And who are you...?

Misschien mocht dit. Misschien niet. Veel maakte het haar niet uit, na wat er was gebeurt moest ze die rotkat zien. Ze had hem gewaarschuwd. Hij had het zelf gezien. En toch, toch was hij naar de elite gekomen, die idioot! Waar was Jafar als je hem nodig had? Met lange en vlugge passen liep ze naar barn three. Bone zou het krijgen. Bijna stampvoetend kwam ze binnen, en meteen zag ze de thunderclanner zitten. "Jij." Siste ze. Yu was ziedend, en dat was te merken. Aan alles. Aan haar houding, haar woeste blik, haar nagels die in de grond boorde. Haar stem, kil en scherp. De kattin wachtte dan ook niet en pinde hem tegen de grond. Ze wou niemand aanvallen, maar woede maakte haar sterk. Bovendien was Bonepaw zwak, waarschijnlijk nog duizelig ook. "Wie the hell denk je wel niet dat je bent? Ik heb je gewaarschuwd, we moeten je niet, en toch kom je hier!" Ze verstevigde haar grip. "Verdomme, bij zonsopgang scheer je je hier weg! Misschien merkt hij het dan nog niet ook." Ze kon alleen maar laaiend staren, haar ogen als twee groene vonken. Oh, ze was kwaad. "Je. Hoort. Hier. Niet. Thunderclanner." De blik van de young-one fonkelde.

Het meest van zijn klappen ontweek ze, maar een nagel net boven haar oog was niet te vermijden. "Wat probeer je, mij te verminken zoals jezelf?" Haar slanke en gladde lichaam wist zich onder hem weg te wurmen. Nagel onder haar kin. "wat bedoel je kat!" Meer klappen. Ze ontweek. "ik zal alleen maar voor Claw dienen en niet doen wat u zegt." Haar groene versmalden. Hij was helemaal de weg kwijt. Hoewel ze ook helft Moon was, waren haar ogen Claw. Even fel, even kil, even verzachtend. "Luister eens dienaar, Claw is koning. Drie keer raden." Hoewel Bone eerst haar vriend was, ging dit veranderen. Als hij geen vriend meer was, "Ik ben de prinses." Dan maar haar ridder. "Als je Claw dient, moet je ook beschermen wat hij lief heeft." Ze had wel een idee wat haar vader met de thunderclanner wou doen. Hij wist blijkbaar niks meer, hij was gereset. Dit betekende ook dat je hem kon veranderen. Dat was wat haar vader zou doen. De slanke kattin ging rechtop zitten, en sloeg haar staart om haar poten. "Ik ben Yu," De barn was verlaten, dus het was veilig. "Dochter van Claw."

Hij boog voor haar. De tabby liet zich zakken en vouwde zijn oren in de nek. "Vergeef me prinses." Ze moest toegeven, ze was een beetje verbaast. "Hoe kan ik het ooit met U goed maken Yu?" "E-eh," Stamelde ze even. "Het is oke." "ik zal U beschermen." Haar oren spitste zich, ze was alert. In een klein moment had ze het voor elkaar gebokst. Ze had een beschermer. Een zekere kant kwam naar boven met ideeën voor misbruik, maar die onderdrukte ze. "Het enige wat je hoeft te doen is de elite niet vertellen dat ik de dochter van Claw ben." Hopelijk zou hij dat begrijpen. Toch was het raar om ineens iemand aan je poten te hebben, een beetje ongemakkelijk. Wilde ze dit wel? "Hey, sta 'ns op, je hoeft niet te knielen." Haar blik schoot alle kanten op. Oke, alles even op een rijtje zetten. 1: Bonepaw was in de elite, en bleef hoogstwaarschijnlijk. 2: Hij had geheugenverlies, en was dus geen Bonepaw meer. 3: Hij zag haar nu als een prinses die hij moest beschermen. Oke, oke. Een tikje twijfelend leunde de poes tegen de schuurwand aan. Wat nu? Zou ze het Claw vertellen? Wat zou Jafar denken? Peinzend ging ze onwillekeurig liggen, en gaf een lik over een van haar wonden.

"Ik zal uw geheim voor me houden en ik zal u beschermen met mijn leven Yu." Weer was ze een beetje ongemakkelijk. Ze was niet zo bekend met het formele gedoe. "sorry mijn leid- Yu." Ze schudde haar kop lichtjes. De kater kwam omhoog, en torende boven har uit. De zwart-witte poes fronste. Wanneer was dat gebeurt? Geërgerd keek ze de andere kant op. Ze moest iets zeggen, ze wou deze stilte niet. "Weet je al waar je slaapt?" In principe was hij oud genoeg om in een barn te slapen, maar hij had geen hondentanden, geen kittypet vermoord en geen halsband. Misschien wou Claw hem hier houden, ze wist het niet. Yu twijfelde of ze weg zou gaan. De kattin stond op, en maakte lichtjes aanstalten, om de reactie van de kater te zien.

Ineens stond hij voor haar. "Voorlopig hier, maar blijf." Aan de grond genageld bleef ze staan. Ze knikte enkel, en ging zitten. Goed. "Yu ik wil U iets vragen." Vragend trok ze met haar oortjes. Later zou ze hem vertellen dat hij het 'u' moest laten vallen, maar nu was ze te nieuwsgierig naar wat hij te vertellen had. De zwart-witte kattin staarde hem aan. "Wat is er?" Ze had deze hele situatie vrij snel veranderd. Eerst wou ze hem gewoon weg uit de elite hebben, maar bam. Ineens gehoorzaamde hij haar. "Yu kan u mij vertellen wie ik ben? Waar ik ben? Hoe ik ooit was geweest? Ik zal nooit iemand meer begrijpen door deze waas." Vertellen... wie hij was? Wat bedoelde hij daar mee? De kater versperde haar opnieuw de weg, en haar blik schoot naar de grond. Wie hij was. Oke. "Je heette eerst Bonepaw." Begon ze rustig. "Je was een thunderclanner, maar je was niet echt blij in een clan. Ik ontmoette je doordat je mij en mijn vriend bespiedde. Je werkte voor een kittypet, Skinny Love. Je bespioneerde voor haar." Ze keek hem aan. "Later ontmoette ik je weer, en we zaten toen vast in een grot door slecht weer. Je was altijd een springerig, vrolijk type. Beetje speels." Tenminste, dat was hoe ze hem kende. Afgezien van de momenten dat ze hadden gevochten. Haar ogen gleden naar boven. "Daarna heb ik je nog een keer ontmoet, je was toen net weg uit de clan. Je was gebroken. Gedumpt door ene Walnut. " Ze had haar verhaal gedaan, en keek hem recht aan. Misschien was dit te veel informatie, maar hij verdiende het om de waarheid te weten. Misschien was ze nog stukjes vergeten, maar dat kwam later wel.

"Bedankt Yu." Hij sloeg zijn staart kort tegen haar aan. Wat deed hij? Ze schoof een klein stukje op. "Maar weet dat ik Bonepaw niet ben, of nooit meer zou zijn." Hij stond nu naast haar, maar leek behoorlijk kwaad. Ze hield haar kop schuin. "Dat vraag ik niet van je." Hij hoefde geen Bonepaw te zijn, hij hoefde niet iemand te zijn. Oh well. Misschien was het wel beter zo. Misschien had ze een ander verleden voor hem moeten verzinnen. Maar dan zou ze gewoon liegen, en dat wilde ze ook niet. "Ik beloof u, om u te beschermen. Ik zal alles doen om U te helpen wat dan ook," Yu schudde haar kop. "Ik kan voor mijzelf zorgen, weetje..." Yu keek hem aan, en fronste lichtjes. "En je hoeft me geen u te noemen. Je bent zelfs ouder."

"ik wil niet Bonepaw zijn, het is voor u eigen beter en voor mij." Siste hij. Yu knipperde even, maar knikte. Hij mocht zelf weten wie hij zou zijn. Toen ze vertelde dat ze voor zichzelf kon zorgen, boog de kater opnieuw. Geez, hij had wel een erg dikke schedel. Terwijl hij dat deed hoorde ze zacht getik. Regen. Hier en daar vielen er druppels naar beneden, dankzij de kieren tussen de planken. "Wat kan ik dan doen om U te dienen?" De poes trok haar blik weer terug. Ja, wat kon hij doen? Ze haalde zon beetje haar schouders op. "Niet zo veel, denk ik. Er voor me zijn." Jafar was haar vriend, maar ze had hem een tijdje niet gesproken. Met Lecter kon ze het wel vinden, maar echt goed kende ze hem niet. Ze kon prima alleen overleven, maar als je katten om je heen had die je mochten was het wat prettiger. Het begon harder te regen, maar het bleef warm. Een lentebuitje. Fijn. Ze wist niet wat ze moest zeggen, maar gelukkig was het niet stil. Daar had ze de regen voor.

Hij stapte dichterbij. "Ik zal zelfs dood voor je gaan, dus er voor je zijn is het minste wat ik kan doen." Yu keek de andere kant op. "Eh, dat hoeft echt nie-" Ze voelde gewicht op haar poot. Wat dacht deze kater wel te doen? "dat beloof ik je." Gelukkig nam hij hierna afstand. De poes keek een beetje verbaasd. Waarom deed hij al die dingen? Oke, ze had gezegd dat hij haar moest dienen, maar dat was meer een grapje. Voor het eerst in een tijd zag ze weer een glimlach op zijn snuit. Hierdoor vergat ze haar ongemakkelijkheid even en glimlachte mee. Plots klonk er rommelende donder, die Ripa blijkbaar bang maakte. Hij deinsde in elk geval achteruit. Yu grinnikte zacht, maar bleef zelf ze staan. "Je hoeft me niet te beschermen, en je hoeft niet voor me te sterven."[/bm] Maakte ze duidelijk. Ze zuchtte. [b]"Je bent wel een hielenlikker, he? Eerst Skinny Love, nu Claw." Misschien had hij structuur nodig, of iemand om voor te leven.

”Als jij staat om op het punt op dood gaan, zal ik dood gaan voor je. Jij bent belangrijk, voor je vader.” Ze had boos kunnen worden om wat hij had gezegd. Ze had kunnen schreeuwen;'ik ben meer dan alleen mijn vader!'. Het was dezelfde reden dat zij en cCaw het geheim wouden houden voor de elite, zodat katten haar niet anders zouden behandelen. En dan gebeurde het nu toch. Maar dat deed ze niet. Ze was stil, en keek hem aan met een emotieloze blik. ”ik zal nooit opgeven om jouw te beschermen.” Yu rolde haar ogen, en opnieuw hoorde ze donder. De tabby schoot angstig tegen de grond, maar probeerde daarna weer stoer te doen. "Het is maar donder, niks om bang voor te zijn." sprak ze. ”We kunnen naar buiten gaan? Het is toch al nat hier.” De zwart-witte kattin zuchtte. Had ze daar zin in? Ach, wat zou het. "Prima." Ze liep naar buiten, maar genoot van de frisse geur die regen achterliet.