Passing by

<sub>Hij had nu eindelijk een mentor die hem echt dingen kon leren en dat voelde fijn aan, zijn vader had het gemerkt dat zijn eerste mentor niks had gedaan en hij had meteen de ceremonie daarop een nieuwe gekregen. Rowanflight, zoon van de overleden Bluestar. Het zou vast een goede mentor zijn voor Dust, iemand die hem echt iets kon leren en hem naar een hoog niveau kon brengen. Desondanks dat de kater het leven niet altijd serieus nam, nam hij zijn taken en zijn clan vrij serieus. Hij was loyaal aan Thunderclan, maar niet zo loyaal dat hij andere katten niet als vrienden kon zien. Katten die buiten thunderclan stonden, namelijk. Er waren er zoveel van en hij wilde geen vijanden maken, het was niks voor Dust om vijanden te maken en op het moment had hij er maar één - waarvan hij afwist dan - en dat was de lieve, kuch, Starlingdash. De kater liep nu een eenzame patrouille, niet dat hij het echt serieus inzag om langs de grenzen te gaan. Hij deed het voornamelijk om nieuwe katten te ontmoeten, maar zou er iemand zijn die zijn grens had overgestoken dan zou hij erop staan dat diegene meteen weer omdraaide en terug zijn territorium inliep - dat die kat hem dan zou kunnen aanvallen, dat zag Dust niet in. Hij zag niet in hoe gevaarlijk het wel niet was om in zijn eentje langs de grenzen te lopen. Een plotselinge geur meldde dat er een kat aanwezig was, maar hij werd meteen gerust gesteld toen hij erachter kwam van wie die geur afkomstig was. Nee, hij zou die geur nooit kunnen vergeten, zelfs al zou hij het proberen. Het was die prachtige calico poes van Windclan, Spottedwish. Zachtjes glimlachte hij. "Hello!" Riep hij vriendelijk, zijn vader zou vast niet blij met hem zijn om te praten met de 'vijand', maar hij zag niet in waarom Windclan hun vijand zou moeten zijn.

Eerste post Spottedwish!</sub>

Opnieuw waren spanningen tussen de clans niet te vermijden; de sporen van het gevecht met Shadowclan waren nog zichtbaar en al opnieuw kwam een andere Clan een bedreiging achterlaten. Spottedwish had het over Riverclan en hun leidster Butterstar. Ze mocht de kattin niet. Echter kwam deze mening niet voort uit een persoonlijke mening maar eerder omdat de poes het had gewaagd om zomaar het Windclan kamp binnen te vallen en eventjes te zeggen wat zij moesten doen. Als ze dan toch zo graag van die dassen af wouden, waarom zorgden ze er daar zelf dan niet voor? Windclan zelf had er niet enorm veel last van. Waarom zouden zij de problemen van andere Clans moeten opruimen? Een zucht verliet haar bekje terwijl ze met haar staart sloeg. Spottedwish begon steeds pessimistischer na te denken. Dat kwam waarschijnlijk door het feit dat ze iedere dag opnieuw geconfronteerd werd met de kater die zowel zijn Clan als haar vader verraden had. Het gestalte van Whitelion verscheen even voor haar ogen en alleen al bij de gedachte aan hem rezen haar nekharen omhoog. Iedere cel in haar lichaam dwong haar om de Clan te vertellen hoe het zat. Maar wie zou haar geloven naast de katten die ook tegen Whitelion waren? Everstar was al duidelijk verblind door een verwrongen waarheid, dus de kans dat ze haar nog kon overhalen was zeer klein.
Plots schrok de poes op van een geluid dat een begroeting moest voorstellen. Nieuwsgierig keek ze om en zag ze het almaar bekende gestalte van een Thunderclan kater opdoemen. In een fractie van een seconde vergat ze haar problemen en rezen haar mondhoeken omhoog. "Hey Dustpaw!" Sprak ze vriendelijk terwijl ze haar amberkleurige ogen op hem richtte.

<sub>Hij zou de poes van ver nog herkennen aan haar prachtige calico pels en die mooie, matchende gouden ogen van haar. Een brede glimlach verscheen op zijn gezicht toen zij op haar beurt hem net zo vriendelijk terug begroette. Gelukkig, ze waren nog steeds vrienden, na alles wat er tussen de clans gebeurde op het moment wist je het namelijk maar nooit. Hij was zich ervan bewust dat er spanning was tussen de clans, maar het maakte hem vrij weinig uit. Hij wilde geen oorlog, dat wilde hij eigenlijk gewoon helemaal voorkomen. Als hij toch maar iets kon zeggen tegen al die katten die ruzie aan het maken waren, dan zou hij er alles aan doen om ze te stoppen. "Hoe gaat het met de mooiste poes van Windclan?" Zei hij breed grijnzend, zijn woorden ook echt menend. Niet dat hij meerdere katten uit Windclan had gezien, eigenlijk op het moment nog geen één, maar hij twijfelde er niet over dat zij ook menig ander kat in zijn eigen clan zou overtreffen met haar uiterlijk.

Oh dust, de romanticus haha.</sub>

Haar gevlekte vacht, welke normaal iets langer was maar vanwege de hitte was afgekort, rees zachtjes omhoog toen een kille wind van het windclan gebied vloog. 'Hoe gaat het met de mooiste poes van Windclan?' Klonk diens stem, waardoor ze eventjes glimlachte en beschaamd wegkeek. "Kon beter.." Besloot ze te zeggen. Wist Thunderclan al af van Whitelion's benoeming tot deputy? Ze wist dat zij sowieso al niet gesteld waren op de deputy en dus zou dit nieuws waarschijnlijk ook niet gewenst zijn. Een zucht verliet haar bekje terwijl ze wat rondkeek. Eigenlijk had ze helemaal geen zin om hier te blijven staan en wou ze iets gaan doen. Echter was de vraag of Dustpaw dit ook wou. Met z'n tweeën was altijd leuker dan alleen.

Hij keek haar even vragend aan toen ze zei dat het beter kon. Dat klonk niet heel goed, en daarom kon de kater er ook niet veel aan doen om gewoon door te vragen, hij wilde weten wat er aan de hand was - haar desnoods ermee helpen. "Wat is er dan? Je kan het mij vertellen hoor." Hij glimlachte zachtjes. "ik zal niks doorvertellen," want als het dat was - dat hij eigenlijk een vijand was - dan moest ze dat meteen vergeten. Hij mocht dan wel een thunderclan kat zijn en zijn vader mocht wel de clanleader van Thunderclan zijn, geheimen waren heilig en behoorden geheim gehouden te worden. Misschien ging het om de nieuwe deputy van hen, maar Dust had geen idee wat er nou allemaal in Windclan was gebeurd. Niemand had hem een duidelijk verhaal verteld in ieder geval en ergens wilde hij wel weten wat er gebeurd was, maar eerst was Spottedwish aan de beurt - eerst wilde hij weten waarom het beter kon. Zachtjes glimlachte hij, hij zou haar dag wel beter maken.

Toen de kater haar zei dat ze het hem mocht vertellen, weigerde haar hart om er nog langer over na te denken. Haar slimme brein daarin tegen werkte zo goed als 't kon tegen. Echter had de poes al besloten wat ze zou doen. Eventjes zuchtte ze en keek ze de andere kant op, voor 't eerst in haar leven Windclan verradende. Ze kon er niets aan doen, het moest er gewoon uit. En ze kon het tegen niemand in haar eigen clan zeggen, aangezien ze dan zouden denken dat haar mening beïnvloedt werd door haar gevoelens. "Mijn vader was Lionroar, de vorige Windclan deputy," Sprak ze zachtjes, dan toch haar goudkleurige ogen in de zijne priemende. "Maar wegens een valse beschuldiging heeft Everstar hem verbannen.." Haar stem klonk al wat bitterder. "Ik weet niet waar hij is.. en ik mis hem.." Zuchtte ze tenslotte.

De kater staarde de poes strak aan, zijn helderblauwe ogen waren twee poelen die vol vertrouwen stonden. Hij was te vertrouwen, hij was geen persoon die je in de rug stak met een groot mes zodra je je om had gedraaid. Hij was geen verrader, niet voor zijn clan noch voor zijn vrienden - zelfs wanneer hem het grootste geheim zou worden verteld over iets waar zijn clan een voordeel in zou krijgen. Het waren immers geheimen, geheimen moesten geheim blijven. Rustig luisterde hij naar haar woorden en meteen voelde hij medelijden voor de poes. Zachtjes glimlachte hij. "Als er geen grens tussen ons stond had ik je een dikke knuffel gegeven, Spotted." Zei hij lief. "Ik vind het heel erg voor je.. weet je wat, ik zal hem zoeken en vinden!" Sprak hij. "Dat beloof ik je." Kwam er vervolgens wat zachter uit, om er nadruk op te leggen dat hij het meende. Even gleden zijn helderblauwe kijkers naar zijn poten, de denkbeeldige grens tussen de twee en weer naar de poes voordat hij op haar afliep en de grens daarmee overtrad, het deerde hem allemaal niet meer. Spotted had hem nodig. Zachtjes gaf hij de calico kat een kopje.

Met hangende oortjes luisterde ze naar hetgeen wat Dustpaw zei. Ze keek zelfs niet op toen hij de grens overstak, ergens toch wetende dat de kater hier geen slechte bedoelingen mee had. Integendeel zelfs, hij probeerde haar troost te gunnen. Haar amberkleurige ogen flikkerden even op bij de plotse aanraking en een tikkeltje warm vanbinnen keek ze op. Haar blik stond dankbaar terwijl ze hem aankeek. "Bedankt.." Klonk ze zacht. Dit soort gedrag zou ze nooit kunnen vertonen bij iemand van haar eigen clan. Daar kenden ze haar als de poes die enkel hard werkte en amper tot nooit een sprankje gevoel toonde. Had ze dit van haar moeder geërfd? Ze wist dat ze vroeger niet zo was. Maar wat kon ze zeggen? De gebeurtenissen van de afgelopen manen hadden haar laten zien waartoe het leven instaat is. En daarom was ze nu gewoon extra voorzichtig. Daarbij kon wat extra voorzichtigheid nooit kwaad.