ik kan het zelf wel!

Gapend werd de ThunderClan leerling wakker. Met een paar snelle likken over haar vacht stapte ze het leerlingen hol uit. Wat zou ze vandaag eens gaan doen? Ze had geen taken vandaag, geen trainingen, helemaal niets. Misschien kon ze eens bij de kittens gaan kijken? Dat deed ze wel vaker. Ze moest alleen wel extra stil zijn gezien iedereen waarschijnlijk nog in diepe slaap verkeerde. Voorzichtig trippelde ze naar de nursery, maar zag al snel een bolletje van rode vacht uit de ingang de doorntunnel inschieten. Snel sprintte Fawn erachter aan. Als het goed was was dat Briarkit. Ze had nog een beetje moeite met de namen van de nieuwe kittens onthouden. ''Briarkit,'' riep ze terwijl ze naar de kleine, rode kitten toe rende. ''Je weet toch dat je nog veel te jong bent om alleen het kamp uit te gaan?'' zuchtte de leerling. Ze snapte het wel. Als kitten was zij ook vaak genoeg het kamp uit geslopen. ''Wat was je van plan te doen?'' miauwde ze vragend terwijl ze naast de kitten ging zitten.

Verbaasd keek Fawnpaw naar het diertje wat Briarkit ten prooi gemaakt had. ''Wauw, dat is erg knap van je!'' spinde de leerling. Ze was even vergeten dat Briarkit al vijf manen oud was, nog maar één maan verwijderd van de leerlingen rang. Dit beloofde dat de kitten een getalenteerde leerling zou kunnen worden. ''Ik weet zeker dat ze trots op je zijn, ik ben dat in elk geval wel,'' complimenteerde ze Briarkit terwijl ze achter haar aan de doorntunnel weer in trippelde en met haar mee liep naar de prooi stapel.

Fawnpaw fronste even. Briarkit had het nieuws over de zonnerotsen waarschijnlijk nog niet gehoord. Gelukkig verscheen de krijger Cedarflake en hield de kleine kitten tegen. Ze glimlachte naar de warrior en gaf haar een knikje als dank. ''Ik denk niet dat had gekund,'' miauwde Fawnpaw teleurgesteld. ''De zonnerotsen zijn een paar manen geleden ingepikt door de RiverClanners. Het is te riskant.'' Ze vond het jammer om de kitten teleur te moeten stellen, dus verzon ze snel een alternatief. ''Misschien kunnen we een spelletje spelen in het kamp?'' Hopelijk was de kitten zo tevreden te stellen.

Net toen Fawn achter haar kleine maatje aan wilde gaan klonk de stem van Cedarflake in haar oren. "Ze slaat nogal makkelijk om." Fawn knikte. Ja, dat had ze inmiddels ook wel gemerkt. De bruin met witte leerling dacht even na. Ze vond het rot voor de kitten. Wat was een goede manier om haar op te kunnen vrolijken? ''Ik vind het zo sneu voor haar,'' miauwde ze tegen de askleurige krijgskat naast zich. ''Of nou ja, voor ons allemaal eigenlijk.'' Ze wilde dolgraag eens naar de zonnerotsen toe.