Are there ever be a place

Onderwerp: Are there ever be a place zo 31 mei 2015 - 16:06

Bonepaw lag in het Thunderclan kamp, hij was nog steeds kapot. Zijn lichaam deed vreemd, hij kon zomaar ook zijn klauwen ontbloten. Hij was vast waarschijnlijk moe van al die gevechten tegen Bloodclan katten, gelukkig dat hij nog bij de Clan kon slapen voor nu. Straks zou hij moeten gaan, zijn spieren deden pijn. Vele wonden had hij over zijn lichaam heen lopen, een had hij er zelf gemaakt omdat hij Yu niet wilde aanvallen. Hij lag in het natte gras, de zon straalde aan de blauwe lucht. Er waren maar een paar witte zachte wolken te zien, hij tilden. Zijn hele lichaam deed dat, zijn ogen hadden ook zo hier en dan trekjes. Hij zwiepte met zijn staart heen en weer, ook daar zaten wonden. Een wond dacht hij zijn hele leven er aan, de wond die Scar op hem had gemaakt. Zijn ogen tuurde langs het kamp, vele katten genoten van hun leven of gingen net weg op een patrol. Hij was een keer meegegaan, alleen was dat minder leuk dan dat hij verwacht had. Hij legde zijn oren in zijn nek, zijn oren waren ook gewond. Het droop van zijn lichaam af, het drupten op de grond. Hij staarde met zijn ambere ogen in het rond, bijna nooit was hij in het kamp. Alleen kon hij hier niet door zijn duizeligheid overal tegen aan knallen.

~Open

Lightleaf sloft naar de prooistapel. Tevreden pakte ze een mollige muis van de stapel. Haar maag knorde nu bijna onophoudelijk. Ze was even weggeglipt van de kittens, er waren nog andere die ze even in het oog zou houden. Dat was weer een apprentice die geen prooi moest brengen. Ze glimlachte. De nursery was knus, maar de buitenlucht miste ze al snel. De kersverse moeder keek op van het eten. Ze zag een kater zitten. Zijn lichaam deed iets vreemd. Hij leek niet helemaal op zijn gemak, wat vreemd was midden in het kamp. De poes besloot even te gaan kijken. Van dichterbij zag ze dat hij verschillende wonden had opgelopen. Dat was vast de reden van zijn schokkerige bewegingen, ze maar al te goed hoe het was te bewegen in een lichaam met belemmeringen. Lightleaf aarzelde even voordat ze dichter stapte. Ze wist dat ze dit eerder gehoord zou moeten hebben, als iemand er zo aan toe was zou het nieuws zich wel verspreiden. Blijkbaar sloot de nursery niet alleen haar wandelingetjes af, maar ook haar informatie. Ze sleepte haar muis mee naar de kat. 'Alles goed?' vroeg nonchalant. De bruine kattin hoopte maar dat hij al naar Jayfeather of Mistpaw was geweest, het zag er echt niet uit.

-Lightleafs kittens zijn eigenlijk nog niet in het kamp, maar ik doe even van wel-

Bonepaw lag op de grond, zijn gevoel gaf aan dat hij gebroken was. Een Thunderclan geur drong zijn neus binnen, hij zag niet echt perfect. Als hij hersteld was zou hij naar Claw gaan, vragen om bij de Bloodclan te mogen. Waarom zou een Thundrclanner hem eigenlijk willen helpen, 'Alles goed?' Vroeg een vrouwelijke stem. De geur herkende hij, hij had weleens haar met de patrol gezien. Hij zwiepte met zijn staart, "er is niks." Antwoordde hij en probeerde op te staan. Vlak daarna donderde hij weer op de grond, hij wist niet eens waar ze stond. Straks stond ze achter hem, urg. Hij leek wel blind, hij was het gelukkig nog niet. Het gras onder zijn poten deden zeer, bloed stroomde nog steeds van zijn rug af. Hij wist niet zeker wat hij ging doen maar het zal wel goed komen, hoopten hij dan. Zijn ogen tuurde om zich heen maar niks was te zien of het was heel erg dubbel, hij hijgden nog steeds. Al die gevechten tegen de Bloodclan maakte hem ziek, vermoeid en uitgeput. Het leek of dat al zijn kracht uit hem gezogen werd, hij voelde de wonden nog prikken. Misschien zouden sommige infecties zijn, hij was er misschien erger aan toe dan dat hij dacht.

'er is niks,' zei hij. Lightleaf fronste, dat was geen ja, geen nee, maar vooral een ga-weg of nee-helemaal-niet. Net alsof hij zijn woorden kracht wou bijzetten deed hij een poging om op te staan. Voor haar pootjes viel hij neer. Ze zag de gapende wonde op zijn rug die zijn vacht samen klitte. Ongemakkelijk keek ze naar de kater voor haar, hij zei helemaal niets en de poes wist niet wat ze moest doen. Voorzichtig bracht ze haar gezicht dichter bij de zijne. Het was nu onvermijdelijk dat hij net een gevecht had meegemaakt. 'Wie heeft dat gedaan? Kun je lopen?' vroeg ze bezorgd, maar nog steeds niet helemaal op haar gemak. Wie was er nu ook zo dom om even midden in het kamp te gaan liggen met zulke wonden? Ongerust beet ze op haar lip, als er nu weer een gevecht kwam...Of zie dat het een Bloodclanner was. Ze kreeg er de rillingen van; de gedachte dat Hate daar tussen een stelletje moordenaars liep, of haar kitten een toekomsige Bloodclanner. Ze dacht er liever helemaal niet aan.

Bonepaw zag hoe de kattin zich zorgen om hem maakten, hij probeerde weer op te staan. Hij zakte weer in door de pijnen in zijn lichaam, hij wilde niet dat deze kattin hem vertrouwde en helemaal nu niet. Hij voelde zijn hart op en neer gaan, het bloed uit zijn lichaam stromen. 'Wie heeft dat gedaan? Kun je lopen?' vroeg ze bezorgd, hij schudden zijn kop en staarde haar aan met zijn ambere ogen. Hij wilde haar geen zorgen om hem laten maken, toch kwam die moord tik er weer uit. Hij stond op deze keer ging alles goed, hij ontbloten zijn nagels en versmalde zijn ogen. Het was anders dan normaal, hij had het gevoel dat hij haar moest aanvallen. Vlug zocht hij zichzelf op en sloeg zichzelf met zijn eigen harde klauw, nee nooit meer iemand vermoorden door zijn gebroken gevoel. Hij stortte daarna weer in een, het deed pijn om dat bijna elke keer te doen als hij een andere kat zag. Helemaal in deze Clan, "ik doe me het zelf aan." Zei hij. Het zou vreemd klinken als hij vertelde over zijn moord tik, hij zou zijn leven opgeven voor die van een ander. Hij wilde niet moorden, alleen zat het in hem net zo als de naam Ripa. Dat zou hij altijd onthouden, zelfs dat hij dat niet eens bedacht had maar zei het ineens toen hij overgenomen was door zijn gevoelens. Hij klapte zijn nagels in en bleef daar even liggen, "het komt wel goed, alleen gaat het met jouw?" Vroeg hij. Hij wilde namelijk haar niet opzadelen met zijn pijnen, de Bloodclanners die achter hem aanzaten. Spionnen die hem achterna zaten en de straf van Skinny die ooit zal komen, hij had er zoveel angst voor maar ook zoveel haat.

Haar hart klopte een paar keer dubbel toen zijn blik naar haar schoot. Het was een flits dat haar achteruit liet deinzen. Het ging naar de achtergrond toen hij zijn klauw in zijn pels boorde. Lightleaf snakte naar adem. 'Ik doe me het zelf aan,' zei hij op een toon waaruit ze niets kon opmaken. Vol ongeloof staarde ze hem aan. Gestoord, gestoord, klonk het in haar hoofd. 'het komt wel goed, alleen gaat het met jouw?' hij was echt knettergek. Zo was hij toch helemaal niet overgekomen toen ze hem de andere keren zag? Haar blik bleef hangen bij zijn wonden. Er ging een wansmakelijke bloedgeur rond hem heen. Lightleaf hoopte dat hij niet rotte vanbinnen, al kon dat eigenlijk helemaal niet. 'Oh, Starclan, echt helemaal niet goed! Niet doen, je maakt jezelf kapot,' zei ze in lichte paniek. Had hij al die wonden zelf gemaakt? De jonge moeder stond er radeloos bij. Ze wist zijn verhaal niet, waarvoor ze zich een beetje schaamde, maar het moest verschrikkelijk zijn. Dat je in staat was al die wonden te maken was er iets goeds mis. Hij moest hulp zoeken, want het kwam allemaal goed, ja toch?

Bonepaw staarde naar de bruine kattin, zij leek in paniek en leek last te hebben van haar gedachten die rond stolden. Hij keek haar kalm aan en hij keek naar haar, de rustige blik had hij in zijn ogen. 'Oh, Starclan, echt helemaal niet goed! Niet doen, je maakt jezelf kapot,' zei Lightleaf in lichte paniek. Hij likte rustig zijn poten die onder het bloed zaten van anderen en hemzelf, hij was niet echt een redder van iemands leven. Hij was niet de held die daar was, hij was niet de slechterik met katten te vermoorden. Alleen was hij een leegten, zonder ene enkel gevoel te tonen. Zijn lichaam was dood, zijn hoofd verloor zijn eigen ogen. Hij staarde kort naar de kattin, even bleef hij daar stil zitten. Hij ging iets rechter zitten, de pijn in zijn rug. De pijn in zijn lichaam, hij deed het altijd fout in ieders oog. Hij stond dit keer op, al zijn kracht. Al zijn pijnen kwam terug, bloed liep van zijn lichaam af. Een vaste blik had hij op de kattin gelegd, vele van zijn wonden kwamen door Bloodclanners ook had hij er een paar zelf gegeven door niet te gaan moorden. Een pijnlijke glimlach verscheen op zijn gezicht, hij vocht zoveel gevechten. "Ik zal wel leven, pijn maakt me sterker." Sprak hij en staarde haar rustig aan, een glimlach verscheen over zijn gezicht waarvan hij zich met een ruk omdraaide. Alleen was dat te veel, hij viel daarna direct weer op de grond. De moeite, de pijn. Hij probeerde weer zijn lichaam overeind te halen, hij had zijn ogen gevestigd op de kattin.

Met een zeker kalmte wast hij het bloed van zich af. De aura rond de kater deed haar juist staan toe te kijken in plaats van te helpen, of zeggen dat hij stil moest zijn toen hij een poging deed op te staan. 'Ik zal wel leven, pijn maakt me sterker,' ze gruwelde binnenin. Lightleaf wou weer de vergelijking maken met rotten, al wou ze zo niet over haar clangenoten denken. Pijn, een vreemd beestje, vond ze toch. Zeker om het zo te horen, in zo'n context. Nerveus volgde ze hem met haar ogen. Het duurde niet lang voor hij op de grond lag. Vele apprentice zouden het al uitschreeuwen om nog eens op al die wonden te vallen. De sfeer was gebroken en ze rende naar hem toe. Ze zette haar poot op zijn gewonde lichaam. 'Blijf nu eens líggen!' siste ze, maar haar ogen stonden bezorgd. Het zou eens een van haar kittens moeten zijn...

Hij bleef staan, hij keek in stilten naar de kattin. De pijn in zijn lichaam, het was onverdraaglijk. Hij voelde zijn vacht waaien in de wind, zijn bloed maakte zijn vacht tegen zijn huid aan plakten. 'Blijf nu eens líggen!' siste ze, hij staarde haar strak aan. Hij ontbloten zijn nagels en liet een grom horen, weer stond hij op. Niet bang van haar gesis, hij was koppig maar misschien moest hij het wel zijn. Deze keer bleef hij staan, zijn ogen flitsten weer naar spleetjes. Zijn nagels klapte weer uit, hij was een apprentices die vele krijgers had verslagen. Hij sprong naar de kattin toe, hij had weer zijn moord tik en deze keer kon hij het niet tegen houden. Hij haalde zijn nagels uit naar haar gezicht, hij zat vol woeden. Stress en angst, steeds zei zijn gevoel dat hij Ripa was. Alleen was hij dat niet, hij wist niet eens hoe hij op die naam was gekomen. Zijn vacht bloeden, hij was moe en uitgeput maar toch haalde hij al zijn kracht uit zijn lichaam. Hij was een moordenaar met zijn tik, die tik die hij alleen kon stoppen met slaan alleen deze keer kon hij dat niet. Hij wilde haar daarna tegen de grond aan pinnen, hij had bloed lust. Zonder iets te zeggen hapte hij naar haar, bloed zou stromen. Hij zal het bloed proeven of geholpen worden van deze hel, hij zou vechten..

Lightleaf sprong achteruit toen de kater met plotselinge kracht naar haar toe sprong. Verzwakte door haar recente bevalling voelde ze de nagels over de zijkant van haar gezicht schrapen. Vol ongeloof staarde ze hem aan. Ze was een clangenote! Ze had net kittens gekregen! Lightleaf wist niet wat hem bezielde. De moeder probeerde zo goed als ze kon de woedende gebaren van de kat te ontwijken. Ze was, uiteraard, niet in topvorm en ze beschouwde hem als deel van de clan. De poes wou er niet zo gaan uitzien als hem, dus zette ze een paar stappen achteruit, maar haalde razendsnel uit met haar klauw. Ze waren midden in het kamp, er gingen zo wel anderen inspringen. Een paar bloeddruppels gleden lang haar vacht naar beneden.Haar ogen stond verwilderd, ze kon het nog steeds niet goed beseffen dat iemand zoiets deed, midden in het kamp dan nog wel. Ze vreesde dat hij haar verafschuwde, misschien omdat haar partner een Bloodclanner was. Het was altijd een mogelijkheid dat iemand daarachter kwam. 'W-wat doe je nu?!' grauwde ze, luid genoeg om aandacht te trekken. Haar hart klopte op een snel tempo, als zij doodging, waren er nog drie pluizebollen mee naar de Starclan.

Met een kille blik in haar bruine ogen staarde ze naar de apprentice, Bonepaw, die ze nu niet meer aan kon kijken zonder afschuw. Ze hield hem sterk in de gaten, zodat hij hopelijk niet veel meer doen zou. Nu stond hij rustig te praten met een andere kattin, Lightleaf, al was die ook niet volledig op haar gemak. Of leek dat alleen maar zo?
Toen de kater zich uit het niets liet vallen, spande Swiftpaw haar spieren aan. Oké, als hij ook maar iets flikte zou ze hem tegen de grond aanduwen en hem verklikken aan Silverstar. Ze had hem nog niet verklikt, na het voorval van Cloudkit, maar als hij ook nog maar iets zou doen - tegen wat voor clan dan ook, thunderclan of een andere - zou hij hangen.
En hij deed wat. Hij haalde uit naar de poes haar kop en meteen schoot Swift overeind. Ze moest de queen, die net was bevallen, bijstaan en met een grauw duwde ze Bonepaw op de grond, zoals ze eerder ook al gedaan had. "Je maakt er een gewoonte van," stelde ze sissend vast en ze duwde haar poot op zijn keel, maar niet hard genoeg zodat ze hem zou verstikken. Haar bruine ogen staarden kil naar hem, waarna ze naar Lightleaf switchten en haar blik verzachtte iets naar de poes. Ze had dit in de hand, Swift was één van de beste apprentices op het moment - zowel in vechten als in klimmen en jagen. Het maakte haar niet uit als de ander wat ouder was.

Bonepaw sloeg nog eens een paar keer naar de kattin, toen hij een klap terug kreeg. Hij schudden zijn kop, het bloed liep van zijn wang. Zijn ogen werden groter, hij zag dat hij door zijn gevoel weer was overgenomen. Hij schrok van zichzelf en voelde de pijn schoten weer in zijn lichaam, 'W-wat doe je nu?!' grauwde Lightleaf. Hij wist dat hij iedereen zomaar kon pijn doen door zijn gevoel die soms weleens op hol sloeg, zelfs als hij pijn had. Hij merkte de kattin op die hij had gezien toen hij de Riverclan kitten had vermoord, hij staarde haar ook aan. Ze drukte hem omver, hij was nog steeds geschokt dat hij de bruine tabby kattin had aangevallen. "Je maakt er een gewoonte van," stelde Swiftpaw sissend vast en ze duwde haar poot op zijn keel, hij kreeg bijna geen lucht. Zijn ogen versmalde even, vlug haalde hij uit naar zichzelf. Nee, hij mocht niet nog eens zomaar iemand aanvallen. Hij duwde haar omver en keek haar met een angstige blik aan, niet dat hij bang was voor haar maar juist om andere pijn te doen. Zijn erge wonden prikten en bloeden, hij schudden zijn kop en draaide zich met een ruk om waarna hij wegrende. Hij wilde niemand pijn doen, maar wat kon hij daar tegen doen. Hij was een moord machine zelfs als hij wat goed wilde doen, hij vluchtte het kamp uit.

~Bone topic uit

Een apprentice kwam tussenbeide. Ze sloeg een verwarde Bonepaw op grond. Tot haar schrik merkte ze dat de kater zichzelf weer pijn wou doen. Ze kon het niet voorkomen en voor ze het doorhad zat er nog een snee in zijn bloederige vacht. Met een zekere snelheid liep hij het kamp uit. Met een mengeling van ongeloof en medelijden keek Lightleaf rond zich. De poes die ze al eerder had ontmoet moest al iets meegemaakt hebben met Bonepaw. Ze wist dat goed was, en snel, toch wist ze niet wat ze van haar moest denken. 'Bedankt,' zei de poes oprecht. Haar schrammen pikten een beetje. 'Al moest hij niet weg, voor je het weet is hij juist een hoopje vlees.' ze kon het niet laten dat toch op te merken. Had Swiftpaw, ze wist haar naam weer, ervoor gezorgd dat de apprentice zich pijn deed? De warrior was blij dat er iemand tussen was gekomen. Maar katten zoals Bonepaw liepen best niet zomaar rond.

Onderwerp: Re: Are there ever be a place