Making my very own nest!

Met grote nieuwsgierige ogen staarde Minnowpaw de apprentice den binnen. Bladeren streken langs haar gevlekte kopje heen en haar amberkleurige ogen waren groot en nieuwsgierig. Dit was dus die befaamde apprentice den waar al zoveel generaties apprentices hadden geslapen, het was gewoon bijna te wonderbaarlijk om voor te stellen voor de jonge apprentice. Nog niet zo lang geleden had ze haar mentor aangewezen gekregen, en natuurlijk haar apprentice naam ontvangen. Ze was van Minnowkit naar Minnowpaw gegaan en dat was ook flink wennen. Ze refereerde nog steeds naar zichzelf als Minnowkit soms. Nou ja... Dat deeed ze eigenlijk nogal vaak, nog steeds. Ze was nota bene nog niet zo lang Minnowpaw, dus zo veel gaf het toch ook niet? Haar moeder had haar een lieve mentor gegeven, en dat hielp ook ten zeerste. Ten minste, hij zag er vriendelijk uit en ze had gehoord dat hij heel dapper was. Dus, dat moest toch wel los lopen? Of tenminste, ze hoopte dat dat het deed.

Uiteindelijk zette ze een stap naar binnen, de grond leek te veranderen onder haar delicate nog kittenzachte pootkussentjes, het werd een stuk gladder en zachter onder haar
pootjes. Dat was eigenlijk best fijn, het maakte deze plek wat meer vertrouwd, net zoals de nursery was. Dat gaf haar toch iets meer moed om de volledig binnen te stappen. Eventjes hadden haar amberkleurige ogen nodig om aan het halfduister te wennen, maar niet lang. Het zag er eigenlijk best wel gezellig uit, steeds meer hoe langer er ze naar keek, ze had eigenlijk best wel zin om hier te gaan slapen. Gezellig met de anderen! Ze ademde eventjes diep in, ze snoof de lucht op. Ja, er hingen hier allemaal bekende en vertrouwde geuren. Als ze zich niet vergiste, rook ze zelfs nog vaagjes haar mentor, Graystripe, Shadowrose en nog andere warriors ruiken. Maar dat was niet raar, zij hebben hier ooit ook geslapen. Nu ging zij hier dus ook slapen, en maar ze moest eerst een nest bij elkaar schrapen. Voorzichtig begon ze wat mos bij elkaar te neuzen, maar makkelijk ging het niet...

(gemaakt op de iPad, kan dus kort zijn :'))

Dotpaw had een zware, maar leuke dag achter de rug. Ze was Apprentice geworden, en dat niet alleen. Ravenwing was als Deputy afgetreden en Fireheart had hem opgevolgt. Dotpaw mocht nu dan wel een Apprentice zijn, maar ergens in haar zat nog een kleine kitten verscholen. Enfin, vanochtend was ze nog een kitten geweest. Zonder dat ze het doorhad liep Dotpaw naar de Nursery, maar ze corrigeerde haar poten net optijd. Lachend draaide zich om en liep naar de Apprentice den, dat was nu haar nest. Het zou nog wel even wennen worden. Verscholen tussen de Elders- en Warriorsden in lag hij dan: de Apprentice den. Al vele generaties Warriors hadden hier geslapen, zoals Bluestar, haar ouders, iedere Warrior van heel de ThunderClan. Ze lichtte haar kopje op. Het was een mooie, maar bewolkte dag geweest. Ze liet de lucht en het kamp achter zich en stapte fier de Apprentice den in. Voor de eerste keer in haar leven..

Aan het begin van de den was het nog lekker warm, omdat de zon dat stuk kon bereiken. Maar hoe meer je het einde van het nest naderde, hoe kouder het werd. Hier en daar lagen kleine bedjes bij elkaar geschraapt mos. Was het de bedoeling dat je dat zelf deed? Dotpaw keek haar ogen uit. Deze den was gegraven door katten die al vele manen, jaren, dood waren. Dit hol had een grote geschiedenis. Wie weet wat zich hier allemaal heeft afgespeelt. Vergeleken met deze den was de Nursery een mietig holletje. De kattengeuren hingen overal. Van de Apprentices van nu, maar ook van die van heel lang geleden! Ze rook bekende geuren, van katten die ze nu als Warrior kende. Er hing ook een verse geur die ze eigenlijk nu pas opmerkte. Niet eentje van voor vanochtend, maar van een poes die hier nu aanwezig was! Dotpaw was niet goed in geuren, dus ze herkende de persoon niet meteen. Maar hoe meer ze het spoor volgde, hoe sneller ze erachter kwam wie het was: Minnowpaw! Ze was bezig met het bijelkaar schrapen van een nestje, maar zo te zien verliep dat moeizaam. "Hallo Minnowpaw!" begroette ze haar mede-apprentice, "zal ik even helpen?" ze ging alvast op zoek naar mos voor zichzelf en bracht gelijk iets voor Minnowpaw mee. Hier en daar waren vochtige plekjes. Het mos dat daar groeide was lekker lang en zacht. Ze schraapte het van de wand en legde het op een hoopje. Het ging maar in kleine beetjes, maar het schoot wel redelijk op. Het hoopje mos legde ze in de buurt van Minnowpaw en legde het zacht neer. Tevreden ging ze liggen, maar ze werd gelijk in haar rug geport door uitstekend mos en wat kleine twijgjes. Zuchtend stond ze op. Ze stampte het mos iets platter en sprijdde het uit. Terwijl ze ging liggen dacht ze spinnend: dit wordt mijn nest.

~ Mag ik? Zit ook op de iPad, excuses :3

{Sorry voor de late reactie^^;}

Waarom ging een nest maken zo moeilijk? Dat was ze niet gewend! Haar mama of een andere moederkat maakte meestal haar nest voor haar.. Wat raar was dit, het leek altijd zo makkelijk vanaf een afstand. Maar dat was waarschijnlijk ook wel het sleutelwoord, het leek heel erg makkelijk. Maar goed, een nest had toch ook wel een speciale vorm.. Het moest wat dunner zijn in het midden, of niet dan? Zo zagen haar nesten er meestal uit. Ze fronste eventjes terwijl ze nadacht over het architectonische wonder genaamd een nest, dat heel erg makkelijk te maken leek, maar dat toch niet was. Wat waren nesten verraderlijk! Naja, ze ging het nest toch niet laten winnen, of niet dan? Ze bekeek naar wat ze allemaal al had om een nest te maken. Ze had het mos, en de takjes, of niet dan? Maar alsnog, ging ze eventjes kijken of dat echt zo was. Ze porde in het mos met haar zachte, witte pootje. "Mos.. Check," Miauwde ze, een vrolijke ondertoon. Daarna keek ze zoekend in het rond, waar had ze de twijgjes gelaten? Daarna viel haar blik op de twijgjes, "Twijgjes! Check!" Miauwde ze met een vrolijke glimlach.

Maar ja, uit de twijgjes en het mos, moest nog een nest komen. En hoe ging dat? Ze wierp eventjes een steelse blik om de nesten naast haar, hoe waren die dan gemaakt? Eventjes had ze de neiging om ze aan te raken. Maar toch, dat durfde ze niet. Wat als ze ze kapot maakte? En trouwens, wie weet waren de nesten wel iets heiligs voor de oudere apprentices... Nee, dat risico wou ze niet nemen, dat zeker niet. "Hallo Minnowpaw!" Klonk er ineens achter haar. Minnowpaw spitste haar oren, en meteen wierp ze een nieuwsgierige blik achterom, wie sprak er tegen haar? "Oh hoi Dotpaw!" Miauwde Minnowpaw vrolijk terug, een vriendelijke glimlach om haar gezicht toverende. Zou Dotpaw al een nest hebben gemaakt? Vast wel, Dotpaw was vast wel zo snel. Maar ja, niet dat zijzelf dom was, nee dat zeker niet! Ze had gewoon de tijd genomen om met de andere apprentices te spreken. "Ja, hulp zou welkom zijn," Miauwde ze met een onschuldige grijns, maar toen ging Dotpaw een nest voor zichzelf maken. Wat was dat nou voor een redenatie? Minnowpaw hield haar hoofd even scheef, maar ging Dotpaw dan maar imiteren met hoe ze een nest maakte. Voorzichtig klopte ze het mos bij elkaar, en stampte ze het daarna weer in elkaar, zodat het luchtig werd. Uiteindelijk kon ze spinnend neerdalen in haar eigen nest. "Het is gelukt!" Miauwde ze vrolijk.