Beledigde ze hem, hij negeerde dat en liep meer weg van de kattin. Haar boeide hem niet, hij kende haar niet eens laat staan. Ze lachten al gestoord, hij mocht haar niet. Geen enkel ding wat ze zei gaf hem een goed gevoel, 'Oh meen je dat? Volgens mij onderschat je me dan echt. Luister eens, jij bent hier, een fragiel mager scharminkel. Ik heb hard getraind sinds jij bent verdwenen, dat je dat maar even doorkrijgt. Jij mag dan bloed aan je klauwen hebben, maar ik ben twee keer zo geoefend als jij.' Spotte ze, hij rolde met zijn ogen. Nope dat was hij niet, hij kneden met zijn klauwen in de grond. Hij had katten vermoord en hij had enorm veel spieren, hij was massiever geworden dan eerst. Zij leek vergeleken hem maar een Kittypet, hij had katten vermoord en zij vast niet. Hoe kon zij denken dat ze zoveel kon vergeleken hem, hij had enorme klauwen. Hoe durfde ze dat trouwens tegen hem te zeggen, zwakkeling. Hij hoorde hoe ze op hem af gerend kwam en naar hem toe sprong, oké nu lag ze op zijn rug. Gefeliciteerd dat doet elke kat, hij gooide zich op zijn rug en probeerde haar op de grond te pinnen om haar strak tegen de grond te houden. "Ik ken jouw niet eens, waarom probeer je het nog." Sprak hij waarna hij haar kwaad aan keek en naar achteren sprong. Ze had hem gebeten, alleen vergeleken zijn dichte vacht deed hem het weinig. Wonden deden hem niks, alleen dingen in de gedachten zouden hem zwakker maken. Het maakte hem niet uit hoe hij thuis kwam, "wordt is ouder." Sprak hij. Iets in hem zei dat hij haar niet dood wilde en ook niet tegen haar wilde vechten, iets in zijn gevoelens huilde. Iets in zijn gevoelens wilde haar niet los laten, hoe kon hij ooit tegen haar vechten. Hij kende haar niet, alleen voelde hij al zoveel pijn door wat er net was gebeurt. Zijn lichaam trok strak en hij kreeg een terug blik, ze deden samen een spel tot ze schrok en haar klauwen naar hem uit haalden. De pijn over zijn oog, zijn litteken. Hij wreef met zijn poot met open ogen over zijn litteken, hij hoorde zijn woorden. Dat het niet uit maakten, hij keek naar zijn poten verward.

Zoals verwacht rolde de kater om en probeerde haar op de grond te drukken. Ze gaf hem echter een harde schop en sprong snel weer overeind. "Ik ken jouw niet eens, waarom probeer je het nog; word eens ouder!" zei de kater tegenover haar. Opeens werden de ogen van de kater glazig, alsof hij een of andere spastische aanval kreeg. Scarpaw deed onwillekeurig een paar stappen dichterbij, op haar hoede. Wat was dit nou weer voor een domme tactiek? Was het de bedoeling dat ze medelijden zou voelen? Nou, dan was dat zeker niet gelukt. Wat moest dit mormel hier, met zijn slappe gedoe? Ze drukte dreigend haar kop tegen die van de kater aan. Bijna moest ze weer terugdenken aan vroeger bij deze actie, maar al snel kwam de pijn die ze had gevoeld bij zijn verraad weer omhoog borrelen in haar geheugen. 'Doe eens normaal, for Starclan's sake! Houd verdorie eens op met dit gedoe, je weet heus wel wie ik ben; ik ben Scarpaw!' riep ze uit. Scarpaw, dat was wie ze was. Niet moeilijk te raden zelfs voor een vreemdeling, heus. Het was al duidelijk genoeg te zien aan haar lichaam dat haar naam zoiets was geweest.

Hij staarde naar de grond, helemaal toen ze begon. Haar stem, iets herkende hij. 'Doe eens normaal, for Starclan's sake! Houd verdorie eens op met dit gedoe, je weet heus wel wie ik ben; ik ben Scarpaw!' Riep ze, ze stond heel dichtbij bij hem. Hij staarde naar de grond en kneep zijn ogen samen, alleen haar naam Scarpaw toen schoot alles hem te binnen over haar. Scar het spijt me! Kom terug! Schreeuwde hij in zijn gedachten, zijn ogen hij wist alles weer over haar. 'Weet je als het sneeuwt dat wil ik er door heen rollen samen met jouw.' Klonk weer in zijn gedachten, toen was hij kitten. Hij had geen litteken, 'Ja! Het is bijna leafbare... Wauw, misschien zijn we dan wel apprentices? Dan kunnen we buiten het kamp in de sneeuw spelen!' Antwoorde de kattin in zijn gedachten. Hij werd verward en greep zijn hoofd vast, alles kwam terug van hem en haar. Hoe ze met elkaar om gingen, dat zij hem het litteken had gegeven. Alles van hun tweeën kwam terug, toen ze het litteken had gemaakt. Ze sprak tegen hem en was helemaal in schok, hij stelde haar gerust met deze woorden: "Niet bezorgd zijn, het is niet jouw schuld," merkte hij op. 'Ik heb teminsten iets om aan onze vriendschap te denken.' Hij keek de kattin voor hem aan, nog steeds verward. Hij zag haar aan komen toen hij met een andere kattin lag, ze was kwaad. Hij begreep ook waarom, "Het spijt me... Het spijt me van alles.." Sprak hij wazig. "Ik heb een stomme fout gemaakt toen jij me zag met die zwart witte kattin, het spijt me enorm." Zei hij daarna. Hij legde zijn oren naar voren, hij voelde zoveel schuld gevoel. Zoveel pijn door zijn lichaam, zoveel. Hij draaide zich met een ruk om, hij zou naar Claw terug moeten. Hij kon beter ergens in de Bloodclan een eigen plaats vinden, hij voelde zich zo verkloot.

Onderwerp: Re: What are you? And who are you?