Overdose [2]

Met snelle opeenvolgende passen volgde de kleinere poes de grotere kater. Nu ze erover nadacht kwamen hun prefixes best goed uit; Little en Tall. Een grijns sierde haar lippen toen ze daar aan dacht, echter schudde ze haar kopje weer zodra de kater een vraag stelde. 'Ben je de laatste tijd nog veel weirdo's tegen gekomen?' Vroeg hij, waardoor de poes eventjes wat sneller liep zodat ze naast hem kon lopen. "Niet echt nee.. Gelukkig." Miauwde ze, hem een zijdelingse blik toewerpende. "Is het trouwens ver?" Yup, hier begon ze al. Hoe oud Little ook mocht worden, toch bleef er net dat ene jeugdige iets in haar wat ervoor zorgde dat ze vragen of zinnen zonder schaamte uit kon spreken. Misschien kwam het door haar jonge uitstraling, niemand kon namelijk ontkennen dat ze het gestalte had van een middelmatige apprentice. Handig was dit niet, maar veel zat de poes er niet meer mee in. Haar gedachten hadden nu ander voeder om zich met bezig te houden.

'Niet heel ver,' Beantwoordde de kater haar. Een gelukkig knikje werd gemaakt met haar kopje terwijl ze hem een zijdelingse blik toewierp. Nog steeds brandde het warme gevoel dat haar zonet gegeven werd in haar buik en had ze moeite om haar blik slechts een vriendelijke tinteling te geven. Ze wou het hem er niet ongemakkelijker op maken. 'En echt niemand vreemd ontmoet? Indringers, bloodclanners, noem maar op,' Bij die vraag moest ze even slikken, terug denkende aan hoe een bepaalde Bloodclanner haar aangesproken had enkele dagen terug. Een zucht verliet haar bekje, waarna ze de andere kant opkeek. "Er was wel een bepaalde kater.. ik ken zijn naam niet. Maar hij was zwart van vachtkleur en kwam van Bloodclan.." Sprak ze zachtjes, nog steeds diens blik ontwijkende.

'Wat moest hij van je?' Vroeg de kater vrijwel meteen, waarop de poes reageerde door haar schouders op te halen. Haar bleekgroene ogen vernauwden zich even terwijl ze terugdacht aan hoe de Bloodclannner had gezegd dat ze een plan moest bedenken. 'En gaat het?' Vervolgde de kater. Littlestream knikte, om nadien even zachtjes te zuchten. "Hij.. hij had gedreigd dat als ik geen plan bedacht om hem het Riverclan kamp in te krijgen hij me overal zou volgen.." Miauwde ze. Nu ze zelf de woorden uitsprak besefte ze hoe vreemd deze wel niet waren. Maar goed, wat kon ze eraan doen? Ze wist nog altijd niet wat ze zou zeggen als ze hem nog eens tegen kwam..

Haar bleekgroene ogen gleden over de steeds donker wordende hemel en een zachte zucht verliet haar bekje toen de eerste sterren al in zich verschenen. 'Een plan?' Sprak de kater, waarmee hij de stilte doorbrak. Voorzichtig knikte ze, nog steeds diens blik ontwijkende. Ergens was ze bang om te zien dat hij bezorgd was, aangezien ze niet wou dat hij zich ermee ging moeien. Want dan zou haar bezorgdheid juist omhoog komen en tja.. Nee.. Ze wou gewoon dat hij zich er buiten hield. Zeker nu, aangezien hij gewond was. 'Zei hij ook wanneer je het moest weten enzo?' Even twijfelde ze, maar afgezien het feit dat ze wist dat hij te vertrouwen viel besloot ze gewoon maar eerlijk te zijn. "Niet precies nee.. Ik weet het eigenlijk niet goed.." Gaf ze eerlijk toe terwijl ze haar smalle schouderbladen ophaalde.

'Hoe vind je het warrior trainen trouwens?' Ergens voelde de poes zich opgelucht worden, afgezien het feit dat de bruine tabby het onderwerp veranderd had. In een mum van tijd verscheen er een grote glimlach op haar gelaat en wierp ze haar groene blik op hem. "Goed, goed! Alleen zijn de trainingen van Innerghost wel héél vermoeiend." Ze zuchtte even overdreven, waarna ze een grijns op haar gezicht toverde. Enkele huppelsprongen werden gemaakt met haar grijze poten, waarna ze nog eens goed rondkeek. "Is deze plek waar we naartoe gaan mooi?" Vroeg ze nadien, duidelijk het leuk vindende om er even op uit te zijn, met hem.

Haar bleekgroene ogen werden groot toen hij zijn verhaal meldde. Haar bekje ging wat open van ongeloof, waarna ze algauw haar kopje schudde en hem grijnzend aankeek. "Ik hoop dat ze dat bij mij niet flikt." Grinnikte ze, om nadien weer vooruit te kijken. 'Ik hoop dat jij hem net zo waanzinnig zult vinden als ik,' Ze wierp hem opnieuw een zijdelingse blik toe. Ergens was het best grappig hoe vaak ze hem aankeek. Maar ze vond hem gewoon zo indrukwekkend dat ze het niet kon laten. Daarbij vond ze het prikkelende gevoel in haar maag best grappig, en aangezien ze deze altijd kreeg wanneer ze hem aankeek deed ze het dus nog vaker. Maar misschien moest ze daar maar even mee stoppen, straks dacht hij nog dat ze een stalker was! Uiteindelijk glimlachte ze eventjes zachtjes. "Waarschijnlijk wel," Miauwde ze rustig, om nadien nogmaals naar boven te kijken. De hemel was alweer enkele tinten donkerder geworden, en de heldere punten gaven aan dat Starclan over hen waakte. Ergens gaf het haar zowel een veilig als ongemakkelijk gevoel. Hun voorouders waakten wel over hun, maar tegelijkertijd hielden ze je ook altijd in de gaten. Overal waar je naartoe ging, wat je ook deed, ze zagen alles.

Opnieuw brak er een stilte aan; weer eentje die de poes niet waagde te doorbreken. Zowel als er gepraat werd, als dat er niet gepraat werd, rustte er een zekere vrede in haar. En dit kwam altijd voor als ze bij de kater was. Wie het ook mocht zijn, stiltes waren nooit een goed teken. Maar als Tallshadow bij haar was, leken deze momenten waarin geen woord gerept werd vrediger dan ooit. Een zachte zucht verliet haar bekje terwijl ze haar blik wat vernauwde toen een koude bries over haar heen woei. Niet alleen de kleuren om hen heen werden donkerder en killer, ook de warmte nam af. Ook al was leafbare achter de rug en waren de dagen warmer en langer, de nachten konden je nog steeds verkillen tot op het bot. Ergens had ze de neiging om wat dichter bij Tallshadow te gaan lopen en haar kopje in diens vacht te begraven. Hij zag er nou eenmaal uit als een rondlopende warmtemachine op dit moment. Maar dan was er weer dat ene gevoel dat haar verbood dit te doen; bang zijnde om afkeuring te krijgen. Een tikkeltje geïrriteerd door deze gemengde gevoelens, sloeg de kattin haar staart door de lucht. Om vervolgens haar grijze vacht op te zetten tegen de koude.

Het duurde niet lang meer of alles om hen heen zag zwart, of werd bedekt door de nachtelijke maneschijn. Een huivering ging door haar heen toen ze de plotse aanraking van Tallshadow voelde. Algauw verscheen er een kleine glimlach op haar gelaat en keek ze de andere kant op, niet goed wetende of ze hem nu moest bedanken of niet. Uiteindelijk had hij het voor haar gedaan en zou ze slechts oneerlijk zijn moest ze haar mond nu houden, toch? "Dankje.." Sprak ze dus maar, zo zacht mogelijk om de stilte niet volledig te doorbreken.
Toen ze uiteindelijk enkele minuten gelopen hadden - iets wat veel te snel voorbij was gegaan -ontmoette een meer haar zichtveld. Het was nog redelijk ver weg, maar alsnog kon de kattin het vanaf deze afstand zien. Sterren weerkaatsten in het heldere water en haar mond viel lichtjes open van verbazing. "Wauw!" Was haar enige reactie, terwijl haar bleekgroene ogen gevuld werden met bewondering.

Nog steeds was de poes verwonderd door het prachtige aanzicht dat ze dankzij Tallshadow had kunnen zien. Toen ze diens stem hoorde, keek ze eventjes op. Niet lang, aangezien ze geen moment wou missen van de weerkaatsing van de heldere sterren in het donkere water. 'Heeft iemand je ooit al gezegd hoe geweldig je kijkt als je onder de indruk bent?' Murmelde hij zacht, waardoor de grijze poes het toch niet laten laten om even op te kijken. Haar groene ogen fonkelden van zowel blijdschap als ontroering. Echter voelde ze plots een brok opkomen in haar keel, terug denkende aan de avonturen met Ashdrizzle en Nightspark. Ooit was ze met hen ook in het donker ontsnapt van het kamp. De angst om nogmaals verlaten te worden kwam in haar op en voorzichtig keek ze weer weg. Er kwam geen antwoord uit haar mond, slechts een wazige blik die ze op de grond richtte.

Gedeeltelijk voelde ze zich schuldig, aangezien ze lang de ene kant redelijk koud een compliment van de kater had afgeweerd. Maar het voelde nou eenmaal zo vreemd aan, het was een nieuw gevoel voor haar en dat was hetgeen dat het zo eng maakte. De poes dwong zichzelf om terug op te kijken toen ze diens stem hoorde en wist een kleine glimlach op haar gelaat te toveren, om vervolgens een onverwachtse beweging te maken. Ze zette een stapje dichter naar hem toe en wist algauw haar neusje in diens warme pels te verstoppen. "Dank je Tallshadow," Klonk haar zo goed als altijd zachte stem terwijl ze haar olijfgroene ogen sloot. "Voor alles." Vervolgde ze nog gauw, terwijl ze zich even in deze houding liet staan. Het was ergens wel comfortabel. En het was niet alleen de warmte die zijn pels haar gunde dat haar zo rustig maakte, maar eigenlijk was het eerder diens geur. Ze had zichzelf erop betrapt dat ze deze iets te graag rook, net zoals ze hem net iets té graag tegen kwam wanneer ze buiten het kamp was. En al deze feiten tezamen zorgden ervoor dat haar hart net iets sneller begon te kloppen op dit moment. En voor een keertje trok de poes zich er niets van aan dat hij het hoorde.