Well now you've gone and done it

Sinclaw
kiss my eyes and lay me to sleep

Haar eerste weg naar dit kamp had het haar enige zoon geweest die in haar mond bungelde, nu was het het zwarte lichaam van haar dochter, het lichaam dat gebroken was. Wellicht hoorde ze nog iets van een ademhaling of was dat een speling in haar hoofd maar haar dochter als er al iets in had gezeten zat er nu niets meer in. Het was leeg en koud hard tusen haar kaken. Feilloos vond ze de weg opnieuw terug naar het kamp. De twee kittens naast haar. Bane en Tall waren allebei gegroeid, hadden al bijna haar melk niet meer nodig. Hellaas zou dit voor altijd te laat zijn geweest voor Bee. En dat was iets waar Silverstar mee zou moeten leren leven. Ze stapte het kamp binnen sloot haar ogen bij het geblaas en gegrom en liet het lichaam langzaam op de grond zakken en ging er bij zitten nieteens vragend om Silverstar. Hij zou wel komen. Vanzelf zou hij wel komen.. Haar blik bleef echter hangen op de zwarte kitten. De emotieloze zwarte kitten.

De jonge kitten trippelde, bijna speels, achter zijn moeder aan. Hij had zijn aandacht gericht op het bijhouden van de poes, die nu enkele staartlengtes voor hem uitliep en niet naar Banekit die iets achter hem liep. Zijn oogjes gingen vluchtig naar zijn ander zusje die uit zijn moeder's mond bungelde. Hij was dan al wel van de melk af, maar het besef hij de actieve Beekit nog zou zien rond trippelen was er nog niet. Natuurlijk vroegg hij zich af waarom zijn zusje niet meer bewoog of reageerde, maar op dit moment waren er veel belangrijkere dingen. Zijn omgeving bijvoorbeeld. Voor de tweede keer in zijn korte leven verliet hij het kamp met zijn moeder om weer een, voor hem, lange reis te maken. De vorige keer werd hij gedragen, maar nu trippelde hij vrolijk achter zijn moeder aan. Zijn blik ging van de ene naar de andere kant en even draaide hij zich om naar Banekit. Zijn oortjes richtte hij naar voren en met een zwiep van zijn staartje moedigde hij zijn zusje aan om sneller te gaan. Zonder verder te veel aandacht aan haar te besteden draaide de kitten zich terug om, om zijn tempo zelf nog wat te versnellen. Een grote doornstruik verscheen in zijn gezichtveld, een doornstruik die de ingang van een kamp aangaf. Voorzichtig liep hij vlak achter zijn moeder mee naar binnen. Hij bleef zo dicht mogelijk tegen haar aan lopen en zorgde er voor dat hij elk moment haar vacht tegen die van hem voelde. Zijn oortjes schoten in zijn nek bij het zien van de spugende en grommende katten. "M-mahma," piepte hij alarmerend en zakte direct wat door zijn pootjes. Even haalde hij zijn lip op in een geluidloze grauw, toen één van die vreemde katten net iets te dicht voor hem kwam.

Zijn oren priemden zich omhoog toen hij het rumoer in het kamp hoorde. Katten begonnen gealarmeerd te miauwen, en hij kon zelfs hier en daar een vijandige snauw onderscheiden. Met een serieuze uitdrukking duwde Silverstar zich omhoog en sprong hij uit de boom. Zijn poten landde soepel op de grond en hij richtte meteen zijn blik naar het centrum van het kamp om te zien waar al die ophef vandaan kwam. Wat hij aantrof deed zijn oren ver naar achter schieten en een ontevreden grom rolde uit zijn borstkas. Sinclaw... Hij stapte meteen op de kattin af, zijn gestalte groot om aan te geven dat ze hier niet welkom was. Iets wat hij de vorige keer ook al heel duidelijk had gemaakt. Hij was heel schappelijk geweest toen hij haar met haar kittens hier had laten overnachten, nadat ze een verwijt naar zijn poten had gegooid waar hij om allerlei redenen uiterst kwaad om had kunnen worden. Nee. Hij was niet hun vader. Toen niet en nu ook niet, maar toch had hij het onbehaaglijke gevoel dat de Shadowclan kattin het niet zo makkelijk ging opgeven. "Sinclaw," blies hij geïrriteerd, niet langer het geduld hebbende om nog vriendelijk te blijven. Ze had zo te zien weer de kittens de hele reis meegesleurd en dat zinde hem totaal niet. "Volgens mij ben ik de vorige keer duidelijk ge-" Zijn blik gleed naar het bewegingloze hoopje op de grond en meteen staakte hij zijn zin. Zijn ogen werden zo groot als dat van een volle maan. "Wat is er gebeurd?!" Bij Starclan. Waarom had ze het lichaampje van een dode kitten naar zijn kamp gesleept?!

Haar ogen waren donker. Haar gedachten overwolkt met verdriet. Hoe kon dit haar aangedaan worden. Hoe kon ze dit toegestaan hebben en nu was ze haar kwijt Haar ogen wendde zich tot Silverstar. Een diepe laag verdriet in haar ogen zichtbaar. "Ik zou hier niet komen als ik niet vreeste voor de levens van mijn andere kittens. Onze andere kittens silverstar." Fluisterde ze gepijnigd Tallkit en Banekit dicht tegen zich aan duwend. "Ze hebben haar vermoord.. Gewoon omdat ze het konden. D..Darkfire.." Piepte ze in tranen. "Hij stond gewoon op haar en.. en heeft haar leven van mij afgenomen. Mijn kleine meisje.."

Onderwerp: Re: Well now you've gone and done it