Talking (Foxkit en Arrowheart)

Vrolijk huppelde Flowerkit de nursery uit. Ze had het warm gekregen doordat ze tussen haar moeder en Swankit in lag, dus is ze de nursery uitgegaan. De ochtendzon verwarmde haar witte vachtje. Ze trippelde naar de schaduw waar ze even ging liggen. De zon klom hoger aan de hemel en het werd steeds warmer. Flowerkit stond op en keek naar de nursery. Daar ergens was Foxkit. Dat wist ze. Snel liep ze naar de nursery, en voorzichtig klom ze tussen de katten door richting het opvallende oranje vachtje van Fox. Ze trippelde langzaam dichterbij en ging vlak naast hem zitten. Ze wou hem niet wakker maken, dus bleef ze stil zitten. Af en toe keek ze even naar haar moeder, die nog erg diep sliep. Gelukkig. Ze wou even met Foxkit praten terwijl haar moeder het niet hoorde. Ze wou met hem afspreken of ze met de poes gingen praten over bepaalde dingen, ze wist nog niet precies wat.

Foxkit rolde in zijn slaap en voelde een vertrouwde vacht tegen zich aan, hij stond op, zijn ogen half open en slaapdronken keek hij om zich heen. Pas merkte hij Flowerkit naast hem. Foxkit glimlachte 'Ook goedemorgen.' miauwde hij. Hij keek naar Arrowheart, de moeder van Flowerkit, hij zag aa haar ogen dat ze hem sinds de clangame niet mocht. Hij zuchtte en likte zijn haren plat, het mos dat aan zijn vacht plakte viel vanzelf weg. Hij stond op en schudde zich uit, vervolgens rekte hij zich uit en rolde weer in het mos. Maar slaap het hij niet meer.

"Ook goedemorgen," miauwde Foxkit met een glimlach. Flowerkit glimlachte terug en zag hoe Foxkit even naar haar moeder keek. "Ze vind je echt niet meer aardig sinds het spel hé," mompelde Flowerkit zacht, zodat haar moeder het niet zou horen. Ze wierp een blik naar de queen terwijl Foxkit aan het rollen was in het mos. "Maar wat doen we?" vroeg ze aan Foxkit terwijl ze haar moeder in de gaten hield. De queen mocht niet zien dat haar dochtertje omging met "het monster". Ze sloot haar ogen even en zag al helemaal voor zich hoe kwaad haar moeder zou kunnen zijn. Ze hoopte dat haar moeder Foxkit niet ging aanvallen, want ondanks het feit dat Foxkit aardig scherpe nagels had, had haar moeder meer ervaring.

Arrowheart gaapte, het was een ontspannen, rustige dag geweest. Ze likte haar zoon en goedemorgen en was op weg naar Flowerkit, maar waar was haar dochter? Ze keek om de nursery heen en trof haar met een kat, Foxkit. Arrowheart gromde diep in haar keel, Foxkit, ugh. Snel stond ze op en met snelle, lange passen liep ze naar de twee kittens. 'Zou ik ook wel is willen weten.' miauwde ze streng naar haar dochter, haar blik gleed af op Foxkit. Arrowheart versmalde haar ogen tot spleetjes bij het zien van de rode kitten. Als je haar pijn doet ben je nog niet klaar met mij. siste ze tege hem in stikte.

Flowerkit keek verschrikt om toen ze haar moeders stem hoorde. "Zou ik ook wel is willen weten," zei de queen. Ze wierp een snelle blik op Foxkit. "Mam... Ik.... Wij... Foxkit..." stamelde ze en ze zette een stapje naar achter zodat ze naast Foxkit zat. Uch, waarom kan ik niet uit mijn woorden komen? Foxkit, help! dacht ze. "Mag ik niet met hem bevriend zijn?" vroeg ze nadat ze al haar angst opzij had gezet. "Hij doet me geen pijn. Dat weet ik zeker. toch, Foxkit?" Ze keek opzij, naar de oranje kater. "Je kunt niet voor altijd mijn leven bepalen mam! Ik ben bijna apprentice, ik weet met wie ik wel of niet moet omgaan. Dat met het clanspel, dat kwam omdat ze hem irriteerden! Dat weet ik zeker!" viel ze boos uit naar haar moeder. "Het zal je nooit lukken ons uit elkaar te halen!" vervolgde ze, nog steeds kwaad op haar moeder. Het is mijn leven, zei ze in haar gedachten. Wanhopig, en tegelijkertijd boos keek ze haar moeder aan.

Arrowheart gromde 'Flowerkit, wie zei dat dat niet mocht?' ze wendde haar blik op de rode katertje af 'En ik wil jou even spreken, Foxkit.' ze zwiepte nijdig met haar staart. Waar ze vervolgens een teken gaf haar te volgen, hopelijk was de kitten slim genoeg om dat op tr vatten. Ze liep een struik varens in onder een onbewoonde, oud vossenhol. Ze moest Foxkit spreken, en niet zomaar spreken. Niemand mocht het horen. Ze trilde met haar snorharen, ugh wat haatte ze die kitten.

Foxkit beet op zijn onderlip, was dit wel zo'n goed idee? Flowerkit opkomen voor hem? Hij zag hoe de poes hem vreselijk haatte, was het opeens zijn schuld? Oké, misscien was hij een beetje...anders. Maar hij koos er niet zelf voor. Toen de queen hem vroeg met haar te spreken kon hij alleen maar langzaam knikken, de poes liep onder een struik zodat niemand hun kon horen. Was het zo belangerijk of wou ze hem vermoorden ofzo? Foxkit keek verward naar Flowerkit en haalde zijn schouders op. Het stemmetje had sinds gisteren niet georaat en misschien was hij er zelfs vanaf. Dat maakte Foxkit wat optimistischer en volgde de zwarte poes. Hij nam plaats onder een dikke kluit varens en ging zitten. Je kon de spanning bijna ruiken, het was een diepe stilte, zo'n diepe stilte dat je wel kon denken dat ze niet ademden. Foxkit haalde een klauw uit zijn rechtervoorpoot en maakte er tekeningen op de aarde. Het was wel gappig zo, her en der leuke tekeningen maken. Een betere wachtoptie was er niet. Want Arrowheart nam wel veel tijd in beslag met zwijgen en je weet hoe ongeduldig kittens wel niet konden zijn. Foxkit deed zijn best zijn lach in te houden nadat hij een boze kat natekende bekend als Arrowheart die achter twee kittens aanrende, die Foxkit en Flowerkit hoorden te zijn. Voordat de poes er iets van kon zeggen ging hij er met zijn poot eroverheen en gumde het met losse zand weg. Hopend dat de poes het niet gezien had deed hij zijn nagels in zijn hulzen en keek Arrowheart aan met een schaapachtige blik. 'Komt er nog wat van?' probeerde hij ermee te zeggen. Hij was dus echt niet van plan hier de hele dag te blijven.

- Mijn langste post ooit xD maar ik hoop dat ik hiermee het goed maak nadat dagen niet gereageerd te hebben?

♦.♦

Grommend keek de jonge poes toe hoe haar moeder een struik in dook. Toen Foxkit daar ook was glipte ze achter een steen, zodat ze kon meeluisteren. Als haar moeder het zou wagen Foxkit aan te vallen.... Nee, niet aa denken. Al zou het bst logisch zijn eigenlijk. Haar moeder had die oranjekitten het liefst afgemaakt. We zijn bijna van haar af, dacht ze en een glimlach ormde op haar lippen. Ze duwde zichzelf tegen de steen aan, maar hield haar kopje er nog geen muizenlengte vanaf, zodat z het ged kon horen. Gelukkig stapte ze niet op de takjes, waardoor ze heel stil zat. Het was werkelijk onmogelijk oor haar moeder om te weten at zij er zat.

[sorry dat ie kort is en vol typefouten zit. Slecht toetsenbord.. :/]

Onderwerp: Re: Talking (Foxkit en Arrowheart)