River of blood

In haar eentje naar de grenzen zou haar niet zijn aangeraden, maar ze was gewoon nieuwsgierig en wou graag eens een kittypet ontmoetten. Zien of ze echt zo dik waren als haar verteld was in de nursery. Lucidpaw trippelde door terwijl ze elk geluidje en elk geurtje in zich opnam. Waar o waar was die kittypet?

OOC: Eerste post voor Alexis

Een gaap verliet haar mond terwijl Alexis wat lui op de grond lag. Haar amberkleurige ogen keken naar de lichte hemel boven haar. Het was nog maar ergens in de ochtend, maar ze verveelde zich te pletter. Ze besloot om dan maar wat rond te gaan lopen. Ze stond op, likte gauw over haar borst en begon daarna te rennen. Terwijl ze aan het rennen was ving ze een geur op van RiverClan. Ze besefte zich dat ze zich op de grens bevond van de vier Clans en dat ze naar de RiverClan neigde te gaan. Ze zag verderop ook een kat. Zo te zien was het een jonge Apprentice en even schoten haar gedachten naar de Apprentice die ze niet zo lang geleden had vermoord in de ShadowClan. De drang om de Apprentice alleen te laten was minder groot dan de drang om hem te treiteren. Of haar. Langzaam kwam ze dichterbij en ontblootte haar klauwen. Ze wist dat alleen al de reputatie van BloodClan de meeste Apprentice’s de schrik op het lijf joeg. Maar ze was niet van plan om aan te vallen. Nog niet. Ze boog zich lichtelijk naar de grond en sloop daarna op de Apprentice af. Ze zette haar verstand en de schuldgevoelens op nul en dacht alleen nog maar aan het feit dat ze nu tot de BloodClan behoorde. ‘Wel wel,’ sprak ze kil. ‘Wie hebben we hier?’ Ze kwam overeind en keek de poes aan. ‘Niet zo slim om in je eentje naar zo’n gevaarlijke plek als deze te gaan, wel dan?’ Haar amberkleurige ogen schoten fel naar de poes toe en ze ging op haar gemak zijnde zitten.

Lucidpaw keek nieuwsgierig om zich heen terwijl ze opzoek was naar een Kittypet. Misschien kon ze de Kittypet laten schrikken, of iets dergelijks. Bij het horen van een stem, was het echter zijzelf die schrok. ‘Wie hebben we hier?’ Haar haren gingen recht overeind staan toen ze naar een oudere poes keek. Meer dan het dubbele van haar eigen leeftijd. ‘Niet zo slim om in je eentje naar zo’n gevaarlijke plek als deze te gaan, wel dan?’ Lucidpaw vernauwde haar ogen. De kat rook naar twolegplace, maar zag er niet uit als een Kittypet zoals ze beschreven werden. Bloodclan? Ze had er van gehoord, dat zij ook katten waren in twolegplace. Ze waren gevaarlijk, dat wist ze ook. Wat ze ook wist, was dat ze een hekel hadden aan clankatten. Shit. "Euh, eh... Je-je bevindt je op Riverclan territorium... Je-je mag hier niet zijn!" Probeerde ze, haar oren naar achteren vouwend. Shit, ze kon nog niet eens zo goed vechten. En nu?

Bearpaw liet zich zakken. Hij wiebelde met zijn kont in de lucht terwijl hij probeerde een juiste hoek te vinden om de eekhoorn voor hem te vangen. Een eekhoorn! Hij was net iets te enthousiast bezig met 'kontschudden' waardoor de eekhoorn wegliep. Bearpaw ging er met een mokkend gezicht achteraan, misschien kon hij de eekhoorn nog wel vangen. Bij die gedachte klaarde zijn 'grumpy face' weer helemaal op. ‘Niet zo slim om in je eentje naar zo’n gevaarlijke plek als deze te gaan, wel dan?’ Hij stopte met rennen en botste bijna tegen Lucidpaw. Oeps. Hij schatte de situatie even in. Enge kattin met Lucidpaw. "Euh, eh... Je-je bevindt je op Riverclan territorium... Je-je mag hier niet zijn!" Hij kwam achter de poes tevoorschijn. -Correctie: de mooie poes...- "Ha, hier ben je..." Hij keek even naar de poes. "Fout ingeschat, want nu is ze niet meer alleen. We waren trouwens op patrouille." Hij klonk niet boos en ook niet bang, want hij kon alleen maar vrolijk zijn. Een grote glimlach was dus ook te zien op het gezicht van de kat.

Een sterk gevoel van voldoening schoot door Alexis heen toen ze zag dat het poesje bang leek te zijn voor haar. Normaal gezien zou ze medelijden hebben gevoeld, maar ze liet het niet toe. Ze liet haar zwakke zelf niet toe. Ze wilde haar duistere kant tonen en zo te zien bleek dat goed te lukken. Het leek er echter niet op dat de poes haar geur meteen kon plaatsen, dat zag ze wel aan het bewegende neusje en het gezicht daarbij. Jammer. Maar misschien zou ze het wel beseffen in een later stadium, als het al te laat was. Ze schaterde het uit bij haar woorden. ‘En wat denk je er aan te doen? Mij wegjagen, misschien?’ vroeg ze lichtelijk geamuseerd. Haar pupillen verwijdden zich kort toen een tweede kat erbij kwam, maar ook deze leek nog maar een Apprentice te zijn. Niets dat ze niet aankon, hoewel ze nu wel wat voorzichtiger moest zijn. Er moesten er zeker niet meer aankomen. Ze fronste haar wenkbrauwen toen ze een vrolijk antwoord kreeg van de kater. ‘Patrouille?’ Even klonk haar stem dromerig. Ze ging vroeger ook vaak op patrouilles met haar mentor. En dan was ze altijd trots als ze iets ving. Maar een patrouille wilde ook zeggen dat er meerdere katten waren, want er waren geen Warrior’s die zo stom waren om Apprentice’s alleen op patrouille te laten gaan. Oh well. Tot die tijd kon ze best nog wel wat lol hebben met hun, toch? Ja. ‘Ik geloof er helemaal niks van,’ zei ze kil tegen hem. ‘Naast jullie ruik ik verder geen geuren.’ En dat was waar. Tenzij ze goed verborgen zaten, rook ze niet direct andere geuren dan die van hun. En die vieze visgeur van de RiverClan natuurlijk. ‘Bah. Jullie Clankatten stinken,’ snauwde ze. Ze kwam ietsje dichterbij, maar dat was vooral om het poesje bang te maken. Zij leek een leuker slachtoffer te zijn dan de kater.

Waarom had ze toch zo het gevoel dat ze zichzelf in de stront had gewerkt. Aan de poes kon ze zien dat het geen lieverdje was, zeker niet. Daarnaast zag ze er sterk, gespierd, snel en lenig uit. Het kon positief zijn, maar niet als het tegen haar gebruikt zou worden, dat idee had ze echter wel. ‘En wat denk je er aan te doen? Mij wegjagen, misschien?’ Vroeg de poes. Het beetje dat ze kon reuken, probeerde ze te plaatsen. Maar deze geur kende ze niet, ze kon het niet plaatsen. Wat had ze een hekel aan geuren, het verwarde haar alleen maar meer, dat omdat ze er gewoon niks aan had. "De warrior-code vraagt van mij te doen wat ik kan om een indringer te verjagen. Dat zal ik dus doen..." haar stem stierf weg, de angst was volop merkbaar aanwezig. Ze had er niks aan. Wat kon ze doen? "Maar... wil je alsj..." haar woorden werden onderbroken. Haar held was gearriveerd. "Ha, hier ben je..." Dat was Bearpaw. Echter had ze niet het idee dat ze samen veel sterker waren, puur omdat Lucidpaw nog niks had geleerd op het gebied van vechten. "Fout ingeschat, want nu is ze niet meer alleen. We waren trouwens op patrouille." Ohja? Ze wou het bijna hardop vragen, maar deed het niet. Ze vermande zichzelf. Beter ging ze zichzelf wat sterker en zekerder opstellen. Dat kon hun enige echte kans zijn! "Ga weg, want ons patrouille bestaat uit meer dan alleen wij. Apprentices worden namelijk niet zonder warrior begeleiding er op uit gestuurd!" Haar stem stotterde wat van zenuwen, maar ze hoopte dat het niet al te opvallend was. Alsjeblieft, laat er ook echt een warrior in de buurt zijn!

‘Ik geloof er helemaal niks van,’ zei ze kil tegen hem. Hij spitste verbaasd zijn oortjes. Die kat klonk niet vriendelijk, net zoals Bonepaw... ‘Naast jullie ruik ik verder geen geuren. Bah. Jullie Clankatten stinken,’ Hij wilde niet achteruit deinzen, maar de gedachten aan de klauwen in zijn haren deden hem wel trillen. "Ga weg, want ons patrouille bestaat uit meer dan alleen wij. Apprentices worden namelijk niet zonder warrior begeleiding er op uit gestuurd!" Hij deed alsof het getril door de kou kwam en zette zijn haren op. De apprentice leek nu nog meer poeffie. Hij knikte heftig bij de woorden van Lucidpaw. "Ik weet waarom je niemand ruikt. Hij keek de Bloodclanner boos aan. "Smoketongue is waarschijnlijk aan het jagen en Quietfoot komt er waarschijnlijk aan, ze noemt niet voor niets Quietfoot en de wind staat naar onze kant gedraaid dus kun jij lekker niets ruiken." Hopelijk ging de zilvere -mooie- poes mee in zijn verhaal.

Een verbaasde blik gleed in haar ogen toen ze het tafereel voor zich opnam.
Er waren twee bekende apprentices - de één was namelijk haar zus, en de anderen was de gossip van het kamp, hij was degene die aangevallen was - en een onbekende kat die haar niet aanstond. De onbekende poes had maar een arrogante houding, iets wat Sever meteen al niet beviel. En dan was er ook nog het feit dat ze rook naar niet-riverclan. Wat was die geur ook alweer? Sever was het even vergeten. Misschien rogue, of zoiets.
Haar gele ogen schoten naar haar zusje en glimlachte. "Hey," miauwde ze tegen die waarna ze haar gele ogen op de niet-riverclanner liet vallen. "Wat doe jij nou hier?" Vroeg ze verbaasd, en staarde heel sarcastisch naar de grond voor haar en daarna naar de poten van de ander. "Ik dacht toch echt niet dat dit jouw gebied was, hoor." Miauwde ze vervolgens heel brutaal maar op een onschuldige toon. Een grijns verscheen op haar gezicht. Ook al waren de andere twee nog maar gloednieuwe apprentices, ze konden de vreemdeling wel aan met zijn drieën.

Het hoefde niet lang te duren voordat ze een overzicht had van de katten voor haar. De poes was onzeker en zo bang als iets. De kater probeerde stoer te doen, maar stiekem stond hij ook wel te trillen bij het idee dat ze hun zou aanvallen. Dit was het enige moment waarop ze een beetje genoot van het feit dat ze van de BloodClan kwam. ‘Ach, ga toch weg,’ snauwde ze tegen de kater. ‘Er zijn helemaal geen Warrior’s onderweg. Dat kan zelfs een blinde kat van je vriendinnetje haar gezicht lezen.’ Ze schrok op toen er nog een derde Apprentice bij kwam en even begon ze te twijfelen. De eerste twee katten leken erg onervaren, maar deze leek al wel wat ouder en ze wist niet of ze drie Apprentice’s tegelijkertijd aankon. Plus als ze te gewond raakte, zou ze voor zichzelf moeten zorgen omdat Claw had gezegd dat katten die zichzelf niet konden redden geen waardig lid van de Elite mochten zijn. Ze bewoog met haar oortjes toen de derde kat haar brutaal aansprak en ze fronste even met haar wenkbrauwen. Die had pit. Ze vond haar dan ook meteen de leukste van de drie. Ze deed haar een beetje aan haarzelf herinneren als er een indringer kwam in de ShadowClan en zij moest die weghouden. Dan begon ze meestal ook met brutale praat. ‘Ik ben hier gewoon even op wandeling. Mag dat niet?’ vroeg ze al even brutaal terug en haar amberkleurige ogen fonkelden uitdagend naar de derde poes. Haar blik gleed weer terug naar de eerste poes. Een beetje plagen mocht toch wel, hè? Met een ontblootte klauw deed ze net alsof ze een uitval naar de poes ging doen, maar trok zich terug op het laatste moment. ‘Jullie zijn zo makkelijk op de stang te jagen,’ zei ze vervolgens lachend en met een gemene blik keek ze naar de eerste poes. ‘Vooral jij dan.’

Bearpaw vulde haar smoes aan en Lucidpaw hoopte vurig dat de Bloodclanner hun verhaal geloven zou. Maar de poes dom inschatten deed ze ook niet, de Bloodclanner leek haar een slimme poes met veel ervaring. Ze slikte nerveus terwijl ze Bearpaw zijn woordje liet doen. Zoals ze verwacht had, was de poes niet dom en geloofde de poes helemaal niks van hun verhaal. "Ach, ga toch weg. Er zijn helemaal geen warrior's onderweg. Dat kan zelfs een blinde kat van je vriendinnetje haar gezicht lezen," zei de poes tegen Bearpaw. Lucidpaw sloeg haar ogen naar de grond.
Haar ogen schoten echter weer de lucht in bij het horen van Severpaw's stem. Zij was al een heel stuk ervarener en meteen bekroop het gevoel van veiligheid haar lichaam. Ze had altijd al opgekeken naar haar oudere zus. Severpaw benaderde de Bloodclanner brutaal en met veel pit. Lucidpaw vroeg zich af of zij daar ook ooit zou kunnen. Dan kon ze namelijk zelf stomme Bloodclanners weg jagen. Ze luisterde nerveus naar de reactie van de Bloodclanner en deinsde toen ook naar achteren toen de poes haar leek aan te vallen. "Hé!" Reageerde ze geschrokken. "Jullie zijn zo makkelijk op de stang te jagen," ging de poes verder. Lucidpaw vernauwde haar ogen en gromde zacht. Ze begon pissig te worden. "Vooral jij dan," maakte de poes haar verhaal af. Lucidpaw ontblootte haar tanden en sloeg haar klauwen uit waarna ze uithaalde naar de poes. "Ga weg jij! We zijn nu met z'n drieën!" Snauwde ze pissig, verbaasd van haar eigen reactie. Ze stapte wat naar achteren en keek de poes recht aan met alle zelfvertrouwen die ze had. Nog steeds stond ze naast Bearpaw. Hij was ongeveer een halve moon ouder dan zij was, hij had vast wel al wat ervaring wat betreft het vechten.

Oké, die geloofde er niets van. "Hey," Hij keek opzij. Een apprentice die hij had gezien bij de ceremonie stond naast hun. "Wat doe jij nou hier?" Vroeg ze verbaasd. Hij keek naar haar sarcastische blik en moest grinniken, terwijl dat niet erg grappig was. "Ik dacht toch echt niet dat dit jouw gebied was, hoor." Hij keek weer naar de poes voor hen en knikte. ‘Ik ben hier gewoon even op wandeling. Mag dat niet?’ Hij fronste verward, maar dat veranderde al snel toen hij een uitval deed naar Lucipaw. Hij siste en sloeg met zijn poot naar de hare. ‘Jullie zijn zo makkelijk op de stang te jagen. Vooral jij dan.’ "Blijf van haar af!", spuugde hij boos. Hij voelde Lucid naast zich en knikte bij haar woorden. "Als je die poten van jouw een stap naar voren zetten ga ik niet meer wachten tot onze hele patrouille er is." Hij zwiepte boos met zijn staart, toch was dit wel leuk eigenlijk. Als er maar niemand gewond werd, maar het was nu wel spannend. En spanning was leuk.

‘Ik ben hier gewoon even op wandeling. Mag dat niet?’ Beantwoordde de Bloodclan poes haar vraag en onwillekeurig ontblootte ze haar tanden als waarschuwing, waarna ze met haar kop schudde. "Nee, dat mag niet." Antwoordde ze bits terug, en duwde haar oren in haar nek.
Toen uit het niets de Bloodclanner haar zusje leek aan te willen vallen, gromde Sever zachtjes. Dat kon zomaar niet. Van Lucidpaw bleef je af. ‘Jullie zijn zo makkelijk op de stang te jagen. Vooral jij dan.’ Miauwde de oudere poes tegen Lucid en Sever keek naar haar zusje, die ook geschrokken leek te zijn. "Ga weg jij! We zijn nu met z'n drieën!" Miauwde deze ook nadrukkelijk, waarbij ze de kattin is goed op de feiten leek te drukken. "Als je die poten van jouw een stap naar voren zetten ga ik niet meer wachten tot onze hele patrouille er is." Een patrouille? Ietwat verbaasd keek Severpaw naar links, naar de jonge apprentice, maar bedacht zich toen dat hij vast een leugen had verteld. "Ja," miauwde ze dus instemmend. "Ik was net nog met één van de sterkste warriors, Braveheart. Hij kan je zo kleinkrijgen."